โทษประหารชีวิต

โทษประหารชีวิต (อังกฤษ: death penalty) หรือ อุกฤษฏ์โทษ (capital punishment) เป็นกระบวนการทางกฎหมายซึ่งรัฐลงโทษอาชญากรรมของบุคคลด้วยการทำให้ตาย คำสั่งของศาลที่ให้ลงโทษบุคคลในลักษณะนี้ เรียก การลงโทษประหารชีวิต ขณะที่การบังคับใช้โทษนี้ เรียก การประหารชีวิต อาชญากรรมที่มีโทษประหารชีวิต เรียก "ความผิดอาญาขั้นอุกฤษฏ์โทษ" คำว่า capital มาจากคำภาษาละตินว่า capitalis ความหมายตามตัวอักษร คือ "เกี่ยวกับหัว" (หมายถึงการประหารชีวิตโดยการตัดหัว)

  ประเทศที่เลิกใช้โทษประหารชีวิต: 106 ประเทศ

  ประเทศที่เลิกใช้โทษประหารชีวิตยกเว้นอาชญากรรมในสถานการณ์พิเศษ (เช่นอาชญากรรมในช่วงเวลาของสงคราม): 7 ประเทศ

  ประเทศที่เลิกใช้โทษประหารชีวิตในทางปฏิบัติ (ไม่ได้ใช้โทษประหารชีวิตมาเป็นเวลาอย่างน้อย 10 ปี และถูกเชื่อว่ามีนโยบายหรือแนวทางปฏิบัติที่จะไม่ใช้โทษประหารชีวิต): 28 ประเทศ

  ประเทศที่ยังใช้โทษประหารชีวิตอยู่: 54 ประเทศ

สังคมอดีตส่วนมากนั้นมีโทษประหารชีวิตโดยเป็นการลงโทษอาชญากร และผู้ไม่เห็นด้วยทางการเมืองหรือศาสนา ในประวัติศาสตร์ การลงโทษประหารชีวิตมักสัมพันธ์กับการทรมาน และมักประหารชีวิตในที่สาธารณะ

ปัจจุบันมีประเทศที่ยังคงโทษประหารชีวิต 58 ประเทศ ประเทศที่ยกเลิกโทษประหารชีวิตสำหรับอาชญากรรมทุกรูปแบบโดยนิตินัย 98 ประเทศ ประเทศที่ยกเลิกโทษประหารชีวิตเฉพาะอาชญากรรมปรกติ 7 ประเทศ (โดยคงไว้สำหรับพฤติการณ์พิเศษ เช่น อาชญากรรมสงคราม) และประเทศที่ยกเลิกโทษประหารชีวิตโดยพฤตินัย (คือ ไม่ได้ใช้โทษประหารชีวิตอย่างน้อยสิบปี และอยู่ระหว่างงดใช้โทษ หรืออย่างใดอย่างหนึ่ง) องค์การนิรโทษกรรมสากลมองว่าประเทศส่วนใหญ่เป็นผู้ยกเลิก (abolitionist) โดยองค์การฯ พิจารณาว่า 140 ประเทศเป็นผู้ยกเลิกในทางกฎหมายหรือทางปฏิบัติ การประหารชีวิตเกือบ 90% ทั่วโลกเกิดในทวีปเอเชีย

แทบทุกประเทศในโลกห้ามการประหารชีวิตบุคคลอายุต่ำกว่า 18 ปีขณะก่อเหตุ นับแต่ปี 2552 มีเพียงประเทศอิหร่าน ซาอุดิอาระเบียและซูดานที่ยังประหารชีวิตลักษณะนี้ กฎหมายระหว่างประเทศห้ามการประหารชีวิตประเภทนี้

โทษประหารชีวิตกำลังเป็นประเด็นการถกเถียงอยู่ในหลายประเทศ และจุดยืนอาจมีได้หลากหลายในอุดมการณ์ทางการเมืองหรือภูมิภาคทางวัฒนธรรมหนึ่ง ๆ ในรัฐสมาชิกสหภาพยุโรป ข้อ 2 แห่งกฎบัตรสิทธิมูลฐานแห่งสหภาพยุโรปห้ามการใช้โทษประหารชีวิต สภายุโรปซึ่งมีรัฐสมาชิก 47 ประเทศ ยังห้ามสมาชิกใช้โทษประหารชีวิต

สมัชชาใหญ่แห่งสหประชาชาติลงมติรับข้อมติไม่ผูกพันในปี 2550, 2551 และ 2553 เรียกร้องให้มีการผ่อนเวลาการประหารชีวิตทั่วโลก ซึ่งมุ่งให้ยกเลิกในที่สุด แม้หลายชาติยกเลิกโทษประหารชีวิตแล้ว แต่ประชากรโลกกว่า 60% อาศัยอยู่ในประเทศซึ่งเกิดการประหารชีวิต เช่น สี่ประเทศที่มีประชากรมากที่สุดในโลก คือ จีน อินเดีย สหรัฐอเมริกาและอินโดนีเซีย ซึ่งยังใช้บังคับโทษประหารชีวิต ทั้งสี่ประเทศออกเสียงคัดค้านข้อมติสมัชชาใหญ่ดังกล่าว

ประวัติ

 

วิธีการประหารชีวิตด้วยการตัดศีรษะโดยใช้ดาบของประเทศญี่ปุ่นสมัยคริสต์ศตวรรษที่ 19 (ในภาพ เป็นการประหารชีวิตผู้ที่สังหารกงสุลอังกฤษประจำประเทศญี่ปุ่นที่เมืองโยโกฮามา)

 

ผู้นิยมอนาธิปไตย ออกุสต์ แวลองต์ (Auguste Vaillant) ถูกประหารชีวิตด้วยเครื่องกิโยติน ในประเทศฝรั่งเศสในปี 1894

การดำเนินการเกี่ยวกับอาชญากรรมและศัตรูทางการเมืองได้ถูกนำมาใช้โดยในเกือบทุกสังคมทั้งกับการลงโทษความผิดทางอาญาและความขัดแย้งทางการเมือง ในบรรดาประเทศส่วนใหญ่ที่โทษประหารในทางปฏิบัติได้ถูกสงวนไว้สำหรับคดีการฆาตกรรม (การฆ่าคน), การจารกรรม, การก่อกบฏ หรือเป็นส่วนหนึ่งของกระทรวงยุติธรรม ในบางประเทศอาชญากรรมทางเพศเช่น การข่มขืนกระทำชำเรา, คบชู้, การร่วมประเวณีกับญาติสนิทและการสังวาสที่ผิดธรรมชาติ ถูกดำเนินการประหารชีวิตเช่นเดียวกับการก่ออาชญากรรมทางศาสนาเช่น การละทิ้งศาสนาในประเทศอิสลาม (สละอย่างเป็นทางการในศาสนาประจำชาติ) ในหลายประเทศที่มีการใช้โทษประหารชีวิตนั้น, การค้ายาเสพติดยังคงเป็นความผิดทางกฎหมาย ในประเทศจีน การค้ามนุษย์และกรณีที่ร้ายแรงของการทุจริตทางการเมืองจะต้องถูกลงโทษโดยการประหารชีวิต ในกองทัพทั่วโลก ศาลทหารได้กำหนดโทษประหารสำหรับความผิดเช่น ขี้ขลาด, ละทิ้งหน้าที่, ไม่เชื่อฟัง และกบฏ

การใช้การประหารชีวิตอย่างเป็นทางการได้แพร่ขยายไปสู่จุดเริ่มต้นของบันทึกในหน้าประวัติศาสตร์ บันทึกทางประวัติศาสตร์ส่วนใหญ่และวิธีการปฏิบัติต่างๆ ของชนเผ่าโบราณระบุว่าโทษประหารชีวิตเป็นส่วนหนึ่งของระบบยุติธรรมของพวกเขา การลงโทษสำหรับการกระทำผิดกฎหมายของประชาชนโดยทั่วไปรวมถึงการจ่ายค่าชดเชยโดยผู้กระทำความผิด, การลงโทษทางกาย, การต่อต้าน, การเนรเทศและการประหารชีวิต โดยปกติ, ค่าชดเชยและการหลบหนีก็เพียงพอแล้วต่อรูปแบบของความยุติธรรมที่มีอยู่ การตอบสนองกับอาชญากรรมที่กระทำโดยชนเผ่าที่อยู่ใกล้เคียงหรือชุมชนนั้นรวมไปถึงการขอโทษอย่างเป็นทางการ เบี้ยทำขวัญ หรือ ความอาฆาตกันทั้งตระกูล (blood feud)

ความอาฆาตกันทั้งตระกูลหรือความพยาบาทอันยาวนาน (blood feud, vendetta) เกิดขึ้นเมื่อการอนุญาโตตุลาการระหว่างครอบครัวหรือชนเผ่าล้มเหลวหรือระบบอนุญาโตตุลาการเป็นสิ่งที่ไม่มีอยู่จริง รูปแบบของความยุติธรรมนี้เป็นเรื่องปกติธรรมดาก่อนที่จะมีการเกิดขึ้นของระบบอนุญาโตตุลาการที่ขึ้นอยู่กับรัฐหรือการจัดระเบียบทางศาสนา มันอาจจะเป็นผลมาจากความผิดทางอาญา, ข้อพิพาทดินแดน หรือหลักปฏิบัติคุณธรรม (code of honour) "การกระทำแห่งการตอบโต้นั้นได้เน้นย้ำขีดความสามารถของกลุ่มทางสังคมเพื่อให้เกิดการปกป้องต่อตัวเองและแสดงให้เห็นเป็นที่ประจักษ์ต่อศัตรู (เช่นเดียวกับชาติพันธมิตรที่มีศักยภาพ) ซึ่งการล่วงละเมิดที่จะมีต่อทรัพย์สิน, ต่อสิทธิ, หรือต่อบุคคล ในอันที่จะกระทำไปโดยที่ไม่มีใครขัดขวางนั้น จะมิอาจเกิดมีขึ้นได้โดยง่าย"

ขบวนการสู่การประหารชีวิต "อย่างมีมนุษยธรรม"

 

เตียงเคลื่อนที่ในคุกรัฐซานเควนติน (San Quentin State Prison) ในประเทศสหรัฐอเมริกาที่มีนักโทษที่ถูกกักขังไว้อยู่ในระหว่างการดำเนินการประหารชีวิตโดยการฉีดยาตาย (lethal injection)

มีแนวโน้มส่วนใหญ่ของโลกที่ได้มีปฏิบัติกันมานานแล้วสำหรับในการที่จะทำให้การประหารชีวิตนั้น ได้ใช้วิธีการในการที่จะทำให้ได้รับความเจ็บปวดน้อยลงหรือมีความเป็นมนุษยธรรมมากขึ้นต่อการประหารชีวิต

การใช้ร่วมสมัย

โทษประหารชีวิตสำหรับผู้ที่กระทำผิดที่เป็นเด็กและเยาวชน (อาชญากรอายุต่ำกว่า 18 ปี ในความผิดทางอาญา) ได้กลายเป็นที่พบเห็นได้ยากมากขึ้นเรื่อย ๆ

การโต้เถียงและการอภิปราย

ผู้สนับสนุนโทษประหารชีวิตแย้งว่ามันป้องกันอาชญากรรม เป็นเครื่องมือที่ดีสำหรับตำรวจและอัยการ (ตัวอย่างเช่น ในการต่อรองคำรับสารภาพ) รับประกันว่าอาชญากรผู้ต้องโทษจะไม่กระทำความผิดอีก และเป็นโทษยุติธรรมแล้วสำหรับอาชญากรรมเหี้ยมโหดอย่างฆาตกรเด็ก ฆาตกรต่อเนื่องและฆาตกรทรมาน ผู้คัดค้านโทษประหารชีวิตแย้งว่า มิใช่ทุกคนที่ได้รับผลจากการฆ่าคนปรารถนาโทษประหารชีวิต การประหารชีวิตแบ่งแยกต่อผู้เยาว์และคนจน และมันส่งเสริม "วัฒนธรรมความรุนแรง" และมันละเมิดสิทธิมนุษยชน

การประหารชีวิตผิด ๆ

มักแย้งว่า โทษประหารชีวิตนำไปสู่การปฏิบัติโดยมิชอบของความยุติธรรมผ่านการประหารชีวิตผู้บริสุทธิ์อย่างผิด ๆ หลายคนได้รับประกาศเป็นเหยื่อบริสุทธิ์ของโทษประหารชีวิต

นอกจากนี้ วิธีดำเนินการไม่เหมาะสมยังให้เกิดการประหารชีวิตไม่ยุติธรรม ตัวอย่างเช่น นิรโทษกรรมสากลแย้งว่าในประเทศสิงคโปร์ "รัฐบัญญัติการใช้ยาในทางที่ผิด (Misuse of Drugs Act) มีชุดข้อสันนิษฐานซึ่งผลักภาระการพิสูจน์ของการฟ้องคดีให้ผู้ถูกกล่าวหา ซึ่งขัดต่อสิทธิซึ่งได้รับรองสากลให้สันนิษฐานว่าบริสุทธิ์ก่อนพิสูจน์ว่ามีความผิด" หมายถึงในสถานการณ์ที่มีผู้ถูกจับได้พร้อมกับยา ในแทบทุกเขตอำนาจ การฟ้องคดีอาญามีคดีมีมูล

การตอบแทน

ผู้สนับสนุนโทษประหารชีวิตแย้งว่า โทษประหารชีวิตชอบทางศีลธรรมเมื่อใช้ในการฆ่าคน โดยเฉพาะอย่างยิ่งหากมีส่วนเพิ่มความร้ายแรง เช่น การฆ่าหลายคน การฆ่าเด็ก การฆ่าตำรวจ การฆ่าทรมานและการสังหารคนจำนวนมากอย่างการก่อการร้าย การสังหารหมู่หรือพันธุฆาต บ้างถึงกับแย้งว่า หากไม่ใช่โทษประหารชีวิตในกรณีหลังไม่ยุติธรรมอย่างชัดเจนทีเดียว ศาสตราจารย์ รอเบิร์ต เบลกเคอร์ แห่งโรงเรียนกฎหมายนิวยอร์ก ป้องกันการให้เหตุผลนี้อย่างแข็งขันโดยว่า การลงโทษต้องเจ็บปวดได้สัดส่วนกับอาชญากรรม

ผู้ให้ยกเลิกแย้งว่า การตอบแทนเป็นเพียงการแก้แค้นและให้อภัยไม่ได้ ผู้อื่นที่ยอมรับว่าการตอบแทนเป็นส่วนหนึ่งของความยุติธรรมทางอาญากระนั้นแย้งว่าการจำคุกตลอดชีวิตก็ทดแทนเพียงพอแล้ว นอกจากนี้ ยังแย้งว่า การลงโทษการฆ่าด้วยการฆ่าอีกนั้นเป็นการลงโทษซึ่งค่อนข้างเป็นเอกลักษณ์สำหรับการกระทำรุนแรง เพราะโดยทั่วไป อาชญากรรมรุนแรงมิได้ลงโทษโดยให้ผู้ก่อการได้รับกรรมเดียวกัน (เช่น ผู้ข่มขืนไม่ได้ถูกลงโทษโดยการถูกข่มขืน)

ลำดับเหตุการณ์ยกเลิก

ปีที่ยกเลิก	ประเทศ	ประเทศตามปี	จำนวน
1863	เวเนซุเอลา	1	1
1865	ซานมารีโน	1	2
1877	คอสตาริกา	1	3
1903	ปานามา	1	4
1906	เอกวาดอร์	1	5
1907	อุรุกวัย	1	6
1910	โคลอมเบีย	1	7
1928	ไอซ์แลนด์	1	8
1948	อิตาลี	1	9
1956	ไฟล์:Flag of Honduras (2008 Olympics).svg ฮอนดูรัส	1	10
1962	โมนาโก	1	11
1966	สาธารณรัฐโดมินิกัน	1	12
1968	ออสเตรีย	1	13
1969	นครรัฐวาติกัน	1	14
1972	ฟินแลนด์	1	15
1973	สวีเดน	1	16
1976	โปรตุเกส	1	17
1978	เดนมาร์ก   หมู่เกาะโซโลมอน   ตูวาลู	3	20
1979	คิริบาส   ลักเซมเบิร์ก   นิการากัว   นอร์เวย์	4	24
1980	วานูอาตู	1	25
1981	กาบูเวร์ดี   ฝรั่งเศส	2	27
1982	เนเธอร์แลนด์	1	28
1985	ออสเตรเลีย	1	29
1986	หมู่เกาะมาร์แชลล์   ไมโครนีเซีย	2	31
1987	เยอรมนี	1	32
1988	เฮติ   ลิกเตนสไตน์	2	34
1989	กัมพูชา   นิวซีแลนด์	2	36
1990	อันดอร์รา   เช็กเกีย   สโลวาเกีย   ฮังการี   ไอร์แลนด์   โมซัมบิก   นามิเบีย   โรมาเนีย   เซาตูเมและปรินซีปี	9	45
1991	โครเอเชีย   นอร์ทมาซิโดเนีย   สโลวีเนีย	3	48
1992	แองโกลา   ปารากวัย   สวิตเซอร์แลนด์	3	51
1993	กินี-บิสเซา   เซเชลส์	2	53
1994	ปาเลา	1	54
1995	จิบูตี   มอริเชียส   แอฟริกาใต้   สเปน   เซอร์เบีย (as Yugoslavia)	5	59
1996	เบลเยียม	1	60
1997	เนปาล	1	61
1998	อาร์มีเนีย   อาเซอร์ไบจาน   บัลแกเรีย   เอสโตเนีย   ลิทัวเนีย   โปแลนด์   สหราชอาณาจักร	7	68
1999	แคนาดา   เติร์กเมนิสถาน	2	70
2000	โกตดิวัวร์   มอลตา   ยูเครน	3	73
2002	ไซปรัส   ติมอร์-เลสเต	2	75
2004	ภูฏาน   กรีซ   ซามัว   เซเนกัล   ตุรกี	5	80
2005	เม็กซิโก   มอลโดวา	2	82
2006	จอร์เจีย   ฟิลิปปินส์   มอนเตเนโกร	3	85
2007	แอลเบเนีย   คีร์กีซสถาน   รวันดา	3	88
2008	อุซเบกิสถาน	1	89
2009	อาร์เจนตินา   โบลิเวีย   บุรุนดี   โตโก	4	93
2010	กาบอง	1	94
2012	ลัตเวีย	1	95
2015	สาธารณรัฐคองโก   ฟีจี   มาดากัสการ์   ซูรินาม	4	99
2016	เบนิน   นาอูรู	2	101
2017	กินี   มองโกเลีย	2	103
2019	บอสเนียและเฮอร์เซโกวีนา	1	104
2020	ชาด	1	105
2021	คาซัคสถาน	1	106

ดูเพิ่ม

• โทษประหารชีวิตในประเทศไทย

อ้างอิง

1. Kronenwetter 2001, p. 202
2. "Readings - History Of The Death Penalty | The Execution | FRONTLINE". PBS. สืบค้นเมื่อ 2014-02-11.
3. "Abolitionist and retentionist countries". Amnesty International. สืบค้นเมื่อ 2010-08-23.
4. "University of Oslo Calls World Universities against Death Penalty - The Nordic Page - Panorama". Tnp.no. 2011-12-05. สืบค้นเมื่อ 2014-02-11.
5. "Iran, Saudi Arabia, Sudan: End Juvenile Death Penalty | Human Rights Watch". Hrw.org. 2010-10-09. สืบค้นเมื่อ 2014-02-11.
6. "moratorium on the death penalty". United Nations. 15 November 2007. สืบค้นเมื่อ 23 August 2010.
7. . Shot at Dawn Pardons Campaign. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ 2006-07-03. สืบค้นเมื่อ 2006-07-20.
8. So common was the practice of compensation that the word murder is derived from the French word mordre (bite) a reference to the heavy compensation one must pay for causing an unjust death. The "bite" one had to pay was used as a term for the crime itself: "Mordre wol out; that se we day by day." – Geoffrey Chaucer (1340–1400), The Canterbury Tales, The Nun's Priest's Tale, l. 4242 (1387–1400), repr. In The Works of Geoffrey Chaucer, ed. Alfred W. Pollard, et al. (1898).
9. Translated from Waldmann, op.cit., p. 147.
10. James Pitkin. ""Killing Time" | January 23rd, 2008". Wweek.com. สืบค้นเมื่อ 23 August 2010.
11. "The High Cost of the Death Penalty". Death Penalty Focus. สืบค้นเมื่อ 27 June 2008.
12. . Deathpenaltyinfo.org. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ 2007-02-08. สืบค้นเมื่อ 23 August 2010.
13. Capital Defense Weekly^{[ลิงก์เสีย]} Archived สิงหาคม 4, 2007 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน.
14. "Executed Innocents". Justicedenied.org. สืบค้นเมื่อ 23 August 2010.
15. "Wrongful executions". Mitglied.lycos.de. สืบค้นเมื่อ 23 August 2010.
16. Amnesty International, "Singapore – The death penalty: A hidden toll of executions" 2004-01-17 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน (January 2004)
17. "Ethics - Capital punishment: Arguments against capital punishment". BBC. 1 January 1970. สืบค้นเมื่อ 11 February 2014.

• กรมราชทัณฑ์ 2016-07-10 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
• โทษประหารชีวิต 21 สถานสมัยโบราณ 2008-01-25 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
• กำธร เลี้ยงสัจธรรม (บรรณาธิการ), กฎหมายตรา 3 ดวง : ฉบับพิมพ์มหาวิทยาลัยวิชาธรรมศาสตร์และการเมือง แก้ไขปรับปรุงใหม่, สถาบันปรีดี พนมยงค์, 2548
  • เล่ม1 - ISBN 9744096527
  • เล่ม2 - ISBN 9744096535
  • เล่ม3 - ISBN 9744096543 - พระไอยการกบฏศึก (พระไอยการกระบถศึก) อยู่ในเล่ม 3

แหล่งข้อมูลอื่น

• Death Penalty Worldwide: Academic research database on the laws, practice, and statistics of capital punishment for every death penalty country in the world.

คัดค้าน

• The Death Penalty Information Center: Statistical information and studies
• Amnesty International – Abolish the death penalty Campaign: Human Rights organisation

สนับสนุน

• Studies showing the death penalty saves lives
• Keep life without parole and death penalty intact