พระเจ้าฝรั่งมังศรีชวา
พระเจ้าฝรั่งมังศรีชวา (พม่า: ဘုရင်မင်းကြီးစွာ) หรือ มีนจีชวาซอเก (พม่า: မင်းကြီးစွာစော်ကဲ, ออกเสียง: [mɪ́ɴdʑí swà sɔ̀ kɛ́]; รู้จักกันในนาม စွာစောကဲ; 1330–1400) พระเจ้าอังวะองค์ที่ 2 ครองสิริราชสมบัติระหว่าง ค.ศ. 1367 ถึง 1400 หลังจากพระเจ้าตะโดมินพญา ปฐมกษัตริย์สวรรคตอย่างกระทันหันด้วยโรคฝีดาษ ระหว่างทำสงครามบุกลงใต้เพื่อขยายดินแดน โดยพระปณิธานที่สำคัญของพระเจ้าฝรั่งมังศรีชวาคือการรวบรวมแผ่นดินและสถาปนาอาณาจักรพุกาม ที่ล่มสลายไปเมื่อราวคริสต์ทศวรรษ 1280 ขึ้นมาอีกครั้งตามที่พระเจ้าตะโดมินพญาได้ตั้งพระทัยเอาไว้
| พระเจ้าฝรั่งมังศรีชวา စွာစော်ကဲ | |
|---|---|
| พระเจ้าอังวะ | |
| ครองราชย์ | 5 กันยายน ค.ศ. 1367 – เมษายน ค.ศ. 1400 |
| ราชาภิเษก | 29 มีนาคม ค.ศ. 1368 หรือ (16 มีนาคม ค.ศ. 1368) |
| ก่อนหน้า | พระเจ้าตะโดมินพญา |
| ต่อไป | พระเจ้าตราพระยาแห่งอังวะ |
| มุขยมนตรี | Min Yaza |
| ผู้ว่าแห่ง Amyint | |
| ครองราชย์ | ค.ศ. 1351 – 5 กันยายน ค.ศ. 1367 |
| ถัดไป | Tuyin Theinzi |
| ผู้ว่าแห่งยะแมสิน | |
| ครองราชย์ | ค.ศ. 1351 |
| ก่อนหน้า | Thihapate |
| ถัดไป | Thilawa |
| ผู้ว่าแห่ง Talok | |
| ครองราชย์ | ป. ค.ศ. 1344 – 1351 |
| ถัดไป | Yazathu |
| ชายา | Khame Mi Shin Saw Gyi Saw Omma Saw Taw Oo |
| พระราชบุตร และพระองค์อื่น... | พระเจ้าตราพระยา พระเจ้าฝรั่งมังฆ้อง Theiddat Thupaba Dewi |
| ราชวงศ์ | ปี้นยะ |
| พระราชบิดา | Min Shin Saw |
| พระราชมารดา | Shin Myat Hla |
| ประสูติ | 16 กรกฎาคม ค.ศ. 1330 วันจันทร์ ขึ้น 1 ค่ำ เดือน Wagaung 692 ME ตะแยะ, อาณาจักรปี้นยะ |
| สวรรคต | เมษายน ค.ศ. 1400 (69 พรรษา) ป. เดือน Kason 762 ME อังวะ, อาณาจักรอังวะ |
| ศาสนา | พุทธเถรวาท |
นอกจากนี้พระองค์ยังเป็นผู้ก่อให้เกิดสงครามครั้งสำคัญที่สุดครั้งหนึ่งของชาวพม่าและชาวมอญคือ สงครามสี่สิบปี เมื่อ ค.ศ. 1384 โดยเป็นการปะทะกันระหว่างกรุงอังวะของชาวพม่าและกรุงหงสาวดี ของชาวมอญที่นำโดยกษัตริย์หนุ่มอย่างพระเจ้าราชาธิราช กษัตริย์องค์ที่ 9 แห่งกรุหงสาวดี หลังจากความพ่ายแพ้ถึง 3 ครั้งของกองทัพอังวะพระเจ้าฝรั่งมังศรีชวาจึงตัดสินพระทัยพักรบกับหงสาวดีเมื่อ ค.ศ. 1391
พระเจ้าฝรั่งมังศรีชวาสวรรคตเมื่อเดือนเมษายน ค.ศ. 1400 ขณะพระชนมายุได้ 70 พรรษา โดยองค์รัชทายาทได้ขึ้นสืบราชบัลลังก์ต่อมาเป็นพระเจ้าตราพระยาแห่งอังวะ
อ้างอิง
- ↑ Than Tun 1959: 128
- Htin Aung 1967: 87−88
- Hmannan Vol. 1 2003: 431
- Hmannan Vol. 1 2003: 432