เอ็ม101 ฮาวอิตเซอร์
M101A1 Howitzer (เดิมเรียกว่า M2A1) เป็นปืนใหญ่ที่พัฒนาและใช้งานโดยสหรัฐอเมริกา มันเป็นปืนครกเบาสนามมาตรฐานของสหรัฐในสงครามโลกครั้งที่สอง เริ่มผลิตในปี 1941 ได้รับชื่อเสียงอย่างรวดเร็วในด้านความแม่นยำและการระเบิดอันทรงพลัง M101A1ยิงกระสุนกึ่งระเบิดแรงสูงขนาด 105 mm (HE) และมีพิสัย 11,270 ทำให้เหมาะสำหรับการสนับสนุนทหารบก
| เอ็ม101 ฮาวอิตเซอร์ | |
|---|---|
พลปืนใหญ่รอสัญญาณยิงใส่ศัตรูที่ไหนสักแห่งในเกาหลี | |
| ชนิด | ปืนครก |
| สัญชาติ | สหรัฐ |
| บทบาท | |
| สงคราม | สงครามโลกครั้งที่สอง สงครามกลางเมืองจีน สงครามเกาหลี สงครามอินโดจีนครั้งที่ 1 สงครามเวียดนาม สงครามกลางเมืองกัมพูชา สงครามกลางเมืองลาว Insurgency in the Philippines สงครามอิหร่าน-อิรัก สงครามกลางเมืองเลบานอน Salvadoran Civil War ยุทธการที่มาราวี |
| ประวัติการผลิต | |
| บริษัทผู้ผลิต | Rock Island Arsenal |
| ช่วงการผลิต | 1941–1953 |
| จำนวนที่ผลิต | 10,200 |
| แบบอื่น | เอ็ม109 ฮาวอิตเซอร์ |
| ข้อมูลจำเพาะ | |
| น้ำหนัก | 4,980 lb (2,260 kg) |
| ความยาว | 19 ft 6 in (5.94 m) |
| ความยาวลำกล้อง | 7 ft 7 in (2.31 m) L/22 |
| ความกว้าง | 7 ft 3 in (2.21 m) |
| ความสูง | 5 ft 8 in (1.73 m) |
| ปลอกกระสุน | 105x372R |
| ขนาดลำกล้องปืน | 105 mm (4.1 in) |
| ท้ายลำกล้อง | Horizontal-block |
| แรงถีบของปืน | Hydro-pneumatic, constant, 42 in (110 ซm) |
| โครงตั้ง | split trail |
| มุมกระดก | -5° to +66° |
| มุมทิศ | 46° |
| ความเร็วปากกระบอก | 1,550 ft/s (472 m/s) |
| พิสัยไกลสุด | 7.00 mi (11,270 m) |
คุณสมบัติทั้งหมดของอาวุธเหล่านี้ พร้อมกับการผลิตอย่างแพร่หลาย นำไปสู่การนำไปใช้ในหลายประเทศหลังสงคราม ประเภทของกระสุนยังกลายเป็นมาตรฐานสำหรับรุ่นต่อๆ มาของต่างประเทศอีกด้วย
ประวัติ
การพัฒนา
หลังสงครามโลกครั้งที่ 1 กรมสรรพาวุธทหารบกสหรัฐฯ ได้ศึกษาปืนครกขนาด 105 มม. ของเยอรมันที่ยึดมาได้หลายรุ่น และพัฒนาปืนครก M1920 ขนาด 105 มม. บน Carriage M1920 การออกแบบรถขนส่งแบบรางกล่อง (รถขนส่ง M1925E) และแบบทดสอบแบบแยกส่วนอีกสองแบบ (T1 และ T2) ก็ได้รับการพัฒนาเช่นกัน แต่การออกแบบทางแยกแบบเดิมพบว่าเหนือกว่าหลังการทดสอบ หลังจากได้รับการคัดเลือก ชิ้นส่วนดังกล่าวได้รับมาตรฐานในเดือนธันวาคม พ.ศ. 2470 เป็นปืนครก M1 ขนาด 105 มม. บนรถขนส่ง M1 กองทัพบกมีความตั้งใจที่จะแทนที่ปืนครกขนาด 75 มม. ทั้งหมดในกองทหารปืนใหญ่ภาคสนามและแบบไม่แบ่งหน่วยเป็นหน่วย 105 มม. แต่ขาดการจัดสรรขัดขวางแนวคิดนี้ และในที่สุดก็บังคับให้ต้องละทิ้งโดยสมบูรณ์ในปี 2472 แผนจำกัดที่พัฒนาขึ้นในปี พ.ศ.2468 จินตนาการถึงการจัดเตรียมทหารใหม่สามกอง แต่ในปี พ.ศ. 2476 มีการผลิต M1 Howitzer เพียง 14 กระบอกเท่านั้น
M1 รุ่นดัดแปลงถูกทดลองในปี พ.ศ.2475 ซึ่งใช้กระสุนกึ่งตายตัวแทนกระสุนบรรจุแยก เนื่องจากการพัฒนานี้ต้องใช้บล็อกก้นที่แตกต่างกัน ชิ้นส่วนใหม่จึงถูกกำหนดให้เป็นปืนครก M2 ขนาด 105 มม. บนรถม้า M1 ผลิตขึ้น 48 ชิ้นในปี 1939 รถม้า M1 รุ่นดั้งเดิมได้รับการออกแบบสำหรับการลากจูงโดยใช้ม้ามากกว่ารถบรรทุก และรถม้ารุ่นใหม่ T5 (M2) ได้รับการพัฒนาในปี 1939 และทำให้เป็นมาตรฐานในเดือนกุมภาพันธ์ 1940 วงแหวนก้นของปืนครก M2 ได้รับการแก้ไขในเดือนมีนาคม พ.ศ.2483 ก่อนเริ่มการผลิตขนาดใหญ่ โดยสร้างปืนครก M2A1 ขนาด 105 มม. บนรถขนส่ง M2
อาวุธนั้นหนักสำหรับลำกล้อง แต่เป็นเพราะปืนถูกออกแบบมาให้มีความทนทาน ดังนั้นลำกล้องปืนและรถม้าจึงสามารถใช้ประโยชน์ได้อย่างดีเยี่ยมและยังคงใช้งานได้โดยไม่สึกหรอ
ระบบกำหนดตำแหน่งปืนใหญ่ของกองทัพสหรัฐฯ มีการเปลี่ยนแปลงในปี 1962 โดยกำหนดให้ปืนใหญ่ M2A1 ของปืนครก M101A1 ใหม่ ปืนยังคงประจำการในสงครามเกาหลีและเวียดนาม แม้ว่าปืนครก M102 รุ่นเดียวกันจะมีบทบาทเหมือนกันในการต่อสู้ แต่ก็ไม่เคยเข้ามาแทนที่ M101A1 อย่างสมบูรณ์ เดี๋ยวนี้ M101A1 ได้ปลดประจำการแล้วโดยกองทัพสหรัฐฯ แม้ว่าจะยังคงให้บริการกับประเทศอื่นๆ อีกหลายประเทศก็ตาม เมื่อสิ้นสุดสงครามโลกครั้งที่สอง ปืนครกลากขนาด 105 มม. จำนวน 8,536 กระบอกได้ถูกสร้างขึ้น และการผลิตหลังสงครามยังคงดำเนินต่อโดย Rock Island Arsenal จนถึงปี 1953 ซึ่งสร้างเสร็จไปแล้ว 10,202 ครั้ง
ใช้งานโดยไม่ใช่สหรัฐ
กองกำลังแคนาดาใช้ M2A1 เป็น C2 Howitzer จนถึงปี 1997 เมื่อมีการดัดแปลงเพื่อยืดอายุการใช้งาน ตอนนี้ถูกกำหนดให้เป็น C3 การเปลี่ยนแปลงนี้รวมถึงลำกล้องปืนที่ยาวขึ้น เบรกปากกระบอกปืน ทางเดินเสริมแรง และการถอดแผ่นบังลมออก มันยังคงเป็นปืนครกขนาดเบามาตรฐานของหน่วยสำรองกองกำลังแคนาดา C3 ถูกใช้โดยหน่วยสำรองในอุทยานแห่งชาติกลาเซียร์ในบริติชโคลัมเบียเพื่อใช้ในการควบคุมหิมะถล่ม
ฝรั่งเศสและรัฐเวียดนามใช้ปืนครก M2A1 ในช่วงสงครามอินโดจีนครั้งที่หนึ่ง เช่นเดียวกับกองกำลังกองโจรเวียดมินห์ที่พวกเขาต่อสู้ด้วย ซึ่งได้รับอย่างน้อย 24 ลำจากสาธารณรัฐประชาชนจีน พร้อมกับชิ้นส่วนปืนใหญ่และครกของอเมริกาที่ยึดมาได้ก่อนหน้านี้ ที่ดำเนินการโดยกองกำลังชาตินิยมของจีน (กองทัพก๊กมินตั๋ง) และกองทหารสหรัฐที่ต่อสู้ในเกาหลี ปัจจุบัน ปืนครก M2A1 ที่ปรับปรุงแล้ว (ซึ่งบางคันถูกติดตั้งบนรถบรรทุกและใช้เป็นปืนใหญ่อัตตาจร) ยังคงถูกใช้งานโดยประชาชน กองทัพเวียดนาม (PAVN).
กองทัพฝรั่งเศสใช้ปืนครก M2 เรียกว่า HM2 ในสงครามแอลจีเรีย และระหว่างปฏิบัติการทาคอดในชาด ภายหลังฝรั่งเศสได้ส่งมอบกองปืนใหญ่ HM2 ให้กับกองทัพรวันดาในช่วงสงครามกลางเมืองรวันดาที่นำไปสู่การฆ่าล้างเผ่าพันธุ์รวันดา
การใช้งานในปัจจุบัน
นอกจากนี้ M101 ยังพบการใช้งานครั้งที่สองในสหรัฐอเมริกาในฐานะปืนควบคุมหิมะถล่ม ภายใต้การดูแลของ US Forest Service และความร่วมมือของ TACOM ของกองทัพสหรัฐฯ ในคณะกรรมการผู้ใช้ปืนใหญ่หิมะถล่มแห่งอเมริกาเหนือ (AAUNAC) M101 ถูกใช้โดยพื้นที่เล่นสกีหลายแห่งและหน่วยงานขนส่งของรัฐสำหรับงานควบคุมระยะไกล ภายใต้การกำหนดของ M2A2 กองพันที่ 2 กรมทหารปืนใหญ่ที่ 2 กองพลปืนใหญ่สนามที่ 428 ทำการแสดงความเคารพด้วยปืนใหญ่ 7 กระบอกพร้อมชื่อผู้รับเหรียญเกียรติยศ
ปืนครก M2/M101 จำนวนหนึ่งถูกใช้โดยสหพันธ์สาธารณรัฐสังคมนิยมยูโกสลาเวีย และโครเอเชียประมาณ 50 กระบอกเป็นมรดกตกทอดมาจากโครเอเชีย ซึ่ง 4 กระบอกยังคงใช้งานสำหรับการฝึกกับกองทัพโครเอเชีย
ปืนครก M2 ยังคงให้บริการอย่างจำกัดในเขตสำรองของกองทัพออสเตรเลีย แต่ถูกแทนที่ด้วยครกขนาด 81 มม. (3.2 นิ้ว) โดยเน้นที่การรักษาทักษะการยิงสนับสนุนทางอ้อม ในการประจำการ พวกเขาถูกแทนที่ด้วยปืนฮาเมล 105 มม. L119 และปืนครก M198 ขนาด 155 มม. (6.1 นิ้ว)
ปืนครก M2 จำนวน 2 กระบอก (1942) ยังคงถูกใช้ทำสดุดีที่ป้อม Kristiansten ในเมืองทรอนด์เฮม ประเทศนอร์เวย์ M101/M2 เป็นหนึ่งในสามปืนที่ได้รับการอนุมัติในกองทัพนอร์เวย์ และได้ลดขนาดลำกล้องลงเหลือ 75 มม. (3.0 นิ้ว) เพื่อจุดประสงค์นี้ ใช้สำหรับยิงสลุตที่ Rena และ Setermoen ด้วย
ปืนครก M101A1 จำนวน 5 กระบอกเป็นของสถาบันการทหารเวอร์จิเนีย และใช้สำหรับการเดินสวนสนาม และพิธีอื่นๆ
ปืนครก M101A1 จำนวน 2 กระบอกถูกใช้โดย Palmetto Battery ของ South Carolina Corps of Cadets ที่ The Citadel สำหรับการยิงระหว่างขบวนพาเหรด อย่างเป็นทางการ ปืนเหล่านี้ยังคงเป็นทรัพย์สินของกองทัพสหรัฐฯ
ปืนครก M101 หลายกระบอกยังคงใช้งานอยู่กับกองทัพฟิลิปปินส์ และมักใช้ในการต่อสู้กับกลุ่มกบฏในลูซอน วิซายัส และมินดาเนา มันยังถูกใช้ในการยิงต่อสู้กับกลุ่มติดอาวุธอิสลามระหว่างยุทธการที่มาราวี
รุ่นต่างๆ
- M1920 – ต้นแบบ
- M1925E – ต้นแบบ
- ต้นแบบ T2 ที่ได้มาตรฐานเป็น M1
- M2 (1934) – การเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยเพื่อให้สามารถใช้เป็นกระสุนประเภทกึ่งตายตัวได้
- M2A1 (1940) – ดัดแปลงก้นแหวน
- M3 – ปืนครกน้ำหนักเบา ลำกล้องสั้นลง 27 นิ้ว (69 ซม.)
- ต้นแบบ T8 (กำหนดมาตรฐานเป็น 105 มม. M4 Howitzer ในเดือนกันยายน พ.ศ. 2486) – รุ่นที่ติดตั้งกับยานพาหนะพร้อมก้นดัดแปลงและพื้นผิวหดตัวแบบทรงกระบอก
- M101 – การกำหนดหลังสงครามของ M2A1 บนรถขนส่ง M2A1
- M101A1 – การกำหนดหลังสงครามของ M2A1 บนรถขนส่ง M2A2
- ตัวแปรที่ทันสมัยของ M2A1 โดย Yugoimport SDPR ด้วยช่วงสูงสุด 18.1 กม. และ 8 รอบ/นาที
- C3 – C1 ของแคนาดา (M2A1) พร้อมลำกล้องยาว 33 ลำ
กระสุน
กระสุนที่หาได้
| ชนิด | รุ่น | Weight Complete / Projectile | ใส่ | ความเร็วกระสุน | พิสัย | |
| ระเบิดแรงสูง | HE M1 Shell | 19.08 kg (42 lb) | 14.97 kg (33 lb) | TNT or 50/50 amatol, 2.18 kg (5 lb) | 472 m/s | 11,160 m |
| HE-AT | HE-AT M67 Shell | 16.71 kg (37 lb) | 13.25 kg (29 lb) | Pentolite, 1.33 kg (3 lb) | 381 m/s | 7,854 m |
| ควัน | HC BE M84 Shell | 19.02 kg (42 lb) | 14.91 kg (33 lb) | Zinc chloride (HC) | 472 m/s | 11,160 m |
| ควันสี | BE M84 Shell | 17.86–18.04 kg (39–40 lb) | Smoke mixture | |||
| ควัน | WP M60 Shell | 19.85 kg (44 lb) | 15.56 kg (34 lb) | White Phosphorus (WP), 1.84 kg (4 lb) | 472 m/s | 11,110 m |
| ควัน | FS M60 Shell | 20.09 kg (44 lb) | Sulfur trioxide in Chlorosulfonic acid, 2.09 kg (5 lb) | |||
| เคมี | H M60 Shell | 19.43 kg (43 lb) | Mustard gas, 1.44 kg (3 lb) | |||
| สำหรับฝึก | Empty M1 Shell | 472 m/s | 11,160 m | |||
| เจาะเกราะ | Drill Cartridge M14 | - | - | |||
| เปล่า | - | - | ||||
เจาะเกราะ
| กระสุน \ ระยะทาง | 0 | 457 m | 914 m | 1828 m |
|---|---|---|---|---|
| HEAT M67 Shell (meet angle 0°) | 102–183 mm (4–7 in) | |||
| การเจาะคอนกรีต | ||||
| HE M1 Shell (meet angle 0°) | 457 mm (1 ft 6 in) | 427 mm (1 ft 5 in) | 396 mm (1 ft 4 in) | 335 mm (1 ft 1 in) |
| มีการใช้วิธีการวัดที่แตกต่างกันในประเทศ/ระยะเวลาที่แตกต่างกัน ดังนั้นการเปรียบเทียบโดยตรงจึงมักเป็นไปไม่ได้ | ||||
บรรณานุกรม
- Hogg, Ian V. (1998). Allied Artillery of World War Two. Crowood Press, Ramsbury. ISBN 1-86126-165-9.
- Hunnicutt, R. P. (1971). Pershing: A History of the Medium Tank T20 Series. Feist Publications.
- Hunnicutt, R. P. (1992). Stuart: A History of the American Light Tank. Presidio Press. ISBN 0-89141-462-2.
- Hunnicutt, R. P. (1994). Sherman: A History of the American Medium Tank. Presidio Press. ISBN 0-89141-080-5.
- Hunnicutt, R. P. (2001). Half-Track: A History of American Semi-Tracked Vehicles. Presidio Press. ISBN 0-89141-742-7.
- Technical Manual TM 9-1325, 105 mm Howitzers M2 and M2A1; Carriages M2A1 and M2A2; and Combat Vehicle Mounts M3 and M4. War Department, 1944.
- Technical Manual TM 9-1901, Artillery Ammunition. War Department, 1944.
- Technical Manual TM 9-1904, Ammunition Inspection Guide. War Department, 1944.
- Technical Manual TM 9-2005 volume 3, Infantry and Cavalry Accompanying Weapons. War Department, 1942.
- International Institute for Strategic Studies (February 2016). The Military Balance 2016. Vol. 116. Routlegde. ISBN 978-1-85743-835-2.