ฤดูใบไม้ร่วงเยอรมัน

ฤดูใบไม้ร่วงเยอรมัน (อังกฤษ: German Autumn,เยอรมัน: Deutscher Herbst) เป็นกลุ่มของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในช่วงปลายปี พ.ศ. 2520 ที่เกี่ยวข้องกับการลักพาตัวและฆาตกรรม ฮันน์ มาร์ติน ชูเลียร์ (Hanns Martin Schleyer) ประธานสมาพันธ์เยอรมันสมาคมนายจ้าง (BDA) และสภาอุตสาหกรรมเยอรมัน (BDI) โดยกองทัพฝ่ายแดง (RAF) กลุ่มก่อความไม่สงบและแนวร่วมประชาชนเพื่อการปลดปล่อยปาเลสไตน์ที่จี้ลุฟต์ฮันซา เที่ยวบินที่181 พวกเขาเรียกร้องให้ปล่อยตัวสมาชิกกองทัพฝ่ายแดง 10คน ที่อยู่ในการคุมขังที่เรือนจำ Stammheim สองเพื่อนร่วมชาติปาเลสไตน์ที่ถูกจับในตุรกีและ15 ล้านดอลลาร์สหรัฐเพื่อแลกกับตัวประกัน

ฤดูใบไม้ร่วงเยอรมัน
"สตุก้า" ลงจอดที่สนามบินโคโลญบอนน์ใน 18 ตุลาคม 1977 ทีม GSG9 กับตัวประกันที่ได้ช่วยเอาไว้
วันที่ ฤดูใบไม้ร่วง พ.ศ. 2520 สถานที่ เยอรมนีตะวันตก ผล ซิกฟรีด บูบัค Jürgen Pontoและฮันน์ มาร์ติน ชูเลียร์ ถูกฆาตกรรม ตัวประกันถูกช่วยเหลือ ในลุฟต์ฮันซา เที่ยวบินที่181 หัวหน้ากองทัพฝ่ายแดงรุ่นแรกทำการอัตวินิบาตกรรม
คู่สงคราม
แนวร่วมประชาชนเพื่อการปลดปล่อยปาเลสไตน์ กลุ่มแยกกองทัพแดง	เยอรมนีตะวันตก
ผู้บังคับบัญชาและผู้นำ
Andreas Baader † Gudrun Ensslin † Brigitte Mohnhaupt Christian Klar Ulrike Meinhof Horst Mahler	เฮ็ลมูท ชมิท ฮันน์ มาร์ติน ชูเลียร์† ซิกฟรีด บูบัค†
กำลัง
ทั้งหมด:ประมาณ 28 คน สมาชิก RAF 18 คนและผู้สนับสนุน 10 คน	เฮลิคอปเตอร์รถหุ้มเกราะ และตำรวจเยอรมนีกว่า 10,000 นาย
ความสูญเสีย
ทั้งหมด:เสียชีวิต 3คน(การอัตวินิบาตกรรมหมู่) บาดเจ็บ 3 คน(จากการต่อสู้ 2 คน และ การอัตวินิบาตกรรม 1คน) ถูกจับกุม 2 คน	ตำรวจเสียชีวิต 8 นาย บาดเจ็บ 2 นาย เจ้าหน้าที่รัฐ เสียชีวิต 1 คน
ประชาชน เสียชีวิต 2คน

การลอบสังหารซิกฟรีด บูบัค (Siegfried Buback), อัยการสูงสุดของเยอรมนีตะวันตกใน 7 เมษายน พ.ศ. 2520 และการลักพาตัวที่ผิดพลาดจนนำไปสู้การลอบสังหาร ที่นายธนาคาร Jürgen Ponto 30 กรกฎาคม พ.ศ. 2520 เป็นจุดเริ่มต้นของฤดูใบไม้ร่วงเยอรมัน มันจบลงในวันที่ 18 ตุลาคมมีการช่วยเหลือตัวประกัน หัวหน้ากองทัพฝ่ายแดงรุ่นแรกฆ่าตัวตายในห้องขังของพวกเขาทั้งหมดและการตายของ ชูเลียร์

ซึ่งวลี "ฤดูใบไม้ที่ร่วงเยอรมัน" มาจาก ภาพยนตร์ในปี พ.ศ. 2521 เรือง Deutschland im Herbst (เยอรมนีในฤดูใบไม้ร่วง)

การลอบสังหารซิกฟรีด บูบัค

 

ซิกฟรีด บูบัค, พ.ศ. 2519

เมื่อวันที่ 7 เมษายน พ.ศ. 2500, ซิกฟรีด บูบัค, อัยการสูงสุดของเยอรมนีตะวันตกถูกยิงในการซุ่มโจมตีขณะกำลังเดินทางจากบ้านของเขาใน Neureut ยังไป Bundesgerichtshof ในคาร์ลสรูเออ สมาชิกกองทัพฝ่ายแดงสี่คน, Christian Klar, Knut Folkerts, Günter Sonnenberg และ Brigitte Mohnhaupt ถูกตั้งข้อหาและถูกดำเนินคดีที่เกี่ยวข้องกับการฆาตกรรม บูบัค

ในปี พ.ศ. 2550 อดีตสมาชิกกองทัพฝ่ายแดง Peter-Jürgen Boock และ Verena Becker อ้างว่าสมาชิกอีกคนของกองทัพฝ่ายแดง Stefen Wisniewski เป็นคนยิง บูบัค

การลักพาตัวและฆาตกรรม Jürgen Ponto

30 กรกฎาคม 1977 Jürgen Ponto นายธนาคารถูกยิงเสียชีวิตในบ้านของเขาใน Oberursel ในการลักพาตัวที่ผิดพลาด บุคคลที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้Brigitte Mohnhaupt, Christian Klar และ Susanne Albrecht

การลักพาตัวฮันน์ มาร์ติน ชูเลียร์

 

มาร์ติน ชูเลียร์,พ.ศ. 2516

 

อนุสรณ์การลักพาตัวและฆาตกรรมฮันน์ มาร์ติน ชูเลียร์ในโคโลญ

เมื่อวันที่ 5 กันยายน 1977 หน่วยคอมมานโดอาร์เอเอฟ โจมตีรถฮันน์ มาร์ติน ชูเลียร์ ประธานของสมาคมนายจ้างเยอรมันในโคโลญ โดยนำเข็นเด็กเข้าขวางไว้ ขับรถของเขา Heinz Marcisz 41ปี เบรกรถ รถตำรวจคุ้มกันอยู่เบื้องหลังพวกเขาก็ไม่สามารถที่จะหยุดในเวลานั้นและชนเข้ากับรถของชูเลียร์ สมาชิกอาร์เอเอฟวมหน้ากากยิงปืนกลและปืนเครื่องกระสุนเข้าไปในรถทั้งสองคันฆ่า Marcisz และเจ้าหน้าที่ตำรวจ Roland Pieler 20 ปี, ผู้ที่นั่งอยู่ที่เบาะหลังของรถ Marcisz คนขับรถตำรวจคุ้มกัน Reinhold Brändle 41ปี และเจ้าหน้าที่ตำรวจ, Helmut Ulmer 24ปี ผู้ที่อยู่ในรถคันที่สองถูกฆ่าตาย ร่างของBrandle และ Pielerถูกยิงพรุนกว่ายี่สิบบาดแผล

ชูเลียร์ ถูกลักพาตัวและขังอยู่ในอพาร์ตเมนต์ให้เช่าในย่านที่อยู่อาศัยที่ไม่ระบุชื่อที่อยู่ใกล้กับโคโลญ เขาถูกบังคับให้ยืนอุทธรณ์คดีให้ปล่อยตัวสมาชิกกองทัพฝ่ายแดง แลกเปลี่ยนสำหรับเขา ตำรวจได้ออกตามหาชูเลียร์ 18 ตุลาคม พ.ศ. 2520 ชูเลียร์ถูกยิงตายระหว่างการเดินทางไปมัลเฮาส์ฝรั่งเศสที่ร่างกายของเขาถูกทิ้งไว้ในลำต้นของออดี้สีเขียว ร่างของเขาถูกค้นพบใน 19 ตุลาคม

ลุฟต์ฮันซา เที่ยวบินที่181

 

เส้นทางการบินของลุฟต์ฮันซา เที่ยวบินที่181

เมื่อมันกลายเป็นที่ชัดเจนว่ารัฐบาลไม่เต็มใจที่จะให้มีการแลกเปลี่ยนนักโทษหลังจากประสบการณ์ในการลักพาตัว ปีเตอร์ ลอเรน (Peter Lorenz) เมื่อสองปีก่อน กองทัพฝ่ายแดงพยายามที่จะเพิ่มแรงกดดันเพิ่มเติมโดยการจี้ลุฟต์ฮันซา เที่ยวบินที่181 ใน 13 ตุลาคม พ.ศ. 2520 ด้วยความช่วยเหลือของแนวร่วมประชาชนเพื่อการปลดปล่อยปาเลสไตน์ (PFLP) หลังจากผ่านคาบสมุทรอาหรับและฆ่ากัปตันJürgen Schumannได้จี้ตัวประกันและร่อนลงในโมกาดิชูเมืองหลวงของโซมาเลีย

หลังจากการเจรจาต่อรองทางการเมืองกับผู้นำไซอัด บาร์รีรัฐบาลเยอรมันตะวันตกได้รับอนุญาตให้โจมตีเครื่องบิน ลุฟต์ฮันซา 181 นี้ได้รับการดำเนินการเมื่อวันที่ 18 ตุลาคม กลุ่มกำลังพิเศษ GSG 9 (Grenzschutzgruppe 9 หรือ กลุ่มพิทักษ์ชายแดนที่ 9) ของหน่วยยามชายแดนสหพันธ์ (Bundesgrenzschutz) กลุ่มกำลังนี้ได้รับการสร้างขึ้นหลังจากวิกฤตตัวประกันในการแข่งขันกีฬาโอลิมปิกที่มิวนิก พ.ศ. 2515 มีเพียงสมาชิกหนึ่งคนของ GSG 9 และ หนึ่งในผู้เข้าร่วมประชุมการบินได้รับบาดเจ็บ;มีกลุ่มที่จี้ลุฟต์ฮันซา 181เพียงคนเดียวคือ Souhaila Andrawes ที่รอดชีวิต.

การอัตวินิบาตกรรมหมู่ใน Stammheim

 

เรือนจำความปลอดภัยสูงสุด Stammheim (ใน ปี พ.ศ. 2550)

ในคืนวันเดียวกันสมาชิกอาร์เอเอฟสามคน- Gudrun Ensslin, Jan-Carl Raspe และ Andreas Baader - ถูกพบเป็นศพอยู่ในห้องขังของพวกเขา

การสอบสวนอย่างเป็นทางการในการตายของสมาชิกอาร์เอเอฟในห้องขังสรุปว่าพวกเขาได้อัตวินิบาตกรรม: Baader และ Raspe ใช้ปืนยิงอัตวินิบาตกรรมซึ่งลักลอบนำเข้ามาในเรือนจำความปลอดภัยสูงสุด Stammheim โดยจากทนายความของพวกเขา Arndt Müller ส่วน Ensslin อัตวินิบาตกรรมด้วยการแขวนคอตัวเอง Irmgard Möllerที่ถูกขังอยู่กับพวกเขารอดชีวิตจากการแทงหน้าอกตัวเองด้วยมีด หลังจากนั้นเธอก็อ้างว่า "การทำอัตวินิบาตกรรม จริง ๆ แล้วก็เมื่อถูกวิสามัญอยู่ดี". เมื่อวันที่ 12 พฤศจิกายน Ingrid Schubert ถูกพบเป็นศพแขวนอยู่ในห้องขังของเธอ

การตอบสนองทางการเมือง

พรรคการเมืองของเยอรมนีมีการปะทะกันรุนแรงในช่วงฤดูใบไม้ร่วงเยอรมัน โดย เซเดอู/เซเอสอู (CDU / CSU) สงสัยว่ากลุ่มพรรคสังคมเสรีนิยม พรรคประชาธิปไตยสังคมแห่งเยอรมนีSPDและพรรคประชาธิปัตย์เสรี (FDP) รัฐบาลภายใต้เฮลมุท ชมิดท์ (SPD) มีอุดมการณ์ใกล้กับพวกก่อการร้าย

อ้างอิง

1. "Montage, Music and Memory Remembering Deutschland im Herbst"
2. An Age of Murder Ideology and Terror in Germany, 1969–1991
3. Smith & Moncourt: Daring to Struggle, Failing to Win: The Red Army Faction's 1977 Campaign of Desperation. PM Press, 2008, pp. 22–24. ISBN 1-60486-028-6
4. Peter Graf Kielmansegg: Nach der Katastrophe. Eine Geschichte des geteilten Deutschlands. Berlin 2000, ISBN 3-88680-329-5, S.342.