กวัตโตรเชนโต

กวัตโตรเชนโต (อิตาลี: Quattrocento แปลว่า "400" หรือจากคำว่า "millequattrocento" ที่แปลว่า "1400" ) เป็นสมัยศิลปะของปลายยุคกลางโดยเฉพาะในสมัยกอทิกนานาชาติและต้นสมัยฟื้นฟูศิลปวิทยา

"การประกาศของเทพ" โดยซานโดร บอตตีเชลลี ที่เขียนระหว่าง ค.ศ. 1489 ถึง ค.ศ. 1490 เป็นตัวอย่างงานเขียนของยุคนี้

ประวัติ

หลังจากการล่มสลายของจักรวรรดิโรมันตะวันตกในปี ค.ศ. 476 แล้วสิ่งที่ตามมาคือความยุ่งเหยิงทางการเมืองและทางการค้าที่เกิดขึ้นในยุโรป ซึ่งเป็นการเริ่มสมัยยุคกลางตอนต้นที่ยืนยาวมาจนถึงคริสต์ศตวรรษที่ 11 เมื่อการค้าขายเริ่มมีการฟื้นตัวขึ้น ประชากรก็เพิ่มจำนวนมากขึ้น และอำนาจของพระสันตะปาปาก็มั่นคงขึ้น

ในปลายยุคกลางโครงสร้างทางการเมืองของทวีปยุโรปค่อย ๆ วิวัฒนาการจากกลุ่มชนเล็ก ๆ ที่มีหัวหน้าเผ่าปกครองมาเป็นรัฐ-ชาติที่ปกครองโดยระบบพระมหากษัตริย์ซึ่งทำให้สถานะภาพทางการเมืองโดยทั่วไปมีความมั่นคงขึ้น ในอิตาลีศูนย์กลางของเมืองก็เพิ่มความสำคัญขึ้น ในการเป็นที่พำนักอาศัยและประกอบกิจการของพ่อค้าและชนชั้นที่ทำการค้าขายผู้สามารถป้องกันตนเองได้ เงินมาแทนที่ดินในการใช้ในการแลกเปลี่ยน และผู้ที่เคยเป็นทาสที่ดิน (serfs) ก็ได้รับอิสระเพิ่มขึ้น ความเปลี่ยนแปลงของยุคกลางในอิตาลีและความเสื่อมความนิยมของระบบศักดินาเป็นการปูทางให้กับการเปลี่ยนแปลงทางสังคม วัฒนธรรม และเศรษฐกิจ กวัตโตรเชนโตถือกันว่าเป็นยุคคาบสมัยระหว่างสมัยกลางกับสมัยฟื้นฟูศิลปวิทยา

กวัตโตรเชนโตเป็นขบวนการที่นำหน้าสมัยที่ต่อมาเป็นสมัยฟื้นฟูศิลปวิทยาในอิตาลี ศิลปะในยุคนี้เป็นศิลปะที่สะท้อนให้เห็นถึงศิลปะและวัฒนธรรมที่เกิดขึ้นในคริสต์ศตวรรษที่ 15 ซึ่งเป็นลักษณะของศิลปะของตอนปลายสมัยกลางและต้นสมัยฟื้นฟูศิลปวิทยา ที่มีแนวโน้มที่เป็นศิลปะที่มีลักษณะเป็นเอกลักษณ์ของตนเองในการพยายามแสดงความเจริญทางวิทยาศาสตร์ วัฒนธรรม สังคม และเศรษฐกิจเพื่อการรักษาสถาบันพระมหากษัตริย์โดยการใช้คริสต์ศาสนาเป็นเครื่องมือ

การวิวัฒนาการของกวัตโตรเชนโต

ศิลปะกวัตโตรเชนโตทิ้งการตกแต่งด้วยโมเสกที่นิยมกันในศิลปะไบแซนไทน์ และลักษณะศิลปะที่ใช้ในการสร้างคริสต์ศาสนศิลป์ในรูปแบบของหน้าต่างประดับกระจกสี, จิตรกรรมฝาผนัง, หนังสือวิจิตร และ ประติมากรรม แต่ศิลปินและประติมากร "กวัตโตรเชนโต" เริ่มนำรูปทรงของศิลปะคลาสสิกเข้ามาผสม

ศิลปินในยุคกวัตโตรเชนโต

ในเมื่อสมัย "กวัตโตรเชนโต" คาบกับสมัยฟื้นฟูศิลปวิทยา ศิลปินบางคนจึงกล่าวได้ว่าเป็นทั้งศิลปินยุคกวัตโตรเชนโต และ สมัยฟื้นฟูศิลปวิทยาพร้อมกัน

อันเดรอา เดล คาตานโย อันดรีย เดล เวอร์โรชชิโอ อันเดรอา เดลลา รอบเบีย อันเดรีย มานเทนยา อันโตเนลโล ดา เมสสินา อันโตนิอัซโซ โรมาโน อันโตนิโอ โพลลาอูโล อันโตนิโอ รอสเซลลิโน เบนนอซโซ กอซโซลิ แบร์โตลโด ดิ จิโอวานนิ คาร์โล คริเวลลิ โคสิโม ทูรา เดซิเดริโอ ดา เซตติยาโน โดเมนนิโค ดิ บาร์โตโล โดเมนนิโค เกอร์ลันเดา โดเมนนิโค เวเนซิอาโน โดนาเทลโล

แอร์โคเล เด โรแบร์ติ ฟีลิปโป บรูเนลเลสกี ฟิลิปโป ลิปปี ฟราอันเจลิโค ฟรานเชสโค เดล คอสสา ฟรานเชสโค ดิ จอร์โจ ฟรานเชสโค ซควาร์ชิโอเน เจ็นทิเล เบลลินี เจ็นทิเล ดา ฟาบริอาโน จิโอวานนี เบลลินี จิโอวานนี ดิ เพาโล จาคโคโป เบลลินี จัสตัสแห่งเก้นท์ เลโอนาร์โด ดา วินชี ลอเร็นโซ กิเบอร์ติ ลูคา เดลลา รอบเบีย ลูคา ซินยอเรลลิ

มาซาชิโอ มาโซลิโน ดา พานิคาเล เมลอซโซ ดา ฟอร์ลิ เปาโล อูเชลโล เปโดร แบร์รูเกเต เปียโร เดลลา ฟรานเชสกา เปียโตร เปรูจิโน ซานโดร บอตติเชลลี สเตฟาโน ดิ จิโอวานนิ เวชชิเอตตา วิตโตเร คาร์พัชชิโอ วิตโตเร คริเวลลิ

อ้างอิง

1. Frederik Hartt. History of Italian Renaissance Art. New York: Abrams (1994)

ดูเพิ่ม

• สมัยฟื้นฟูศิลปวิทยา