อาหรับ

สำหรับความหมายอื่น ดูที่ อาหรับ (แก้ความกำกวม)

อาหรับ หรือ ชาวอาหรับ (อาหรับ: عربي‎, ʿarabi พหูพจน์ العرب al-ʿarab) เป็นกลุ่มชาติพันธุ์ ที่ส่วนใหญ่อยู่ในโลกอาหรับ คำว่า “อาหรับ” ในกลุ่มภาษาเซมิติกแปลว่าทะเลทรายหรือผู้ที่อาศัยอยู่ในทะเลทราย (ส่วนใหญ่ดำรงชีพแบบเร่ร่อน) คำว่า “อาหรับ” จึงหมายถึง “เร่ร่อน” ได้ด้วย ในปัจจุบัน คำนี้หมายถึงผู้ที่มาจากประเทศอาหรับซึ่งมีภาษาพื้นเมืองเป็นภาษาอาหรับ ซึ่งแตกต่างจากคำจำกัดความดั้งเดิมที่มีความหมายครอบคลุมแค่ผู้สืบเชื้อสายจากชนเผ่าแห่งคาบสมุทรอาหรับ

ชาวอาหรับ
عَرَبٌ

ประชากรทั้งหมด
ป. 420 ล้านคน ชาวอาหรับพลัดถิ่น ป. 70 ล้านคน
ภูมิภาคที่มีประชากรอย่างมีนัยสำคัญ
สันนิบาตอาหรับ     350,000,000
ชาวอาหรับพลัดถิ่น
บราซิล	ป. 20 ล้านคน (รวมเชื้อสายอาหรับ)
ตุรกี	ป. 5,830,000
ฝรั่งเศส	ป. 3.3 ถึง 5.5 ล้านคน มีเชื้อสายแอฟริกาเหนือ (อาหรับหรือเบอร์เบอร์)
อินโดนีเซีย	87,227 (ประชากรประมาณ 4–5 ล้านคน มีเชื้อสายอาหรับ)
อาร์เจนตินา	4,500,000 (เชื้อสายอาหรับ)
สหรัฐ	3,700,000
โคลอมเบีย	3,200,000
อิสราเอล	1,700,000
เวเนซุเอลา	1,600,000
อิหร่าน	1,500,000
เม็กซิโก	1,500,000
ชาด	1,536,000
สเปน	1,350,000
เยอรมนี	1,155,390
ชิลี	800,000
แคนาดา	750,925
อิตาลี	ป. 680,000-4,000,000 (ส่วนมากอยู่ในแคว้นซิซิลี)
สหราชอาณาจักร	500,000
ออสเตรเลีย	500,000
เอกวาดอร์	250,000
ฮอนดูรัส	275,000
เบลเยียม	800,000
เนเธอร์แลนด์	480,000–613,800
สวีเดน	425,000
โกตดิวัวร์	300,000
เดนมาร์ก	121,000
เอลซัลวาดอร์	100,000
ภาษา
อาหรับ
ศาสนา
ส่วนมาก: อิสลามนิกายซุนนี ส่วนน้อย: อิสลามนิกายชีอะฮ์, ลัทธิศูฟี, คริสต์, ยูดาห์, บาไฮ
^ก กลุ่มชาติพันธุ์อาหรับไม่ควรถูกสับสนกับชาติพันธุ์อื่นที่มีถิ่นกำเนิดในโลกอาหรับเช่นกัน แต่มีบางกลุ่มชาติพันธุ์ที่ไม่ใช่อาหรับแต่มีถิ่นกำเนิดในโลกอาหรับระบุว่าเป็นชาวอาหรับผ่านการผสมผสานทางวัฒนธรรมหรือเป็นอัตลักษณ์ของชาติพันธุ์ที่แตกต่างกัน เช่นเดียวกับบางชุมชนที่แผลงเป็นอาหรับ

คำนี้ยังสามารถครอบคลุมถึงชนชาติที่พูดภาษาอาหรับทั้งหมดที่อาศัยอยู่ตั้งแต่ชายฝั่งมหาสมุทรแอตแลนติกของมอริเตเนียไปจนถึงแอฮ์วอซของอิหร่าน รวมถึงรัฐอาหรับในเอเชียตะวันตกเฉียงใต้ แอฟริกาเหนือ จะงอยแอฟริกา หมู่เกาะในมหาสมุทรอินเดียตะวันตก (รวมถึงคอโมโรส) และยุโรปใต้ (เช่น แคว้นซิซิลี มอลตา และคาบสมุทรไอบีเรีย) และประชากรจำนวนมากในทวีปอเมริกา ยุโรปตะวันตก อินโดนีเซีย อิสราเอล ตุรกี อินเดีย และอิหร่าน ถึงแม้ว่าศาสนาอิสลามจะเริ่มต้นขึ้นในคาบสมุทรอาหรับ ภาษาในคัมภีร์ของศาสนาอิสลามเป็นภาษาอาหรับ และชาวอาหรับส่วนใหญ่นับถือศาสนาอิสลาม แต่ประชากรมุสลิมเพียง 20% เท่านั้นที่เป็นชาวอาหรับ

ชาวอาหรับเป็นชาวเซมิติกเช่นเดียวกับชาวยิว จัดอยู่ในพวกคอเคเซอยด์ ในคัมภีร์ไบเบิลภาคพันธสัญญาเก่ากล่าวว่าอับราฮัมมีลูกชาย 2 คน คนโตชื่ออิสไมส์หรืออิสมาอีลเป็นต้นตระกูลของชาวอาหรับ คนที่ 2 ชื่อไอแซกเป็นต้นตระกูลของชาวยิว ก่อนที่มุฮัมมัดจะประกาศศาสนาอิสลามชาวอาหรับจะอยู่กันเป็นเผ่า จงรักภักดีต่อเผ่าของตนมาก วิถีชีวิตของชาวอาหรับมีสองแบบ คือแบบอยู่เป็นหมู่บ้าน มีอาชีพค้าขายและทำการเกษตร อีกกลุ่มหนึ่งใช้ชีวิตแบบเร่ร่อนเรียกว่าเบดูอิน อาศัยอยู่ในกระโจมเพื่อเคลื่อนย้ายได้สะดวก ชาวเบดูอินกับชาวอาหรับที่ตั้งถิ่นฐานมักดูถูกกัน ไม่ลงรอยกัน หลังจากมุฮัมมัดประกาศศาสนาอิสลาม จึงเกิดความสามัคคีในหมู่ชาวอาหรับ ผู้นับถือศาสนาอิสลามในยุคแรก ๆ มักถูกกลั่นแกล้งและปราบปรามจึงเกิดการทำญิฮาดหรือการต่อสู้เพื่อศาสนาขึ้น

ปัจจุบันประเทศที่จัดว่าเป็นประเทศอาหรับและเป็นสมาชิกของสันนิบาตอาหรับ มีทั้งหมด 22 ประเทศ ได้แก่ แอลจีเรีย บาห์เรน คอโมโรส จิบูตี อียิปต์ อิรัก จอร์แดน คูเวต เลบานอน ลิเบีย มอริเตเนีย โมร็อกโก โอมาน ปาเลสไตน์ กาตาร์ ซาอุดีอาระเบีย โซมาเลีย ซูดาน ซีเรีย ตูนิเซีย สหรัฐอาหรับเอมิเรตส์ และเยเมน ในปัจจุบันยังมีความขัดแย้งในหมู่ชาวอาหรับอยู่ เช่น ความขัดแย้งปาเลสไตน์ ความขัดแย้งระหว่างชาวอาหรับที่นับถือศาสนาอิสลามและศาสนาคริสต์ในเลบานอน ความขัดแย้งระหว่างชาวอาหรับที่นับถือศาสนาอิสลามนิกายซุนนีและชีอะฮ์ เป็นต้น

ภาษาอาหรับเป็นภาษาที่เก่ากว่าวัฒนธรรมอาหรับที่เริ่มเผยแพร่ในตะวันออกกลางตั้งแต่ต้นคริสต์ศตวรรษที่ 2 เมื่ออาหรับคริสเตียน เช่น จักรวรรดิกาสนาวิยะห์ เริ่มโยกย้ายเข้าไปตั้งถิ่นฐานในทะเลทรายซีเรียและบริเวณลิแวนต์ ภาษาอาหรับเพิ่มความสำคัญมากขึ้นพร้อมกับการรุ่งเรืองของศาสนาอิสลามในคริสต์ศตวรรษที่ 7 ในการเป็นภาษาของอัลกุรอาน และวัฒนธรรมอาหรับก็เริ่มเผยแพร่ออกไปพร้อมกับการขยายดินแดนของอิสลาม

หมายเหตุ

อ้างอิง

• ศรีสุรางค์ พูลทรัพย์. อาหรับ ใน สารานุกรมประวัติศาสตร์สากลสมัยใหม่: เอเชีย เล่ม 1 อักษร A-B ฉบับราชบัณฑิตยสถาน. กทม.ราชบัณฑิตยสถาน. 2539. หน้า 239 – 241

1. Lorenzo Kamel (31 March 2017). The Frailty of Authority: Borders, Non-State Actors and Power Vacuums in a Changing Middle East. Edizioni Nuova Cultura. p. 25. ISBN 978-88-6812-828-9.
2. Kail C. Ellis (12 January 2018). Secular Nationalism and Citizenship in Muslim Countries: Arab Christians in the Levant. Springer. p. 159. ISBN 978-3-319-71204-8.
3. Margaret K. Nydell (26 July 2018). Understanding Arabs: A Guide for Modern Times. John Murray Press. p. 11. ISBN 978-1-4736-9091-2.
4. Neil Caplan (4 September 2019). The Israel-Palestine Conflict: Contested Histories. John Wiley & Sons. p. 23. ISBN 978-1-119-52387-1.
5. total population 400 million; CIA Factbook2030 estimates an Arab population of 450 million, see article text.
6. "World Arabic Language Day | United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization". Unesco.org. สืบค้นเมื่อ 18 December 2017.
7. Silvia Ferabolli (25 September 2014). Arab Regionalism: A Post-Structural Perspective. Routledge. p. 151. ISBN 978-1-317-65803-0. According to estimates by the Brazilian Institute of Geography and Statistics (IBGE), countersigned by the League of Arab States, Brazil has the largest Arab colony outside their countries of origin. There are estimated 15 million Arabs living in Brazil today, with some researchers suggesting numbers around 20 million.
8. Paul Amar (15 July 2014). The Middle East and Brazil: Perspectives on the New Global South. Indiana University Press. p. 40. ISBN 978-0-253-01496-2. there are, according to the Ministry of Foreign Affairs, more than sixteen million Arabs and descendants of Arabs in Brazil, constituting the largest community of Arabs descent outside the Middle East.
9. Karasapan, Omer (25 November 2019). "Turkey's Syrian refugees—the welcome fades". Brookings Institute. สืบค้นเมื่อ 1 December 2020.
10. McKernan, Bethan (18 April 2020). "How Istanbul won back its crown as heart of the Muslim world". The Guardian.
11. "France's crisis of national identity". The Independent. 25 November 2009. สืบค้นเมื่อ 30 January 2019.
12. "To count or not to count". The Economist. 26 March 2009. ISSN 0013-0613. สืบค้นเมื่อ 30 January 2019.
13. . Variety. 29 January 2008. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ 21 February 2010. สืบค้นเมื่อ 22 August 2010.
14. Leo Suryadinata (2008). Ethnic Chinese in Contemporary Indonesia. Institute of Southeast Asian Studies. p. 29. ISBN 978-981-230-835-1.
15. . World Business. 3 April 2007. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ 1 April 2008. สืบค้นเมื่อ 25 April 2019.
16. (ภาษาสเปน). Fearab.org.ar. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ 20 June 2010. สืบค้นเมื่อ 13 April 2010.
17. . Arab American Institute. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ 23 October 2016. สืบค้นเมื่อ 18 December 2017.
18. อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ Colombia
19. อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ Colombia2
20. อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ RandaAchmawi
21. (PDF). Cbs.gov.il. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม (PDF) เมื่อ 28 November 2017. สืบค้นเมื่อ 18 December 2017.
22. "Abdel el-Zabayar: From Parliament to the Frontlines". The Daily Beast.
23. "Iran". สืบค้นเมื่อ 3 August 2013.
24. "Arabs Making Their Mark in Latin America: Generations of Immigrants in Colombia, Venezuela and Mexico | Al Jadid Magazine". www.aljadid.com.
25. "Chad". สืบค้นเมื่อ 3 April 2019.
26. "Los musulmanes en España superan los 1,8 millones". www.europapress.es (ภาษาสเปน). 30 March 2015. สืบค้นเมื่อ 25 April 2017.
27. Redaction (9 October 2012). "La cifra de musulmanes en España alcanza los 1,6 millones, de los que casi un tercio viven en Cataluña". www.alertadigital.com (ภาษาสเปน). สืบค้นเมื่อ 25 April 2017.
28. "Anzahl der Ausländer in Deutschland nach Herkunftsland in den Jahren 2015 und 2016". statista (ภาษาเยอรมัน).
29. "Bevölkerung und Erwerbstätigkeit" (PDF). Statistisches Bundesamt (ภาษาเยอรมัน). 20 June 2017. สืบค้นเมื่อ 11 March 2018.
30. . www.aurora-israel.co.il. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ 18 March 2012.
31. . Adnkronos.com. 7 April 2003. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ 19 September 2011. สืบค้นเมื่อ 17 September 2011.
32. . Laventana.casa.cult.cu. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ 22 July 2009. สืบค้นเมื่อ 17 September 2011.
33. . www.canadianarabinstitute.org. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ 19 March 2017. สืบค้นเมื่อ 19 October 2019.
34. Dati ISTAT 2016, counting only immigrants from the Arab world. "Cittadini stranieri in Italia - 2016". tuttitalia.it.
35. Anthony McRoy. . National Association of British Arabs. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ 3 January 2015. สืบค้นเมื่อ 17 April 2012.
36. . คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ 30 October 2016.
37. "La emigración árabe a El Ecuador".
38. . Saudi Aramco World. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ 9 October 2014. สืบค้นเมื่อ 8 April 2014.
39. "The Arabs of Honduras". Saudiaramcoworld.com. 27 June 1936. สืบค้นเมื่อ 17 September 2011.
40. (PDF), Utrecht University, 10 September 2010, คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม (PDF) เมื่อ 28 February 2019, สืบค้นเมื่อ 29 November 2010
41. "Côte d'Ivoire". Minority Rights Group.
42. "Why So Many Palestinians Live In El Salvador | AJ+". newsvideo.su.
43. "Lebanese Diaspora Worldwide Geographical Distribution".
44. Zielger, Matthew. "El Salvador: Central American Palestine of the West?". The Daily Star. สืบค้นเมื่อ 27 May 2015.
45. Ghazi O. Tadmouri; Konduru S. Sastry; Lotfi Chouchane (2014). "Arab gene geography: From population diversities to personalized medical genomics". Global Cardiology Science and Practice. 2014 (4): 394–408. doi:10.5339/gcsp.2014.54. PMC 4355514. PMID 25780794.
46. "List of Ethnic Groups". gov.uk. สืบค้นเมื่อ 19 December 2020.
47. Chapter 4. Modern Standard Arabs". Nationalism, Language, and Muslim Exceptionalism, Philadelphia: University of Pennsylvania Press, 2015, pp. 53-85. https://doi.org/10.9783/9780812291018.53
48. "Arab (People)". Britannica. สืบค้นเมื่อ 19 December 2020.
49. Frishkopf, Michael, บ.ก. (2010). Music and media in the Arab world (1st ed.). Cairo: The American University in Cairo Press. ISBN 978-977-416-293-0.
50. . คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ 9 October 2020. สืบค้นเมื่อ 28 September 2020.
51. Banu Judham migration
52. Ghassanids Arabic linguistic influence in Syria
53. Islam and the Arabic language

แหล่งข้อมูลอื่น