แอนน์แห่งเดนมาร์ก
แอนน์แห่งเดนมาร์ก (อังกฤษ: Anne of Denmark; 12 ธันวาคม ค.ศ. 1574 — 2 มีนาคม ค.ศ. 1619) เป็นพระธิดาองค์ที่สองของพระเจ้าเฟรเดอริกที่ 2 แห่งเดนมาร์กและโซฟีแห่งเมคเลินบวร์ค-กึสโทร สมเด็จพระราชินีแห่งเดนมาร์กและนอร์เวย์ เป็นพระมเหสีในพระเจ้าเจมส์ที่ 1 แห่งอังกฤษ และที่ 6 แห่งสกอตแลนด์ แอนน์แห่งเดนมาร์กเป็นพระราชินีแห่งสกอตแลนด์ระหว่างวันที่ 20 สิงหาคม ค.ศ. 1589 และเป็นพระราชินีแห่งอังกฤษตั้งแต่วันที่ 24 มีนาคม ค.ศ. 1589 กระทั่งเสด็จสวรรคตเมื่อวันที่ 2 มีนาคม ค.ศ. 1619 ที่พระราชวังแฮมป์ตันคอร์ตในอังกฤษ พระศพของพระองค์ตั้งอยู่ที่เวสต์มินสเตอร์แอบบีย์
| แอนน์แห่งเดนมาร์ก | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| สมเด็จพระราชินีแห่งอังกฤษ | |||||
| ดำรงพระยศ | 20 สิงหาคม ค.ศ. 1589 - 2 มีนาคม ค.ศ. 1619 | ||||
| ก่อนหน้า | พระเจ้าเฟลิเปที่ 2 แห่งสเปน (ปกครองร่วมผ่านสิทธิ์พระมเหสี) | ||||
| ถัดไป | อ็องเรียต มารีแห่งฝรั่งเศส | ||||
| สมเด็จพระราชินีแห่งสกอตแลนด์ | |||||
| ดำรงพระยศ | 24 มีนาคม ค.ศ. 1589 - 2 มีนาคม ค.ศ. 1619 | ||||
| ก่อนหน้า | เจมส์ เอิร์ลที่ 4 แห่งโบธธ์เวลล์ (พระสวามี) | ||||
| ถัดไป | อ็องเรียต มารีแห่งฝรั่งเศส | ||||
| คู่อภิเษก | พระเจ้าเจมส์ที่ 1 แห่งอังกฤษ | ||||
| พระราชบุตร | เฮนรี เฟรเดอริค เจ้าชายแห่งเวลส์ เอลิซาเบธ สจวต สมเด็จพระราชินีแห่งโบฮีเมีย มากาเร็ต สจวต สมเด็จพระเจ้าชาร์ลส์ที่ 1 แห่งอังกฤษ โรเบิร์ต สจวต ดยุกแห่งคินไทร์ แมรี สจวต โซเฟีย สจวต | ||||
| |||||
| ราชวงศ์ | สจวต (เสกสมรส) ออลเดนบูร์ก | ||||
| พระราชบิดา | พระเจ้าเฟรเดอริกที่ 2 แห่งเดนมาร์ก | ||||
| พระราชมารดา | โซฟีแห่งเมคเลินบวร์ค-กึสโทร สมเด็จพระราชินีแห่งเดนมาร์กและนอร์เวย์ | ||||
| พระราชสมภพ | 12 ธันวาคม ค.ศ. 1574 สแกนเดอร์บอร์ก ประเทศเดนมาร์ก | ||||
| สวรรคต | 2 มีนาคม ค.ศ. 1619 พระราชวังแฮมพ์ตัน ประเทศอังกฤษ | ||||
แอนน์ทรงเสกสมรสกับพระเจ้าเจมส์ที่ 1 เมื่อปี ค.ศ. 1589 เมื่อพระชนมายุได้ 14 พรรษา มีพระโอรสธิดาสามพระองค์ที่รอดมาได้จนทรงเจริญพระชนม์รวมทั้งพระเจ้าชาลส์ที่ 1 พระองค์ทรงเป็นผู้มีความเด็ดเดี่ยวพอที่จะทรงใช้ความแตกแยกของการเมืองในสกอตแลนด์เป็นเครื่องมือในการเรียกร้องสิทธิในตัวพระโอรส เฮนรี เฟรเดอริก เจ้าชายแห่งเวลส์ จากพระเจ้าเจมส์ ดูเหมือนว่าพระองค์จะทรงรักพระเจ้าเจมส์ในตอนแรก แต่ต่อมาทั้งสองพระองค์ก็ทรงห่างเหินจากกัน จนในที่สุดก็ทรงแยกกันอยู่ แต่ก็ยังคงทรงมีความนับถือซึ่งกันและกันอยู่บ้าง
เมื่อประทับอยู่ในอังกฤษ พระองค์ทรงหันความสนใจจากทางด้านการเมืองที่เป็นฝักเป็นฝ่ายไปเป็นการอุปถัมภ์ศิลปะ และการสร้างราชสำนักที่หรูหราของพระองค์เอง ทรงจัดให้มีการพบปะในซาลอนที่ทำให้เป็นราชสำนักของพระองค์เป็นราชสำนักที่มีวัฒนธรรมสูงที่สุดสำนักหนึ่งในยุโรป หลังจากปี ค.ศ. 1612 พระสุขภาพพลานามัยของพระองค์ก็เริ่มเสื่อมลง จนในที่สุดก็ทรงถอนตัวจากราชสำนัก ตามทางการแล้วพระราชินีแอนน์สวรรคตในฐานะที่เป็นโปรเตสแตนต์ แต่หลักฐานบางอย่างบ่งชี้ให้เห็นว่าอาจจะทรงเปลี่ยนไปนับถือนิกายโรมันคาทอลิกขณะใดขณะหนึ่งระหว่างที่ยังมีพระชนม์อยู่
นักประวัติศาสตร์เดิมไม่ได้เห็นว่าแอนน์แห่งเดนมาร์กเป็นพระราชินีที่มีความสำคัญมากเท่าใดนัก และออกจะเป็นผู้มีความหลงพระองค์เอง แต่เมื่อไม่นานมานี้ ความเห็นเกี่ยวกับพระองค์ก็เริ่มจะเปลี่ยนไปโดยเริ่มมีความเห็นกันว่าพระองค์ทรงมีความเด็ดเดี่ยวเป็นตัวของตัวเองโดยเฉพาะทรงเป็นผู้มีความสำคัญในการเป็นผู้อุปถัมภ์ทางศิลปะระหว่างสมัยจาโคเบียน
ชีวิตช่วงแรก
แอนน์แห่งเดนมาร์กเสด็จพระราชสมภพเมื่อวันที่ 12 ธันวาคม ค.ศ. 1574 ที่ปราสาทสแกนเดอร์บอร์กบนคาบสมุทรจัตแลนด์ในราชอาณาจักรเดนมาร์ก-นอร์เวย์ แต่การพระราชสมภพของพระองค์เป็นเหตุการณ์ที่พระเจ้าเฟรดริคที่ 2พระราชบิดาทรงได้รับความผิดหวัง เพราะทรงหวังเป็นอย่างมากว่าจะเป็นพระราชโอรส แต่ขณะนั้นพระราชินีโซฟีพระมารดามีพระชนมายุได้เพียง 17 พรรษา เพียงสามปีต่อมาพระองค์ก็ทรงมีพระประสูติกาลพระโอรส ผู้ต่อมาขึ้นครองราชย์เป็นพระเจ้าคริสเตียนที่ 4 แห่งเดนมาร์ก แอนน์และเอลิซาเบธพระเชษฐภคินีทรงถูกส่งไปเลี้ยงดูโดยอุลริชที่ 3 ดยุกแห่งเม็คเลนบวร์ก-กึสโทรว์และเอลิซาเบธ ดัชเชสแห่งเม็คเลนบวร์ก-กึสโทรว์ผู้เป็นพระอัยกาและพระอัยกีทางฝ่ายพระมารดาที่กึสโทรว์ในประเทศเยอรมนี เมื่อเปรียบเทียบกับราชสำนักเดนมาร์กที่เต็มไปด้วยความอุดมสมบูรณ์สนุกสนานอันเลื่องชื่อของพระเจ้าเฟรดริค ที่เป็นราชสำนักที่เต็มไปด้วยการเลี้ยงรับรองด้วยอาหารและเครื่องดื่มอย่างใหญ่มโหฬาร และการมีความสัมพันธ์กันอย่างไม่มีแบบแผนอันเคร่งครัด รวมทั้งการนอกพระทัยในพระมเหสีของพระองค์แล้ว กึสโทรว์ก็ตรงกันข้าม ที่กลายมาเป็นสถานที่ที่ช่วยวางรากฐานของความสงบสำรวมในชีวิตเบื้องต้นของแอนน์ ต่อมาเจ้าชายคริสเตียนพระอนุชาก็ทรงถูกส่งไปกึสโทรว์เช่นกันแต่ก็เป็นเพียงระยะเวลาราวสองปี ในปี ค.ศ. 1579 สภาองค์มนตรีริกสราเด็ท (Rigsraadet) ก็ยื่นคำร้องเรียกตัวพระราชโอรสธิดาในพระเจ้าเฟรดริคกลับมายังเดนมาร์กสำเร็จ
แอนน์ทรงมีความสุขในครอบครัวที่มีความใกล้ชิดสนิทสนมกันระหว่างที่ทรงเจริญพระชนม์ในราชสำนักเดนมาร์ก เพราะพระองค์ทรงถูกเลี้ยงดูโดยตรงโดยพระราชมารดาพระราชินีโซฟี ผู้ทรงดูแลพระราชโอรสธิดาด้วยพระองค์เองยามประชวร แอนน์และเอลิซาเบธพระเชษฐภคินีต่างก็ทรงมีผู้ประสงค์ให้เป็นคู่หมายไปทั่วทั้งยุโรปรวมทั้งพระเจ้าเจมส์ที่ 6 แห่งสกอตแลนด์ผู้ทรงเลือกเดนมาร์กเพราะความที่เป็นประเทศที่ผ่านการปฏิรูปทางศาสนา และเป็นประเทศที่อาจจะมีผลประโยชน์ทางด้านการติดต่อค้าขายได้ด้วย ในระยะแรกราชทูตสกอตแลนด์หมายตัวเจ้าหญิงเอลิซาเบธพระเชษฐภคินีของแอนน์ แต่พระเจ้าเฟรดริคทรงหมั้นเจ้าหญิงเอลิซาเบธกับเฮนรี จูเลียส ดยุกแห่งบรันสวิค-ลืนเนอบวร์ก และทรงสัญญามอบพระธิดาองค์ที่สองให้แทน “ถ้าพระเจ้าเจมส์จะทรงพอพระทัยก็จะยกให้”
การหมั้นและการเสกสมรสโดยฉันทะ
พระสุขภาพพลานามัยของพระราชินีโซฟีเริ่มทรุดลงหลังจากพระเจ้าเฟรดริคเสด็จสวรรคตในปี ค.ศ. 1588 นอกจากนั้นแล้วการสวรรคตของพระสวามีก็ยังทำให้สถานะของพระราชินีโซฟีอยู่ในสภาวะที่ลำบาก เมื่อทรงมีความขัดแย้งกับสภาองคมนตรีเกี่ยวกับอำนาจการควบคุมพระเจ้าคริสเตียน แต่ยังรวมไปถึงปัญหาในเรื่องการหาคู่ให้แก่พระราชธิดาด้วย แต่ในกรณีหลังนี้พระองค์ทรงมีตั้งมั่นมากกว่าพระสวามีและทรงประสบความสำเร็จในการตกลงเรื่องสินสมรสและสถานะภาพของหมู่เกาะออร์คนีย์ พระราชินีโซฟีทรงลงพระนามในการตกลงการหมั้นหมายในเดือนกรกฎาคม ค.ศ. 1589
แอนน์เองก็ทรงตื่นเต้นกับการที่จะได้เป็นเจ้าสาวของพระเจ้าเจมส์ เมื่อวันที่ 28 กรกฎาคม ค.ศ. 1589 ทอมัส เฟาว์เลอร์สายลับอังกฤษรายงานว่าแอนน์ทรงตกหลุมรักพระเจ้าเจมส์อย่างถอนพระองค์ไม่ขึ้น คำกล่าวของเฟาว์เลอร์ที่เป็นนัยว่าพระเจ้าเจมส์โปรดผู้ชายมากกว่าผู้หญิง คงถูกซ่อนจากแอนน์ผู้มีพระชนมายุเพียง 14 พรรษาและทรงหมกมุ่นอยู่กับการปักพระภูษาสำหรับคู่หมั้น ในขณะที่ช่างอีกสามร้อยคนเตรียมชุดสำหรับพระราชพิธีเสกสมรสของพระองค์ ไม่ว่าข่าวลือที่ว่านี้จะจริงหรือไม่ แต่ที่เป็นจริงคือการที่พระเจ้าเจมส์ทรงมีความจำเป็นที่จะต้องแสวงหาคู่ที่เหมาะสมเพื่อการสืบสายของราชวงศ์สจวตต่อไป พระเจ้าเจมส์ทรงเปรยว่า “พระเจ้าเป็นพยานด้วยเถิด ข้าเองนั้นสามารถคอยให้เนิ่นนานกว่าที่ประเทศชาติจะยอมให้คอยได้ แต่ถ้าไอ้การรอคอยแล้วมันจะไปทำให้ผู้คนที่มีแต่ความอิจฉากังขาในความสามารถของข้า ราวกับว่าข้าเป็นคนที่ไม่มีความสามารถจะมีลูกได้” เมื่อวันที่ 20 สิงหาคม ค.ศ. 1589 แอนน์ก็ทรงเสกสมรสโดยฉันทะกับพระเจ้าเจมส์ที่ปราสาทโครนบอร์กโดยมีจอร์จ คีธ เอิร์ลแห่งมาริสคาลเป็นผู้แทนพระองค์ของพระเจ้าเจมส์นั่งบนเตียงข้างแอนน์
การเสกสมรส
สิบวันหลังจากการเสกสมรสโดยฉันทะที่เดนมาร์กแอนน์ก็เสด็จไปสกอตแลนด์ทางเรือแต่กองเรือของพระองค์ประสบเหตุการณ์ร้ายต่างๆ ในที่สุดขบวนของคณะผู้เดินทางก็จำต้องแล่นกลับไปยังฝั่งทะเลนอร์เวย์ และจากฝั่งทะเลพระองค์ก็เสด็จพระราชดำเนินทางบกไปยังออสโลเพื่อไปพำนักชั่วคราวพร้อมด้วยเอิร์ลแห่งมาริสคาลและผู้แทนจากสกอตแลนด์และเดนมาร์ก
เมื่อวันที่ 12 กันยายน ลอร์ดดิงวอลล์ผู้ร่วมเดินทางมากับแอนน์ แต่บนเรือคนละลำก็มาขึ้นฝั่งที่ลีธได้ และรายงานว่าเมื่อเดินทางมากับกองเรือของแอนน์ได้ 300 ไมล์ ก็มาคลาดกันเมื่อโดนมรสุม และลอร์ดดิงวอลล์มีความเกรงว่าแอนน์ยังคงจะตกอยู่ในอันตราย เมื่อทราบข่าวพระเจ้าเจมส์ก็มีพระราชโองการให้มีการอดอาหารและสวดมนต์ให้แก่พระราชินีกันทั่วประเทศ ส่วนพระองค์เองก็เสด็จไปรอแอนน์ที่เฟิร์ธออฟฟอร์ธ นอกจากนั้นก็ทรงประพันธ์เพลงหลายเพลง เพลงหนึ่งเปรียบเทียบสถานะการณ์ที่บรรยายในตำนานกรีกเรื่อง “ฮีโรและลีแอนเดอร์” (Hero and Leander) และทรงส่งคณะผู้ค้นหาที่ถือพระราชสาส์นที่ทรงเขียนถึงแอนน์เป็นภาษาฝรั่งเศส: “ให้แก่พระองค์เพียงผู้เดียวที่รู้จักหม่อมฉันเช่นเงาของหม่อมฉันเองบนแก้วเท่านั้นที่หม่อมฉันจะบรรยายความรู้สึกได้, สุดที่รักของหม่อมฉัน, ความกลัวที่หม่อมฉันรู้สึกที่เกิดจากลมที่พัดผิดทิศทางและพายุที่โหมกระหน่ำตั้งแต่พระองค์ได้เริ่มเดินทาง...".” ในเดือนตุลาคมพระองค์ก็ทรงได้รับข่าวว่ากองเรือของเดนมาร์กยุติความพยายามที่จะข้ามมายังสกอตแลนด์ระหว่างฤดูหนาว วิลล์สันกล่าวว่าเป็นช่วงเวลาที่โรแมนติคที่สุดในชีวิตของพระเจ้าเจมส์ พระเจ้าเจมส์จึงเสด็จพระราชดำเนินทางชลมารคจากลีธพร้อมกับผู้ติดตามอีกสามร้อยคนเพื่อไปรับแอนน์ด้วยพระองค์เอง พระเจ้าเจมส์เสด็จไปถึงออสโลเมื่อวันที่ 19 พฤศจิกายน หลังจากที่เสด็จพระราชดำเนินทางบกจาก Flekkefjord ทาง Tønsberg ตามหลักฐานของสกอตแลนด์กล่าวว่าเมื่อเสด็จไปถึงพระเจ้าเจมส์ก็รีบเสด็จไปเฝ้าแอนน์ทั้งที่ยังมิได้เปลี่ยนเครื่องทรงจากการเดินทาง -- “ทั้งรองพระบาทบูทและเครื่องทรงอื่นพร้อม” -- และประทานจูบแอนน์ตามแบบสกอต
แอนน์และพระเจ้าเจมส์ทรงเสกสมรสกันอย่างเป็นทางการที่วังสังฆราชเก่าที่ออสโล เมื่อวันที่ 23 พฤศจิกายน ค.ศ. 1589, “อย่างหรูหราเท่าที่ทำได้ในสมัยนั้นและที่นั้น” เดวิด ลินซีย์นักบวชจากลีธเดินทางไปทำพิธีเป็นภาษาฝรั่งเศสเพื่อให้ทั้งสองพระองค์เข้าใจ และบรรยายแอนน์ว่าทรงเป็น “เจ้าหญิงที่ทรงคุณธรรมและมีพระสิริโฉมงดงาม...พระองค์ทำความพอใจให้แก่พระเจ้าเจมส์” การเสกสมรสมีการฉลองกันเดือนหนึ่งและเมื่อวันที่ 22 ธันวาคมพระเจ้าเจมส์ทรงลดผู้ติดตามลงเหลือเพียง 50 คนเพื่อเสด็จไปเยี่ยมพระญาติที่ปราสาทโครนบอร์ก แอนน์และพระเจ้าเจมส์ทรงได้รับการต้อนรับจากพระพันปีโซฟีและพระเจ้าคริสเตียนผู้มีพระชนมพรรษาได้ 12 พรรษาและผู้สำเร็จราชการแผ่นดินของพระองค์สี่คน หลังจากนั้นเมื่อวันที่ 7 มีนาคมทั้งสองพระองค์ก็ทรงย้ายไปโคเปนเฮเกนเพื่อทรงเข้าร่วมพิธีเสกสมรสระหว่างเอลิซาเบธพระเชษฐภคินีของแอนน์กับเฮนรี จูเลียส ดยุกแห่งบรันสวิค-ลืนเนอบวร์ก สองวันต่อมาก็เสด็จลงเรือ “กิดเดียน” ที่ได้รับการซ่อมแซมแล้วกลับสกอตแลนด์ และเสด็จถึงลีธเมื่อวันที่ 1 พฤษภาคม ห้าวันต่อมาแอนน์ก็เสด็จเข้าเมืองเอดินบะระห์อย่างเป็นทางการในราชรถม้าเงินแท้ที่ทรงนำมาจากเดนมาร์กโดยมีพระเจ้าเจมส์ทรงม้าตามข้างราชรถ
ราชาภิเษก
แอนน์ทรงเข้าพิธีสวมมงกุฎเมื่อวันที่ 17 พฤษภาคม ค.ศ. 1590 ภายในแอบบีโฮลีรูดที่พระราชวังโฮลีรูด ซึ่งเป็นพระราชพิธีการสวมมงกุฎที่ทำแบบโปรเตสแตนต์เป็นครั้งแรกในสกอตแลนด์ พระราชพิธีสวมมงกุฎใช้เวลาทั้งสิ้นเจ็ดชั่วโมง เคานทเตสแห่งมาร์เป็นผู้เปิดพระภูษาเพื่อให้นักบวชโรเบิร์ต บรูซหลั่ง “น้ำมันหอมพอได้” ลงบนส่วนหนึ่งของพระถันและพระหัตถ์เพื่อเจิมให้เป็นพระราชินี นักบวชสกอตแลนด์ประท้วงพิธีส่วนนี้เพราะเห็นว่ามาจากประเพณีของผู้นอกรีตและจากประเพณีของชาวยิวแต่พระเจ้าเจมส์ทรงยืนยันว่าเป็นพิธีที่มีรากฐานมาจากพันธสัญญาเดิม พระเจ้าเจมส์ประทานมงกุฎแก่อัครมหาเสนาบดีเมทแลนด์ผู้วางบนพระเศียรของแอนน์ จากนั้นแอนน์ก็ทรงกล่าวคำสัตยาบันว่าจะทรงเป็นผู้พิทักษ์ศาสนาอันแท้จริงและจะทรงมีความศรัทธาต่อพระเจ้า และจะทรงต่อต้านและเป็นปฏิปักษ์ต่อความเชื่อต่างๆ ของโรมันคาทอลิกและพิธีกรรมต่างๆ ที่ไม่ตรงกับพระวจนะของพระเจ้า
ความสัมพันธ์กับพระเจ้าเจมส์
จากหลักฐานทุกหลักฐานต่างก็กล่าวว่าพระเจ้าเจมส์ทรงหลงเสน่ห์แอนน์ แต่ความหลงที่ว่านี้ก็มิได้ยั่งยืนเท่าใดนัก และทั้งสองพระองค์ก็ทรงเริ่มมีเรื่องบาดหมางกันเพียงไม่กี่ปีหลังจากการเสกสมรส แต่ดูเหมือนว่าพระเจ้าเจมส์จะทรงปฏิบัติต่อแอนน์ด้วยความอดทนและความรัก ระหว่างปี ค.ศ. 1593 ถึงปี ค.ศ. 1595พระเจ้าเจมส์ทรงมีความสัมพันธ์ทางชู้สาวกับแอนน์ เมอร์เรย์ผู้ต่อมาได้เป็นเลดีกลามิส ทรงกล่าวถึงแอนน์ว่าเป็น “พระสนมและหัวใจของฉัน” (my mistress and my love) แอนน์เองก็ทรงมีเรื่องอื้อฉาวเป็นบางครั้งบางคราว ใน “คู่มือการปกครองบาซิลิคอนโดรอน” (Basilikon Doron) ที่ทรงพระราชนิพนธ์ในปี ค.ศ. 1597 ถึงปี ค.ศ. 1598, พระเจ้าเจมส์ทรงบรรยายถึงชีวิตการสมรสว่าเป็น “ความสุขที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกหรือความขมขื่นที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกที่ประสบต่อผู้ชาย”
ตั้งแต่นาทีแรกของการแต่งงานแอนน์ก็ได้รับความกดดันในการมีรัชทายาทให้แก่พระเจ้าเจมส์และสกอตแลนด์ แต่มาถึงปี ค.ศ. 1591 และ ค.ศ. 1592 ก็ยังไม่มีเค้าว่าจะทรงครรภ์ซึ่งทำให้มีข่าวลือว่าพระเจ้าเจมส์มัวแต่ทรงใช้ชีวิตอยู่ในกลุ่มผู้ชายและมีข่าวกระเส็นกระสายว่าเกี่ยวกับแอนน์ว่าไม่ทรงมีครรภ์ได้ ฉะนั้นจึงเป็นที่โล่งใจกันไปตามๆ กันเมื่อแอนน์ทรงให้กำเนิดแก่เฮนรี เฟรเดอริคพระโอรสองค์แรกเมื่อวันที่ 19 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1594
สิทธิในตัวเจ้าชายเฮนรี
เพียงไม่นานแอนน์ก็ทราบว่าพระองค์ไม่มีสิทธิมีเสียงในการดูแลพระราชโอรสของพระองค์แต่อย่างใด พระเจ้าเจมส์ทรงแต่งตั้งเฮเล็น ลิตเติลผู้เคยเป็นพระพี่เลี้ยงของพระองค์เองให้เป็นพระพี่เลี้ยงของเจ้าชายเฮนรี เฟรเดอริค และให้บรรทมในพระอู่ไม้โอ้คที่เคยเป็นของพระองค์เองด้วย แต่สิ่งที่ทำให้แอนน์ทรงรันทดที่สุดก็เมื่อพระเจ้าเจมส์มีพระราชโองการให้ย้ายเจ้าชายเฮนรี เฟรเดอริคไปอยู่ภายใต้การดูแลอารักขาโดยจอห์น เอิร์สคิน เอิร์ลแห่งมาร์ที่ 18 ที่ปราสาทสเตอร์ลิงตามพระราชประเพณีของสกอตแลนด์
ในปลายปี ค.ศ. 1594 แอนน์ก็เริ่มรณรงค์เรียกร้องสิทธิในการปกครองดูแลพระราชโอรสจากผู้ที่สนับสนุนความต้องการของพระองค์รวมทั้งอัครมหาเสนาบดีจอห์น เมทแลนด์ ลอร์ดเมทแลนด์แห่งเทิร์ลสเตนที่ 1 ความที่ไม่ทรงแน่ใจว่าแอนน์จะทรงทำเรื่องให้บานปลายไปได้เท่าใด พระเจ้าเจมส์จึงมีพระราชโองการอย่างเป็นทางการห้ามมิให้เอิร์ลแห่งมาร์มอบตัวเจ้าชายเฮนรี เฟรเดอริคแก่ผู้ใดนอกไปจากเมื่อได้รับคำสั่งโดยตรงจากพระองค์เอง และไม่ให้มอบตัวเจ้าชายเฮนรี เฟรเดอริคแก่พระราชินีแม้ในกรณีที่พระองค์เองจะเสด็จสวรรคตไปแล้ว แอนน์ยื่นคำร้องให้เสนอเรื่องต่อสภาองคมนตรีแต่พระเจ้าเจมส์ไม่ทรงฟัง หลังจากที่ทรงมีเรื่องกันต่อหน้าธารกำนัลพระเจ้าเจมส์ก็ทรงข่มเหงน้ำพระทัยจนแอนน์พิโรธและกรรแสง แอนน์ก็ทรงโศรกเศร้าจนทรงแท้งเมื่อเดือนกรกฎาคม ค.ศ. 1595 หลังจากนั้นก็ทรงเลิกเรียกร้องสิทธิแต่ความเสียหายครั้งนี้มีผลกระทบกระเทือนต่อความสัมพันธ์ของพระองค์กับพระสวามีเป็นอย่างมาก ในเดือนสิงหาคม ค.ศ. 1595 จอห์น โคลวิลล์บันทึกว่าบรรยากาศระหว่างสองพระองค์เต็มไปด้วยความเกลียดชัง
ในปี ค.ศ. 1603 แอนน์ทรงเห็นช่องทางที่จะได้รับสิทธิในการดูแลพระราชโอรสเมื่อพระเจ้าเจมส์เสด็จลงไปยังลอนดอนพร้อมกับเอิร์ลแห่งมาร์เพื่อไปสืบราชสมบัติต่อจากสมเด็จพระราชินีนาถเอลิซาเบธที่ 1 ที่เพิ่งเสด็จสวรรคต แอนน์ซึ่งขณะนั้นทรงครรภ์รีบเสด็จไปยังปราสาทสเตอร์ลิงพร้อมกับกองกำลังขุนนางผู้สนับสนุนเพื่อจะนำตัวเจ้าชายเฮนรีผู้ทรงมิได้พบปะเกือบห้าปีกลับมากับพระองค์ แต่มารดาของเอิร์ลแห่งมาร์ยอมให้คนของพระองค์เข้ามาในปราสาทได้ไม่เกินสองคน การแข็งข้อของผู้ดูแลเจ้าชายเฮนรีทำให้แอนน์ทรงพิโรธจนทำให้ทรงแท้งอีกครั้งหนึ่งตามบันทึกของเดวิด คาลเดอร์วูดกล่าวว่าแอนน์เสด็จเข้าห้องบรรทมทั้งที่ทรงพิโรธ และทรงจากพระโอรสเมื่อวันที่ 10 พฤษภาคม
เมื่อเอิร์ลแห่งมาร์กลับมาพร้อมกับพระราชสาส์นจากพระเจ้าเจมส์ให้แอนน์เสด็จมาอังกฤษเพื่อมาเคียงข้างพระองค์ในราชอาณาจักรอังกฤษ แอนน์ก็ทรงโต้ตอบกลับไปว่าจะไม่ยอมเสด็จนอกจากว่าพระเจ้าเจมส์จะทรงยกสิทธิในการดูแลเจ้าชายเฮนรีให้พระองค์ ความรู้สึกในความเป็นแม่ที่รุนแรงที่นักประวัติศาสตร์พอลลีน ครอฟต์กล่าวถึงนี้ทำให้พระเจ้าเจมส์ทรงยอม แต่ก็ทรงบรรยายในพระราชสาส์นถึงเอิร์ลแห่งมาร์ว่าแอนน์มีพระทัยมุ่งมั่น หลังจากการพักฟื้นหลังจากที่ทรงแท้ง แอนน์ก็เสด็จไปลอนดอนพร้อมกับเจ้าชายเฮนรี, การเสด็จมาถึงลอนดอนเป็นเหตุการณ์ที่ใหญ่โต เลดี้แอนน์ คลิฟฟอร์ดบันทึกว่าเธอกับมารดาต้องฆ่าม้าไปสามตัวเพราะความที่รีบจะไปดูตัวแอนน์ พระเจ้าเจมส์ทรงไปพบแอนน์ไม่ไกลจากวินด์เซอร์ และมีขุนนางเป็นจำนวนมากมายอย่างที่ไม่เคยเห็นกันมาก่อน
ความขัดแย้งกับพระเจ้าเจมส์
ผู้สังเกตการณ์เริ่มสังเกตเห็นความแตกร้าวระหว่างแอนน์และพระเจ้าเจมส์ เมื่อเกิดเหตุการณ์ที่เรียกว่า "การคบคิดเกาว์รี’’ (Gowrie plot) ในปี ค.ศ. 1600 ที่จอห์น รูธเว็น เอิร์ลแห่งเกาว์รีที่ 3 และน้องชายอเล็กซานเดอร์ รูธเว็นถูกสังหารโดยองครักษ์ของพระเจ้าเจมส์เพราะถูกกล่าวหาว่าพยายามจะทำร้ายพระองค์ เป็นการทำให้น้องสาวสองคนเบียทริกซ์และบาร์บารา รูธเว็นผู้เป็นนางสนองพระโอษฐ์ของพระราชินีแอนน์ต้องถูกปลดตามไปด้วย แอนน์ผู้ขณะนั้นทรงครรภ์ได้ห้าเดือน ไม่ทรงยอมลุกจากพระแท่นไม่ยอมเสวยไปสองวันนอกจากเสียว่าจะเรียกตัวทั้งสองคนคืน เมื่อพระเจ้าเจมส์ทรงพยายามที่จะบังคับพระองค์ พระองค์ก็ทรงแว้งว่าที่ทรงทำเช่นนั้นเพราะเห็นว่าพระองค์ไม่ใช่เอิร์ลแห่งเกาว์รี พระเจ้าเจมส์ทรงพยายามเอาพระทัยโดยการจ้างนักเล่นกายกรรมผู้มีชื่อเสียงมาแสดงให้พระชายาดู แต่แอนน์ก็ยังไม่ทรงยอมและทรงสนับสนุนพี่น้องรูธเว็นต่อไปอีกสามปี และเป็นเรื่องใหญ่โตพอที่รัฐบาลจะพิจารณาว่าเป็นเรื่องของความปลอดภัยของประเทศชาติ ในปี ค.ศ. 1602 หลังจากที่พบว่าแอนน์ทรงลักลอบเอาเบียทริซเข้ามาในพระราชวังโฮลีรูด พระเจ้าเจมส์ก็มีพระราชโองการให้ไต่สวนพนักงานในพระราชวังทุกคน ในปี ค.ศ. 1603 พระองค์ก็ทรงยอมและพระราชทานเบี้ยบำนาญแก่เบียทริซเป็นจำนวน £200
การประจันพระพักตร์กันเกิดขึ้นในปี ค.ศ. 1613 เมื่อแอนน์ทรงยิงสุนัขตัวโปรดของพระเจ้าเจมส์ระหว่างการล่าสัตว์ หลังจากที่พิโรธแล้วพระเจ้าเจมส์ก็ทรงพยายามทำสถานการณ์ให้ดีขึ้นโดยพระราชทานของขวัญเป็นเพ็ชรที่มีมูลค่า £2000 เพื่อเป็นอนุสรณ์ต่อสุนัขที่ชื่อ “Jewel” (อัญมณี) ในปี ค.ศ. 1603, พระเจ้าเจมส์ทรงมีปากมีเสียงกับแอนน์ในเรื่องการจัดการในเรื่องพนักงานในอังกฤษและทรงส่งข่าวถึงพระราชินีว่าไม่ทรงพอพระทัยในการกระทำของพระราชินี ในการโต้ตอบแอนน์ก็ทรงวิพากษ์วิจารณ์การดื่มน้ำจัณฑ์ของพระสวามี ในปี ค.ศ. 1604 แอนน์ทรงเปรยเป็นการส่วนพระองค์กับราชทูตฝรั่งเศสว่า, “พระองค์ทรงดื่มน้ำจัณฑ์เป็นจำนวนมาก และมีพระกิริยาที่ไม่เหมาะไม่ควรในทุกกรณี และฉันหวังว่าคงจะมีผลในทางร้ายที่จะเกิดขึ้นกับพระองค์”
แยกกันอยู่
เมื่อประทับในลอนดอนแอนน์ก็ทรงใช้ชีวิตของการอยู่ในเมืองหลวง ในขณะที่พระเจ้าเจมส์ทรงพอพระทัยที่จะหนีออกจากเมือง โดยเฉพาะไปยังตำหนักล่าสัตว์ที่รอยสตันในฮาร์ทฟอร์ดเชอร์ กอดฟรีย์ กูดมันอนุศาสนาจารย์ประจำพระองค์ของแอนน์สรุปความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองพระองค์ว่า: “พระเจ้าเจมส์เองทรงเป็นผู้บริสุทธิ์ และไม่ทรงมีอะไรที่แอนน์ทรงกระทำที่จะทรงทำให้ขาดความอุทิศพระองค์ให้แก่แอนน์ แต่ทั้งสองพระองค์ก็มิได้มีความรักกันเช่นที่สามีภรรยาที่ควรจะรักกัน และไม่ทรงพูดจากัน ในที่สุดแอนน์ก็ทรงย้ายไปประทับที่พระราชวังกรีนิชและต่อมาคฤหาสน์ซัมเมอร์เซ็ท ที่ทรงตั้งชื่อใหม่ว่า คฤหาสน์เดนมาร์ก หลังจากปี ค.ศ. 1607 แอนน์และพระเจ้าเจมส์ก็แทบจะไม่ได้ประทับร่วมกัน ในขณะนั้นพระองค์มีพระโอรสธิดาได้เจ็ดพระองค์แล้ว นอกจากการทรงแท้งสามครั้ง หลังจากที่ทรงรอดมาได้จากการให้กำเนิดแก่เจ้าหญิงโซฟี พระราชธิดาองค์สุดท้องที่เสียชีวิตในปี ค.ศ. 1607 แล้วแอนน์ก็ทรงตัดสินพระทัยว่าจะไม่มีพระโอรสธิดาอีก ซึ่งอาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้ทั้งสองพระองค์ยิ่งห่างเหินกันหนักยิ่งขึ้นไปอีก
การสิ้นพระชนม์ของเจ้าชายเฮนรี ในปี ค.ศ. 1612 (อาจจะจากไทฟอยด์) เมื่อพระชนมายุได้ 18 พรรษา และการจากไปของเจ้าหญิงเอลิซาเบธพระธิดาผู้มีพระชนมายุได้ 16 พรรษาไปยังไฮเดลแบร์ก ในเดือนเมษายน ค.ศ. 1613 เพื่อไปเสกสมรสกับเฟรเดอริคที่ 5 เจ้าชายอีเล็คเตอร์แห่งพาเลไทน์, ก็ยิ่งทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างแอนน์และพระเจ้าเจมส์ยิ่งห่างเหินกันยิ่งขึ้น การสิ้นพระชนม์ของเจ้าชายเฮนรีเป็นความสูญเสียอันใหญ่หลวงของแอนน์ ราชทูตเวนิสได้รับการเตือนไม่ให้แสดงความเสียใจในการสูญเสียต่อพระราชินีเพราะไม่ทรงทนรับฟังได้ หรือถ้าทรงได้ยินก็จะไม่ทรงสามารถควบคุมพระองค์จากการกรรแสงได้ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาพระสุขภาพพลานามัยของพระองค์ก็เริ่มเสื่อมโทรมลง และทรงถอนพระองค์จากการสังคมและการเมืองโดยทั่วไป และทรงจัดละครสวมหน้ากากครั้งสุดท้ายในปี ค.ศ. 1614 อิทธิพลที่มีต่อพระสวามีก็ลดถอยลงอย่างเห็นได้ชัด และพระเจ้าเจมส์ก็ทรงพึ่งพาผู้ที่โปรดผู้มีอำนาจมากขึ้น
ปฏิกิริยาต่อคนโปรดของพระสวามี
แม้ว่าจะทรงมีคนโปรดอยู่เรื่อย ๆ แต่ก็เป็นการภายใน แต่ในระยะหลังพระเจ้าเจมส์ทรงสนับสนุนให้บุคคลเหล่านี้มีบทบาทในทางการเมืองด้วย แอนน์ทรงมีปฏิกิริยาแตกต่างกันระหว่างคนโปรดสองคนผู้มีอิทธิพลต่อครึ่งหลังของสมัยของโรเบิร์ต คารร์ เอิร์ลที่ 1 แห่งซัมเมอร์เซต พระสวามี และจอร์จ วิลเลิร์ส ผู้ซึ่งต่อมาเป็นคนโปรดแทนคารร์ แอนน์ไม่โปรดคารร์เอาเลย และทรงสนับสนุนการขึ้นอำนาจของจอร์จ วิลเลิร์ส ผู้ที่พระเจ้าเจมส์พระราชทานบรรดาศักดิ์ให้เป็นขุนนางในห้องพระบรรทมของแอนน์ และทรงสร้างความสัมพันธ์อันดีกับวิลเลียรส์และประทานนามว่าเป็น “สุนัข” ของพระองค์ แต่กระนั้นวิลเลียรส์ก็เริ่มหันหลังให้แอนน์จนแอนน์ทรงมีความโดดเดี่ยวในบั้นปลายของชีวิตของพระองค์
ศาสนา
ความแตกต่างระหว่างแอนน์และพระเจ้าเจมส์อีกเรื่องหนึ่งคือเรื่องศาสนาเช่นในการที่แอนน์ไม่ทรงยอมรับศีลมหาสนิทแบบอังกลิคันในพระราชพิธีราชาภิเษกเป็นราชินีของพระองค์เอง แอนน์ทรงได้รับการเลี้ยงดูมาอย่างลูเธอรันแต่อาจจะทรงเปลี่ยนเป็นนิกายโรมันคาทอลิกอย่างลับๆ ในเวลาใดเวลาหนึ่ง ซึ่งเป็นสถานการณ์ทางการเมืองที่ถ้าเป็นที่เปิดเผยก็จะเป็นสิ่งที่น่าละอาย และเป็นที่ทำให้หวาดหวั่นกันในบรรดาองค์มนตรีของสกอตแลนด์ ของวัดสกอตแลนด์ และทำให้เป็นที่น่าสงสัยแก่หมู่อังกลิคันของอังกฤษ
พระราชินีนาถเอลิซาเบธเองก็ทรงเป็นกังวลเรื่องโอกาสที่จะเปลี่ยนนิกายของแอนน์จนทรงส่งพระราชสาส์นไปเตือนแอนน์ไม่ให้ฟังที่ปรึกษาโรมันคาทอลิก และขอให้ส่งชื่อผู้ที่จะพยายามให้พระองค์เปลี่ยนศาสนามาให้พระองค์ แอนน์ทรงตอบไปว่าไม่มีความจำเป็นในการส่งชื่อเพราะความพยายามต่างๆ ต่างก็ล้มเหลว แต่แอนน์ก็ถูกวิจารณ์จากนิกายเชิร์ชออฟสกอตแลนด์ที่ยังคงเป็นสหายสนิทของเฮ็นเรียตตา กอร์ดอนภรรยาของจอร์จ กอร์ดอน มาร์ควิสแห่งฮันท์ลีย์ที่ 1 (George Gordon, 1st Marquess of Huntly) หลังจากจอร์จ กอร์ดอน มาร์ควิสแห่งฮันท์ลีย์กลับมาในปี ค.ศ. 1596 นักบวชเดวิด แบล็คแห่งวัดเซนต์แอนดรูว์เรียกแอนน์ว่า “atheist” (ผู้ไม่เชื่อพระเจ้า) และเปรยในคำเทศนาว่า “พระราชินีแห่งสกอตแลนด์เป็นสตรีที่แม้นักบวชจะสวดมนต์ให้พรให้พระองค์แต่ก็ไม่มีโอกาสที่จะทำให้มีผลดีขึ้นแต่อย่างใด”
เมื่ออดีตสายลับเซอร์แอนโทนี สแตนเด็นถูกพบว่าเป็นผู้นำสายประคำจากสมเด็จพระสันตะปาปาคลีเมนต์ที่ 8 มาถวายแอนน์ในปี ค.ศ. 1603 พระเจ้าเจมส์ก็ทรงสั่งให้จับสแตนเด็นไปจำขังไว้ที่หอคอยแห่งลอนดอนอยู่สิบเดือน แอนน์ทรงประท้วงเรื่องของขวัญ และในที่สุดก็ทรงช่วยให้สแตนเด็นได้รับการปลดปล่อย
พระราชินีแอนน์ก็เช่นเดียวกับพระเจ้าเจมส์ที่ทรงสนับสนุนการจัดคู่ของทั้งพระราชโอรสและธิดากับผู้เป็นโรมันคาทอลิก แอนน์มีพระราชสาส์นถึงผู้ที่อาจจะมาเป็นเจ้าสาวของพระโอรสเจ้าหญิงมาเรียแอนนาแห่งสเปนที่รวมทั้งทรงขอให้มาเรียแอนนาส่งนักบวชสองคนไปเยรูซาเลมเพื่อไปสวดมนต์ให้พระองค์และพระเจ้าเจมส์ ทางสำนักพระสันตะปาปาไม่เคยมีความมั่นใจในสถานะของแอนน์ ในปี ค.ศ. 1612 สมเด็จพระสันตะปาปาปอลที่ 5 ทรงแนะนำทูตของราชสำนักว่า “อย่าเอาความลมเพลมพัดของพระองค์มาเป็นหลัก ...และแม้ว่าจะทรงเป็นโรมันคาทอลิกจริงก็ยังเอามาเป็นการตัดสินที่แน่นอนไม่ได้”
ราชสำนักและการเมือง
ระหว่างที่ประทับอยู่ในสกอตแลนด์แอนน์มักจะใช้ความแตกแยกกันเป็นฝักเป็นฝ่ายของราชสำนักในการหาผลประโยชน์ทางการเมืองให้แก่พระองค์เองโดยเฉพาะในการสนับสนุนศัตรูของเอิร์ลแห่งมาร์ ฉะนั้นพระเจ้าเจมส์จึงไม่มีความไว้วางพระทัยในพระชายาในเรื่องความลับของประเทศ เฮนรี โฮเวิร์ด เอิร์ลแห่งนอร์ทแธมพ์ตันที่ 1 ผู้มีบทบาทสำคัญในกรณีการสืบราชบัลลังก์อังกฤษถวายคำแนะนำแก่พระเจ้าเจมส์อย่างเป็นการส่วนพระองค์ว่าแอนน์ทรงมีคุณสมบัติทุกอย่างเช่นอีฟผู้ถูกล่อลวงบุรุษด้วยงูร้ายได้สำเร็จ แต่โดยทั่วไปแล้วแอนน์ไม่ทรงมีความสนใจกับการเมืองเท่าใดนัก นอกจากเมื่อมามีส่วนเกี่ยวข้องกับพระราชโอรสธิดาหรือพระสหาย
เมื่อประทับอยู่ในอังกฤษพระราชินีแอนน์ทรงหันความสนพระทัยจากทางการเมืองไปในด้านการสังคมและกิจการที่เกี่ยวกับศิลปะ แม้ว่าพระองค์จะทรงมีส่วนร่วมในราชสำนักของพระเจ้าเจมส์อย่างเต็มที่และทรงมีราชสำนักของพระองค์เอง ที่มักจะดึงดูดผู้ที่ไม่เป็นที่พอพระทัยของพระสวามี แต่ไม่ทรงถือหางทางการเมืองที่เป็นปฏิปักษ์ต่อพระเจ้าเจมส์ ไม่ว่าความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองพระองค์จะเป็นเช่นใดพระราชินีแอนน์ก็ทรงเป็นผู้ที่ทรงมีคุณค่าต่อพระสวามีในอังกฤษ เช่นในการติดต่อกับราชทูตและผู้มาเยือนชาวต่างประเทศราชวงศ์สจวตและราชวงศ์โอลเดนเบิร์กของเดนมาร์กเป็นอย่างดี
นิโคโล โมลินราชทูตเวนิสบันทึกเกี่ยวกับพระราชินีแอนน์ในปี ค.ศ. 1606 ว่า:
| “ | พระราชินีแอนน์ทรงเป็นผู้มีพระสติปัญญาและพระปรีชาสามารถ และมีความเข้าใจในเรื่องความไม่มีระเบียบของรัฐบาลซึ่งไม่ทรงมีส่วนเกี่ยวข้อง และว่ากันว่าพระสวามีจะจงรักภักดีต่อพระองค์และทรงมีบทบาทอย่างใดก็ได้ถ้ามีพระประสงค์ พระองค์ไม่มีพระประสงค์จะมีปัญหาและทรงทราบว่าผู้บริหารบ้านเมืองไม่ต้องการให้มีผู้ใดเกี่ยวข้องพระองค์จึงทรงปฏิบัติพระองค์อย่างไม่สนใจกับการเมือง พระองค์ทรงเต็มไปด้วยความกรุณาต่อผู้สนับสนุนพระองค์และก็ไม่ทรงปราณีต่อผู้ที่ไม่ทรงพอพระทัย | ” |
ชื่อเสียง
ทัศนคติของนักประวัติศาสตร์ที่มีต่อพระราชินีแอนน์ตามปกติแล้วจะเป็นทัศนคติที่ไม่ค่อยจะดีนัก ที่มักจะเน้นความหยุมหยิมและความฟุ่มเฟือยของพระองค์ เมื่อเปรียบเทียบกับพระเจ้าเจมส์นักประวัติศาสตร์ก็มักจะละเลยการกล่าวถึงพระองค์โดยสิ้นเชิง เริ่มด้วยนักประวัติศาสตร์ที่เป็นปฏิปักษ์ต่อราชวงศ์สจวตในกลางคริสต์ศตวรรษที่ 17 ที่เห็นความหลงพระองค์ของราชสำนักจาโคเบียนเป็นสาเหตุหนึ่งที่นำมาซึ่งสงครามกลางเมืองอังกฤษ นักประวัติศาสตร์เดวิด แฮร์ริส วิลล์สันเขียนในพระราชประวัติของพระเจ้าเจมส์ ในปี ค.ศ. 1956 ประณามว่า: “พระราชินีแอนน์ไม่ทรงมีอิทธิพลต่อพระสวามีเท่าใดนัก และไม่ทรงสามารถที่จะร่วมในความสนใจทางความเจริญทางสติปัญญาของพระสวามี และมีพระนิสัยที่เป็นนิสัยของสตรีตามที่พระเจ้าเจมส์ทรงมีความเห็น อนิจจา! พระเจ้าเจมส์ทรงเสกสมรสกับภรรยาโง่” นักเขียนชีวประวัติของคริสต์ศตวรรษที่ 19 แอกเนส สตริคแลนด์ประณามการที่ทรงต่อสู้ในสิทธิในการดูแลเจ้าชายเฮนรีของพระราชินีแอนน์ว่าเป็นการกระทำที่ขาดความรับผิดชอบ: “[การกระทำนี้]คงต้องทำให้ความเห็นในพระอุปนิสัยของพระราชินีแอนน์แห่งเดนมาร์กลดถอยลงในสายตาของทุกคน ...ว่าทรงใช้เพียงสัญชาตญาณของความเป็นแม่ที่เสี่ยงต่อความเกี่ยวข้องกับพระสวามี, พระราชโอรส และราชอาณาจักร ในการสร้างบรรยากาศของความทุกข์และความขัดแย้งอันไม่เป็นธรรมชาติ”
แต่การวิเคราะห์พระเจ้าเจมส์ใหม่ในช่วงระยะเวลายี่สิบปีที่ผ่านมา ก็มีความเห็นว่าพระองค์ทรงเป็นนักการปกครองผู้มีความสามารถผู้ทรงใช้อำนาจในสกอตแลนด์ และมีพระปรีชาสามารถในการป้องกันรักษาราชอาณาจักรจากการสงครามตลอดรัชสมัยของพระองค์ ที่ตามมาด้วยความเห็นใหม่เกี่ยวกับพระราชินีแอนน์ว่าทรงเป็นผู้มีอิทธิพลในด้านการเมืองและเป็นพระมารดาผู้ทรงพยายามแสดงสิทธิของพระองค์ในตัวพระราชโอรส ในขณะที่ชีวิตการเสกสมรสระหว่างสองพระองค์ยังคงมีความหมายอยู่ จอห์น ลีดส์ บาร์โรลล์ค้านในพระราชประวัติทางวัฒนธรรมของพระราชินีแอนน์ว่าความเข้าเกี่ยวข้องทางการเมืองในสกอตแลนด์ของพระองค์มีความสำคัญกว่า และสิ่งที่เป็นที่แน่นอนคือทำให้เป็นปัญหามากกว่าที่เคยตั้งข้อสังเกตกันมาแต่ก่อน แคลร์ แมคมานัสหนึ่งในบรรดานักประวัติศาสตร์วัฒนธรรมเน้นบทบาทความมีอิทธิพลของพระราชินีแอนน์ในวัฒนธรรมจาโคเบียนว่าไม่ทรงแต่จะเป็นผู้อุปถัมภ์นักเขียนและศิลปินเท่านั้น แต่ยังทรงเป็นนักแสดงเองด้วย
ผู้อุปถัมภ์ศิลปะ
พระราชินีแอนน์ทรงพระอุปนิสัยเหมือนพระเจ้าเจมส์พระราชสวามีตรงที่โปรดความฟุ้งเฟ้อ แม้ว่าจะต้องทรงใช้เวลาเป็นหลายปีก่อนที่จะทรงใช้พระราชทรัพย์จำนวนมหาศาลจากสินสอดทองหมั้นหมด พระราชินีแอนน์โปรดการเต้นรำและงานเลี้ยงต่างๆ ซึ่งมักจะทำความไม่ค่อยพอใจให้แก่กลุ่มเพรสไบทีเรียน (Presbyterian) ในสกอตแลนด์เท่าใดนัก แต่ทรงพบว่าเป็นสิ่งที่ยอมรับกันในวงจาโคเบียนในลอนดอน และทรงใช้ในการสร้างบรรยากาศอันเต็มไปด้วยวัฒนธรรมในราชสำนัก พระองค์ทรงมีความสนพระทัยในการละครเป็นอย่างยิ่งและทรงเป็นเจ้าภาพงานละครสวมหน้ากาก (Masque) ซึ่งเป็นงานใหญ่โตประจำปีแทบทุกปี เมื่อเซอร์วอลเตอร์ โคพได้รับคำสั่งจากโรเบิร์ต เซซิลให้เลือกบทละครสำหรับพระราชินีเนื่องในพระราชวโรกาสของการมาเยือนของพระอนุชาดยุกอุลริชแห่งฮ็อลชไตน์ วอลเตอร์ โคพก็บันทึกว่า “เบอร์เบจกลับมาบอกว่าไม่มีบทละครใหม่สำหรับพระราชินีและมีบทละครเก่าที่นำมาฟื้นฟูชื่อ “Love's Labour's Lost” ที่มีทั้งปฏิภาณและไหวพริบที่เบอร์เบจกล่าวว่าจะทำให้ทรงพอพระทัยเป็นอันมาก” งานละครสวมหน้ากากของพระราชินีแอนน์เป็นงานที่หรูหราน่าดูทั้งทางด้านฉากและการเต้นรำอย่างที่ไม่เคยทำกันมาก่อน ที่ผู้เข้าร่วมมีทั้งราชทูตต่างประเทศและบุคคลสำคัญๆ ที่แสดงให้เห็นถึงความสำคัญของอังกฤษในยุโรป ซอร์ซิ จุยติเนียนราชทูตเวนิสบันทึกถึงงานเมื่อคริสต์มาสปี ค.ศ. 1604 ว่า “ในความคิดเห็นของทุกคนไม่มีราชสำนักใดที่สามารถจัดงานละครสวมหน้ากากที่หรูหราโอ่อ่าได้เท่านี้”
งานละครสวมหน้ากากของพระราชินีแอนน์ในยี่สิบปีแรกของคริสต์ศตวรรษที่ 17 เป็นงานที่เปิดโอกาสให้นักแสดงสตรีเข้าร่วมเป็นครั้งแรก ซึ่งทำให้มีความสำคัญต่อประวัติศาสตร์ของนักแสดงสตรี บางครั้งพระราชินีแอนน์ก็จะทรงร่วมแสดงกับสตรีในละครด้วยพระองค์เอง และบางครั้งระหว่างการแสดงก็จะทรงถูกกระทบกระเทียบจากผู้ชมบางคน เช่นในละคร “The Vision of the Twelve Goddesses” เมื่อทรงแสดงเป็นอธีนา โดยทรงทูนิคที่ผู้ชมบางคนติว่าฉลองพระองค์สั้นเกินไป และในละครเรื่อง “The Masque of Blackness” ในปี ค.ศ. 1605 เมื่อพระราชินีแอนน์ทรงร่วมแสดงเมื่อทรงครรภ์ได้หกเดือน หรือเมื่อทรงก่อความอื้อฉาวเมื่อพระองค์และนักแสดงสตรีทาสีตนเองในการแสดงเป็นคนผิวดำแทนที่จะใช้หน้ากากตามธรรมเนียม นักเขียนจดหมายดัดลีย์ คาร์ลตันรายงานว่าหลังจากการแสดงแล้วพระราชินีแอนน์ทรงเต้นรำกับราชทูตสเปนผู้จำใจต้องจูบพระหัตถ์ “แม้จะกลัวว่าสีจะติดปากจากพระหัตถ์” ในการสร้างงานละครสวมหน้ากากแต่ละครั้งพระราชินีแอนน์ก็ทรงจ้างศิลปินคนสำคัญๆ ในยุคนั้นในการออกแบบและสร้างฉากที่รวมทั้ง เบ็น จอนสัน และอินิโก โจนส์
อินิโก โจนส์ผู้เป็นสถาปนิกผู้มีพรสวรรค์ผู้มีความเข้าใจอย่างลึกซึ้งในรสนิยมล่าสุดของยุโรปเป็นผู้ออกแบบตำหนักพระราชินีที่กรีนิชสำหรับพระองค์ ซึ่งเป็นสถาปัตยกรรมพาเลเดียน ที่แท้จริงชิ้นแรกที่สร้างในอังกฤษ และนักประดิษฐ์ชาวดัทช์ซาโลมอน เดอ คอสเป็นผู้ออกแบบสวนที่กรีนิชและคฤหาสน์ซัมเมอร์เซ็ท นอกจากนั้นพระราชินีแอนน์ก็ยังโปรดดนตรีและทรงอุปถัมภ์นักเล่นลูทและคีตกวีจอห์น เดาว์แลนด์ ผู้ก่อนหน้านั้นเป็นข้าราชสำนักในพระอนุชาของพระองค์ในเดนมาร์ก และทรงอุปถัมภ์นักดนตรีฝรั่งเศสอีกหลายคน
นอกจากนั้นพระราชินีแอนน์ก็ยังทรงจ้างศิลปินเช่นพอล ฟอน ซอมเมอร์ที่ 1, ไอแซ็ค โอลิเวอร์ และ แดนเนียล ไมเต็นส์ ผู้มามีอิทธิพลต่อรสนิยมของทัศนศิลป์ในอังกฤษต่อมา ภายใต้พระราชินีแอนน์งานสะสมก็เริ่มเพิ่มมากขึ้น นโยบายที่ทำต่อมาโดยพระราชโอรสพระเจ้าชาร์ลส์ นักประวัติศาสตร์แอเลน สจวตเสนอว่าลักษณะต่างๆ ที่เป็นเอกลักษณ์ของสมัยจาโคเบียนมาจากพระราชินีแอนน์มากกว่าที่จะมาจากพระเจ้าเจมส์ผู้มักจะ “บรรทมขณะที่ละครที่สำคัญๆ ที่สุดของอังกฤษกำลังแสดงอยู่”
การสวรรคต
ในปลายปี ค.ศ. 1617 การประชวรของพระราชินีก็ยิ่งถี่ขึ้นจนไม่ทรงสามารถปฏิบัติกิจอันใดได้ ในเดือนมกราคมปี ค.ศ. 1619 นายแพทย์ประจำพระองค์ทีโอดอร์เดอเมเยิร์นถวายคำแนะนำแก่พระราชินีแอนน์ให้ทรงเลื่อยไม้เพื่อช่วยทำให้เลือดลมดีขึ้น แต่การออกพระกำลังกลับทำไห้ประชวรหนักยิ่งขึ้น พระเจ้าเจมส์เสด็จไปเยี่ยมพระราชินีแอนน์เพียงสามครั้งเมื่อประชวรครั้งสุดท้าย เจ้าชายชาร์ลส์พระราชโอรสมักจะบรรทมในห้องติดกับห้องพระมารดาที่พระราชวังแฮมพ์ตัน และประทับข้างพระแท่นในชั่วโมงสุดท้ายของพระชนม์ชีพของแอนน์เมื่อทรงสูญเสียพระเนตร อันนา รูสผู้เดินทางมากับพระราชินีแอนน์จากเดนมาร์กใน ค.ศ. 1590 ก็เป็นอีกผู้หนึ่งที่อยู่กับพระองค์จนวาระสุดท้าย พระราชินีแอนน์เสด็จสวรรคตเมื่อพระชนมายุได้ 44 พรรษาเมื่อวันที่ 2 มีนาคม ค.ศ. 1619 ด้วยพระอาการบวมน้ำ (dropsy)
แม้ว่าจะไม่ทรงสนพระทัยในตัวพระราชินีแอนน์ในระยะหลังแต่การสวรรคตของพระองค์ก็อดที่จะสร้างความสะเทือนพระทัยให้กับพระเจ้าเจมส์ไม่ได้ พระองค์มิได้ทรงไปเยี่ยมแอนน์ก่อนหน้าที่จะสวรรคตและมิได้ทรงร่วมในพระราชพิธีศพเพราะพระองค์เองก็ทรงล้มประชวรด้วยอาการที่นายแพทย์ทีโอดอร์เดอเมเยิร์นบรรยายว่า “เป็นลม, ถอนหายใจ, มีความรู้สึกสิ้นหวัง, มีความรู้สึกเศร้า...”. จากการตรวจพระบรมศพพบว่าพระราชินีแอนน์ “พระอวัยวะภายในเสียหมดแล้ว, โดยเฉพาะพระยกนะ(ตับ)” หลังจากที่ทิ้งพระบรมศพไว้เป็นระยะเวลานาน พระองค์ก็ได้รับการบรรจุในชาเปลพระแม่มารีในพระเจ้าเฮนรีที่ 7 ภายในแอบบีเวสต์มินสเตอร์ เมื่อวันที่ 13 พฤษภาคม ค.ศ. 1619
พระโอรส-ธิดา
.jpg.html){kind=link}
แอนแห่งเดนมาร์กทรงให้กำเนิดพระโอรส-ธิดาจำนวนทั้งสิ้น 7 พระองค์ผู้ซึ่งมีพระชนม์พ้นวัยเด็ก ซึ่งมีสี่พระองค์ซึ่งสิ้นพระชนม์ในวัยทารกหรือในวัยเด็กตอนต้น; นอกจากนี้พระนางยังทรงตกพระโลหิตพระโอรส-ธิดาถึงสามครั้ง พระโอรสพระองค์ที่สองเป็นพระมหากษัตริย์สืบต่อจากสมเด็จพระเจ้าเจมส์ คือ สมเด็จพระเจ้าชาร์ลส์ที่ 1 พระธิดา เอลิซาเบธ ทรงเป็นอัยยิกาในสมเด็จพระเจ้าจอร์จที่ 1 แห่งบริเตนใหญ่
- เฮนรี เฟรเดอริค เจ้าชายแห่งเวลส์ (19 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1594–6 พฤศจิกายน ค.ศ. 1612). สิ้นพระชนม์ อาจเนื่องมาจากไข้รากสาดน้อย เมื่อมีพระชนมายุได้ 18 พรรษา
- เอลิซาเบธ สจวต (19 สิงหาคม ค.ศ. 1596 – 13 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1662). เสกสมรสในปี ค.ศ. 1613 กับฟรีดริชที่ 5 เจ้าชายอีเล็คเตอร์แห่งพาเลไทน์ ทรงดำรงพระอิสริยยศเป็นเจ้าหญิงอีเล็คเตรสแห่งพาเลไทน์ และ สมเด็จพระราชินีแห่งโบฮีเมีย สวรรคตเมื่อมีพระชนมายุ 65 พรรษา
- มาร์กาเร็ต สจวต (24 ธันวาคม ค.ศ. 1598-มีนาคม ค.ศ. 1600). สิ้นพระชนม์เมื่อมีพระชนมายุ 15 เดือนพระศพถูกฝังไว้ที่พระราชวังโฮลีรูด
- สมเด็จพระเจ้าชาร์ลส์ที่ 1 แห่งอังกฤษ (19 พฤศจิกายน ค.ศ. 1600 – 30 มกราคม ค.ศ. 1649). เสกสมรสในปี ค.ศ. 1625 กับเฮนเรียตตา มาเรีย ทรงถูกสำเร็จโทษเมื่อมีพระชนมายุได้ 49 พรรษา
- โรเบิร์ต สจวต ดยุกแห่งคินไทร์ (18 มกราคม -27 พฤษภาคม ค.ศ. 1602) สิ้นพระชนม์เมื่อมีพระชนมายุได้ 4 เดือน
- แมรี สจวต (8 เมษายน ค.ศ. 1605-16 ธันวาคม ค.ศ. 1607) สิ้นพระชนม์เมื่อมีพระชนมายุ 2 พรรษา
- โซเฟีย สจวต (22– 23 มิถุนายน 1606) ประสูติและสิ้นพระชนม์ในพระราชวังกรีนิช
| ก่อนหน้า | แอนน์แห่งเดนมาร์ก | ถัดไป | ||
|---|---|---|---|---|
| พระเจ้าเฟลีเปที่ 2 แห่งสเปน | พระราชินีแห่งอังกฤษ ในพระเจ้าเจมส์ที่ 1 แห่งอังกฤษ | สมเด็จพระราชินีเฮนเรียตตา มาเรียแห่งฝรั่งเศส | ||
| เจมส์ เอิร์ลแห่งโบธธ์เวลล์ที่ 4 | พระราชินีแห่งสก๊อตแลนด์ ในพระเจ้าเจมส์ที่ 6 แห่งสก๊อตแลนด์ | สมเด็จพระราชินีเฮนเรียตตา มาเรียแห่งฝรั่งเศส |
เชิงอรรถ
- วิลเลียมส์, 1, 201; วิลสัน, 403
- Stewart, 182, 300–301.
- บาร์โรล, 15, 35, 109; “ถึงแม้ว่าแอนนาจะมีเสรีภาพส่วนพระองค์พอประมาณและทรงมีราชสำนักส่วนพระองค์ พระองค์ก็มิได้ทรงแสดงความขัดแย้งทางการเมืองที่เป็นฝักฝ่ายต่อพระสวามีอย่างออกหน้าออกตาเช่นเมื่อประทับอยู่ที่สกอตแลนด์ และไม่ทรงได้รับคำขอให้สนับสนุน ความมีชื่อเสียงราชสำนักส่วนพระองค์อยู่ที่การพบปะด้านศิลปะ” Stewart, 183
- อาร์ชบิชอปแห่งแคนเทอร์เบอรีรายงานว่าแอนน์แห่งเดนมาร์กสิ้นพระชนม์อย่างไม่ทรงยอมรับนิกายโรมันคาทอลิก แต่จอห์น รีด บาร์โรลติงว่า “แต่เราน่าจะคุ้นเคยกับ “การแถลงข่าว” ในสมัยของแอนน์แห่งเดนมาร์กก็เช่นกันที่ทางการเห็นความจำเป็นในการประกาศอย่างเป็นทางการเกี่ยวกับการสิ้นพระชนม์ว่าเป็นการสิ้นพระชนม์แบบที่เป็นที่ยอมรับของสังคม” บาร์โรล, 172; จดหมายจากแอนน์ถึงสกิพิโอนิ บอร์เกเซเมื่อวันที่ 31 กรกฎาคม ค.ศ. 1601 บันทึกว่า “ยอมรับนิกายโรมันคาทอลิกด้วยความเต็มใจ” ตามคำกล่าวของแม็คมานัส, 93
- แอ็กเนส สตริคแลนด์ (ค.ศ. 1848), 276 ดึงเมื่อวันที่ 10 พฤษภาคม ค.ศ. 2007; วิลสัน, 95; “Her traditionally flaccid court image...” บาร์โรล, 27; ครอฟต์, 55; “แอนน์ทรงเป็นบุคคลที่ไม่ค่อยน่าสนใจแต่ก็ทรงมีความอดทนพอที่จะทนผู้คนตราบใดที่ยังทำให้พอพระทัย แอนน์ทรงมีความสนพระทัยในสิ่งที่ไม่หนักไปกว่าเรื่องฉลองพระองค์” เอคริก, 21
- “ (แอนน์) ทรงมีบทบาทในวงการเมืองในราชสำนักอย่างรวดเร็ว ด้านหนึ่งในชีวิตใหม่ของพระองค์ที่นักเขียนชีวประวัติสองสามคนของพระองค์มิได้เห็นเป็นเรื่องสำคัญ... ไม่นานก็ทรงมีบทบาททางการเมืองภายในราชสำนักสกอตแลนด์” บาร์โรล, 17; “แม้ว่านักประวัติศาสตร์จะไม่ให้ความสนใจกับพระองค์เท่าใดนัก พระราชินีของพระเจ้าเจมส์แอนน์แห่งเดนมาร์กมีพระปรีชาสามารถทางการเมือง” ชาร์พ, 244; “ถึงแม้ว่าอิทธิพลทางวัฒนธรรมระดับสูงระหว่างสมัยสจวตของพระมหากษัตริย์องค์ใหม่จะเป็นที่เห็นได้ในราชสำนัก...ระหว่างทศวรรษแรกของรัชสมัย ความเปลี่ยนแปลงต่างๆ นี้มีมูลฐานมาจากแอนน์แห่งเดนมาร์กพระราชินีที่ไม่ค่อยจะมีใครกล่าวถึงของเจมส์” บาร์โรล, 1–2
- วิลเลียมส์, 1
- วิลเลียมส์, 3
- วิลเลียมส์, 2
- วิลเลียมส์, 5
- ครอฟต์, 24; แดเนียล โรเจอร์สผู้แทนอังกฤษรายงานมายัง วิลเลียม เซซิล บารอนแห่งเบอร์ลีย์ที่ 1ว่าพระราชินีโซฟีทรงเป็น “เจ้าหญิงผู้มีคุณธรรมความดีผู้ทรงดูแลพระโอรสธิดาด้วยความมีพระปรีชาสามารถ” วิลเลียมส์, 4.
- ครอฟต์, 24; คู่หมายอีกคนหนึ่งของพระเจ้าเจมส์คือ แคทเธอรีนแห่งนาวาร์ ดัชเชสแห่งลอร์แรน (ผู้มีพระชันษาแก่กว่าพระองค์ 8 พรรษา) แคทเธอรีนเป็นพระขนิษฐาของอูเกอโนท์พระเจ้าอองรีที่ 4 แห่งฝรั่งเศส (พระเจ้าอองรีแห่งนาร์แวร์) และเป็นผู้ที่สมเด็จพระราชินีนาถเอลิซาเบธที่ 1 ทรงพอพระทัยมากกว่า. สจวต, 105-106; วิลเลียมส์, 12 เหตุผลหนึ่งที่พระเจ้าเจมส์ไม่ทรงยอมตกลง ก็อาจจะมีสาเหตุมาจากการที่พระเจ้าอองรีทรงตั้งข้อเรียกร้องจากพระองค์ในการสนับสนุนทางการทหารในยามสงคราม. วิลสัน, 86
- วิลเลียมส์, 10
- วิลเลียมส์, 10; วิลล์สัน, 87-88
- นักบวชตั้งข้อสังเกตในงานพระบรมศพของพระเจ้าเฟรดริคว่า “ถ้าเสวยน้ำจันต์น้อยลงสักหน่อย ก็คงจะมีพระชนมายุยืนขึ้นบ้าง” วิลเลียมส์, 6
- หมู่เกาะออร์คนีย์ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของสินสมรสของเจ้าหญิงมาร์กาเร็ตแห่งเดนมาร์กเมื่อทรงเสกสมรสกับพระเจ้าเจมส์ที่ 3 แห่งสกอตแลนด์ในปี ค.ศ. 1469 เดนมาร์กได้รับคืนหลังจากค่าสินสมรสที่เป็นตัวเงินได้รับการชำระหมด. วิลเลียมส์, 10.
- ชาวเดนส์ยอมประกาศสละสิทธิหมู่เกาะออร์คนีย์ เมื่อพระเจ้าเจมส์ทรงประกาศว่าจะไม่ทรงเป็นทำพระองค์เช่นพ่อค้าสำหรับเจ้าสาว และทรงยุติข้อเรียกร้องสินสมรสที่สูงจนเกินกว่าเหตุ. วิลเลียมส์, 14; วิลล์สัน, 88.
- วิลเลียมส์, 14–15.
- จดหมายุถึงวิลเลียม แอชบีย์ เอกอัครราชทูตประจำเดนมาร์ก. วิลเลียมส์, 15.
- “ตลอดพระชนม์ชีพนอกไปจากหกเดือนที่เสกสมรสแล้ว พระเจ้าเจมส์ก็ไม่แสดงว่าโปรดสตรีและทรงมีความเห็นว่าสตรีเป็นเพศที่มีความสามารถด้อยกว่า ความสนพระทัยของพระองค์ส่วนใหญ่แล้วจะมีให้กับชายหนุ่ม” วิลเลียมส์, 14–15.
- นอกไปจากชุดแต่งงานแล้วก็ยังมีช่างอีกห้าร้อยคนที่ทำงานตลอดสามเดือนเพื่อเตรียมเครื่องทรง. วิลล์สัน, 87
- ครอฟต์, 23–4
- “God is my witness, I could have abstained longer than the weal of my country could have permitted, [had not] my long delay bred in the breasts of many a great jealousy of my inability, as if I were a barren stock.” วิลล์สัน, 85.
- วิลเลียมส์, 15; แมคมานัส, 61
- ที่เอลซินอร์ปืนใหญ่ลั่นโดยอุบัติเหตทำให้ลูกเรือเสียชีวิตไปสองคน วันรุ่งขึ้นเมื่อมีการยิงปืนเพื่อเป็นเกียรติแก่ขุนนางสกอตสองคน ปืนก็ระเบิดทำให้คนยิงเสียชีวิตและลูกเรืออีกเก้าคนบาดเจ็บ จากนั้นก็ประสบมรสุมจนเรือของพระองค์หายไปอย่างไม่มีร่องรอยอยู่สามวัน ต่อมาเรือสองลำก็ชนกันทำให้ลูกเรือเสียชีวิตไปอีกสองคน “กิดเดียน” เรือพระที่นั่งก็รั่วจนต้องแวะเข้าซ่อมที่ Gammel Sellohe ที่นอร์เวย์ แต่ก็รั่วอีกเมื่อนำออกจากอู่ เมื่อกองเรือจอดพักอยู่ที่ Flekkerø เวลาก็ล่วงมาจนถึงเดือนตุลาคมเมื่อลูกเรือไม่เต็มใจที่จะนำเรือข้ามไปยังสกอตแลนด์ในช่วงเวลานั้น. สจวต, 109.
- สจวต, 109; ในขณะนั้นพระเจ้าแผ่นดินแห่งเดนมาร์กทรงปกครองทั้งเดนมาร์กและนอร์เวย์. วิลเลียมส์, 207
- สจวต, 107
- วิลล์สัน, 88; วิลเลียมส์, 17; ทรงเฝ้าดูฝั่งทะเลจากคฤหาสน์ซีตันซึ่งเป็นที่พำนักของ ลอร์ดซีตัน เอิร์ลแห่งวิลตันที่ 1 ผู้เป็นพระสหาย. สจวต, 108
- วิลล์สัน, 89; สจวต, 108; วิลเลียมส์, 19
- วิลล์สัน, 85; สจวต, 109.
- ในบันทึกที่ทรงทิ้งไว้ทรงบันทึกว่าสาเหตุที่ทรงตัดสินใจเดินทางก็เพื่อแสดงให้ผู้อื่นเห็นว่าทรงมีความสามารถที่จะทำอะไรด้วยพระองค์เองได้ (he was no “irresolute ass who could do nothing of himself”). วิลล์สัน, 90; สจวต, 112; วิลเลียมส์กล่าวว่าพระเจ้าเจมส์ต้องทรงเป็นผู้มีความกล้าหาญพอประมาณที่ตัดสินใจเดินทางข้ามโดยเรือขนาด 130 ตันในช่วงหน้าหนาวซึ่งเป็นระยะเวลาที่อันตรายที่สุดในการเดินทางข้ามทะเลเหนือ. วิลเลียมส์, 18
- “พระเจ้าเจมส์ประทานจูบพระราชินีตามแบบสกอตเมื่อทรงพบกันซึ่งแอนน์ทรงประท้วงว่ามิใช่เป็นประเพณีจากบ้านเมืองของพระองค์ และทรงปิติหลังที่ได้ทรงสนทนากันเป็นการส่วนพระองค์ระหว่างสองพระองค์” สจวตกล่าวจากบันทึกโดยเดวิด ม็อยซี, 112; วิลเลียมส์, 20; แมคมานัสมีความเห็นว่าการประท้วงของแอนน์เป็นสัญญาณของความเป็นตัวของตัวเองของพระองค์. แมคมานัส, 65–6; วิลล์สันเคลือบแคลงในความเท็จจริงของบันทึกของม็อยซีและไปอ้างคำบรรยายของเดนมาร์กแทนที่ว่าพระเจ้าเจมส์เสด็จมาถึงออสโลอย่างสมพระเกียรติและทรงปฏิบัติพระองค์ถูกต้องตามประเพณีทางการทูตอย่างเต็มตัว. วิลล์สัน, 90–1
- สจวต, 112.
- สจวต, 112; วิลล์สัน, 91.
- สจวต, 113; วิลเลียมส์, 23. แอนน์และพระเจ้าเจมส์อาจจะทำพิธีแต่งงานอีกครั้งที่ปราสาทโครนบอร์ก ครั้งนี้ตามพิธีแบบลูเธอรันเมื่อวันที่ 21 มกราคม ค.ศ. 1590. วิลเลียมส์, 23; แมคมานัสกล่าวว่าการแต่งงานครั้งที่สองไม่มีหลักฐานสนับสนุน. แมคมานัส, 61.
- สจวต, 117.
- สจวต, 118
- Maclagan, Michael (1999), Line of Succession: Heraldry of the Royal Families of Europe, London: Little, Brown & Co, p. 27, ISBN 0-85605-469-1 Check
|isbn=value: checksum (help) Unknown parameter|coauthors=ignored (|author=suggested) (help) - ครอฟต์, 24; สจวต, 119
- วิลเลียมส์, 30; แมคมานัส, 70,
- วิลล์สัน, 93; วิลเลียมส์, 29
- วิลเลียมส์, 31
- สจวต, 119; วิลเลียมส์, 31; แมคมานัส, 71
- วิลล์สัน, 85-95, 94-95
- ครอฟต์ 24
- ครอฟต์, 134
- ข่าวลือที่ว่าแอนน์ทรงครรภ์เกิดขึ้นตั้งแต่ก่อนหน้าที่แอนน์จะเสด็จมาถึงสกอตแลนด์. สจวต, 139
- สจวต, 139–40
- สจวต, 140; พระนามตั้งตามชื่อพระอัยกาสองพระองค์ เฮนรี สจวต ลอร์ดดาร์นลีย์ และ พระเจ้าเฟรเดอริคที่ 2 แห่งเดนมาร์ก. วิลเลียมส์, 47
- วิลเลียมส์, 47
- “ (แอนน์) ไม่เคยทรงบรรเทาจากความพิโรธและความรันทดที่เกิดจากการที่ถูกแยกจากพระราชโอรสองค์แรก” ครอฟต์ 24; “...ความขัดแย้งกับพระสวามีจากความขมขื่น (ที่ทรงถูกพรากจากพระโอรส) เป็นสิ่งที่ทำลายชีวิตการสมรสของพระองค์” วิลเลียมส์, 52; เอิร์ลแห่งมาร์เป็นตำแหน่งของผู้มีสิทธิในการดูแลอารักขารัชทายาทของสกอตแลนด์ตามประเพณี. สจวต, 140; วิลเลียมส์, 53
- สจวต, 140–141; วิลเลียมส์สันนิษฐานว่าเมทแลนด์เป็นนกสองหัวแต่ก็มีความรู้สึกเดียวกันในความเป็นคู่อริกับเอิร์ลแห่งมาร์ และถวายคำแนะนำอย่างลับๆ ต่อพระเจ้าเจมส์ว่าไม่ให้ทรงยอมพระชายา. วิลเลียมส์, 53–57
- สจวต, 141; “ในกรณีที่เป็นพระประสงค์ของพระเจ้าในตัวข้าพเจ้า ไม่ว่ากรณีใดๆ ห้ามมิให้มอบตัวเจ้าชายเฮนรีแก่พระราชินี จงเลี้ยงพระองค์จนพระชนมายุ 18 พรรษาเมื่อทรงมีโองการด้วยพระองค์เองได้” วิลเลียมส์, 55
- วิลเลียมส์, 54
- สายลับคนหนึ่งของโรเบิร์ต เซซิล เอิร์ลแห่งซอลท์บรีที่ 1 รายงานว่าได้ยินเมื่อวันที่ 25 พฤษภาคม ค.ศ. 1595 ว่าแอนน์ทรงร้องขอพระเจ้าเจมส์ให้ทรงมีสิทธิในการดูแลเจ้าชายเฮนรี ในฐานะที่พระองค์เป็นพระมารดา และพระเจ้าเจมส์มิควรจะให้ผู้ไม่มีศักดิ์ศรีสมฐานะมาดูแลพระราชโอรสของพระองค์ พระเจ้าเจมส์ทรงตอบโต้ว่าไม่ทรงมีความข้องใจในความตั้งใจของพระชายา แต่ถ้าฝ่ายตรงข้ามของพระองค์เกิดมีอำนาจขึ้นมาพระชายาก็จะไม่มีความแข็งแรงพอที่จะป้องกันไม่ให้ฝ่ายตรงข้ามใช้เจ้าชายเฮนรีเป็นปฏิปักษ์ต่อพระองค์ได้ เช่นเมื่อพระองค์เองถูกใช้เป็นเครื่องมือของฝ่ายตรงข้ามกับพระราชมารดาผู้น่าสงสารของพระองค์เอง. วิลเลียมส์, 54
- วิลเลียมส์, 56
- สจวต, 141
- สจวต, 141
- พระเจ้าเจมส์ทรงล่ำลาแอนน์ด้วยความรักก่อนที่จะออกเดินทาง. วิลล์สัน, 160; วิลเลียมส์, 70-71
- สจวต, 169–72
- สจวต, 169; วิลเลียมส์, 70; ผู้สังเกตการณ์ชาวต่างประเทศในลอนดอนกระจายข่าวลือเกี่ยวกับการแท้งของแอนน์ เอกอัครราชทูตเวนิสรายงานว่าแอนน์ทุบตีพระอุทรของตนเองเพื่อให้แท้ง แม็กซิมีเลียน เดอ เบทูน ดยุกแห่งซุลลีจากฝรั่งเศสกล่าวว่าแอนน์ทรงแกล้งแท้งเพื่อผลทางการเมือง. วิลเลียมส์, 71; สจวต, 169; แมคมานัส, 91
- ในพระราชสาส์นตอบของพระเจ้าเจมส์กล่าวว่าแอนน์ทรงกล่าวหาพระองค์ว่าไม่รักพระองค์จริง; แต่งงานกับพระองค์เพียงเพราะทรงมีกำเนิดมาในราชตระกูล และทรงฟังข่าวเล่าลือว่าจะทรงเปลี่ยนไปนับถือนิกายโรมันคาทอลิก ในพระราชสาส์นพระเจ้าเจมส์ทรงกล่าวว่า: “...หม่อมฉันยังคงรักและมีความนับถือในตัวพระองค์อยู่ตามกฎของพระเจ้าและของธรรมชาติในสิ่งที่สามีควรจะทำต่อภรรยาและมารดาของลูกของหม่อมฉัน และไม่ใช่ทำเพราะพระองค์เป็นพระราชธิดาของพระเจ้าแผ่นดิน เพราะไม่ว่าพระองค์จะเป็นผู้ใด -- พระราชธิดาของพระเจ้าแผ่นดินหรือลูกสาวของคนครัว -- พระองค์ก็คือสิ่งเดียวของหม่อมฉันนั่นก็คือเป็นภรรยาของหม่อมฉัน” และทรงสาบานว่าไม่เคยได้ยินข่าวลือจากผู้ใดในเรื่องที่แอนน์จะทรงเปลี่ยนไปนับถือนิกายโรมันคาทอลิก. สจวต, 170
- ครอฟต์ 55; วิลล์สัน, 160; วิลเลียมส์, 71; ทั้งบาร์โรลล์, 30, และ แมคมานัส, 81, ตั้งข้อสังเกตว่าการกระทำของแอนน์เป็นทั้งการกระทำทางการเมืองและสัญชาตญาณของความเป็นแม่; การแลกเปลี่ยนการดูแลทำกันอย่างเป็นทางการ โดยสภาผู้ดูแลพบปะกันที่สเตอร์ลิงและห้ามขุนนางของแอนน์เข้ามาในรัศมี 16 กิโลเมตรของเจ้าชายเฮนรี เอิร์ลแห่งมาร์มอบตัวเจ้าชายเฮนรีให้แก่ลุดโดวิค สจวต ดยุกแห่งเล็นนิกซ์ที่ 2 ผู้เป็นผู้แทนของพระเจ้าเจมส์ผู้มอบเจ้าชายเฮนรีให้แก่สภาผู้ดูแล และในที่สุดสภาผู้ดูแลมอบเจ้าชายเฮนรีให้แก่แอนน์และเล็นนิกซ์ ผู้ที่เป็นผู้นำทั้งสองพระองค์ลงมายังลอนดอนด้วยกัน. สจวต, 170–1
- เจ้าหญิงเอลิซาเบธเสด็จตามมาสองวันต่อมาและติดตามมาทัน แต่เจ้าชายชาร์ลส์ยังทรงถูกทิ้งไว้ในสกอตแลนด์เพราะไม่ทรงแข็งแรงพอที่จะเดินทาง. สจวต, 171; แอนน์ทรงเก็บร่างของพระทารกที่ทรงแท้งไว้กับพระองค์. แมคมานัส, 91
- วิลล์สัน, 164–5; เลดี้แอนน์ คลิฟฟอร์ดอายุสิบสามปีเมื่อเขียนบันทึก. วิลเลียมส์, 79
- วิลเลียมส์, 61–3; บาร์โรลล์, 25
- พระราชินีแอนน์ทรงให้กำเนิดพระโอรสองค์ที่สอง, ชาร์ลส์เมื่อค่ำวันที่ 19 พฤศจิกายน ค.ศ. 1600 ขณะที่พี่น้องรูธเว็นถูกลงโทษโดยการ “แขวนคอ, ควักไส้และผ่าสี่” (Hanged, drawn and quartered). วิลเลียมส์, 66; บาร์โรลล์, 26
- เจมส์ เมลวิลล์ผู้เห็นเหตุการณ์บันทึกในอนุทินว่า: “ในบรรดาผู้ที่ไม่เชื่อว่าพี่น้องรูธเว็นมีความผิดจริงก็คือพระราชินีเอง พระองค์ไม่ทรงยอมลุกจากพระแท่นไม่ยอมเปลี่ยนเครื่องทรงไปสองวัน...แม้ว่าพระเจ้าเจมส์จะทรงทราบถึงการประชดของพระชายาและผลที่จะตามมา พระองค์ก็ไม่ทรงยอมที่จะแก้ไขเหตุการณ์ให้ถูกต้องแต่แทนที่ทรงพยายามกลบเกลื่อนสิ่งที่เกิดขึ้น” วิลเลียมส์, 63
- วิลเลียมส์, 63–4
- บาร์โรลล์ตั้งข้อสังเกตใน “ความมุ่งมั่นทางการเมือง” ของแอนน์. บาร์โรลล์, 23. แต่แอนน์ทรงสัญญาอยู่เสมอว่าจะไม่ทรงทำสิ่งใดที่เป็นปฏิปักษ์ต่อพระเจ้าเจมส์. บาร์โรลล์, 28
- บาร์โรล, 27; วิลเลียมส์, 64–65
- “แม้ว่าครอบครัวของเธอจะเป็นที่น่าชิงชังเพราะพยายามทำร้ายพระเจ้าแผ่นดิน แต่เธอเองไม่ได้แสดงว่ามีส่วนร่วมในการกระทำครั้งนั้น” วิลเลียมส์, 65
- วิลเลียมส์, 164–5
- วิลเลียมส์, 76
- ครอฟต์ 56
- สจวต, 181
- สจวต, 182
- วิลล์สัน, 403
- ↑ วิลเลียมส์, 112
- เดิมแอนน์ไม่ทรงเห็นด้วยกับการจับคู่ระหว่างพระธิดากับพระเจ้าเฟรเดอริค เพราะทรงเห็นว่าเฟรเดอริคมีฐานะที่ต่ำกว่าและไม่ทรงยอมเข้าร่วมพิธีเสกสมรสที่ห้องรับรองในพระราชวังไวท์ฮอลล์ โดยทรงแก้พระองค์ว่าไม่ทรงสบายจากข้อเท้าบวม. สจวต, 247, 250; วิลเลียมส์, 154–156
- ครอฟต์ 89
- บาร์โรล, 134; นักเขียนจดหมายจอห์น เชมเบอร์เลนตั้งข้อสังเกตว่าการที่ไม่ทรงเข้าร่วมพิธีการแต่งตั้ง ชาร์ลส์ เป็นเจ้าชายแห่งเวลส์ ในสี่ปีต่อมา ก็คงเป็นเพราะการเข้าร่วมเป็นการเตือนให้คิดถึงเจ้าชายเฮนรี สจวต, 249
- ครอฟต์ 89; การประชวรของแอนน์รวมทั้งโรคเกาต์, บวมน้ำ (dropsy), โรคปวดข้อ (arthritis) และพระบาทบวม วิลเลียมส์, 159
- ครอฟต์ 89
- ครอฟต์, 89
- บาร์โรล, 148; จอร์จ แอ็บบ็อต อาร์ชบิชอปแห่งแคนเทอร์เบอรีและผู้อื่นสร้างความกดดันให้แอนน์สนับสนุนจอร์จ วิลเลิร์สให้เป็นขุนนางประจำห้องพระบรรทม เมื่อเริ่มแรกแอนน์ก็ทรงปฏิเสธและตามคำของแอ็บบ็อตทรงกล่าวว่า, “ถ้า จอร์จ วิลเลียรส์กลายเป็นคนโปรด, ผู้ที่จะได้รับผลทางร้ายคนแรกก็เห็นจะเป็นคนที่ทำให้ได้ตำแหน่งนั่นเอง ฉันเองก็จะไม่ได้รับการยกเว้นเช่นผู้อื่น” แต่จะอย่างไรก็ตามศัตรูของคารร์ก็หว่านล้อมให้แอนน์สนับสนุนจอร์จ วิลเลิร์ส. วิลเลียมส์, 170; วิลล์สัน, 352; สจวต, 268–9
- วิลเลียมส์แสดงสำเนาของจดหมายจากแอนน์ถึงจอร์จ วิลเลิร์สที่เริ่มด้วย: “My kind dog, I have receaved your letter which is verie wellcom to me yow doe verie well in lugging the sowes eare. [สะกดผิด]” วิลเลียมส์, 152. จอร์จ วิลเลียรส์เขียนตอบมาว่าได้ดึงพระกรรณของพระเจ้าเจมส์จนกระทั่งยาวเท่ากับหูหมู. วิลเลียมส์, 172
- ครอฟต์ 100
- วิลล์สันมีความเห็นว่าการที่แอนน์ไม่ทรงยอมรับศีลมหาสนิทแบบอังกลิคันเป็นการที่แสดงพระองค์ว่าทรงยังเป็นโรมันคาทอลิก; แมคมานัสเสนอว่าอาจจะเป็นสัญญาณถึงความไม่ไว้วางใจของวัดปฏิรูปในการรับศีลมหาสนิทแบบอังกลิคัน วิลล์สัน, 221; แมคมานัส, 92–3
- นักประวัติศาสตร์มีความเห็นต่างกันในเรื่องการเปลี่ยนศาสนาของแอนน์เป็นโรมันคาทอลิกว่าทรงเปลี่ยนจริงหรือไม่ “ในระหว่างคริสต์ทศวรรษ 1590 พระราชินีแอนน์ทรงเปลี่ยนไปเป็นโรมันคาทอลิก” วิลล์สัน, 95; “ระหว่างหลัง ค.ศ. 1600 แต่ก่อนเดือนมีนาคม ค.ศ. 1603 พระราชินีแอนน์ทรงได้รับการยอมรับเข้าสู่นิกายโรมันคาทอลิก ที่เป็นสักการะสถานลับๆ ในห้องหนึ่งภายในพระราชวังหลวง” Fraser, 15; “พระราชินี... [ทรงเปลี่ยน] จากการเป็นลูเธอรันอย่างลับๆ --ซึ่งก็ยังเป็นสิ่งที่น่าละอายทางการเมือง--ไปเป็นโรมันคาทอลิก ซึ่งทำให้เป็นที่ทำให้คณะมนตรีของวัดสกอตแลนด์ไม่พึงพอใจ” ครอฟต์ 24–5; “ทูตต่างประเทศของโรมันคาทอลิก—ผู้ที่เป็นที่แน่นอนว่าต้องมีความยินดีกับการเปลี่ยน—เชื่อว่าไม่ทรงมีแนวโน้มที่จะเปลี่ยน ราชทูตนิโคโล โมลินจากเวนิสสรุปว่า “พระองค์ทรงเป็นลูเธอรันเต็มตัว” ในปี ค.ศ. 1606.” สจวต, 182; “ในปี ค.ศ. 1602 ก็มีรายงานข่าวอ้างว่าแอนน์...เปลี่ยนไปนับถือนิกายโรมันคาทอลิกหลายปีก่อนหน้านั้น พระเยซูอิดโรเบิร์ต อาเบอร์ครอมบีย์ผู้รายงานข่าวนี้รายงานว่าพระเจ้าเจมส์ทรงรับข่าวการเปลี่ยนของพระชายาอย่างเงียบและทรงเปรยว่าถ้าพระราชินีไม่ทรงสามารถอยู่ได้โดยไม่เป็นโรมันคาทอลิกพระองค์ก็ทรงตามพระทัย แต่ทรงขอให้ทำให้อย่างเงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้ แอนน์ก็เก็บความลับนี้ไว้ตลอดพระชนม์ชีพ—แม้ว่าหลังจากการสิ้นพระชนม์ไปแล้ว—ก็ยังไม่เป็นที่ทราบกัน” ฮอกก์, 303–4
- บาร์โรล, 25; สจวต, 143
- เคาน์เทสแห่งฮันท์ลีย์ผู้เป็นผู้สนับสนุนเยซูอิดอย่างเหนียวแน่นเป็นบุตรีของ เอสเม สจวต ดยุกแห่งเล็นนิกซ์ที่ 1 (Esmé Stuart, 1st Duke of Lennox) พระสหายของพระเจ้าเจมส์เมื่อยังทรงพระเยาว์ ผู้ถูกขับออกจากประเทศในปี ค.ศ. 1582 และเป็นน้องสาวของลุโดวิค สจวต ดยุกแห่งเล็นนิกซ์ที่ 2 (Ludovic Stuart, 2nd Duke of Lennox). วิลเลียมส์, 45
- สจวต, 144; วิลเลียมส์, 59
- พระเจ้าเจมส์ทรงส่งสายประคำคืนกลับไปให้สมเด็จพระสันตะปาปา. วิลล์สัน, 221–222; สแตนเด็นสารภาพกับนักบวชเยซูอิดโรเบิร์ต พาร์สันว่าเป็นผู้ติดต่อในโรมในนามของพระราชินี. เฮนส์, 41. วิลล์สัน สรุปว่าเหตุการณ์ครั้งนี้เป็นการพิสูจน์ความเป็นโรมันคาทอลิกของแอนน์ หรือแนวโน้มในการเป็นโรมันคาทอลิกที่เพิ่มขึ้น”
- วิลล์สัน, 221–222
- วิลเลียมส์, 200
- วิลเลียมส์, 53
- วิลล์สัน, 156–7; โรเบิร์ต เซซิล เอิร์ลแห่งซอลสบรีที่ 1 (Robert Cecil, 1st Earl of Salisbury) เป็นอีกผู้หนึ่งที่มีบทบาทในการติดต่ออย่างลับๆ กับพระเจ้าเจมส์ผู้มีความเชื่อว่า “พระราชินีทรงเป็นผู้มีความอ่อนแอและทรงเป็นเครื่องมือของผู้ที่มีสติปัญญาและมีความประสงค์ร้าย” วิลเลียมส์, 93
- พระราชินีมีพระราชดำริกับองค์มนตรีโรเบิร์ต เซซิลว่าทรง “มีความพอใจกับภาพเขียนมากกว่าที่โรเบิร์ต เซซิลมีความพอใจต่อหน้าที่การงานอันยิ่งใหญ่ของตน” วิลเลียมส์, 93
- บาร์โรล, 35
- ครอฟต์ 25
- สจวต, 182
- ครอฟต์ 55
- วิลล์สัน, 95
- Strickland (1848), 276
- คำสรุปของครอฟต์ในบทนำในหนังสือ พระเจ้าเจมส์ (ค.ศ. 2003)
- “พระราชินีแอนน์ตามความคิดเห็นของนักประวัติศาสตร์ชายแล้วเป็นความคิดเห็นในทางที่ไม่ไคร่ดีนักในด้านความฟุ่มเฟือยและความหยุมหยิมของพระองค์ แต่การศึกษาเมื่อไม่นานมานี้ชี้ให้เห็นถึงอิทธิพลของพระองค์ ตราบใดที่ชีวิตการเสกสมรสของพระองค์จะยังคงมีความหมายอยู่ (แม้ว่าจะทรงมีความขัดแย้งกันอย่างเห็นได้ชัด) ” ครอฟต์ 55; “...อิทธิพลความเป็นแม่ทางการเมืองของพระราชินีแอนน์” แมคมานัส, 82
- ดู: บาร์โรล, แอนนาแห่งเดนมาร์ก, พระราชินีแห่งอังกฤษ: ประวัติศาสตร์วัฒนธรรม, และ แคลร์ แมคมานัส, สตรีบนเวทีเรอเนสซองซ์: แอนนาแห่งเดนมาร์กและสตรีหลังหน้ากากในราชสำนักสจวต (ค.ศ. 1590–ค.ศ. 1619)
- ครอฟต์ 25; ในปี ค.ศ. 1593, พระเจ้าเจมส์ทรงแต่งตั้งคณะกรรมการที่เรียกกันว่า “ออคเตเวียนส” (Octavians) เพื่อสะสางการบัญชีของพระราชินีแอนน์และเสนอวิธีการประหยัด. สจวต, 142–3
- บาร์โรล, 161; “ความสนพระทัยในด้านวัฒนธรรมของพระราชินีแอนน์และเจ้าชายเฮนรีนำมาสู่ความมีวัฒนธรรมในราชสำนักอยู่ชั่วระยะเวลาหนึ่ง” ครอฟต์ 129
- วิลเลียมส์, 99; เบอร์เบจที่กล่าวถึงนี้อาจจะเป็นคัธเบิร์ต เบอร์เบจ พี่ชายของนักแสดงริชาร์ด เบอร์เบจ. McCrea, 119; Ackroyd, 411
- ครอฟต์ 2–3, 56; “ความดึงดูดของสิ่งที่หรูหรามีราคาของการละครไม่มีหลักฐานชัดเจนจากเอกสารที่ยังหลงเหลืออยู่ ทำให้สันนิษฐานว่าความน่าดูมาจากการออกแบบเวทีและเครื่องแต่งตัว, ในเสป็ชเชียลเอฟเฟคส์, ในดนตรีและการเต้นรำ และในความใหม่ของการที่พระราชวงศ์ทรงทำการแสดงบนเวทีด้วยพระองค์เอง” สจวต, 183; “การแสดงนี้ (ไม่นับการซ้อม) ใช้เวลาเพียงวันเดียวในปีหนึ่งและมิได้แสดงทุกปีในรัชสมัยของพระองค์ ฉะนั้นการบรรยายพระราชินีจากงานสวมหน้ากากเหล่านี้จึงเป็นการบรรยายที่มาจากตัวอย่างที่เป็นส่วนน้อยมาก” บาร์โรล, 58
- บาร์โรล, 108–9
- แมคมานัส, 3; บาร์โรลล์ใช้รายชื่อของละครสวมหน้ากากระหว่าง ค.ศ. 1603 ถึง ค.ศ. 1610 ในการระบุว่าผู้ใดเป็นผู้อยู่ในแวดวงของพระราชินีแอนน์ บาร์โรล, 58
- วิลเลียมส์, 126; แมคมานัส, 2–3; หลังจากงานละครสวมหน้ากากของพระราชินีแอนน์ครั้งแรกในเรื่อง “The Vision of the Twelve Goddesses” โดย ซามูเอล แดเนียล คาร์ลตันมีความเห็นว่าเครื่องทรงในบทอธีนาของพระราชินีแอนน์สั้นเกินไปเพราะทำให้เห็นพระชงฆ์และพระบาท ในปี ค.ศ. 1605 พระราชินีแอนน์และสตรีสร้างเรื่องอื้อฉาวในราชสำนักโดยการปรากฏพระองค์เป็น “คนรักดำ” ใน “The Masque of Blackness” เซราซาโน, 80; แมคมานัส, 4; พระราชินีแอนน์ทรงครรภ์ได้หกเดือนเมื่อปรากฏในละครสวมหน้ากากเรื่องนี้. แมคมานัส, 11
- ครอฟต์ 56; “บทที่ทรงเล่นเป็นการทำให้เบ็น จอนสันได้รับความมีชื่อเสียงและอินิโก โจนส์ผู้ไม่เคยได้รับการมีชื่อเสียงอย่างที่ควร” วิลเลียมส์, 124. นักเขียนผู้อื่นที่พระราชินีแอนน์ทรงจ้างก็ได้แก่ซามูเอล แดเนียล, ทอมัส แคมเพียน และ จอห์น ดันน์ วิลเลียมส์, 157; สจวต, 183
- ครอฟต์ 3; ชั้นแรกอาจจะสร้างเสร็จเมื่อพระราชินีแอนน์สิ้นพระชนม์. วิลเลียมส์, 181
- เดาว์แลนด์ อุทิศ Lachrymae แก่ พระราชินีแอนน์. บาร์โรล, 58
- บาร์โรล, 58; สจวต, 182
- ครอฟต์ 56
- บาร์โรล, 58
- สจวต, 183; วิลเลียมส์, 106
- วิลเลียม ฮาร์วีย์ ผู้ค้นพบการหมุนเวียนของโลหิตเป็นลูกศิษย์ของเมเยิร์น. วิลเลียมส์, 194–198
- ครอฟต์ 100; วิลล์สัน, แต่พระเจ้าเจมส์เสด็จไปเยี่ยมพระราชินีแอนน์สองครั้งต่ออาทิตย์จนเมื่อทรงย้ายไปนิวมาร์เค็ตในเดือนกุมภาพันธ์ ทั้งพระเจ้าเจมส์โดยการส่งสาส์นและเจ้าชายชาร์ลส์ต่างก็ทรงกระตือรือร้นที่จะให้พระราชินีแอนน์ทรงทำพินัยกรรม (พระเจ้าเจมส์ไม่ทรงไว้ใจความสนพระทัยของเจ้าชายชาร์ลส์ในเรื่องนี้เพราะทรงกลัวว่าพระราชินีแอนน์จะยกทุกอย่างให้เจ้าชายชาร์ลส์) แต่พระราชินีแอนน์ไม่ทรงยอมร่วมมือ. วิลเลียมส์, 198–200
- สจวต, 300
- วิลเลียมส์, 201; สจวต, 121, 300
- วิลล์สัน, 403
- ครอฟต์ 101; พระเจ้าเจมส์ทรงล้มประชวรหนักหลังจากการสูญเสียเจ้าชายเฮนรี. วิลล์สัน, 285
- สจวต, 300; พระเจ้าเจมส์ทรงรับข่าวการสิ้นพระชนม์อย่าง “seemly”. วิลล์สัน, 403
- สจวต, 300
- การที่ทิ้งไว้นานเพราะขาดงบประมาณที่จะทำการทำพระศพเพราะขณะนั้นทางพระราชวงศ์มีหนี้สินมาก. วิลเลียมส์, 202
- Stewart, 140, 142.
- John Chamberlain (1553–1628) recorded: "It was verily thought that the disease was no other than the ordinary ague that had reigned and raged all over England". Alan Stewart writes that latter-day experts have suggested enteric fever, typhoid fever, or porphyria, but that at the time poison was the most popular explanation. Stewart, 248.
- Willson, 452; Barroll, 27.
- Croft, 55; Stewart, 142; Sophia was buried at King Henry's Chapel in a tiny alabaster tomb shaped like a cradle, designed by Maximilian Colt. Willson, 456; Williams, 112.
อ้างอิง
- Akrigg, G.P.V ([1962] 1978 edition). Jacobean Pageant: or the Court of King James I. New York: Athenaeum. ISBN 0689700032.
- Ackroyd, Peter (2006). Shakespeare: The Biography. London: Vintage. ISBN 074938655X.
- Barroll, J. Leeds (2001). Anna of Denmark, Queen of England: A Cultural Biography. Philadelphia: University of Pennsylvania. ISBN 0812235746.
- Cerasano, Susan, and Marion Wynne-Davies (1996). Renaissance Drama by Women: Texts and Documents. London and New York: Routledge. ISBN 0415098068.
- Croft, Pauline (2003). King James. Basingstoke and New York: Palgrave Macmillan. ISBN 0333613953.
- Fraser, Antonia ([1996] 1997 edition). The Gunpowder Plot: Terror and Faith in 1605. London: Mandarin Paperbacks. ISBN 0749323574.
- Haynes, Alan ([1994] 2005 edition). The Gunpowder Plot. Stroud: Sutton Publishing. ISBN 0750942150.
- Hogge, Alice (2005). God's Secret Agents: Queen Elizabeth's Forbidden Priests and the Hatching of the Gunpowder Plot. London: Harper Collins. ISBN 0007156375.
- McCrea, Scott (2005). The Case For Shakespeare: The End of the Authorship Question. Westport, Connecticut: Praeger/Greenwood. ISBN 027598527X.
- McManus, Clare (2002). Women on the Renaissance Stage: Anna of Denmark and Female Masquing in the Stuart Court (1590–1619). Manchester: Manchester University Press. ISBN 0719060923.
- Sharpe, Kevin (1996). "Stuart Monarchy and Political Culture," in The Oxford Illustrated History of Tudor & Stuart Britain. Ed. John.S.Morrill. Oxford: Oxford University Press. ISBN 0192893270.
- Stewart, Alan (2003). The Cradle King: A Life of James VI & 1. London: Chatto and Windus. ISBN 0701169842.
- Strickland, Agnes (1848). Lives of the Queens of England: From the Norman Conquest. Vol VII. Philadelphia: Lea and Blanchard. Original from Stanford University, digitized 20 April 2006. Full view at Google Books. Retrieved 10 May 2007.
- Williams, Ethel Carleton (1970). Anne of Denmark. London: Longman. ISBN 0582127831.
- Willson, David Harris ([1956] 1963 edition). King James VI & 1. London: Jonathan Cape Ltd. ISBN 0224605720.
ดูเพิ่ม
แหล่งข้อมูลอื่น
- Portrait of Anne in the Government Art Collection. Retrieved 5 May 2007.