ภาษาเรอหวั่ง

ภาษาเรอหวั่ง (Rawang language) หรือภาษากนุง-เรอหวั่งมีผู้พูดทั้งหมด 122,600 คน ชนเผ่าเรอหวั่งเป็นชนกลุ่มน้อย จึงไม่ค่อยเป็นที่รู้จัก. ในปัจจุบันอาศัยอยู่กระจัดกระจายในแต่ละประเทศ ซึ่งบรรพบุรุษมาจากทางตะวันออกกลางและอพยพลงมาเรื่อยๆ พบมากที่สุดในพม่า 62,100 คน (พ.ศ. 2543) ในรัฐคะฉิ่น ทางเหนือของมยิตจีนา และชาวเรอหวั่งส่วนมากในพม่าจะอาศัยอยู่ที่ เมืองพูตาโอ ทางเหนือสุดของพม่า ที่ทีภูเขาหิมะที่เป็นที่น่าตื่นตาตื่นใจและเป็นสัญลักษณ์ของชาวเรอหวั่ง พบในอินเดีย 60,500 คน (พ.ศ. 2543) ในรัฐอรุณาจัลประเทศใกล้กับชายแดนพม่า และชายแดนจีนด้านที่ติดกับทิเบต พบในประเทศจีน มณฑลยุนนาน เมืองกงชาง 5,000 พบในประเทศไทยในภาคเหนือ จ.เชียงใหม่ และ กรุงเทพมหานคร ประมาณ1,000 คน ซึ่งในประเทศไทยกลุ่มเรอหวั่งยังไม่เป็นที่รู้จักเนื่องจากมีน้อยมาก และยังอยู่กระจัดกระจายในต่างประเทศ เช่น สหรัฐอเมริกา ออสเตรเลีย ฝรั่งเศส นอเวย์ สวีเดน แคนาดา เดนมาร์ค นิวซีแลนด์ จัดอยู่ในตระกูลภาษาจีน-ทิเบต กลุ่มภาษาทิเบต-พม่า สาขานุง ผู้พูดภาษานี้ในพม่าพูดภาษาพม่า ภาษาลีซูหรือภาษาจิ่งเผาะได้ด้วย เขียนด้วยอักษรละติน มีหนังสือพิมพ์ตีพิมพ์ด้วยภาษานี้ เรียงประโยคแบบประธาน-กรรม-กริยา

ภาษาเรอหวั่ง
Rvwàng
ประเทศที่มีการพูด	พม่า อินเดีย จีน ไทย
จำนวนผู้พูด	122,600 คน  (ไม่พบวันที่)
ตระกูลภาษา	จีน-ทิเบต กลุ่มภาษาทิเบต-พม่า กลุ่มภาษานุง ภาษาเรอหวั่ง
ระบบการเขียน	อักษรละติน
รหัสภาษา
ISO 639-3	raw

ภาษาเรอหวั่งแบ่งออกเป็น 4 สำเนียง ได้แก่ มัดหว่าง, หลุ่งมี, ดั่งสั่ล, ดะหรู่

ระบบเสียง

พยัญชนะ

		ริมฝีปากทั้งสอง	ปุ่มเหงือก	เพดานแข็ง	เพดานอ่อน	เส้นเสียง
เสียงกัก	ไม่ก้อง พ่นลม	/pʰ/ ⟨p⟩¹	/tʰ/ ⟨t⟩¹		/kʰ/ ⟨k⟩¹	/ʔ/ ⟨q⟩²
	ไม่ก้อง ไม่พ่นลม	/p/ ⟨b⟩	/t/ ⟨d⟩		/k/~[ɡ] ⟨g⟩
เสียงนาสิก		/m/ ⟨m⟩	/n/ ⟨n⟩	/ɲ/ ⟨ny⟩	/ŋ/ ⟨ng⟩
เสียงเสียดแทรก	ไม่ก้อง	/f/ ⟨f⟩⁴	/s/ ⟨s⟩	/ɕ/~[ʃ] ⟨sh⟩		/h/ ⟨h⟩
	ก้อง		/z/ ⟨z⟩
เสียงผสมเสียดแทรก	ไม่ก้อง พ่นลม			/t͡ɕʰ/~[t͡ʃʰ] ⟨ch⟩⁵
	ไม่ก้อง ไม่พ่นลม			/t͡ɕ/~[t͡ʃ] ⟨j⟩
เสียงเปิด		/w/ ⟨w⟩³	/ɹ/~[ɻ] ⟨r⟩³	/j/ ⟨y⟩³
เสียงเปิดข้างลิ้น			/l/ ⟨l⟩

1. ⟨-p⟩, ⟨-t⟩, ⟨-k⟩ เมื่อเป็นพยัญชนะสะกดจะกลายเป็นเสียง /p̚/, /t̚/, /k̚/
2. ⟨-q⟩ ใช้เป็นพยัญชนะสะกดเท่านั้น ส่วนพยัญชนะต้นไม่ปรากฏรูป
3. ⟨-w-⟩, ⟨-r-⟩, ⟨-y-⟩ ใช้เป็นพยัญชนะควบได้
4. ⟨f⟩ ใช้เฉพาะในคำยืม
5. ⟨ch⟩ บางครั้งก็เขียนเป็น ⟨c⟩

สระ

	ลิ้นส่วนหน้า	ลิ้นส่วนกลาง	ลิ้นส่วนหลัง
	ปากเหยียด	ปากเหยียด	ปากเหยียด	ปากห่อ
ลิ้นยกสูง	/i/ ⟨i⟩		/ɯ/ ⟨ø⟩	/u/ ⟨u⟩
ลิ้นกึ่งสูง		/ə/ ⟨v⟩
ลิ้นกึ่งต่ำ	/ɛ/ ⟨e⟩			/ɔ/ ⟨o⟩
ลิ้นลดต่ำ			/ɑ/ ⟨a⟩

1. สามารถใช้เครื่องหมายทวิภาค ⟨:⟩ เพื่อต่อเสียงสระให้ยาว ซึ่งพบได้ทั้งสระเดี่ยวและสระประสม โดยมากใช้เพื่อการผันคำศัพท์
2. สระที่เขียนติดกันจะเชื่อมเสียงรวมกันโดยไม่มี /ʔ/

วรรณยุกต์

มีวรรณยุกต์ 4 เสียง คือ สูง กลาง ต่ำ และเบา แสดงได้ด้วยเครื่องหมายกำกับบนสระ ⟨á⟩ ⟨ā⟩ ⟨à⟩ ⟨a⟩ ระดับเสียงอธิบายได้เป็น /55/, /33/, /31/ และ /ไม่มี/ ตามลำดับ

เสียงเบาจะปรากฏในพยางค์เปิด (คือไม่มีพยัญชนะสะกด) เสียงจริงอาจจะสูงกลางต่ำก็ได้ตามคำแวดล้อม และการเขียนในปัจจุบัน เสียงกลางไม่ต้องเติมเครื่องหมายขีดบนตลอดเวลา เพื่อความสะดวก

พยางค์ที่สะกดด้วยเสียงกัก ⟨-p⟩ ⟨-t⟩ ⟨-k⟩ ⟨-q⟩ จะเป็นเสียงสูงเสมอโดยที่ไม่ต้องเติมเครื่องหมาย

อ้างอิง

• Gordon, Raymond G., Jr. (ed.), 2005. Ethnologue: Languages of the World, Fifteenth edition. Dallas, Tex.: SIL International. Online version: http://www.ethnologue.com/.