ปรัชญาดนตรี

ปรัชญาดนตรี เป็น "การศึกษาปัญหาพื้นฐานเกี่ยวกับธรรมชาติของดนตรี และประสบการณ์ของเราที่มีต่อดนตรี" การศึกษาดนตรีเชิงปรัชญามีความเกี่ยวข้องกับปัญหาทางปรัชญาในประเด็นอภิปรัชญาและสุนทรียศาสตร์ คำถามพื้นฐานบางประการในปรัชญาของดนตรี คือ:

• นิยามของดนตรีคืออะไร? (อะไรคือเงื่อนไขที่ จำเป็นและเพียงพอในการจัดประเภทบางสิ่งให้เป็นดนตรี)
• ดนตรีกับจิตใจมีความสัมพันธ์กันอย่างไร?
• ดนตรีกับภาษามีความสัมพันธ์กันอย่างไร?
• ประวัติศาสตร์ดนตรีสะท้อนถึงอะไรในโลกใบนี้?
• ดนตรีกับอารมณ์มีความเชื่อมต่อกันอย่างไร? (ในศตวรรษที่ 19 มีการถกเถียงกันว่าดนตรีบรรเลงสามารถสื่ออารมณ์ได้หรือไม่)
• อะไรคือนัยสำคัญในความสัมพันธ์ทางดนตรี?

ประเด็นทางปรัชญา

นิยามของดนตรี

"การอธิบายแนวคิดทางดนตรีมักเริ่มต้นจากความคิดที่ว่าดนตรีมีการจัดระบบเสียง พวกเขาได้กล่าวว่าการอธิบายในลักษณะนี้กว้างเกินไป เนื่องจากมีหลายกรณีของการจัดระบบเสียงที่ไม่เป็นเพลง เช่น คำพูดของมนุษย์ และเสียงที่เกิดจากสัตว์และเครื่องจักรที่ไม่ใช่เสียงของมนุษย์" มีวิธีการแสดงลักษณะของดนตรีพื้นฐานที่แตกต่างกัน ที่มีความเฉพาะเจาะจงมากกว่า "เสียง" ลักษณะของดนตรีที่เป็นที่นิยม ได้แก่ ทำนอง (ระดับเสียงที่เกิดขึ้นต่อเนื่องกัน) เสียงประสาน (ระดับเสียงที่มีหลายกลุ่ม และไม่จำเป็นต้องทำให้เกิดเสียงในเวลาเดียวกัน ตามคอร์ดที่เป็นรูปแบบ), จังหวะ บีท และ ลักษณะของเสียง (หรือที่เรียกว่า "สีสันของเสียง") อย่างไรก็ตาม ดนตรีอันอึกทึก อาจเกิดจากกระแสเสียงเป็นหลัก เพลง Musique concrete มักประกอบจากรูปแบบเสียงตามธรรมชาติที่ไม่ใช่เสียงดนตรี ในการเพิ่มเติมแบบสุ่มบางครั้ง ดนตรีแอมเบียนต์ อาจประกอบขึ้นมาจากการบันทึกเสียงของสัตว์ป่าหรือธรรมชาติ การกำเนิดรูปแบบของดนตรีแนวอาว็อง-การ์ดในศตวรรษที่ 20 เป็นความท้าทายครั้งใหญ่สำหรับแนวคิดทางดนตรีแบบดั้งเดิมที่เชื่อว่าดนตรีดำรงอยู่โดยมีพื้นฐานมาจากท่วงทำนองและจังหวะ ซึ่งเป็นการอธิบายลักษณะดนตรีแบบกว้างๆ^{[ต้องการอ้างอิง][ ต้องการอ้างอิง ]}

ดนตรีสัมบูรณ์ กับ ดนตรีโปรแกรม

มีการถกเถียงกันอย่างดุเดือดเกี่ยวกับดนตรีสัมบูรณ์กับดนตรีโปรแกรมในช่วงยุคโรแมนติกตอนปลาย ผู้สนับสนุนแนวคิด "ดนตรีสัมบูรณ์" โต้แย้งว่าดนตรีบรรเลงไม่ได้ถ่ายทอดอารมณ์หรือจินตภาพไปยังผู้ฟัง พวกเขาอ้างว่าดนตรีไม่ได้ "เกี่ยวกับ" บางสิ่งอย่างชัดเจนและมันไม่ได้เป็นสิ่งแทนธรรมชาติ แนวคิดเกี่ยวกับดนตรีสมบูรณ์ที่พัฒนาขึ้นในช่วงปลายศตวรรษที่ 18 ในผลงานของนักเขียนแนวโรแมนติกชาวเยอรมันยุคแรก อย่างเช่น Wilhelm Heinrich Wackenroder, Ludwig Tieck และ E.T.A. Hoffmann ผู้สนับสนุนแนวคิด "ดนตรีโปรแกรม" เชื่อว่าดนตรีสามารถถ่ายทอดอารมณ์และจินตภาพออกมาได้ ตัวอย่างเพลงดนตรีโปรแกรม ได้แก่ Symphonie fantastique ของ แบร์ลีโยซ ซึ่งเป็นการพรรณนาของนักประพันธ์เพลงที่เล่าเรื่องราวเกี่ยวกับศิลปินที่วางยาพิษฆ่าตัวตายด้วยฝิ่นในช่วงการเคลื่อนไหวครั้งที่สี่ มีการคัดค้านส่วนใหญ่เกี่ยวกับดนตรีสัมบูรณ์ที่ใช้เครื่องดนตรีบรรเลง เช่น นักประพันธ์เพลงอย่าง ริชาร์ด วากเนอร์ และนักปรัชญาอย่าง ฟรีดริช นิทเช่อ และ ฟรีดริช เฮเกล ผลงานของวากเนอร์ส่วนใหญ่เป็นการเขียนโปรแกรมและมักใช้เสียงร้อง เขากล่าวว่า "ดนตรีไม่สามารถไปได้ไกลมากกว่านี้ เนื่องจากเป็นเพียงแค่คำพูด ... ซึ่งคำพูดมีฐานะที่สูงกว่าโทนเสียง" นิทเช่อได้เขียนแสดงความคิดเห็นมากมายซึ่งเป็นการยกย่องผลงานเพลงของวากเนอร์ แต่ในความเป็นจริงเขาเป็นเพลงนักแต่งเพลงมือสมัครเล่น .

นักปรัชญาโรแมนติกคนอื่นและผู้สนับสนุนดนตรีสัมบูรณ์ เช่น โยฮันน์ ฟ็อน เกอเธ่เห็นว่าดนตรีไม่เป็นแค่เพียง "ภาษา" ของมนุษย์ผู้ซึ่งเป็นตัวประทานเท่านั้น แต่ยังมีความหมายอันสัมบูรณ์ที่เหนือกว่าในการมองหาขอบเขตของความเป็นระเบียบและความงามที่สูงส่งกว่า บางคนแสดงความเชื่อมโยงทางวิญญาณกับดนตรี ในท่อนที่สี่ของผลงานชิ้นสำคัญอย่าง The World as Will and Representation (1819) อาร์เทอร์ โชเปนฮาวด์ กล่าวว่า "ดนตรีเป็นคำตอบของความลึกลับแห่งชีวิต ความลึกซึ้งที่สุดของศิลปะทั้งหมดนี้เป็นการแสดงออกถึงความคิดที่ลึกซึ้งที่สุดของชีวิต " ใน "ช่วงเวลาชั่วขณะของการเร้าอารมณ์ทางเพศหรือความรู้สึกทางเพศในทางดนตรี" ท่อนหนึ่งของ Either /or (1843), Søren Kierkegaard ตรวจสอบความลึกซึ้งทางดนตรีของโมสาร์ท และธรรมชาติของความรู้สึกในผลงานของดอน โจวันนี (Don Giovanni)

ความหมายและวัตถุประสงค์

ในปี 1997 หนังสือ The Mind Works ของ Steven Pinker ได้ขนานนามดนตรี "auditory cheesecake" ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาวลีดังกล่าวนับว่ามีประโยชน์ต่อความท้าทายสำหรับนักดนตรีและนักจิตวิทยาผู้ซึ่งเชื่อเช่นนั้น หนึ่งในนั้น คือ Philip Ball เขาได้เขียนหนังสือที่ชื่อว่า Music Instinct ซึ่งเขาได้ตั้งข้อสังเกตว่าดนตรีดูเหมือนจะเข้าถึงแกนกลางของความหมายในการเป็นมนุษย์: บอลเขียนว่า "มีคำพูดของวัฒนธรรมระดับโลกที่กล่าวว่า 'ฉันไม่ใช่ดนตรี' จะไม่มีความหมายต่อไป ซึ่งคล้ายกับการพูดว่า "ฉันไม่ได้มีชีวิต" ในการถกเถียงเรื่องการถ่ายทำภาพยนตร์ Ball แนะนำว่าดนตรีอาจได้รับพลังอารมณ์ผ่านความสามารถในการเลียนแบบผู้คน บางทีความสามารถในการดึงดูดเราอยู่ในความสามารถของดนตรีในการตั้งค่าความคาดหวังเมื่อรบกวน

สุนทรียศาสตร์ของดนตรี

 

วงซิมโฟนีออร์เคสตร้า ไม่เพียงแต่เป็นวงดนตรีขนาดใหญ่ที่ใช้ในดนตรีคลาสสิกเท่านั้น ผลงานซิมโฟนีหมายเลขเก้าของ บีโธเฟนซึ่งเป็นผลงานชิ้นหนึ่งสำหรับวงออร์เคสตร้าได้รับการขนานนามว่าเป็นผลงานชิ้นเอกอันยอดเยี่ยมของWestern Canon

ในประเพณีก่อนสมัยใหม่ สุนทรียศาสตร์ของดนตรีหรือสุนทรียภาพทางดนตรีได้สำรวจมิติทางคณิตศาสตร์และจักรวาลวิทยาของการจัดระเบียบจังหวะและการประสานเสียง ในศตวรรษที่สิบแปดมุ่งเน้นไปที่ประสบการณ์การฟังเพลงและคำถามเกี่ยวกับความงามและความเพลิดเพลินทางดนตรีของมนุษย์ ( plaisir และ jouissance) ต้นกำเนิดของการเปลี่ยนแปลงปรัชญานี้มาจาก Baumgarten ในศตวรรษที่ 18 และตามมาด้วยค้านท์ ในงานเขียนของพวกเขา สุนทรียศาสตร์ยุคโบราณ หมายถึงการรับรู้ทางประสาทสัมผัสซึ่งได้รับความหมายแฝงในปัจจุบัน ในช่วงไม่กี่ทศวรรษที่ผ่านมา นักปรัชญามักจะเน้นประเด็นต่าง ๆ นอกเหนือจากความงามและความเพลิดเพลิน ยกตัวอย่างเช่น ความสามารถของดนตรีในการแสดงอารมณ์เป็นประเด็นกลาง

สุนทรียศาสตร์เป็นสาขาย่อยของปรัชญา ผู้ที่ผลิตผลงานชิ้นสำคัญในศตวรรษที่ 20 ได้แก่ Peter Kivy, Jerrold Levinson, Roger Scruton และ Stephen Davies อย่างไรก็ตามนักดนตรี กับ นักวิจารณ์ดนตรีจำนวนมาก รวมถึงผู้ที่ไม่ใช่นักปรัชญาหลายคนได้มีส่วนร่วมในสุนทรียศาสตร์ของดนตรี ในศตวรรษที่ 19 มีการถกเถียงที่สำคัญเกิดขึ้นระหว่าง Eduard Hanslick นักวิจารณ์ดนตรี นักดนตรี และนักประพันธ์เพลง Richard Wagner Harry Partch และ นักดนตรี่ท่านอื่น ๆ เช่น Kyle Gann ได้ศึกษาและพยายามทำให้ ดนตรี microtonal เป็นที่นิยมและมีการใช้บันไดเสียงทางเลือก นอกจากนี้นักประพันธ์เพลงสมัยใหม่จำนวนมาก เช่น La Monte Young, Rhys Chatham และ Glenn Branca ให้ความสนใจอย่างมากกับระบบการปรับเสียง เรียกว่า ทำนองเสียง

มีแนวโน้มที่หนักแน่นในทางสุนทรียศาสตร์ของดนตรีเพื่อเน้นความสำคัญยิ่งของโครงสร้างการจัดวางองค์ประกอบ แม้กระนั้นประเด็นอื่น ๆ ที่เกี่ยวข้องกับสุนทรียศาสตร์ขอดนตรี รวมถึง เนื้อเพลง เสียงประสาน การสะกดจิต อารมณ์ การเคลื่อนจังหวะชั่วขณะ เสียงสะท้อน ความสนุกสนาน และ สีสัน (ดู พัฒนาการทางดนตรี )

เรามักจะคิดว่าดนตรีมีความสามารถที่จะส่งผลกระทบต่ออารมณ์ สติปัญญา และ จิตวิทยา มันสามารถระงับความโดดเดี่ยวของเราหรือกระตุ้นความหลงใหลของเรา พลาโต ได้เสนอในผลงาน Republic ว่าดนตรีมีผลโดยตรงต่อจิตวิญญาณ ดังนั้น เขาเสนอว่าดนตรีของระบอบการปกครองในอุดมคติจะถูกควบคุมโดยรัฐอย่างใกล้ชิด (Book VII)

ดูเพิ่ม

• จิตวิทยาดนตรี
• ดนตรีกับเทววิทยา

ดูเพิ่ม

• Adorno, Theodor W. 1976. Introduction to the Sociology of Music, translated by E.B. Ashton. A Continuum Book. New York: Seabury Press. ISBN 0816492662.
• Adorno, Theodor W. 1981. In Search of Wagner, translated by Rodney Livingstone. [London]: NLB. ISBN 0860910377.
• Adorno, Theodor W. 1992. Quasi una Fantasia: Essays on Modern Music, translated by Rodney Livingstone. Verso Classics. London and New York: Verso. ISBN 0860913600 (cloth); ISBN 0860916138 (pbk) ; ISBN 1859841597 (pbk).
• Adorno, Theodor W. 1998. Beethoven: The Philosophy of Music: Fragments and Texts, edited by Rolf Tiedemann; translated by Edmund Jephcott. Stanford: Stanford University Press. ISBN 0804735158.
• Adorno, Theodor W. 1999. Sound Figures, translated by Rodney Livingstone. Stanford: Stanford University Press. ISBN 0804735573 (cloth); ISBN 0804735581 (pbk).
• Adorno, Theodor W. 2001. The Culture Industry: Selected Essays on Mass Culture, edited and with an introduction by J. M. Bernstein. Routledge Classics. London and New York: Routledge. ISBN 0415255341 (cloth); ISBN 0415253802 (pbk).
• Adorno, Theodor W. 2002. Essays on Music, selected, with introduction, commentary, and notes by Richard Leppert; new translations by Susan H. Gillespie. Berkeley: University of California Press. ISBN 0520231597.
• Adorno, Theodor W. 2006. Philosophy of New Music, translated by Robert Hullot-Kentor. Minneapolis: University of Minnesota Press. ISBN 0816636664.
• Adorno, Theodor W. 2009. Night Music: Essays on Music 1928–1962, edited by Rolf Tiedemann; translated by Wieland Hoban. London and New York: Seagull Books. ISBN 1906497214.
• Arena, Leonardo V., La durata infinita del non suono, Mimesis, Milan 2013. ISBN 978-88-575-1138-2
• Barzun, Jacques. 1982. Critical Questions on Music and Letters, Culture and Biography, 1940–1980, selected, edited, and introduced by Bea Friedland. Chicago: University of Chicago Press. ISBN 0-226-03863-7.
• Beardsley, Monroe C. 1958. Aesthetics: Problems in the Philosophy of Criticism. New York, Harcourt, Brace.
• Beardsley, Monroe C., and Herbert M. Schueller (eds.). 1967. Aesthetic Inquiry: Essays on Art Criticism and the Philosophy of Art. Belmont, Calif.: Dickenson Pub. Co.
• Bloch, Ernst. 1985. Essays on the Philosophy of Music, translated by Peter Palmer, with an introduction by David Drew. Cambridge and New York: Cambridge University Press. ISBN 0521248736 ISBN 0521312132 (pbk).
• Bonds, Mark Evan. 2014. Absolute Music: The History of an Idea. Oxford and New York: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-934363-8.
• Budd, Malcolm. 1985. Music and the Emotions: The Philosophical Theories. International Library of Philosophy. London and Boston: Routledge & Kegan Paul. ISBN 0710205201 (cloth); ISBN 0415087791 (pbk).
• Budd, Malcolm. "Music and the Expression of Emotion", Journal of Aesthetic Education, Vol. 23, No. 3 (Autumn, 1989), pp. 19–29.
• Chadwick, Henry. 1981. Boethius, the Consolations of Music, Logic, Theology, and Philosophy. Oxford: Clarendon Press; New York: Oxford University Press. ISBN 019826447X (cloth); ISBN 0198265492 (pbk.)
• Clifton, Thomas. 1983. Music as Heard: A Study in Applied Phenomenology. New Haven: Yale University Press. ISBN 0300020910.
• Fronzi, Giacomo. 2017. Philosophical Considerations on Contemporary Music: Sounding Constellations. Newcastle: Cambridge Scholars Publishing.
• Deleuze, Gilles. 1980. A Thousand Plateaus. London / Minneapolis: University of Minnesota Press.
• Goehr, Lydia. 'The Imaginary Museum of Musical Works. An Essay in the Philosophy of Music' Oxford, 1992/2007.
• Kivy, P. Introduction to the Philosophy of Music, Hackett Publishing, 1989.
• Langer, Susanne K. 1957. Philosophy in a New Key: A Study in the Symbolism of Reason, Rite, and Art, third edition. Cambridge: Harvard University Press. ISBN 0674665031.
• Lippman, Edward A. 1992. A History of Western Musical Aesthetics. Lincoln: University of Nebraska Press. ISBN 0803228635 (cloth); ISBN 0803279515 (pbk).
• Nietzsche, Friedrich Wilhelm. 1967. The Birth of Tragedy, and The Case of Wagner, translated, with commentary, by Walter Kaufmann. New York: Vintage Books. ISBN 0394703693 (pbk).
• Rowell, Lewis Eugene. 1983. Thinking about Music: An Introduction to the Philosophy of Music. Amherst: University of Massachusetts Press. ISBN 0870233866.
• Scruton, Roger. The Aesthetics of Music, Oxford University Press, 1997.

แหล่งข้อมูลอื่น

• แม่แบบ:Commonscatinline
• Article in the Internet Encyclopedia of Philosophy

อ้างอิง

1. Andrew Kania, "The Philosophy of Music", The Stanford Encyclopedia of Philosophy, Spring 2014 edition, edited by Edward N. Zalta.
2. M. C. Horowitz (ed.), New Dictionary of the History of Ideas, ISBN 0-684-31377-4, vol.1, p. 5
3. Dahlhaus, Carl (1991). The Idea of Absolute Music. University of Chicago Press. p. 18.
4. . คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ 17 July 2011. สืบค้นเมื่อ 17 May 2011.
5. Pinker, Steven (1997). How The Mind Works. New York, London: W.W. Norton & Company. p. 524. ISBN 0393045358. สืบค้นเมื่อ 1 February 2017.
6. Bennett, Drake (2006-09-03). "Survival of the harmonious". The Boston Globe. สืบค้นเมื่อ 2008-03-15.
7. Ball, Philip (2012). The Music Instinct. Oxford: Oxford University Press. ISBN 0199896429.
8. How The Light Gets In, 2013. "Music's Mystery". The Institute of Art and Ideas. สืบค้นเมื่อ 19 November 2013.CS1 maint: numeric names: authors list (link)
9. Nicholas Cook, Beethoven: Symphony No. 9 (Cambridge Music Handbooks), Cambridge University Press (24 June 1993). ISBN 9780521399241. "Beethoven's Ninth Symphony is acknowledged as one of the supreme masterpieces of the Western tradition. More than any other musical work it has become an international symbol of unity and affirmation."