รายพระนามพระมหากษัตริย์สกอตแลนด์
พระมหากษัตริย์แห่งสกอตแลนด์ทรงเป็นประมุขแห่งรัฐแห่งราชอาณาจักรสกอตแลนด์ ตามธรรมเนียม พระมหากษัตริย์แห่งชาวสกอตพระองค์แรกคือ สมเด็จพระเจ้าเคนเนธ แม็คอัลปินที่ 1 (ซีเนียด แม็คอัลปิน) ผู้ทรงสถาปนารัฐเอกราชขึ้นในปีพ.ศ. 1386 ความแตกต่างระหว่างราชอาณาจักรสกอตแลนด์และราชอาณาจักรของชาวพิคท์เป็นผลผลิตมาจากความเชื่อในสมัยกลางยุคหลัง และความสับสนในความเปลี่ยนแปลงทางการเรียกชื่อ เช่น Rex Pictorum (พระมหากษัตริย์แห่งชาวพิคท์) ได้กลายเป็น ri Alban (พระมหากษัตริย์แห่งอัลบา) ภายใต้สมเด็จพระเจ้าโดนัลด์ที่ 2 เมื่อการบันทึกทางประวัติศาสตร์สลับจากภาษาละตินมาเป็นภาษาท้องถิ่นในรอบช่วงสิ้นสุดคริสต์ศตวรรษที่ 9 ซึ่งเมื่อคราวคำว่า อัลบา ในภาษาแกลิคสก็อต ได้มาถึงราชอาณาจักรของชาวพิคท์มากกว่าบริเตนใหญ่ (ความหมายเก่า)
ราชอาณาจักรของชาวพิคท์เพิ่งกลายเป็นถูกเรียกว่า ราชอาณาจักรอัลบาในภาษาแกลิค ที่ซึ่งต่อมาเป็นที่รู้จักในภาษาสกอตและภาษาอังกฤษว่า Scotland (สกอตแลนด์) คำนี้ยังคงอยู่ในภาษาทั้งสองจนกระทั่งทุกวันนี้ ด้วยช่วงยุคหลังคริสต์ศตวรรษที่ 11 ในที่ช่วงหลังสุด พระมหากษัตริย์สกอตได้ใช้คำว่า rex Scottorum หรือ พระมหากษัตริย์แห่งชาวสกอต เพื่ออ้างอิงในภาษาละติน พระอิสริยยศ "พระมหากษัตริย์แห่งชาวสกอต" ได้สิ้นสุดในปี พ.ศ. 2250 เมื่อราชอาณาจักรสกอตแลนด์ถูกรวมเข้ากับราชอาณาจักรอังกฤษกลายเป็นราชอาณาจักรบริเตนใหญ่เพียงหนึ่งเดียว ดังนั้นสมเด็จพระราชินีนาถแอนน์จึงทรงเป็นพระมหากษัตริย์พระองค์สุดท้ายแห่งราชอาณาจักรสกอตแลนด์และอังกฤษและทรงเป็นพระมหากษัตริย์พระองค์แรกแห่งราชอาณาจักรบริเตนใหญ่ ถึงแม้ว่าราชอาณาจักรทั้งสองจะมีพระมหากษัตริย์ร่วมกันตั้งแต่ พ.ศ. 2146 (ดูที่การรวมราชบัลลังก์) พระปิตุลาของพระนางคือ สมเด็จพระเจ้าชาลส์ที่ 2 ทรงเป็นพระมหากษัตริย์พระองค์สุดท้ายที่ทรงได้ประกอบพิธีราชาภิเษกในสกอตแลนด์ที่เมืองสโคนในปี พ.ศ. 2194
ตราแผ่นดิน
.svg.html){kind=link}
.svg.html){kind=link}
.svg.html){kind=link}
.svg.html){kind=link}
ราชวงศ์อัลปิน (พ.ศ. 1388 - พ.ศ. 1577)
รัชกาลของสมเด็จพระเจ้าเคนเนธ แม็คอัลปินได้เริ่มต้นขึ้นและเป็นถูกเรียกว่าราชวงศ์อัลปินตามแนวคิดโลกสมัยใหม่ สายพระราชสันตติวงศ์ของสมเด็จพระเจ้าเคนเนธ แม็คอัลปินได้ถูกแบ่งออกเป็นสองสาย พระมหามงกุฎจะถูกสลับกันระหว่างสายทั้งสอง การเสด็จสวรรคตของพระมหากษัตริย์ของสายหนึ่งๆมักจะผลุนผลันจากสงครามหรือถูกลอบปลงพระชนม์โดยผู้อ้างสิทธิในราชบัลลังก์ สมเด็จพระเจ้ามัลคอล์มที่ 2 ทรงเป็นพระมหากษัตริย์พระองค์สุดท้ายแห่งราชวงศ์อัลปิน ในรัชกาลของพระองค์ พระองค์ประสบความสำเร็จในการสู้รบกับฝ่ายต่อต้านและไม่ทรงมีพระราชโอรส แต่ก็ทรงสามารถผ่านราชบัลลังก์ไปยังพระราชโอรสของเจ้าหญิงบีท็อค ผู้เป็นพระราชธิดา ให้ขึ้นครองราชย์เป็น สมเด็จพระเจ้าดันแคนที่ 1 ที่ทรงประกาศเริ่มต้นราชวงศ์ดันคีลด์
.jpg.html){kind=link}
* หลักฐานในรัชกาลของสมเด็จพระเจ้าโอเชียดไม่เป็นที่แน่ชัด พระองค์อาจจะไม่เคยดำรงเป็นพระมหากษัตริย์จริงๆ ถ้าทรงเป็นพระมหากษัตริย์ พระองค์จะทรงเป็นพระมหากษัตริย์ร่วมกับสมเด็จพระเจ้ากีริค ส่วนสมเด็จพระเจ้าอัมลีปทรงเป็นที่รู้จักโดยเฉพาะในการอ้างถึงการเสด็จสวรรคตของพระองค์ในปีพ.ศ. 1520 ที่ซึ่งมีการบันทึกว่าพระองค์ทรงเป็นพระมหากษัตริย์แห่งอัลบา (ก่อนที่จะเรียกว่าสกอตแลนด์) นับตั้งแต่สมเด็จพระเจ้าเคนเนธที่ 2 ทรงเป็นที่รู้จักกันว่ายังคงเป็นพระมหากษัตริย์ในปีพ.ศ. 1515 ถึงพ.ศ. 1516 สมเด็จพระเจ้าอัมลีปต้องได้รับพระราชอำนาจในระหว่างปีพ.ศ. 1516 ถึงพ.ศ. 1520
† สมเด็จพระเจ้าโอเชียดทรงเป็นพระโอรสใน รุน กษัตริย์แห่งสตรัทไคลเดอ แต่พระราชมารดาของพระองค์เป็นพระราชธิดาในสมเด็จพระเจ้าเคนเนธที่ 1
ราชวงศ์ดันคีลด์ (พ.ศ. 1577 - พ.ศ. 1829)
สมเด็จพระเจ้าดันแคนที่ 1 ทรงสืบราชบัลลังก์ต่อจากสมเด็จพระเจ้ามัลคอล์มที่ 2 ผู้เป็นพระอัยกาฝ่ายพระราชมารดา (พระองค์ยังทรงเป็นรัชทายาทที่สืบสายสัตติวงศ์มาจากสมเด็จพระเจ้ามัลคอล์มที่ 1 ในฐานะที่ทรงเป็นพระอัยกาฝ่ายพระราชบิดาของพระองค์คือ ดันแคนแห่งอโทลล์ซึ่งเป็นพระราชโอรสพระองค์ที่สามในสมเด็จพระเจ้ามัลคอล์มที่ 1 ราชวงศ์ดันคีลด์มีความสืบเนื่องมาจากราชวงศ์อัลปิน) หลังจากภายในรัชกาลที่ไม่ประสบความสำเร็จ สมเด็จพระเจ้าดันแคนทรงถูกปลงพระชนม์ในสนามรบโดยสมเด็จพระเจ้าแม็คเบ็ธ ผู้ทรงครองราชย์อย่างยาวนานและค่อนข้างประสบความสำเร็จ ในช่วงการต่อสู้ระหว่าง พ.ศ. 1600 และ พ.ศ. 1601 พระราชโอรสของสมเด็จพระเจ้าดันแคนที่ 1 คือ สมเด็จพระเจ้ามัลคอล์มที่ 3 ได้กำจัดและปลงพระชนม์สมเด็จพระเจ้าแม็คเบ็ธและพระราชโอรสเลี้ยงซึ่งเป็นองค์รัชทายาทของพระเจ้าเม็คเบ็ธคือ สมเด็จพระเจ้าลูลาช และทรงทำการอ้างสิทธิในราชบัลลังก์ ความขัดแย้งของพระราชวงศ์ยังไม่จบสิ้น สมเด็จพระเจ้ามัลคอล์มที่ 3 เสด็จสวรรคตในสมรภูมิ เจ้าชายโดนัลด์ แบน พระอนุชาของพระองค์ได้อ้างสิทธิในราชบัลลังก์ในฐานะ สมเด็จพระเจ้าโดนัลด์ที่ 3 ทรงขับไล่พระราชโอรสของสมเด็จพระเจ้ามัลคอล์มที่ 3 ออกไปจากสกอตแลนด์ สงครามกลางเมืองในพระราชวงศ์ได้เกิดขึ้น ด้วยสมเด็จพระเจ้าโดนัลด์ที่ 3 และเจ้าชายเอ็ดมันด์ พระราชโอรสของสมเด็จพระเจ้ามัลคอล์มที่ 3 ถูกต่อต้านโดยพระโอรสชาวอังกฤษของสมเด็จพระเจ้ามัลคอล์มที่ 3 นำโดยเจ้าชายดันแคน ซึ่งตั้งตนเป็น สมเด็จพระเจ้าดันแคนที่ 2 และต่อมาคือเจ้าชายเอ็ดการ์ ซึ่งตั้งตนเป็น สมเด็จพระเจ้าเอ็ดการ์ ในที่สุดพระเจ้าเอ็ดการ์ทรงได้รับชัยชนะ พระองค์ได้ส่งพระปิตุลาและพระเชษฐาไปยังสำนักสงฆ์ หลังจากรัชกาลของสมเด็จพระเจ้าเดวิดที่ 1 ราชบัลลังก์สกอตแลนด์ได้เปลี่ยนผ่านไปตามกฏของบุตรหัวปี ย้ายจากบิดาถึงโอรสหรือที่เป็นไปไม่ได้จากเชษฐาสู่อนุชา
| พระปรมาภิไธย | พระราชสมภพ | อภิเษกสมรสและรัชทายาท | สวรรคต | ความสัมพันธ์ทางราชวงศ์ | |
|---|---|---|---|---|---|
| สมเด็จพระเจ้าดันแคนที่ 1 "ผู้ป่วย" (Duncan I) พ.ศ. 1577 - 14 สิงหาคม พ.ศ. 1583 | ราว พ.ศ. 1544 พระโอรสในครีนันแห่งดันคีลด์ กับ เจ้าหญิงบีท็อค | เจ้าหญิงซูเทน มีรัชทายาท 3 พระองค์ | 14 สิงหาคม พ.ศ. 1583 พิทกาเวนี พระชนมพรรษาราว 39 พรรษา | นัดดาในสมเด็จพระเจ้ามัลคอล์มที่ 2 | |
| สมเด็จพระเจ้าแม็คเบ็ธ "กษัตริย์แดง" (Macbeth) พ.ศ. 1583 - 15 สิงหาคม พ.ศ. 1600 | ไม่ปรากฏปีที่ประสูติ พระโอรสในฟินด์ลิชแห่งมอเรย์ กับ เจ้าหญิงโดนาดา | เจ้าหญิงกรูโอช หลังพ.ศ. 1575 ไม่มีรัชทายาท | 15 สิงหาคม พ.ศ. 1600 ลัมพานาน หรือ สโคน ไม่ทราบพระชนมพรรษาที่ชัดเจน | นัดดาในสมเด็จพระเจ้ามัลคอล์มที่ 2 | |
| สมเด็จพระเจ้าลูลาช "ผู้โชคร้าย" "ผู้โง่เขลา" (Lulach) 15 สิงหาคม พ.ศ. 1600 - 17 มีนาคม พ.ศ. 1601 | - | ก่อน พ.ศ. 1576 พระโอรสในกิลล์ โคมาเกนแห่งมอเรย์ กับ เจ้าหญิงกรูโอช | ไม่ปรากฏพระนาม มีรัชทายาท 2 พระองค์ | 17 มีนาคม พ.ศ. 1601 ไรนี, อเบอร์ดีนแชร์ พระชนมพรรษาราว 25 พรรษา | นัดดาในสมเด็จพระเจ้าเคนเนธที่ 3 |
| สมเด็จพระเจ้ามัลคอล์มที่ 3 "ผู้นำผู้ยิ่งใหญ่" (Malcolm III) พ.ศ. 1601 - 13 พฤศจิกายน พ.ศ. 1636 | 26 มีนาคม พ.ศ. 1574 พระโอรสในสมเด็จพระเจ้าดันแคนที่ 1 กับ เจ้าหญิงซูเทน | เจ้าหญิงอินกีบีออร์ก ฟินน์สด็อทเทียร์ พ.ศ. 1601? รัชทายาท 1 พระองค์ เจ้าหญิงมาร์กาเร็ตแห่งเวสเซ็กซ์ พ.ศ. 1613 รัชทายาท 8 พระองค์ | 13 พฤศจิกายน พ.ศ. 1636 อัล์นวิก พระชนมพรรษา 62 พรรษา | โอรสในสมเด็จพระเจ้าดันแคนที่ 1 | |
| สมเด็จพระเจ้าโดนัลด์ที่ 3 "ผู้เที่ยงธรรม" (Donald III) พ.ศ. 1636 - พ.ศ. 1640 | ก่อน พ.ศ. 1583 พระโอรสในสมเด็จพระเจ้าดันแคนที่ 1 กับ เจ้าหญิงซูเทน | ไม่ปรากฏพระนาม รัชทายาท 1 พระองค์ | พ.ศ. 1642 อันกัส พระชนมพรรษาราว 59 พรรษา | โอรสในสมเด็จพระเจ้าดันแคนที่ 1 | |
| สมเด็จพระเจ้าดันแคนที่ 2 (Duncan II) พ.ศ. 1637 | ก่อน พ.ศ. 1603 พระโอรสในสมเด็จพระเจ้ามัลคอล์มที่ 3 กับ เจ้าหญิงอินกีบีออร์ก ฟินน์สด็อทเทียร์ | เจ้าหญิงเอเธลรีดาแห่งนอร์ธัมเบรีย พ.ศ. 1637 รัชทายาท 1 พระองค์ | 12 พฤศจิกายน พ.ศ. 1637 ไม่ปรากฏสถานที่สวรรคต พระชนมพรรษาราว 34 พรรษา | โอรสในสมเด็จพระเจ้ามัลคอล์มที่ 3 | |
| สมเด็จพระเจ้าเอ็ดการ์ "ผู้กล้าหาญ" (Edgar) พ.ศ. 1640 - 8 มกราคม พ.ศ. 1650 | ราวพ.ศ. 1617 พระโอรสในสมเด็จพระเจ้ามัลคอล์มที่ 3 กับ เจ้าหญิงมาร์กาเร็ตแห่งเวสเซ็กซ์ | ไม่ทรงอภิเษกสมรส | 8 มกราคม พ.ศ. 1650 เอดินบะระ พระชนมพรรษาราว 33 พรรษา | โอรสในสมเด็จพระเจ้ามัลคอล์มที่ 3 | |
| สมเด็จพระเจ้าอเล็กซานเดอร์ที่ 1 "ผู้โหดเหี้ยม" (Alexander I) พ.ศ. 1650 - 23 เมษายน พ.ศ. 1667 | ราว พ.ศ. 1621 พระโอรสในสมเด็จพระเจ้ามัลคอล์มที่ 3 กับ เจ้าหญิงมาร์กาเร็ตแห่งเวสเซ็กซ์ | เจ้าหญิงซิบิลลาแห่งนอร์มังดี พ.ศ. 1650 ไม่มีรัชทายาท | 23 เมษายน พ.ศ. 1667 สเตอร์ลิง พระชนมพรรษาราว 44 พรรษา | โอรสในสมเด็จพระเจ้ามัลคอล์มที่ 3 | |
| สมเด็จพระเจ้าเดวิดที่ 1 "ผู้เป็นนักบุญ" (David I) เดือนเมษายนหรือพฤษภาคม พ.ศ. 1667 - 24 พฤษภาคม พ.ศ. 1696 | พ.ศ. 1627 พระโอรสในสมเด็จพระเจ้ามัลคอล์มที่ 3 กับ เจ้าหญิงมาร์กาเร็ตแห่งเวสเซ็กซ์ | มาทิลดา เคาน์เตสแห่งฮันทิงดอน พ.ศ. 1655 รัชทายาท 3 พระองค์ | 24 พฤษภาคม พ.ศ. 1696 คาร์ไลล์ พระชนมพรรษาราว 69 พรรษา | โอรสในสมเด็จพระเจ้ามัลคอล์มที่ 3 | |
| สมเด็จพระเจ้ามัลคอล์มที่ 4 (Malcolm IV) 24 พฤษภาคม พ.ศ. 1696 - 9 ธันวาคม พ.ศ. 1708 | ช่วงระหว่าง 23 เมษายนกับ 24 พฤษภาคม พ.ศ. 1684 พระโอรสในเจ้าชายเฮนรี เอิร์ลที่ 3 แห่งฮันทิงดอน กับ อาดาเดอวารีน | ไม่ทรงอภิเษกสมรส | 9 ธันวาคม พ.ศ. 1708 เจดบะระ พระชนมพรรษาราว 24 พรรษา | นัดดาในสมเด็จพระเจ้าเดวิดที่ 1 | |
| สมเด็จพระเจ้าวิลเลียมที่ 1 "ราชสีห์" (William I) 9 ธันวาคม พ.ศ. 1708 - 4 ธันวาคม พ.ศ. 1757 | ราว พ.ศ. 1686 พระโอรสในเจ้าชายเฮนรี เอิร์ลที่ 3 แห่งฮันทิงดอน กับ อาดาเดอวารีน | แอร์ม็งการ์ดเดอโบมงต์ พ.ศ. 1729 รัชทายาท 4 พระองค์ | 4 ธันวาคม พ.ศ. 1757 สเตอร์ลิง พระชนมพรรษาราว 71 พรรษา | นัดดาในสมเด็จพระเจ้าเดวิดที่ 1 | |
| สมเด็จพระเจ้าอเล็กซานเดอร์ที่ 2 (Alexander II) 4 ธันวาคม พ.ศ. 1757 - 6 กรกฎาคม พ.ศ. 1792 | - | 24 สิงหาคม พ.ศ. 1741 พระโอรสในสมเด็จพระเจ้าวิลเลียมที่ 1 กับ แอร์ม็งการ์ดเดอโบมงต์ | เจ้าหญิงโจนแห่งอังกฤษ 21 มิถุนายน พ.ศ. 1764 ไม่มีรัชทายาท มารีเดอกูซี 15 พฤษภาคม พ.ศ. 1782 รัชทายาท 1 พระองค์ | 6 กรกฎาคม พ.ศ. 1792 เคอร์เรอรา พระชนมพรรษาราว 51 พรรษา | โอรสในสมเด็จพระเจ้าวิลเลียมที่ 1 |
| สมเด็จพระเจ้าอเล็กซานเดอร์ที่ 3 (Alexander III) 6 กรกฎาคม พ.ศ. 1792 - 19 มีนาคม พ.ศ. 1829 | 4 กันยายน พ.ศ. 1784 พระโอรสในสมเด็จพระเจ้าอเล็กซานเดอร์ที่ 2 กับ มารีเดอกูซี | เจ้าหญิงมาร์กาเร็ตแห่งอังกฤษ ราว พ.ศ. 1794 รัชทายาท 3 พระองค์ เจ้าหญิงโยล็องด์แห่งโดร์ 15 ตุลาคม พ.ศ. 1828 รัชทายาท 1 พระองค์ (สิ้นพระชนม์ตั้งแต่อยู่ในพระครรภ์) | 19 มีนาคม พ.ศ. 1829 คิงฮอร์น พระชนมพรรษาราว 44 พรรษา | โอรสในสมเด็จพระเจ้าอเล็กซานเดอร์ที่ 2 | |
_i.JPG.html){kind=link}
ราชวงศ์สแวร์ (พ.ศ. 1829 - พ.ศ. 1833)
| พระปรมาภิไธย | พระราชสมภพ | อภิเษกสมรสและรัชทายาท | สวรรคต | ความสัมพันธ์ทางราชวงศ์ | |
|---|---|---|---|---|---|
| สมเด็จพระราชินีนาถมาร์กาเร็ต "ราชนารีแห่งนอร์เวย์" (Margaret) 25 พฤศจิกายน พ.ศ. 1829 - 26 กันยายน พ.ศ. 1833 | เมษายน พ.ศ. 1544 พระธิดาในสมเด็จพระเจ้าอีริคที่ 2 แห่งนอร์เวย์กับสมเด็จพระราชินีมาร์กาเร็ต | ไม่ทรงอภิเษกสมรส | 26 กันยายน พ.ศ. 1833 ออร์กนีย์ พระชนมพรรษาราว 7 พรรษา | นัดดาในสมเด็จพระเจ้าอเล็กซานเดอร์ที่ 3 | |
ราชวงศ์เบลเลียล
| พระปรมาภิไธย | พระราชสมภพ | อภิเษกสมรสและรัชทายาท | สวรรคต | ความสัมพันธ์ทางราชวงศ์ | |
|---|---|---|---|---|---|
| สมเด็จพระเจ้าจอห์น "ผู้ปิดบังว่างเปล่า" (John Balliol) 17 พฤศจิกายน พ.ศ. 1835 - 10 กรกฎาคม พ.ศ. 1839 | พ.ศ. 1792 พระโอรสในสมเด็จพระเจ้าจอห์นที่ 1 แห่งบัลลอนกับสมเด็จพระราชินีเดโวกัวลา | สมเด็จพระราชินีอีซาเบลล่าแห่งวาเลนเน มีรัชทายาท 1 พระองค์ | 25 พฤศจิกายน พ.ศ. 1857 แคว้นปีการ์ดี พระชนมพรรษาราว 64 พรรษา | อนุชาในสมเด็จพระเจ้าวิลเลี่ยมที่ 1 | |
ราชวงศ์บรูซ (1306–1371)
| พระปรมาภิไธย | พระราชสมภพ | อภิเษกสมรสและรัชทายาท | สวรรคต | ความสัมพันธ์ทางราชวงศ์ | |
|---|---|---|---|---|---|
| โรเบิร์ตที่ 1 the Bruce (Raibeart a Briuis) 1306-1329 | 11 กรกฎาคม 1274 ปราสาททูร์นเบอรี่, อายเชียร์ บุตรของโรเบิร์ต เด บรูซ, ลอร์ดอันนานเดลที่ 6กับมาร์จอรี, เคาน์เตสแคร์ริก | อิซาเบลลาแห่งมาร์ 1295 พระธิดา 1 องค์ เอลิซาเบธแห่งบะระ ริตเติล, เอสเซก, อังกฤษ 1302 รัชทายาท 4 พระองค์ | 7 มิถุนายน 1329 Manor of Cardross, Dunbartonshire พระชนมพรรษา 54 พรรษา | พระราชปทินัดดา (ลื่อ) ในเดวิดแห่งฮันติงดัน (พระอนุชาวิลเลียมที่ 1) (มาจากการเลือกตั้ง) | |
| เดวิดที่ 2 (Dàibhidh Bruis) 1329-1371 | 5 มีนาคม 1324 พระราชวังดันเฟิร์มไลน์, ไฟฟ์ พระราชโอรสในพระเจ้าโรเบิร์ตที่ 1 กับเอลิซาเบธแห่งบะระ | โจนแห่งอังกฤษ เบริก-อะพอน-ทวีด 17 กรกฎาคม 1328 ไร้รัชทายาท มาร์กาเร็ต ดัมมอน อินช์มูดาช, ไฟฟ์ 20 กุมภาพันธ์ 1364 ไร้รัชทายาท | 22 กุมภาพันธ์ 1371 ปราสาทเอดินบะระ พระชนมพรรษา 46 พรรษา | พระราชโอรสในพระเจ้าโรเบิร์ตที่ 1 (โดยสิทธิของบุตรหัวปี) | |
.jpg.html){kind=link}
การอ้างสิทธิเป็นที่ถกเถียง
ราชวงศ์เบลเลียล (1332–1356)
| พระนาม | พระรูป | พระราชสมภพ | อภิเษกสมรส | สวรรคต | การกล่าวอ้าง |
|---|---|---|---|---|---|
| เอ็ดเวิร์ด เบลเลียล 1332-1356 ปฏิปักษ์กับพระเจ้าเดวิดที่ 2 | 1283 พระโอรสในจอห์น เบลเลียล กับ อิซาเบลลาแห่งวาแรน | ไม่มี | 1367 ดอนคาสเตอร์, ยอร์กเชียร์, อังกฤษ พระชนมพรรษาราว 83-84 พรรษา | พระราชโอรสในพระเจ้าจอห์น, อังกฤษส่งมาเป็นตัวเลือกเพื่อแทนที่พระเจ้าเดวิดที่ 2 ที่กำลังลี้ภัย |
ราชวงศ์สจวต (1371–1651)
โรเบิร์ตแห่งสจวตเป็นพระราชนัดดาในสมเด็จพระเจ้าโรเบิร์ตที่ 1 ผ่านทางพระราชธิดาคือเจ้าหญิงมาจอรี ประสูติ ค.ศ. 1316, พระองค์มีพระชนม์มากกว่าสมเด็จพระเจ้าเดวิดที่ 2 พระมาตุลาของพระองค์ ดังนั้น, พระองค์จึงเส็จขึ้นครองราชย์เมื่อเข้าสู่วัยกลางคนแล้ว ขณะนั้นมีพระชนม์ 55 พรรษาทำให้ไม่ทรงสามารถทำให้ราชบัลลังก์เข้มแข็งได้ ปัญหาดังกล่าวยังเกิดขึ้นในรัชกาลสมเด็จพระเจ้าโรเบิร์ตที่ 3 พระราชโอรสแห่งพระองค์ ซึ่งครองราชย์ขณะมีพระชนมายุ 53 พรรษาในค.ศ. 1390 และทรงทุกข์ทรมานในวาระสุดท้ายจากพระอาการบาดเจ็บในอุบัติเหตุขณะทรงม้า ทั้ง 2 พระองค์จึงตามด้วยคณะผู้สำเร็จราชการเนื่องมาจากการทรงพระเยาว์ของพระมหากษัตริย์ที่ทรงรับราชสมบัติต่อ ๆ มารวม 5 พระองค์ ดังนั้น สมัยราชวงศ์สจวตจึงถูกมองว่าเป็นสมัยที่เฉื่อยชา ในระหว่างที่ขุนนางแย่งชิงอำนาจจากพระมหากษัตริย์ตามด้วยช่วงเวลาแห่งการปกครองโดยกษัตริย์ ในระหว่างพระองค์พยายามที่จะแก้ไขปัญหาที่สร้างขึ้นโดยชนกลุ่มน้อยของตัวเองและผลกระทบระยะยาวของการปกครองในรัชกาลก่อน การปกครองสก็อตแลนด์เริ่มยุ่งยากยิ่งขึ้น ในขณะที่ขุนนางมีอำนาจจนเริ่มคุมยากขึ้นเรื่อย ๆ ความพยายามในสมเด็จพระเจ้าเจมส์ที่ 1 ที่จะหยุดยั้งความวุ่นวายในสิ้นสุดลงในการที่พระองค์ถูกปลงพระชนม์ สมเด็จพระเจ้าเจมส์ที่ 3 สวรรคตในสงครามกลาเมืองกับพวกขุนนาง นำโดนพระราชโอรสพระองค์เดียวของพระองค์ สมเด็จพระเจ้าเจมส์ที่ 4 ผู้ปกครองอย่างเข้มงวดและปราบปรามพวกขุนนาง สวรรคตในยุทธการที่ฟลอตเดน พระชายา พระนางมาการ์เร็ต ทิวดอร์ ได้รับการแต่งตั้งให้สำเร็จราชการแทนพระราชโอรสที่ยังทรงพระเยาว์ สมเด็จพระเจ้าเจมส์ที่ 5 ผู้ถูกปลดโดยกลุ่มขุนนางที่เคียดแค้น และพระชายาในพระองค์แมรี่แห่งกิส, รับช่วงในการปกครองสก็อตแลนด์โดยสำเร็จราชการแทนพระราชธิดา สมเด็จพระราชินีนาถแมรี่ที่ 1 เท่านั้น โดยการแบ่งและเอาชนะกลุ่มขุนนาง โดยการแจกจ่ายสินบนฝรั่งเศสด้วยข้างเสรีนิยม ในที่สุดสมเด็จพระราชินีนาถแมรี่ที่ 1 พระธิดาในสมเด็จพระเจ้าเจมส์ที่ 5 พบว่าพระนางไม่สามารถปกครองสกอตแลนด์ด้วยต้องเผชิญกับความเหนือชั้นของชนชั้นสูงและความดื้อรั้นของประชากร, ผู้นับถือนิกายคัลแวง และไม่ชื่นชอบนิกายคาทอลิกที่พระนางนับถือ พระนางถูกบังคับให้สละราชสมบัติและลี้ภัยไปอังกฤษ ตลอด 18 ปีทรงถูกคุมขังในที่ต่าง ๆ และถูกประหารชีวิตที่สุด ด้วยการต่อต้านสมเด็จพระราชินีนาถเอลิซาเบธที่ 1 แห่งอังกฤษ หลังการสละราชสมบัติ พระราชโอรสในพระนางกับ เฮนรี สจวต ลอร์ดดาร์นลีย์ พระอนุวงศ์ในราชวงศ์สจวต ครองราชย์เป็นสมเด็จพระเจ้าเจมส์ที่ 6
พระเจ้าเจมส์ที่ 6 เสด็จขึ้นครองราชสมบัติอังกฤษและไอร์แลนด์ในพระนามสมเด็จพระเจ้าเจมส์ที่ 1 ในค.ศ. 1603, เมื่อสมเด็จพระราชินีนาถเอิซาเบธที่ 1 พระญาติสวรรคต นับแต่นั้น, แม้ว่ามงกุฎทั้ง 2 ของอังกฤษและสก็อตแลนด์จะถือว่าถูกรวมกัน พระราชบัลลังก์ยังมีรากฐานสำคัญอยู่ที่อังกฤษ สมเด็จพระเจ้าชาร์ลส์ที่ 1 พระราชโอรสในสมเด็จพระเจ้าเจมส์ที่ 6 ทำให้พระองค์ต้องเผชิญหน้ากับสงครามกลางเมือง เป็นเห็นให้เกิดความขัดแย้งยาวนานถึง 8 ปีและจบโดยการสำเร็จโทษพระองค์ จากนั้นรัฐสภาอังกฤษได้กำหนดให้สถาบันกษัตริย์สิ้นสุดลง รัฐสภาสก็อตแลนด์หลังจากใคร่ครวญได้ปฏิเสธความผูกพันกับอังกฤษและประกาศว่า และประกาศสถาปนาพระราชโอรสและรัชทายาทในสมเด็จพระเจ้าชาร์ลส์ที่ 1 เป็นสมเด็จพระเจ้าชาร์ลส์ที่ 2 ขึ้นครองราชย์ จนกระทั่ง ค.ศ.1651 เมื่อกองทัพของโอลิเวอร์ ครอมเวลล์ผนวกสก็อตแลนด์และขับไล่สมเด็จพระเจ้าชาร์ลส์ที่ 2 ออกไป
| พระนาม | พระรูป | พระราชสมภพ | อภิเษกสมรส | สวรรคต | ความสัมพันธ์ทางราชวงศ์ |
|---|---|---|---|---|---|
| สมเด็จพระเจ้าโรเบิร์ตที่ 2 สจวต (Raibeart II Stiùbhairt) 1371-1390 | 2 มีนาคม 1316 เพสลีย์, เรนฟริวเชียร์ บุตรใน วอลเทอร์ สจวต สจวดใหญ่ที่ 6 แห่งสกอตแลนด์กับมาร์จอรี บรูซ | เอลิซาเบธ มูร์ 1336 (uncertain canonicity) 1349 (with Papal dispensation) รัชทายาท 10 พระองค์ ยูเฟเมีย เดอ รอสส์ 2 พฤษภาคม 1355 รัชทายาท 4 พระองค์ | 19 เมษายน 1390 ปราสาทดันโดนัลด์, ไอย์เชียร์ พระชนมพรรษา 74 พรรษา | พระราชนัดดาในสมเด็จพระเจ้าโรเบิร์ตที่ 1 (สิทธิของบุตรหัวปี) | |
| สมเด็จพระเจ้าโรเบิร์ตที่ 3 (born John Stewart) พระราชาผู้อ่อนแอ (Raibeart III Stiùbhairt, An Righ Bhacaigh) 1390-1406 | ราว 1337 วังสโคน เพิร์ธ พระราชโอรสในสมเด็จพระเจ้าโรเบิร์ตที่ 2 กับเอลิซาเบธ มูร์ | สมเด็จพระราชินีอานาเบลลา ดรัมมอนด์ 1367 รัชทายาท 7 พระองค์ | 4 เมษายน1406 ปราสาทรอธเซย์ พระชนมพรรษาประมาณ 69 พรรษา | พระราชโอรสในสมเด็จพระเจ้าโรเบิร์ตที่ 2 (สิทธิของบุตรหัวปี) | |
| พระเจ้าเจมส์ที่ 1 (Seumas I Stiùbhairt) 1406-1437 | ปลายกรกฎาคม 1394 พระราชวังดันเฟิร์มลิน, ไฟฟ์ พระราชโอรสในสมเด็จพระเจ้าโรเบิร์ตที่ 3 กับ สมเด็จพระราชินีอานาเบลลา ดรัมมอนด์ | สมเด็จพระราชินีโจน บัวฟอร์ท มหาวิหาร เซาท์วาร์ก 2 กุมภาพันธ์ 1424 รัชทายาท 8 พระองค์ | 21 กุมภาพันธ์ 1437 แบล็กเฟรียส์, เพิร์ธ พระชนมพรรษาประมาณ 42 พรรษา | พระราชโอรสในสมเด็จพระเจ้าโรเบิร์ตที่ 3 (สิทธิของบุตรหัวปี) | |
| พระเจ้าเจมส์ที่ 2 Fiery Face (Seumas II Stiùbhairt) 1437-1460 | 16 ตุลาคม 1430 อารามฮอลีรูด, เอดินบะระ พระราชโอรสในสมเด็จพระเจ้าเจมส์ที่ 1 กับสมเด็จพระราชินีโจน บัวฟอร์ท | สมเด็จพระราชินีแมรี่ แห่งเกลเดอร์ อารามฮอลีรูด 3 กรกฎาคม 1449 รัชทายาท 7 พระองค์ | 3 สิงหาคม 1460 ปราสาทร็อกซ์เบิร์ก พระชนมพรรษา 29 พรรษา | พระราชโอรสในสมเด็จพระเจ้าเจมส์ที่ 1 (สิทธิของบุตรหัวปี) | |
| พระเจ้าเจมส์ที่ 3 (Seumas III Stiùbhairt) 1460-1488 | 10 กรกฎาคม 1451 ปราสาทสเตอร์ลิง หรือ ปราสาทเซนต์แอนดรูว์ พระราชโอรสในสมเด็จพระเจ้าเจมส์ที่ 2 กับสมเด็จพระราชินีแมรี่แห่งเกลเดอร์ | สมเด็จพระราชินีมากาเร็ต แห่งเดนมาร์ก อารามฮอลีรูด 13 กรกฎาคม 1469 รัชทายาท 3 พระองค์ | 11 มิถุนายน 1488 เซาชีเบิร์น พระชนมพรรษา 36 พรรษา | พระราชโอรสในสมเด็จพระเจ้าเจมส์ที่ 2 (สิทธิของบุตรหัวปี) | |
| พระเจ้าเจมส์ที่ 4 (Seumas IV Stiùbhairt) 1488-1513 | 17 มีนาคม 1473 ปราสาทสเตอร์ลิง พระราชโอรสในสมเด็จพระเจ้าเจมส์ที่ 3 กับสมเด็จพระราชินีมากาเร็ต แห่งเดนมาร์ก | สมเด็จพระราชินีมาร์กาเร็ต ทิวดอร์ อารามฮอลีรูด 8 สิงหาคม 1503 รัชทายาท 6 พระองค์ | 9 กันยายน 1513 ทุ่งฟล็อตเดน, นอร์ทัมเบอร์แลนด์, อังกฤษ พระชนมพรรษา 40 พรรษา | พระราชโอรสในสมเด็จพระเจ้าเจมส์ที่ 3 (สิทธิของบุตรหัวปี) | |
| สมเด็จพระเจ้าเจมส์ที่ 5 (Seumas V Stiùbhairt) 1513-1542 | 15 เมษายน 1512 พระราชวังลินลิธโก, เวสต์โลเทียน พระราชโอรสในสมเด็จพระเจ้าเจมส์ที่ 4 กับสมเด็จพระราชินีมากาเร็ต ทิวดอร์ | สมเด็จพระราชินีมาดาเล แห่งวาลัวซ์ อาสนวิหารน็อทร์-ดาม, ปารีส, ฝรั่งเศส 1 มกราคม 1537 ไม่มีรัชทายาท แมรี่แห่งกิส อาสนวิหารน็อทร์-ดาม, ปารีส, ฝรั่งเศส 18 พฤษภาคม 1538 รัชทายาท 3 พระองค์ | 14 ธันวาคม 1542 พระราชวังฟอล์คแลนด์, ไฟฟ์ พระชนมพรรษา 30 พรรษา | พระราชโอรสในสมเด็จพระเจ้าเจมส์ที่ 4 (สิทธิของบุตรหัวปี) | |
| สมเด็จพระราชินีนาถแมรี่ที่ 1 (Màiri Stiùbhairt) 1542-1567 | 8 ธันวาคม 1542 พระราชวังลินลิธโก พระราชธิดาในสมเด็จพระเจ้าเจมส์ที่ 5 กับแมรี่แห่งกิส | พระเจ้าฟรองซัวส์ที่ 2 แห่งฝรั่งเศส 24 เมษายน 1558 ไม่มีรัชทายาท เฮนรี สจวต ลอร์ดดาร์นลีย์ พระราชวังฮอลีรูด, เอดินบะระ 9 กรกฎาคม 1565 รัชทายาท 1 พระองค์ เจมส์ เฮปเบิร์น, เอิร์ลที่ 4 แห่งบอธเวล พระราชวังฮอลีรูด 15 พฤษภาคม 1567 ไม่มีรัชทายาท | 8 กุมภาพันธ์ 1587 ปราสาทฟอธริงเฮย์, นอร์แทมป์ตันเชอร์, อังกฤษ พระชนมพรรษา 44 พรรษา (ถูกสำเร็จโทษ) | พระราชธิดาในสมเด็จพระเจ้าเจมส์ที่ 5 | |
| พระเจ้าเจมส์ที่ 6 (Seumas VI Stiùbhairt) 1567-1625 | 19 มิถุนายน 1566 ปราสาทเอดินบะระ พระราชโอรสใน เฮนรี สจวต ลอร์ดดาร์นลีย์กับสมเด็จพระราชินีนาถแมรี่ที่ 1 | แอนน์แห่งเดนมาร์ก วังโอลด์บิชอป, ออสโล, นอร์เวย์ 23 พฤศจิกายน 1589 รัชทายาท 7 พระองค์ | 27 มีนาคม 1625 ธีโอบอลด์ เฮาส์, ฮาร์ตฟอร์ดเชอร์, อังกฤษ พระชนมพรรษา 58 พรรษา | พระราชโอรสในสมเด็จพระราชินีนาถแมรี่ที่ 1 (สิทธิของบุตรหัวปี) | |
| สมเด็จพระเจ้าชาร์ลส์ที่ 1 (Teàrlach I Stiùbhairt) 1625-1649 | 19 พฤศจิกายน 1600 พระราชวังดันเฟิร์มลิน, ดันเฟิร์มลิน พระราชธิดาในสมเด็จพระเจ้าเจมส์ที่ 6 กับแอนน์แห่งเดนมาร์ก | เฮนเรียตตา มาเรีย แห่งฝรั่งเศส มหาวิหารเซนต์ออกุสติน, แคนเทอร์เบอร์รี่, อังกฤษ 13 มิถุนายน 1625 รัชทายาท 9 พระองค์ | 30 มกราคม 1649 พระราชวังไวต์ฮอล, เวสต์มินสเตอร์, อังกฤษ พระชนมพรรษา 48 พรรษา (ถูกสำเร็จโทษ) | พระราชโอรสในสมเด็จพระเจ้าเจมส์ที่ 6 (สิทธิของบุตรหัวปี) | |
| สมเด็จพระเจ้าชาร์ลส์ที่ 2 (Teàrlach II Stiùbhairt) 1649-1651 | 29 พฤษภาคม 1630 พระราชวังเซนต์เจมส์, เวสต์มินสเตอร์, อังกฤษ พระราชโอรสในสมเด็จพระเจ้าชาร์ลส์ที่ 1 กับ เฮนเรียตตา มาเรียแห่งฝรั่งเศส | แคทเธอรีนแห่งบรากันซา พอร์ตสมัท, อังกฤษ 14 พฤษภาคม 1662 ไม่มีรัชทายาท | 6 กุมภาพันธ์ 1685 พระราชวังไวต์ฮอล, เวสต์มินสเตอร์, อังกฤษ พระชนมพรรษา 54 พรรษา | พระราชโอรสในสมเด็จพระเจ้าชาร์ลส์ที่ 1 (สิทธิของบุตรหัวปี) |
ราชวงศ์สจวต (ฟื้นฟู) (ค.ศ. 1660-1707)
หลังจากการฟื้นฟูราชวงศ์อังกฤษราชวงศ์สจวตก็ได้กลับมาเป็นพระมหากษัตริย์แห่งสกอตแลนด์อีกครั้งหนึ่ง แต่สิทธิของสกอตแลนด์ไม่เป็นที่นับถือเมื่อสมเด็จพระเจ้าชาร์ลส์ที่ 2 ทรงยุบรัฐสภาแห่งสกอตแลนด์และแต่งตั้งพระอนุชาเจมส์ ดยุคแห่งยอร์คขึ้นไปเป็นข้าหลวงแห่งสกอตแลนด์ ต่อมาเจมส์ ดยุคแห่งยอร์คก็ขึ้นครองราชย์เป็นสมเด็จพระเจ้าเจมส์ที่ 2 แห่งอังกฤษในปี ค.ศ. 1685 แต่ความเป็นโรมันคาทอลิกของพระองค์ไม่เป็นที่ยอมรับกันในอังกฤษและพระองค์ทรงถูกโค่นราชบัลลังก์สามปีต่อมา เมื่อรัฐบาลอังกฤษอัญเชิญพระราชธิดาของพระองค์สมเด็จพระราชินีนาถแมรีที่ 2 และพระสวามีวิลเลียมแห่งออเรนจ์จากเนเธอร์แลนด์มาครองราชย์แทน หลังจากนั้นทั้งสองพระองค์ก็ได้เป็นพระมหากษัตริย์คู่แห่งสกอตแลนด์ในพระนามสมเด็จพระเจ้าวิลเลียมที่ 2 และสมเด็จพระราชินีนาถแมรีที่ 2 แห่งสกอตแลนด์
เมื่อความพยายามในการแสวงหาอาณานิคมของสกอตแลนด์ภายใต้แผนการแดเรียน (Darien Scheme) ในการโต้ตอบความพยายามของอังกฤษ ประสบความล้มเหลวและทิ้งสกอตแลนด์ให้อยู่ในฐานะล้มละลาย ในช่วงเวลาเดียวกันกับที่สมเด็จพระราชินีนาถแอนน์พระราชธิดาองค์ที่สองของสมเด็จพระเจ้าเจมส์ที่ 7 (เจมส์ที่ 2 แห่งอังกฤษ) ขึ้นครองราชย์ สมเด็จพระราชินีนาถแอนน์มีพระราชโอรสธิดาหลายพระองค์แต่ก็ไม่มีผู้ใดที่มีพระชนมายุยืนกว่าพระองค์ ถ้าเสด็จสวรรคตผู้ที่ใกล้ราชบัลลังก์ที่สุดก็คือเจมส์ ฟรานซิส เอ็ดเวิร์ด สจวตพระอนุชาต่างพระมารดาผู้เป็นโรมันคาทอลิกผู้ลี้ภัยอยู่ในฝรั่งเศสก็จะได้ขึ้นครองราชสมบัติต่อจากพระองค์ รัฐสภาแห่งอังกฤษจึงหันไปสนับสนุนเจ้าหญิงโซเฟียแห่งฮาโนเวอร์ผู้ที่สืบเชื้อสายมาจากพระเจ้าเจมส์ที่ 1 แห่งอังกฤษ ทางพระราชธิดาเจ้าหญิงอลิซาเบ็ธ สจวตให้เป็นรัชทายาท แต่รัฐสภาแห่งสกอตแลนด์สนับสนุนเจ้าชายเจมส์ และขู่อังกฤษว่าจะเพิกถอนตัวจากสหภาพเพื่อจะได้เลือกประมุขของตนเอง เพื่อที่จะรักษาความเป็นสหภาพอังกฤษก็วางแผนรวมสองอาณาจักรเข้าด้วยกันอย่างเป็นทางการเป็นราชอาณาจักรแห่งเกรตบริเตนโดยมีพระมหากษัตริย์ร่วมกันเพียงองค์เดียว ในที่สุดทั้งสองรัฐสภาก็อนุมัติข้อตกลง (ฝ่ายสกอตแลนด์จำยอมเพราะปัญหาทางเศรษฐกิจจากความพยายามในการแสวงหาอาณานิคมที่ประสบความล้มเหลว) หลังจากนั้นพระมหากษัตริย์ก็เป็นพระมหากษัตริย์ของสหราชอาณาจักร
| ภาพ | พระนาม | พระราชวงศ์ | พระราชสมภพ/ทรงราชย์/สวรรคต |
|---|---|---|---|
| พระเจ้าชาลส์ที่ 2 Charles II of England (ฟื้นฟู) (Teàrlach II Stiùbhairt) | โอรสในชาลส์ที่ 1 | พระราชสมภพ: 29 พฤษภาคม ค.ศ. 1630 ทรงราชย์: 29 พฤษภาคม ค.ศ. 1660-6 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1685 ราชาภิเษก: 1 มกราคม ค.ศ. 1651 สวรรคต: 6 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1685 | |
| พระเจ้าเจมส์ที่ 7 (เจมส์ที่ 2 แห่งอังกฤษและไอร์แลนด์) James II of England (Seumas VII Stiùbhairt) | โอรสในชาลส์ที่ 1 | พระราชสมภพ: 14 ตุลาคม ค.ศ. 1633 ทรงราชย์: 6 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1685-11 เมษายน ค.ศ. 1689 สวรรคต: 16 กันยายน ค.ศ. 1701 | |
| สมเด็จพระราชินีนาถแมรีที่ 2 (แมรีที่ 2 แห่งอังกฤษและไอร์แลนด์) Mary II of England (Mairi II Stiùbhairt) | พระราชธิดาใน เจมส์ที่ 2 | พระราชสมภพ: 30 เมษายน ค.ศ. 1662 ทรงราชย์: 11 เมษายน ค.ศ. 1689-28 ธันวาคม ค.ศ. 1694 ครองร่วมกับวิลเลียมที่ 3 สวรรคต: 28 ธันวาคม ค.ศ. 1694 | |
| พระเจ้าวิลเลียมที่ 2, (also วิลเลียมที่ 3 แห่งอังกฤษ วิลเลียมที่ 1 แห่งไอร์แลนด์) William III of England (Uilleam Orains, "William of Orange") | พระนัดดาใน ชาลส์ที่ 1 พระสวามีใน แมรีที่ 2 | พระราชสมภพ: 14 พฤศจิกายน ค.ศ. 1650 ทรงราชย์: 11 เมษายน ค.ศ. 1689-8 มีนาคม ค.ศ. 1702 ครองร่วมกับแมรีที่ 2 สวรรคต: 8 มีนาคม ค.ศ. 1702 | |
| สมเด็จพระราชินีนาถแอนน์ Anne of Great Britain (Anna Stiùbhairt) | พระราชธิดาใน เจมส์ที่ 2 | พระราชสมภพ: 6 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1665 ทรงราชย์: 8 มีนาคม ค.ศ. 1702-1 สิงหาคม ค.ศ. 1714 พระราชบัญญัติสหภาพรวมสกอตแลนด์และอังกฤษ ก่อตั้งเป็นเกรตบริเตน สวรรคต: 1 สิงหาคม ค.ศ. 1714 |
.jpg.html){kind=link}
ตั้งแต่ปี ค.ศ. 1707 หลังจากสกอตแลนด์รวมกับอังกฤษเป็นเกรตบริเตน บรรดาศักดิ์ พระมหากษัตริย์แห่งชาวสกอต และ พระมหากษัตรีย์แห่งชาวสกอต ก็กลายเป็นบรรดาศักที่ไม่ถูกต้อง ฉะนั้นพระมหากษัตริย์ของสกอตแลนด์หลังจากนั้นจึงรวมอยู่ในรายพระนามพระมหากษัตริย์แห่งเกรตบริเตน
อ้างอิง
- Broun, Scottish Independence. pp. 71–97.
- Skene, Chronicles, p. 83.
- Skene, Chronicles, p. 85.
- Skene, Chronicles, p. 87.
- Hudson, Celtic Kings, p. 58.
- Skene, Chronicles, p. 91; Hudson, Celtic Kings, p. 65.
- Skene, Chronicles, p. 93.
- Skene, Chronicles, p. 94.
- His name is a Gaelicization of the Norse name Hildufr (or perhaps English Eadulf); it occurs in various contemporary Gaelic forms, such as Iondolbh, found in the Duan Albanach; Ildulb is used because by some historians because it correctly represents the name Hildulfr in Gaelic orthography; Eadwulf would perhaps be Idulb, hence that form is also used sometimes. The name never came into wider use in the Scottish world, or the Gaelic world more generally, and has no modern form. The name "Indulf" is a spelling produced by later medieval French influence; Hudson, Celtic Kings, p, 89.
- Duan Albanach, 23 here; as Dub means "Black", "Dub the Black" is tautologous.
- Skene, Chronicles, p. 95.
- Skene, Chronicles, p. 96.
- Former probable because later English (speaking) sources called him "Grim"; Old Irish donn has similar meaning to Old Irish greimm, which means "power" or "authority"; see Skene, Chronicles, p. 98; Hudson, Celtic Kings, p. 105.
- Skene, Chronicles, pp. 99–100.
- http://www.royalblood.co.uk/D161/I161809.html
- Skene, Chronicles, p. 101.
- ↑ Skene, Chronicles, p. 102.
- Anderson, Early Sources, vol. i, p. 603.
- This name was probably only originally applied to Mael Coluim IV, Mael Coluim III's grandson, and then later confused; see Duncan, Kingship of the Scots, pp. 51–52, 74–75; Oram, David I, p. 17, note 1. Cenn Mór certainly means "great chief" rather than "big head", as sometimes thought.
- Anderson, Early Sources, vol. ii, p. 141.
- This nickname however is not attested for another three centuries, in the work of Andrew of Wyntoun.
- "Robert I (r. 1306-1329)". royal.gov.uk. สืบค้นเมื่อ 1 July 2018.
- Robert The Bruce. Publisher: Heinemann. ISBN 0-431-05883-0.
- "Robert I (r. 1329-1371)". royal.gov.uk. สืบค้นเมื่อ 1 July 2018.
- "Edward Balliol (r. for periods 1332-1356)". royal.gov.uk. สืบค้นเมื่อ 1 July 2018.
- "Robert II (r. 1371-1390)". royal.gov.uk. สืบค้นเมื่อ 1 July 2018.
- "Robert III (r. 1390-1406)". royal.gov.uk. สืบค้นเมื่อ 1 July 2018.
- "James I (r. 1406-1437)". royal.gov.uk. สืบค้นเมื่อ 1 July 2018.
- "James II (r. 1437-1460)". royal.gov.uk. สืบค้นเมื่อ 1 July 2018.
- "James III (r. 1460-1488)". royal.gov.uk. สืบค้นเมื่อ 1 July 2018.
- "James IV (r. 1488-1513)". royal.gov.uk. สืบค้นเมื่อ 1 July 2018.
- "James V (r. 1513-1542)". royal.gov.uk. สืบค้นเมื่อ 1 July 2018.
- "Mary, Queen of Scots (r. 1542-1567)". royal.gov.uk. สืบค้นเมื่อ 1 July 2018.
- "James VI and I (r. 1567-1625)". royal.gov.uk. สืบค้นเมื่อ 1 July 2018.
- "Charles I (r. 1625-1649)". royal.gov.uk. สืบค้นเมื่อ 1 July 2018.
- "Charles II (r. 1660-1685)". royal.gov.uk. สืบค้นเมื่อ 1 July 2018.
