สโมสรฟุตบอลอาร์เซนอล

บทความนี้เกี่ยวกับอาร์เซนอลที่เป็นสโมสรฟุตบอลของสโมสรอังกฤษ สำหรับความหมายอื่น ดูที่ อาร์เซนอล (แก้ความกำกวม)

สโมสรฟุตบอลอาร์เซนอล (อังกฤษ: Arsenal Football Club) เป็นสโมสรฟุตบอลที่เล่นในพรีเมียร์ลีก จากย่านฮอลโลเวย์ ในกรุงลอนดอน เป็นสโมสรที่ประสบความสำเร็จมากที่สุดสโมสรหนึ่งในวงการฟุตบอลอังกฤษ โดยชนะเลิศลีกสูงสุด 13 สมัย, เอฟเอคัพ 14 สมัย (สถิติสูงสุด), ลีกคัพ 2 สมัย, เอฟเอคอมมิวนิตีชีลด์ 16 สมัย, ยูฟ่าคัพวินเนอร์สคัพ 1 สมัย และ อินเตอร์-ซิตีส์แฟส์คัพ 1 สมัย อาร์เซนอลครองสถิติร่วมโดยอยู่ในลีกสูงสุดของอังกฤษยาวนานที่สุดโดยไม่ตกชั้น และอยู่ในอันดับหนึ่งจากผลรวมการจัดอันดับสโมสรในลีกตลอดศตวรรษที่ 20

อาร์เซนอล

ชื่อเต็ม	สโมสรฟุตบอลอาร์เซนอล
ฉายา	The Gunners ไอ้ปืนใหญ่, ปืนใหญ่
ก่อตั้ง	1886 ตุลาคม; 134 ปีที่แล้ว (1886-10) ในชื่อ ไดอัลสแควร์
สนาม	เอมิเรตส์สเตเดียม
Ground ความจุ	60,260
เจ้าของ	โครเอนเกสปอตส์แอนด์เอนเตอร์เทนเมนต์
ประธาน	เซอร์ ชิปส์ เคสวิก
หัวหน้าผู้ฝึกสอน	มิเกล อาร์เตตา
ลีก	พรีเมียร์ลีก
2020–21	พรีเมียร์ลีก อันดับที่ 8 จาก 20
เว็บไซต์	เว็บไซต์สโมสร
สีชุดทีมเหย้า สีชุดทีมเยือน
ฤดูกาลปัจจุบัน

อาร์เซนอลก่อตั้งใน ค.ศ. 1886 ที่วูลิช โดยกลุ่มคนงาน 15 คน ช่วยกันบริจาคเงินคนละ 6 เพนซ์ เป็นค่าตั้งสโมสร ที่รอยัลโอ๊คผับ และใน ค.ศ. 1893 อาร์เซนอลเป็นสโมสรแรกจากลอนดอนใต้ที่ร่วมแข่งขันในฟุตบอลลีก ต่อมาใน ค.ศ. 1913 สโมสรได้ย้ายมายังลอนดอนเหนือ และย้ายสนามมายังอาร์เซนอลสเตเดียมในไฮบรี ในช่วงทศวรรษ 1930 สโมสรชนะเลิศดิวิชั่นหนึ่ง 5 สมัย และเอฟเอคัพ 2 สมัย และในยุคหลังสงครามโลกครั้งที่สอง พวกเขาชนะเลิศฟุตบอลลีกและเอฟเอคัพได้ทั้งสองถ้วยเป็นครั้งแรกในฤดูกาล 1970-71 และทำได้อีกสองครั้งในฤดูกาล 1997-98 และ 2001-02

สโมสรประสบความสำเร็จมากที่สุดในยุคของ อาร์แซน แวงแกร์ (ค.ศ. 1996-2018) โดยพาทีมชนะเลิศการแข่งขันในประเทศได้ 17 รายการ รวมทั้งเป็นผู้จัดการทีมในชุดที่ชนะเลิศพรีเมียร์ลีก ฤดูกาล 2003–04 ซึ่งพวกเขาไม่แพ้ทีมใดเลยตลอด 38 นัด โดยถือเป็นทีมที่ 2 ที่จบการแข่งขันฤดูกาลในลีกสูงสุดของอังกฤษโดยไม่แพ้ทีมใดตลอดทั้งฤดูกาล และเป็นทีมเดียวที่ทำสถิติดังกล่าวได้ยุคพรีเมียร์ลีก ในช่วงเวลานั้น สโมสรยังทำสถิติไม่แพ้ในลีกติดต่อกันนานที่สุดในประวัติศาสตร์ฟุตบอลอังกฤษจำนวน 49 นัด (ค.ศ. 2003-04) และผ่านเข้าสู่รอบชิงชนะเลิศยูฟ่าแชมเปียนส์ลีกครั้งแรกใน ค.ศ. 2006

อาร์เซนอลมีทีมคู่ปรับร่วมเมืองในลอนดอนเหนือ คือ ทอตนัมฮอตสเปอร์ ที่เรียกการแข่งขันว่า ดาร์บีลอนดอนเหนือ อาร์เซนอลเป็นสโมสรฟุตบอลที่มีมูลค่ามากเป็นอันดับ 4 ของโลก ใน ค.ศ. 2012 โดยมีมูลค่า 1.3 พันล้านเหรียญดอลลาร์ และยังเป็นหนึ่งในสโมสรที่มีผู้ติดตามมากที่สุดในโลก สโมสรมีคำขวัญทางการคือ ""Victory Through Harmony" ซึ่งแปลว่า "ชัยชนะจากความเป็นหนึ่ง"

ประวัติ

ยุคแรก

 

11 ผู้เล่นชุดแรกของสโมสรอาร์เซนอลใน ค.ศ. 1888

สโมสรฟุตบอลอาร์เซนอลเริ่มต้นขึ้น เมื่อกลุ่มคนงานของโรงงานผลิตอาวุธรอยัลอาร์เซนอลในแขวงวูลิช กรุงลอนดอน ก่อตั้งทีมฟุตบอลของตนเองขึ้นมาเมื่อปลาย ค.ศ. 1886 ในชื่อ ไดอัล สแควร์ การแข่งขันแรกของทีมคือเกมที่สามารถเก็บชัยชนะเหนือทีมอีสเทิร์น วันเดอเรอร์ส 6-0 เมื่อวันที่ 11 ธันวาคม ค.ศ. 1886 หลังจากนั้นไม่นานก็เปลี่ยนชื่อเป็น รอยัลอาร์เซนอล และยังคงแข่งขันในเกมอุ่นเครื่องและรายการท้องถิ่นต่อไป จากนั้นได้ก้าวขึ้นมาเป็นสโมสรฟุตบอลอาชีพแล้วหันมาใช้ชื่อ วูลิชอาร์เซนอลใน ค.ศ. 1891

อาร์เซนอลได้เข้าร่วมการแข่งขันฟุตบอลลีกเป็นครั้งแรกในปี 1893 ในดิวิชั่น 2 จากนั้นใน ค.ศ. 1904 ก็ได้ก้าวขึ้นมาอยู่ดิวิชั่น 1 เป็นครั้งแรก อย่างไรก็ตาม ในทางภูมิศาสตร์นั้นจะเห็นว่าสโมสรแห่งนี้ตั้งอยู่โดดเดี่ยวเกินไป ส่งผลกระทบให้จำนวนผู้ชมมีน้อยกว่าสโมสรอื่นจนกระทั่งทีมต้องประสบกับปัญหาทางการเงินอย่างหนักจนนำไปสู่การประกาศขายทีมใน ค.ศ. 1910 โดยมี เฮนรี นอร์ริส นักธุรกิจเข้ามาเทคโอเวอร์สโมสร โดยในช่วงแรกนอร์ริสเคยมีความคิดที่จะนำอาร์เซนอลรวบทีมกับสโมสรฟูลัม ซึ่งเขาเป็นเจ้าของทีมอยู่เช่นกัน แต่แนวคิดดังกล่าวไม่ได้รับการอนุมัติจากสมาคมฟุตบอลอังกฤษ ทำให้นอร์ริสต้องหาที่ตั้งแห่งใหม่ให้กับอาร์เซนอล กระทั่งใน ค.ศ. 1913 หลังจากที่ตกชั้นจากดิวิชั่น 1 ลงสู่ดิวิชั่น 2 นั้น อาร์เซนอลก็ได้ย้ายที่ตั้งไปอยู่ในย่านไฮบิวรี่บริเวณลอนดอนเหนือ และเปิดใช้สนามอาร์เซนอลสเตเดียมอย่างเป็นทางการ ในปีต่อมา สโมสรได้ตัดคำว่า "วูลิช" ออกจากชื่อสโมสรจนเหลือเพียง อาร์เซนอล มาจนถึงปัจจุบัน หลังจากสิ้นสุดสงครามโลกครั้งที่ 1 และฟุตบอลลีกได้กลับมาแข่งขันอีกครั้ง ลีกดิวิชั่น 1 ก็เพิ่มจำนวนทีมเป็น 22 ทีม อาร์เซนอลซึ่งได้อันดับ 5 ของดิวิชั่น 2 ในฤดูกาล 1914-15 ได้รับการโหวตเลือกโดยสมาชิกสมาคมให้กลับขึ้นสู่ดิวิชั่น 1 อีกครั้งในฤดูกาล 1919-20 และพวกเขาไม่เคยตกชั้นอีกเลยนับแต่นั้นเป็นต้นมา

ช่วงสงครามโลก

 

รูปปั้นของ เฮร์เบิร์ต แชปแมน ตำนานผู้จัดการทีมซึ่งนำความสำเร็จมาสู่สโมสรในยุคแรก

ต่อมา ใน ค.ศ. 1925 อาร์เซนอลได้แต่งตั้งให้ เฮอร์เบิร์ต แชปแมน เป็นผู้จัดการทีม ซึ่งเขาเคยพาฮัดเดอร์สฟิลด์ทาวน์คว้าแชมป์ลีกมาแล้ว 2 สมัย ในฤดูกาล 1923-24 และ 1924-25 และแชปแมนถือเป็นคนแรกที่พาอาร์เซนอลก้าวเข้าสู่ยุคแห่งความสำเร็จในยุคแรก เขาจัดการเปลี่ยนระบบการซ้อมและแทคติคใหม่ทั้งหมดพร้อมทั้งซื้อนักเตะระดับแนวหน้ามาร่วมทีม เช่น อเล็กซ์ เจมส์ และ คลิฟฟ์ บานติน และยังเป็นผู้ริเริ่มการปรับปรุงระบบไฟในสนามไฮบิวรี่ ทำให้อาร์เซนอลก้าวสู่ความยิ่งใหญ่ในวงการฟุตบอลอังกฤษได้ในช่วงทศวรรษที่ 1930 โดยคว้าแชมป์รายการใหญ่ได้เป็นครั้งแรก เริ่มจากการคว้าแชมป์เอฟเอคัพสมัยแรกได้ฤดูกาล 1929-30 และคว้าแชมป์ดิวิชั่นหนึ่งได้ 2 สมัยในฤดูกาล 1930-31 และ 1932-33 นอกจากนี้ แชปแมนยังเป็นผู้อยู่เบื้องหลังการเปลี่ยนชื่อสถานีรถไฟใต้ตินที่อยู่ในย่านนั้นคือ Gillespie Road เป็นสถานีรถไฟใต้ดิน "อาร์เซนอล" ซึ่งถือเป็นสถานีรถไฟใต้ดินเพียงแห่งเดียวในสหราชอาณาจักรที่ตั้งชื่อตามสโมสรฟุตบอล

แชปแมนเสียชีวิตอย่างกะทันหันด้วยโรคปอดบวมในช่วงต้นปี 1934 แต่หลังจากนั้น โจ ชอว์ และ จอร์จ อัลลิสัน ที่เข้ามารับตำแหน่งต่อก็ประสบความสำเร็จไม่แพ้กัน พวกเขาพาอาร์เซนอลคว้าแชมป์ลีกได้อีก 3 สมัย (ฤดูกาล 1933-34, 1934-35 และ 1937-38) และเอฟเอคัพ 1 สมัย (1935-36) อย่างไรก็ตาม อาร์เซนอลก็เริ่มถดถอยลงเรื่อยๆในช่วงปลายทศวรรษเนื่องจากสงครามโลกครั้งที่ 2 ซึ่งการแข่งขันฟุตบอลอาชีพทุกรายการในอังกฤษต้องยุติลงส่งผลให้สโมสรกลับไปประสบปัญหาการเงินอีกครั้ง

หลังจากสงครามสิ้นสุดลง ทอม วิทเทคเกอร์ ผู้สืบทอดตำแหน่งของอัลลิสันได้เข้ามาคุมทีม อาร์เซนอลจึงกลับมาประสบความสำเร็จได้อีก 2 ครั้งโดยได้แชมป์ลีก 2 อีกสมัย ในฤดูกาล 1947-48 และ แชมป์เอฟเอคัพอีก 1 สมัย ในฤดูกาล 1949-50 อย่างไรก็ตาม หลังจากนั้น โชคก็เหมือนจะไม่เข้าข้างอาร์เซนอลเท่าไรนัก สโมสรไม่สามารถดึงดูดนักเตะชื่อดังเข้ามาร่วมทีมเหมือนที่ที่เคยทำได้ในช่วงทศวรรษ 1930 โดยในช่วงทศวรรษที่ 1950 และ 1960 นั้น อาร์เซนอลกลายเป็นเพียงทีมกลางตารางและไม่สามารถคว้าแชมป์อะไรเพิ่มได้เลย แม้แต่บิลลี ไรท์ อดีตกัปตันทีมชาติอังกฤษที่ผันตัวเองมาเป็นผู้จัดการทีมนั้นก็ไม่สามารถนำความสำเร็จมาสู่สโมสรได้เลยในช่วงปี 1962-66

การเปลี่ยนแปลงของสโมสร

อาร์เซนอลเริ่มกลับมาคว้าแชมป์ได้อีกครั้งหนึ่งหลังจากได้ว่าจ้างให้เบอร์ตี้ มี นักกายภาพบำบัดให้มารับตำแหน่งผู้จัดการทีมในปี 1966 แบบไม่มีใครคาดคิด อาร์เซนอลสามารถเข้าสู่รอบชิงชนะเลิศฟุตบอลลีกคัพได้ 2 สมัยแต่ก็พลาดแชมป์ทั้งสองครั้ง แต่ก็ยังสามารถคว้าแชมป์อินเตอร์ซิตี้แฟร์สคัพ (ปัจจุบันยกเลิกการแข่งขันไปแล้ว) ในฤดูกาล 1969-70 ซึ่งเป็นถ้วยยุโรปใบแรกในประวัติศาสตร์สโมสร ตามมาด้วยการคว้าดับเบิ้ลแชมป์เป็นครั้งแรก นั่นคือแชมป์ลีกและเอฟเอคัพในฤดูกาล 1970-71 แต่ในทศวรรษต่อมานั้น อาร์เซนอลทำได้เพียงตำแหน่งรองชนะเลิศ โดยได้รองแชมป์ลีกในฤดูกาล 1972-73 รองแชมป์เอฟเอคัพในฤดูกาล 1971-72, 1977-78 และ 1979–80 และยังพ่ายแพ้บาเลนเซียในรายการยูฟ่าคัพวินเนอร์สคัพรอบชิงชนะเลิศด้วยการดวลจุดโทษอีกด้วย สโมสรประสบความสำเร็จเพียงครั้งเดียวในช่วงนี้ก็คือการคว้าแชมป์เอฟเอคัพได้ในฤดูกาล 1978-79 ในยุคการคุมทีมของ เทอร์รี นีล ผู้จัดการทีมชาวไอร์แลนด์เหนือซึ่งพวกเขาเอาชนะแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดไปได้ 3-2 ในนาทีสุดท้ายของการแข่งขัน ซึ่งได้รับการกล่าวขวัญกันมากในเรื่องของความคลาสสิกและความตื่นเต้นของเกมนี้

ยุคของ จอร์จ แกรแฮม

 

รูปปั้นของโทนี แอดัมส์ ตำนานผู้เล่นของสโมสรบริเวณหน้าสนาม เอมิเรตส์ สเตเดียม

การกลับเข้ามาสู่วงการฟุตบอลอีกครั้งของ จอร์จ แกรแฮม อดีตนักเตะในฐานะผู้จัดการทีมของอาร์เซนอลในปี 1986 ทำให้สโมสรสามารถคว้าแชมป์ได้ 3 สมัย ในยุคที่อาร์เซนอลมี โทนี แอดัมส์ ตำนานกัปตันทีมเป็นผู้เล่นตัวหลัก อาร์เซนอลคว้าแชมป์ลีกคัพได้ในฤดูกาล 1986-87 ซึ่งเป็นฤดูกาลแรกที่แกรแฮมเข้ามาคุมทีม จากนั้นก็มาได้แชมป์ลีกในฤดูกาล 1988-89 ด้วยการคว้าแชมป์จากประตูในนาทีสุดท้ายของเกมที่พบกับลิเวอร์พูล จากนั้น อาร์เซนอลภายใต้การคุมทีมของแกรแฮมนั้นก็ได้แชมป์ลีกอีกในปี 1990-91 โดยแพ้ไปเพียงเกมเดียวเท่านั้น และสามารถคว้าแชมป์ดับเบิลแชมป์เอฟเอคัพพร้อมกับฟุตบอลลีกคัพได้ในฤดูกาล 1992-93 และถ้วยยุโรปใบที่ 2 คือยูฟ่าคัพวินเนอร์สคัพในฤดูกาล 1993-94 ได้ อย่างไรก็ตาม ชื่อเสียงของแกรแฮมก็กลายเป็นความเสื่อมเสียเมื่อมีการเปิดเผยว่าเขาได้รับเงินสินบนจาก Rune Hauge เอเยนต์ของนักเตะในการซื้อตัว จากนั้น แกรแฮมก็โดนไล่ออกในปี 1995 และ บรูซ ริออช ก็เข้ามารับตำแหน่งแทน ซึ่งได้คุมทีมอยู่เพียงฤดูกาลเดียวก่อนที่จะลาออกไปเนื่องจากขัดแย้งกับบอร์ดบริหาร

ยุคแห่งความรุ่งเรืองโดย อาร์แซน แวงแกร์

 

ถ้วยพรีเมียร์ลีกสีทอง ซึ่งถูกจัดทำขึ้นในโอกาสพิเศษที่อาร์เซนอลคว้าแชมป์ได้โดยไม่แพ้ทีมใดตลอดฤดูกาล 2003-04

 

ปาทริค วิเอร่า กัปตันทีมอาร์เซนอลชูถ้วยแชมป์พรีเมียร์ลีก ฤดูกาล 2003-04

 

นักเตะอาร์เซนอลและแฟนบอลร่วมกันฉลองแชมป์ลีกเมื่อปี ค.ศ. 2004 บนขบวนรถบัส

ความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของสโมสรอยู่ในช่วงปลายทศวรรษที่ 1990 และ 2000 เนื่องจาก อาร์แซน แวงแกร์ ชาวฝรั่งเศส เข้ามาดำรงตำแหน่งผู้จัดการทีมในปี 1996 ซึ่งเป็นช่วงที่ฟุตบอลดิวิชั่น 1 ของอังกฤษได้เปลี่ยนชื่อมาเป็นพรีเมียร์ลีก แวงแกร์นำแทคติคใหม่ๆมาใช้ นำวิธีการซ้อมใหม่ ๆ เข้ามาและนำนักเตะต่างชาติที่สามารถปรับตัวเข้ากับฟุตบอลอังกฤษได้มาเสริมทีมจำนวนมาก อาร์เซนอลจึงสามารถคว้าดับเบิลแชมป์ได้อีกครั้งในฤดูกาล 1997-98 (แชมป์พรีเมียร์ลีกและแชมป์เอฟเอคัพ) และได้ดับเบิลแชมป์ครั้งที่ 3 ในฤดูกาล 2001-02 นอกจากนี้ สโมสรยังสามารถเข้าสู่รอบชิงชนะเลิศยูฟ่าคัพได้ในฤดูกาล 1999-00 แต่แพ้จุดโทษให้กับกาลาตาซาราย แต่มาได้แชมป์เอฟเอคัพ ในฤดูกาล 2002-03 และ 2004-05 รวมทั้งแชมป์พรีเมียร์ลีกอีกครั้งในปี 2003-04 ซึ่งพวกเขาเป็นแชมป์โดยที่ไม่แพ้ทีมใดเลยจนได้รับฉายาว่า "อาร์เซนอลผู้ไร้เทียมทาน" (The Invincibles) และสามารถทำสถิติไม่แพ้ติดต่อกันครบ 49 นัดได้ในฤดูกาลต่อมาซึ่งนับว่าเป็นสถิติสูงสุดของประเทศก่อนจะแพ้แมนเชสเตอร์ยูไนเต็ด ทีมชุดนั้นประกอบไปด้วยผู้เล่นชั้นนำหลายราย เช่น ตีแยรี อ็องรี, ปาทริก วีเยรา, แด็นนิส แบร์คกัมป์, แอชลีย์ โคล และ รอแบร์ ปีแร็ส

อาร์เซนอลจบฤดูกาลด้วยอันดับ 1 และอันดับ 2 ใน 8 จาก 11 ฤดูกาลแรกที่แวงแกร์เข้ามาคุมทีม และยังผ่านเข้าชิงชนะเลิศยูฟ่าแชมเปียนส์ลีกได้เป็นครั้งแรกในฤดูกาล 2005-06 ซึ่งเป็นทีมแรกจากกรุงลอนดอนที่สามารถเข้าสู่รอบชิงชนะเลิศถ้วยยุโรปได้ในรอบ 15 ปี แต่แพ้ให้กับบาร์เซโลนา 1-2 จากนั้นในเดือนกรกฎาคม ค.ศ. 2006 อาร์เซนอลก็ได้ยุติประวัติศาสตร์ 93 ปีที่ไฮบิวรีลง โดยการย้ายสนามเหย้ามาอยู่ที่สนามเอมิเรตส์สเตเดียม

เมื่อสิ้นสุดฤดูกาล 2011-12 ที่อาร์เซนอลจบลงด้วยลำดับที่ 3 ในตาราง และเป็นวาระครบรอบที่พรีเมียร์ลีกตั้งมาครบ 20 ปีด้วย ได้มีการโหวตจากแฟน ๆ ฟุตบอล ปรากฏว่า อาร์เซนอล ในฤดูกาล 2002-2003 ที่ไม่แพ้ทีมใดเลยตลอดทั้งฤดูกาล ได้รับเลือกให้เป็นทีมชุดที่ยอดเยี่ยมที่สุด โดยมีสถิติชนะ 26 นัด เสมอ 12 นัด จากการลงแข่งขันทั้งหมด 38 นัด

 

รูปปั้นสลักครึ่งตัวของ อาร์แซน แวงแกร์

ต่อมา ฤดูกาล 2012-13 อาร์เซนอลจบด้วยลำดับที่ 4 ของตาราง โดยในนัดสุดท้ายของฤดูกาล อาร์เซนอลต้องลุ้นอันดับ 4 กับทอตนัมฮอตสเปอร์เพื่อให้ได้สิทธิ์ไปแข่งขันฟุตบอลรายการยูฟ่าแชมเปียนส์ลีก ซึ่งก่อนลงแข่งในนัดสุดท้าย อาร์เซนอล นำอยู่ 1 คะแนน โดยในนัดสุดท้ายนี้ อาร์เซนอล ออกไปเยือนนิวคาสเซิล และเฉือนชนะไป 1-0 คว้าอันดับ 4 ไปแข่งขันยูฟ่าแชมเปียนส์ลีกได้สำเร็จ

การอำลาของแวงแกร์

ระหว่าง ค.ศ. 2005-14 อาร์เซนอลไม่ได้แชมป์ใด ๆ เลยเป็นเวลานานถึง 9 ปีเต็ม ทำให้เริ่มมีเสียงวิพากวิจารณ์ถูกวิจารณ์การทำทีมของแวงแกร์ แต่ในฤดูกาล 2013–14 ในพรีเมียร์ลีก แม้อาร์เซนอลจะจบฤดูกาลด้วยอันดับ 4 แต่พวกเขาก็มีโอกาสลุ้นแชมป์มากที่สุดในรอบ 9 ปี ด้วยการขึ้นเป็นทีมอันดับหนึ่งในตารางคะแนนนานถึง 128 วัน นับว่านานที่สุดในรอบ 9 ปี และในรายการเอฟเอคัพ อาร์เซนอลก็สามารถคว้าแชมป์ได้โดยเอาชนะ ฮัลล์ซิตี 3-2 ในช่วงต่อเวลาพิเศษ จากลูกยิงของแอรอน แรมซีย์ ทั้งที่ถูกนำไปก่อนในช่วงต้นการแข่งขันถึง 0-2 พวกเขาทำสถิติเป็นสโมสรที่ได้แชมป์เอฟเอคัพมากที่สุดในฤดูกาล 2016-17 ด้วยการเอาชนะเชลซี แต่พวกเขาหลุดจากการจบ 4 อันดับแรกของพรีเมียร์ลีกเป็นครั้งแรกในยุคของแวงแกร์ ถัดมา แวงแกร์ได้ประกาศอำลาสโมสรเมื่อจบฤดูกาล 2017-18 โดยแวงแกร์ถือเป็นผู้จัดการทีมที่คุมทีมยาวนานที่สุดเป็นสถิติสโมสร จำนวน 22 ฤดูกาล

ปัจจุบัน

อูไน เอเมรี ได้รับการแต่งตั้งเข้ามาคุมทีมในฤดูกาล 2018-19 และถือเป็นผู้จัดการทีมคนที่สองในประวัติศาสตร์สโมสรที่ไม่ได้มาจากสหราชอาณาจักร ในฤดูกาลแรกเอเมรีพาทีมจบด้วยอันดับที่ 5 ในลีก และได้รองแชมป์ยูโรปาลีกโดยแพ้เชลซีในรอบชิงชนะเลิศ 1-4 ต่อมา อาร์เซนอลมีผลงานย่ำแย่จนเอมเรีถูกปลดในเดือนพฤศจิกายน 2019 และ เฟรียดริก ยุงแบร์ย อดีตผู้เล่นคนสำคัญของทีมได้เข้ามารักษาการแทน ต่อมา สโมสรแต่งตั้ง มิเกล อาร์เตตา คุมทีม โดยพาทีมจบในอันดับ 8 ซึ่งเป็นอันดับที่ย่ำแย่ที่สุดของสโมสรนับตั้งแต่ ค.ศ. 1995 แต่ทีมสามารถคว้าแชมป์เอฟเอคัพสมัยที่ 14 ได้ โดยเอาชนะเชลซีในรอบชิงชนะเลิศ 2-1 ในฤดูกาลต่อมาอาร์เซนอลยังคงมีผลงงานย่ำแย่ต่อเนื่องด้วยการจบเพียงอันดับ 8 เป็นฤดูกาลที่สองติดต่อกัน และไม่ได้ไปแข่งขันฟุตบอลยุโรปในฤดูกาล 2021-22

สัญลักษณ์สโมสร

•  

  (1888-1929)

•  

  (1930-1948)

•  

  (1952 ตราพิเศษ)

•  

  (1949-2002)

•  

  (2002-2011,2012-ปัจจุบัน)

•  

  (2011-2012)
  ตราพิเศษครบรอบ 125 ปี

สนามแข่งขัน

 

สนามกีฬา ไฮบิวรี่ สนามเหย้าของสโมสรอาร์เซนอลตั้งแต่ ค.ศ. 1913-2006

ในช่วงแรกของการก่อตั้ง อาร์เซนอลลงเล่นที่สนามย่านวูลิช แถบ Plumstead Common บริเวณตะวันออกเฉียงใต้ของกรุงลอนดอน แต่เนื่องจากอยู่ในพื้นที่ทำเลที่คับแคบ ไม่สะดวกต่อการเดินทางและสนามจุผู้ชมได้น้อย เฮนรี่ นอร์ริส ผู้บริหารคนใหม่จึงนำทีมย้ายมาสู่ลอนดอนเหนือ และพวกเขาได้เปิดใช้สนาม อาร์เซนอลสเตเดียม เป็นสนามฟุตบอลแห่งหนึ่งในย่านไฮบิวรี่ เป็นสนามเหย้าอย่างเป็นทางการ ระหว่างวันที่ 6 กันยายน ค.ศ. 1913 จนถึง 7 พฤษภาคม ค.ศ. 2006 โดยมักจะเป็นที่รู้จักการในชื่อ ไฮบิวรี่ เนื่องจากตั้งอยู่ในย่านไฮบิวรี่ และแฟนๆมักจะเรียกสนามแห่งนี้ด้วยฉายาน่ารักๆว่า "บ้านของฟุตบอล"

อาร์เซนอลสเตเดียมเริ่มสร้างในปี 1913 บนสนามพักผ่อนของวิทยาลัยท้องถิ่นแห่งหนึ่งในย่านนี้และมีการปรับปรุงใหม่ครั้งสำคัญๆถึงสองครั้ง ครั้งแรกในราวทศวรรษที่ 1930 คือการปรับปรุงอัฒจันทน์ด้านตะวันออกและตะวันตก และครั้งที่สองตอนปลายทศวรรษที่ 1980 และต้นทศวรรษที่ 1990 ตามเอกสารของ Taylor Report โดยมีการยกเลิกพื้นที่สำหรับการยืนชมเกมทั้งสองข้างสนามออกและทำเป็นที่นั่งทิ้งหมดบนอัฒจันทน์ทั้งสี่ด้าน ทำให้สนามสามารถจุผู้ชมได้น้อยลงส่งผลให้มีรายได้จากการจำหน่ายตั๋วไม่มากพอ อาร์เซนอลจึงย้ายสนามเหย้าไปอยู่ที่เอมิเรตส์สเตเดียมในปี 2006 ในปัจจุบัน ไฮบิวรี่ได้รับการปรับปรุงให้เป็นศูนย์รวมอพาร์ทเมนต์และคอนโดมิเนียมโดยมีการรื้อถอนโครงสร้างของสนามส่วนใหญ่

สนามไฮบิวรี่ยังเคยเป็นสนามที่ใช้แข่งขันเกมระดับทีมชาติอังกฤษและเอฟเอคัพรอบรองชนะเลิศ รวมไปถึงกีฬาชกมวย, เบสบอลและคริกเกตอีกด้วย นอกจากนี้ ยังมีสถานีรถไฟใต้ดินผ่าน โดยในปี 1932 ได้เปลี่ยนชื่อเป็น "สถานีรถไฟใต้ดินอาร์เซนอล" ซึ่งเป็นสถานีรถไฟใต้ดินเพียงแห่งเดียวของอังกฤษที่ตั้งชื่อตามสโมสรฟุตบอล

สนามเหย้าในปัจจุบันของสโมสรคือ เอมิเรตส์สเตเดียม (Emirates Stadium) หรือ สนามกีฬาเอมิเรตส์ ตั้งอยู่ที่แอชเบอร์ตันโกรฟในฮอลโลเวย์ (Holloway) ลอนดอนเหนือ เปิดใช้งานเมื่อเดือนกรกฎาคม ค.ศ. 2006 สนามแห่งนี้มีความจุ 60,355 ที่นั่ง ซึ่งนับว่าเป็นสนามที่ใหญ่ที่สุดเป็นอันดับ 2 ของพรีเมียร์ลีกตามหลังเพียงสนามโอลด์แทรฟฟอร์ด และเป็นสนามกีฬาที่ใหญ่เป็นอันดับ 3 ในลอนดอนรองจากสนามเวมบลีย์และสนามทวิกเคนแฮม เดิมทีสนามนี้เป็นที่รู้จักในชื่อ แอชเบอร์ตันโกรฟ ก่อนที่จะมีการใช้ชื่อตามข้อตกลงของสายการบินเอมิเรตส์ ผู้สนับสนุนการก่อสร้าง มูลค่าการก่อสร้างของสนามอยู่ที่ 430 ล้านปอนด์

สนามแห่งนี้มีอัฒจันทน์ที่มีหลังคารายล้อมทั้ง 4 ทิศ แต่ไม่มีหลังคาบริเวณพื้นสนาม ออกแบบโดยสถาปนิกจาก HOK Sport ตรวจสอบโครงสร้างทางวิศวกรรมโดยบริษัท Buro Happold ผู้ควบคุมการสร้างคือ เซอร์ โรเบิร์ต แมคอัลไพน์ ตั้งอยู่ในพื้นที่ของเขตอุตสาหกรรมแอชเบอร์ตันโกรฟเดิม ห่างจากสนามไฮบิวรี สนามเดิมเพียงไม่กี่ร้อยเมตร นอกจากนี้ เอมิเรตส์สเตเดียม ยังได้รับการยกย่องให้เป็นหนึ่งในสนามแข่งขันที่มีทัศนียภาพสวยงามที่สุดและมีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครันที่สุดในบรรดาทีมกีฬาทุกประเภทของสหราชอาณาจักร

 

บรรยากาศในสนาม เอมิเรตส์สเตเดียม สนามเหย้าปัจจุบันของสโมสรอาร์เซนอล

แฟนคลับและความนิยม

 

แฟนฟุตบอลของสโมสรอาร์เซนอล

แฟนฟุตบอลของสโมสรอาร์เซนอลมีชื่อเรียกว่า "Gooners" ซึ่งมาจากฉายา "Gunners" ของสโมสร ในฤดูกาล 2007-08 สโมสรมียอดผู้เข้าชมในสนามเฉลี่ยสูงที่สุดเป็นอันดับ 2 ในฟุตบอลอังกฤษ โดยมียอดเฉลี่ย 60,000 คนต่อเกม (คิดเป็น 95.5% ของยอดความจุทั้งหมดของสนาม) และยังมากที่สุดเป็นอันดับ 3 ในฤดูกาล 2015 นอกจากนี้อาร์เซนอลยังมียอดผู้เข้าชมในสนามมากที่สุดเป็นอันดับ 7 ในทวีปยุโรป และเนื่องด้วยสภาพที่ตั้งของสโมสรซึ่งตั่งอยู่แถบลอนดอนเหนือติดกับย่าน Canonbury และ Barnsbury ซึ่งเป็นย่านของคนมีฐานะ และยังใกล้เคียงกับย่านของชนชั้นกลางอย่าง Islington, Holloway, Highbury และ London Borough of Camden รวมทั้งพื้นที่ชนชั้นแรงงานส่วนใหญ่เช่น Finsbury Park และ Stoke Newington ส่งผลให้แฟนฟุตบอลของสโมสรมาจากชนชั้นทางสังคมที่หลากหลาย

ในปี 2015 มีการสำรวจความนิยมจากแฟนฟุตบอลทั่วทั้งโลก ผ่านโปรแกรมทวิตเตอร์พบว่า อาร์เซนอลเป็นสโมสรที่มีฐานผู้นิยมมากที่สุด โดยกระจายไปในหลายทวีปทั้งยุโรป, อเมริกาเหนือ และ แอฟริกาเหนือ สำหรับในประเทศอังกฤษ อาร์เซนอลเป็นสโมสรที่มีผู้นิยมมากที่สุดเป็นอันดับ 4 เป็นรองเพียงแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด เชลซี และแมนเชสเตอร์ซิตี และอาร์เซนอลเป็นสโมสรแห่งแรกของอังกฤษที่มีผู้ติดตามทางทวิตเตอร์มากถึง 5 ล้านคน เมื่อปลายปี 2014

สโมสรคู่อริ

 

ดาร์บีลอนดอนเหนือใน ค.ศ. 2010

 

โรบิน ฟัน แปร์ซี กองหน้าแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด ขณะกำลังจะยิงลูกจุดโทษในนัดที่พบกับอาร์เซนอล สโมสรเก่าของเขา

อาร์เซนอลถือเป็นคู่ปรับสำคัญของ ทอตนัมฮอตสเปอร์ เนื่องด้วยทั้งสองสโมสรตั้งอยู่ในลอนดอนเหนือ การพบกันของทั้งสองทีมเรียกว่า “ศึกแห่งลอนดอนเหนือ” (North London Derby) โดยที่มาของการเป็นอริกันนั้นมีจุดเริ่มต้นมาตั้งแต่ ค.ศ. 1910 สโมสรอาร์เซนอลในขณะนั้นยังใช้ชื่อเดิมว่า “วูลวิช อาร์เซน่อล (Woolwich Arsenal)” เป็นทีมในลีกดิวิชั่น 1 มีสนามเหย้าอยู่ในย่าน วูลวิช ซึ่งอยู่ในพื้นที่ทางตะวันออกเฉียงใต้ของกรุงลอนดอน ในเวลานั้นสโมสรกำลังประสบปัญหาทางด้านการเงินครั้งใหญ่จนเกือบจะล้มละลาย เจ้าของสโมสรเดิมต้องประกาศขายทีมเพื่อแก้ปัญหา ซึ่งผู้ที่ได้เข้าเป็นเจ้าของทีมคนใหม่ ได้แก่ “เฮนรี่ นอร์ริส” นักธุรกิจแห่งกรุงลอนดอน

ความตั้งใจแรกของ เฮนรี่ นอร์ริส  ในการแก้ปัญหาทีมคือการควบรวมทีมวูลวิช อาร์เซนอล เข้ากับสโมสรฟูลัม ซึ่งเป็นอีกทีมในเมืองลอนดอนที่เฮนรี่เป็นเจ้าของอยู่เช่นกัน เพื่อเพิ่มฐานแฟนบอลและรายได้แก่สโมสร แต่เรื่องนี้ไม่ผ่านความเห็นชอบจากสมาคมฟุตบอลอังกฤษ เมื่อความตั้งใจแรกนั้นไม่ประสบผลสำเร็จ เฮนรี่ จึงต้องเลือกใช้แผนสำรองคือการย้ายถิ่นฐานของทีมไปยังย่านที่มีคนอยู่อาศัยหนาแน่นกว่าเขตวูลวิช ซึ่งเฮนรี่ได้เลือกย่าน “ไฮบิวรี่” ทางตอนเหนือของลอนดอน และทำเรื่องย้ายสโมสรไปยังลอนดอนเหนือได้สำเร็จในปี 1913 ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของความเป็นอริระหว่างสองสโมสร เดิมทีนั้น ทอตนัมฮอตสเปอร์ เป็นเพียงสโมสรเดียวที่ตั้งอยู่ในย่านลอนดอนเหนือ พวกเขาเปรียบเสมือน “เจ้าถิ่น” และเป็นความภาคภูมิใจของคนในย่านนั้น การย้ายมาของ วูลวิช อาร์เซนอล จึงเหมือนการรุกล้ำเขตแดนของพวกเขา และเริ่มสร้างความไม่พอใจแก่ทอตนัมฮอตสเปอร์และแฟนบอลในพื้นที่เดิมที่โดนแย่งฐานแฟนคลับไป

และเหตุการณ์ครั้งประวัติศาสตร์ที่ถือเป็นตัวแปรสำคัญแห่งความเกลียดชังของทั้ง 2 ทีมนั้นเกิดขึ้นในเดือนมีนาคม ค.ศ. 1919 หลังสิ้นสุดสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง ฟุตบอลลีกได้กลับมาแข่งขันอีกครั้งหลังจากหยุดพักไปตั้งแต่ ค.ศ. 1915 สมาคมฟุตบอลอังกฤษมีมติเพิ่มจำนวนทีมในลีกสูงสุดจาก 20 ทีมเป็น 22 ทีม ในฤดูกาล 1919-1920 โดยได้ตัดสินใจให้ทีมอันดับ 1-2 ของดิวิชั่น 2 ได้เลื่อนชั้นขึ้นมาในลีกสูงสุดโดยอัตโนมัติ และในโควตาสุดท้ายอีกหนึ่งทีมนั้น สมาชิกได้ร่วมกันโหวตเลือกให้อาร์เซนอลซึ่งจบเพียงอันดับ 5 ในดิวิชั่น 2 เลื่อนชั้นขึ้นมาแทน โดยตัดสิทธิ์ทีมอันดับ 20 ของดิวิชั่น 1 ในฤดูกาล 1914-15 อย่างทอตนัมฮอตสเปอร์ ส่งผลให้ทอตนัมฮอตสเปอร์ต้องตกชั้นไปอย่างเจ็บปวด ทั้งสองสโมสรจึงเป็นอริกันมานับแต่นั้น โดยการพบกันของทั้งคู่ถือเป็นหนึ่งในนัดที่ดุเดือดที่สุดในการแข่งขันฟุตบอลของยุโรป และมักปรากฎภาพแฟนๆของทั้งสองทีมทะเลาะวิวาทกันบ่อยครั้งในวันที่มีการแข่งขัน

สโมสรอื่นๆที่เป็นคู่แข่งของอาร์เซนอลได้แก่ แมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด เชลซี และ ลิเวอร์พูล เนื่องจากเป็นสโมสรใหญ่ของอังกฤษที่แย่งชิงความสำเร็จกันมาอย่างยาวนาน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การเป็นอริกับแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดในช่วงปลายทศวรรษที่ 90 และต้นทศวรรษที่ 2000 ถือว่ามีความดุเดือดมาก เนื่องจากอาร์เซนอลที่คุมทีมโดยอาร์แซน แวงแกร์ แย่งชิงการเป็นสโมสรอันดับหนึ่งของอังกฤษกับแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดที่คุมทีมโดย เซอร์ อเล็กซ์ เฟอร์กูสัน ในขณะนั้น โดยผลัดกันแพ้-ชนะ หลายครั้งในการแข่งขันพรีเมียร์ลีก และ เอฟเอคัพ แต่บรรยากาศความเป็นอริของทั้งคู่ได้ลดลงพอสมควรภายหลังจาก ค.ศ. 2013 เป็นต้นมา เนื่องจากผลงานของทั้งสองทีมได้ตกลงไปตามลำดับ และมีเชลซี ลิเวอร์พูล และแมนเชสเตอร์ซิตี ก้าวขึ้นมาผลัดกันคว้าแชมป์พรีเมียร์ลีก และในปัจจุบันทั้ง อาร์แซน แวงแกร์ และ อเล็กซ์ เฟอร์กูสัน ต่างก็อำลาทีมไปแล้ว

ผู้ผลิตเสื้อและผู้สนับสนุน

ฤดูกาล	ผู้ผลิตเสื้อ	ผู้สนับสนุนเสื้อ
1930s–1970	บัคตา	ไม่มี
1971–1980	อัมโบร
1981–1986		เจวีซี
1986–1994	อาดิดาส
1994–1999	ไนกี้
1999–2002		ดรีมแคสต์ / เซก้า^1
2002–2006		โอทู
2006–2014		เอมิเรตส์แอร์ไลน์
2014–	พูม่า

ผู้เล่น

ผู้เล่นชุดปัจจุบัน

ณ วันที่ 19 กรกฎาคม ค.ศ. 2021

หมายเหตุ: ธงชาติที่ปรากฏบ่งบอกให้ทราบว่าผู้เล่นคนนั้นสามารถเล่นให้กับชาติใดตามกฎของฟีฟ่าตามความเหมาะสม เพราะผู้เล่นบางคนอาจถือสองสัญชาติ

เลข ตำแหน่ง สัญชาติ ผู้เล่น 1 GK   แบนท์ เลโน 2 MF   เอกตอร์ เบเยริน (รองกัปตัน) 3 DF   คีแรน เทียร์นีย์ 4 DF   เบน ไวต์ 5 MF   ทอมัส พาร์ทีย์ 6 DF   กาบรีแยล 7 MF   บูกาโย ซากา 9 FW   อาแล็กซ็องดร์ ลากาแซ็ต (กัปตันที่สาม) 10 MF   เอมีล สมิท ราว 11 MF   ลูกัส ตอร์เรย์รา 12 FW   วีลียัง 13 GK   รูนาร์ อาแลกส์ รูนาร์ซอน 14 FW   ปีแยร์-แอเมอริก โอบาเมอย็องก์ (กัปตัน) 15 MF   เอนส์ลีย์ เมตแลนด์-ไนลส์ 16 DF   ร็อบ โฮลดิง

เลข ตำแหน่ง สัญชาติ ผู้เล่น 17 DF   แซดริก ซูวารึช 19 FW   นีกอลา เปเป 20 DF   นูนู ตาวารึช 21 DF   แคลัม เชมเบอส์ 22 DF   ปาโบล มารี 23 MF   อาลแบร์ ซามบี โลกงกา 24 FW   รีสส์ เนลสัน 25 MF   มุฮัมมัด อันนินนี 28 MF   โจ วิลล็อก 30 FW   เอ็ดดี เอ็นเคเตียห์ 31 DF   เซอัด กอลาชินัตส์ 33 GK   อาร์เทอร์ โอคองก์โว 34 MF   กรานิต จากา 35 FW   กาบรีแยล มาร์ชีแนลี

ผู้เล่นที่ถูกปล่อยยืมตัว

หมายเหตุ: ธงชาติที่ปรากฏบ่งบอกให้ทราบว่าผู้เล่นคนนั้นสามารถเล่นให้กับชาติใดตามกฎของฟีฟ่าตามความเหมาะสม เพราะผู้เล่นบางคนอาจถือสองสัญชาติ

เลข ตำแหน่ง สัญชาติ ผู้เล่น — DF   วีลียาม ซาลีบา (ปล่อยยืมไปมาร์แซย์จนจบฤดูกาล 2021–22) 27 DF   กอนสตันตีโนส มัฟโรปาโนส (ปล่อยยืมไปเฟาเอ็ฟเบ ชตุทท์การ์ทจนจบฤดูกาล 2021–22)

เลข ตำแหน่ง สัญชาติ ผู้เล่น 29 MF   มาเตโอ แกนดูซี (ปล่อยยืมไปมาร์แซย์จนจบฤดูกาล 2021–22)

สตาฟฟ์โค้ชและเจ้าหน้าที่ชุดปัจจุบัน

 

อาร์แซน แวงแกร์ ผู้ซึ่งทำหน้าที่เป็นผู้จัดการทีมอาร์เซนอลตั้งแต่ ค.ศ. 1996–2018 และเป็นผู้จัดการทีมที่ประสบความสำเร็จมากที่สุดของสโมสร

ข้อมูล ณ สิงหาคม ค.ศ. 2021

ตำแหน่ง	รายชื่อ
ผู้จัดการทีม	มิเกล อาร์เตตา
ผู้ช่วยผู้จัดการทีม	สตีฟ ราวน์ด
	อัลเบิร์ต สตอยเฟนเบิร์ก
	คาร์ลอส คูเอสตา
	Nicolas Jover
	มิเกล โมลินา
ผู้ฝึกสอนผู้รักษาประตู	กานา ปาร์วอน
ผู้ดูแลทีมเยาวชน	แพร์ แมร์เทิสอัคเคอร์
ผู้จัดการทีมรุ่นต่ำกว่า 23 ปี	เควิน เบสซี
หัวหน้าฝ่ายปฏิบัติการ	ชัด ฟอร์ซิธ
หัวหน้าทีมแพทย์	Gary O'Driscoll

อดีตผู้เล่นที่มีชื่อเสียง

เรียงตามปีที่เริ่มเล่นในทีมอาร์เซนอลชุดใหญ่เป็นครั้งแรก (ในวงเล็บคือปี ค.ศ.) :

บ็อบ วิลสัน (1963-1974)   จอร์จ เกรอัม (1966-1972)   แพต ไรซ์ (1966-1980)   ชาร์ลี จอร์จ (1968-1975)   เลียม เบรดี (1973-1980)   ไบรอัน คิดด์ (1974-1976)   เดวิด โอเลียรี (1975-1993)   พอล เดวิส (1978-1995)   เคนนี แซนซัม (1980-1988)   โทนี วูดคอก (1982-1986)   เอียน อัลลินสัน (1983-1987)   จอห์น ลูคิซ (1983-1990, 1996-2001)   ไนออล ควินน์ (1983-1990)   โทนี อดัมส์ (1983-2002)   ไมเคิล โทมัส (1984-1991)   อลัน สมิธ (1987-1995)   มาร์ติน คีโอว์น (1984-1986, 1993-2004)   เดวิด โรคาสเซิล (1985-1992)   พอล เมอร์สัน (1986-1997)   ไนเจล วินเทอร์เบิร์น (1987-2000)   ลี ดิกสัน (1988-2002)   สตีฟ โบลด์ (1988-1999)   เดวิด ซีแมน (1990-2003)   เอียน ไรท์ (1991-1998)   เรย์ พาร์เลอร์ (1992-2004)   แด็นนิส แบร์คกัมป์ (1995-2006)   ปาทริค วิเอร่า (1996-2005)   มาร์ก โอเฟอร์มาร์ส (1997-2000)   นีกอลา อาแนลกา (1997-1999)   แมตทิว อัปสัน (1997-2003)   แอมานุแอล เปอตี (1997-2000)   คริสโตเฟอร์ เรห์ (1997-2000)   อเล็กซ์ แมนนิงเกอร์ (1997-2002)   สจวร์ต เทย์เลอร์ (1997-2005)   เฟรียดริก ยุงแบร์ย (1998-2007)   ตีแยรี อ็องรี (1999-2007, 2012-ยืมตัว)   โอเล็ก ลุซนีย์ (1999-2003)   เอ็นวานโก คานู (1999-2004)   อิกอร์ สเตฟานอฟส์ (2000-2003)   แอชลีย์ โคล (2000-2006)   รอแบร์ ปีแร็ส (2000-2006)   โลร็อง เอตาม มาเย (2000-2006)   ซีลแว็ง วิลตอร์ (2000-2004)   โซล แคมป์เบลล์ (2000-2005, 2010)   เฌเรมี อาลียาเดียร์ (2001-2007)   โจฟันนี ฟัน โบรงก์ฮอสต์ (2001-2003)   ริชาร์ด ไรต์ (2001-2002)   เอดู (2001-2005)   ชิลเบร์ตู ซิลวา (2002-2008)   โกโล ตูเร (2002-2009)   เซสก์ ฟาเบรกัส (2003-2011)   เยนส์ เลห์มันน์ (2003-2008)   โฆเซ อันโตเนียว เรเยส (2004-2006)   โรบิน ฟัน แปร์ซี (2004-2012)   มานูเอล อัลมูเนีย (2004-2012)   อเล็กซานเดอร์ เฮล็บ (2005-2008)   นิคลาส เบนท์เนอร์ (2005-2014)   เอ็มมานูเอล อาเดบายอร์ (2006-2009)   ฌูลีอู บาติสตา (2006-2007-ยืมตัว)   วีลียาม กาลัส (2006-2010)   เอดัวร์ดู ดา ซิลวา (2007-2010)   บาการี ซาญา (2007-2014)   วูกัช ฟาเบียญสกี (2007-2014)   ซามีร์ นัสรี (2008-2011)   อันเดรย์ อาร์ชาวิน (2009-2013)   แฌร์วินโย (2011-2013)   โตมัส เฟอร์มาเลิน (2009-2014)   ลูคัส โพดอลสกี (2012-2015)   มีเกล อาร์เตตา (2011-2016)   โตมาช โรซิตสกี (2006-2016)   มาตีเยอ ฟลามีนี (2004-2008, 2013-2016)   วอยแชค ชแชนสนือ (2009-2017)   อเล็กซ์ ออกซ์เลด-เชมเบอร์ลิน (2011-2017)   ทีโอ วอลคอตต์ (2006-2018)   อาเลกซิส ซานเชซ (2014-2018)   ออลีวีเย ฌีรู (2012-2018)   แจ็ก วิลเชียร์ (2001-2018)   ซานติ กาซอร์ลา (2012-2018)

สถิติสำคัญ

 

ตีแยรี อ็องรี กองหน้าเจ้าของสถิติทำประตูรวมมากที่สุดตลอดกาลของสโมสร

• อาร์เซนอลเป็น 1 ใน 4 สโมสรของอังกฤษ ที่ได้แชมป์ลีกติดต่อกันมากที่สุด คือ 3 ครั้ง ในฤดูกาล 1932-33, 1933-34, 1934-35
• เมื่อสิ้นสุดศตวรรษที่ 20 ในปลายปี ค.ศ. 1999 อาร์เซนอลได้รับการจัดลำดับจากสำนักข่าวบีบีซีให้เป็นทีมฟุตบอลที่ดีที่สุดของอังกฤษในรอบ 100 ปี โดยพิจารณาจากสถิติ และปัจจัยต่าง ๆ โดยมีลิเวอร์พูล และเอฟเวอร์ตัน เป็นอันดับสองและอันดับสามตามลำดับ
• ในพรีเมียร์ลีกฤดูกาล 2001-02 อาร์เซนอลสามารถทำประตูได้ในทุกนัด เป็นสถิติสูงสุดของลีก
• ในพรีเมียร์ลีกฤดูกาล 2001-02 อาร์เซนอลชนะติดต่อกัน 14 นัด เป็นสถิติสูงสุดของพรีเมียร์ลีก (มีอีก 3 สโมสรคือ แมนเชสเตอร์ยูไนเต็ด, บริสตอลซิตี้, เปรสตันอร์ธเอนด์ ที่ทำสถิติชนะติดต่อกัน 14 นัดเช่นกัน แต่ทั้งหมดนั้นเป็นสถิติในดิวิชั่น 2)
• ในพรีเมียร์ลีกฤดูกาล 2003-04 อาร์เซนอลไม่แพ้ใครตลอดฤดูกาล 38 นัด (ชนะ 26 เสมอ 12) เป็นครั้งแรกของพรีเมียร์ลีก และครั้งที่สองในประวัติศาสตร์ลีกสูงสุดของฟุตบอลอังกฤษต่อจาก เปรสตัน นอร์ธเอนด์ ในฤดูกาล 1888-89 ซึ่งขณะนั้นมีการแข่งขันเพียง 22 นัดต่อฤดูกาล
• อาร์เซนอลไม่แพ้ใครเลยในพรีเมียร์ลีกติดต่อกัน 49 นัด ระหว่างฤดูกาล 2002-03, 2003-04, 2004-05
• ในพรีเมียร์ลีกฤดูกาล 2003-04 ที่อาร์เซนอลไม่แพ้ใครเลยตลอดทั้งฤดูกาล ได้รับการโหวตจากแฟนฟุตบอลให้เป็นสโมสรฟุตบอลที่ดีที่สุดของอังกฤษในรอบ 20 ปี โดยมีแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ด ในฤดูกาล 1998-99 ที่ได้ทริปเปิลแชมป์ หรือสามแชมป์ในฤดูกาลเดียวกัน เป็นอันดับสอง
• ผู้จัดการทีมที่คุมทีมยาวนานที่สุดได้แก่ อาร์แซน แวงแกร์ 21 ปี 224 วัน (1 ตุลาคม ค.ศ. 1996 - 13 พฤษภาคม ค.ศ. 2018)
• ผู้เล่นที่ลงสนามรวมทุกรายการมากที่สุดได้แก่ เดวิด โอเลียรี่ (723 นัด 1975–1993)
• ผู้เล่นที่ทำประตูรวมทุกรายการมากที่สุดได้แก่ ตีแยรี อ็องรี (228 ประตู 1999–2007 และ 2012)
• การซื้อตัวผู้เล่นที่แพงที่สุดได้แก่ นีกอลา เปเป (72 ล้านอนด์ ค.ศ. 2019)
• การขายผู้เล่นที่แพงที่สุดได้แก่ อเล็กซ์ ออกซ์เลด-เชมเบอร์ลิน (40 ล้านปอนด์ ย้ายไปลิเวอร์พูล ค.ศ. 2017)
• ชนะด้วยผลประตูมากที่สุด ในนัดที่เอาชนะ Loughborough 12-0 ในฟุตบอลดิวิชั่น 2 ค.ศ. 1900
• แพ้ด้วยผลประตูมากที่สุด ในนัดที่แพ้ Loughborough 0-8 ในฟุตบอลดิวิชั่น 2 ค.ศ. 1896

ในวัฒนธรรมร่วมสมัย

อาร์เซนอล ถูกอ้างอิงถึงในวัฒนธรรมร่วมสมัยหลายประการ เช่น เป็นคู่ชิงชนะเลิศในรายการยูฟ่าแชมเปียนส์ลีก กับ รีลมาดริด ของสเปน ในภาพยนตร์สัญชาติอังกฤษเรื่อง Goal II: Living the Dream ในปี ค.ศ. 2007 โดยมีนักฟุตบอลตัวจริงของทั้งสองสโมสรร่วมแสดงหลายคน เช่น ตีแยรี อ็องรี, เดวิด เบคแคม, ซีเนดีน ซีดาน และมีการอ้างถึงในซีรีส์เกาหลีเรื่อง Because This Is My First Life ในปี ค.ศ. 2017 โดยกำหนดให้นางเอกของเรื่องเป็นแฟนอาร์เซนอลและได้ดูการแข่งขันของอาร์เซลนอลกับเชลซีคู่กับพระเอก

ในประเทศไทย

อาร์เซนอล เคยเดินทางมาแข่งขันครั้งเดียวในประเทศไทย โดยเกิดขึ้นในวันที่ 22 พฤษภาคม 1999 เป็นการแข่งขันนัดพิเศษกับทีมชาติไทย ณ ราชมังคลากีฬาสถาน โดยผลการแข่งขัน ทีมชาติไทยเป็นฝ่ายเอาชนะไปได้ 4-3 ประตู โดยผู้เล่นที่ได้รับเลือกให้เป็นแมนออฟเดอะแมตช์ คือ เอ็นวานโก คานู กองหน้าของอาร์เซนอล

สำหรับชาวไทยที่มีชื่อเสียงที่เป็นผู้สนับสนุนอาร์เซนอล เช่น กพล ทองพลับ (พิธีกรและดีเจ), เสกสรร สุขพิมาย (นักร้อง, นักดนตรี), กรภพ จันทร์เจริญ (นักร้อง, นักดนตรีและนักแสดง), ไปรยา สวนดอกไม้ (นักแสดง, นางแบบ), ธีรศิลป์ แดงดา (นักฟุตบอลทีมชาติไทย), รณชัย รังสิโย (นักฟุตบอลทีมชาติไทย), อดิศักดิ์ ไกรษร (นักฟุตบอลทีมชาติไทย), ธีราธร บุญมาทัน (นักฟุตบอลทีมชาติไทย), ฉัตร์ชัย บุตรดี (นักมวยสากลสมัครเล่นทีมชาติไทย), วิทยา เลาหกุล (อดีตนักฟุตบอลทีมชาติและผู้ฝึกสอนฟุตบอล), พิชิตพงษ์ เฉยฉิว (อดีตนักฟุตบอลทีมชาติไทย), สุธี สุขสมกิจ (อดีตนักฟุตบอลทีมชาติไทย), สินทวีชัย หทัยรัตนกุล (อดีตนักฟุตบอลทีมชาติไทย), สาธิต ปิตุเตชะ (นักการเมือง), วิญญู วงศ์สุรวัฒน์ (พิธีกรและดีเจ), ณวัฒน์ กุลรัตนรักษ์ (นักแสดง, นายแบบ, ซันนี่ สุวรรณเมธานนท์ (นักแสดง), สุธิตา ชนะชัยสุวรรณ (นักร้อง), เสถียร วิริยะพรรณพงศา (สื่อมวลชน), ชวลิต ศรีมั่นคงธรรม (ดีเจ,พิธีกรและนักแสดง), สหัทยา ไกรขุนทศ (สื่อมวลชน,ผู้ประกาศข่าวกีฬาช่อง 3) ฯลฯ

เกียรติประวัติ

อาร์เซนอลเป็นแชมป์ลีกสูงสุดมากเป็นอันดับ 3 ในวงการฟุตบอลอังกฤษรองจากลิเวอร์พูลและแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ด และครองสถิติคว้าแชมป์เอฟเอคัพมากเป็นอันดับ 1 คือ 14 สมัย พวกเขาคว้าดับเบิลแชมป์ได้ 3 ครั้ง (แชมป์ลีกและเอฟเอคัพในปีเดียวกัน) คือปี 1971, 1998 และ 2002 ครองสถิติสูงสุดร่วมกับแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ด และเป็นทีมแรกของอังกฤษที่สามารถคว้าแชมป์ซูซูกิคัพและคัพไทยได้ในปีเดียวกัน คือปี 2008 อาร์เซนอลยังเป็นทีมแรกของกรุงลอนดอนที่สามารถเข้าถึงรอบชิงชนะเลิศรายการยูฟ่าแชมเปียนส์ลีกได้ในปี 2006

อาร์เซนอลเป็นหนึ่งในสโมสรที่มีประวัติศาสตร์ยาวนานและมีสถิติที่ดีเยี่ยม เคยจบฤดูกาลด้วยอันดับที่ตำกว่าอันดับ 14 เพียงแค่ 7 ครั้งเท่านั้น อาร์เซนอลยังเป็นทีมที่มีสถิติอันดับเฉลี่ยดีที่สุดในช่วงศตวรรษที่ 20 (ช่วงปี 1900-1999) อีกด้วย โดยอันดับเฉลี่ยคือ 8.5 นอกจากนี้ อาร์เซนอลยังเป็นหนึ่งในห้าสโมสรที่สามารถคว้าแชมป์เอฟเอคัพได้ 2 สมัยติดต่อกัน (2002-03 และ 2014-15)

  ระดับประเทศ

• ดิวิชันหนึ่ง/พรีเมียร์ลีก
  • ชนะเลิศ (13): 1930–31, 1932–33, 1933–34, 1934–35, 1937–38, 1947–48, 1952–53, 1970–71, 1988–89, 1990–91, 1997–98, 2001–02, 2003–04

• ดิวิชันสอง
  • รองชนะเลิศ (1): 1903–04

• เอฟเอคัพ
  • ชนะเลิศ (14): 1929–30, 1935–36, 1949–50, 1970–71, 1978–79, 1992–93, 1997–98, 2001–02, 2002–03, 2004–05, 2013–14, 20114–15, 2016–17, 2019–20

• อีเอฟแอลคัพ
  • ชนะเลิศ (2): 1986–87, 1992–93

• ชาริตีชิลด์/คอมมิวนิตีชิลด์
  • ชนะเลิศ (16): 1930, 1931, 1933, 1934, 1938, 1948, 1953, 1991 (แชมป์ร่วม), 1998, 1999, 2002, 2004, 2014, 2015, 2017, 2020

  ระดับทวีปยุโรป

• ยูฟ่าแชมเปียนส์ลีก
  • รองชนะเลิศ (1): 2005–06

• ยูฟ่าคัพวินเนอร์สคัพ
  • ชนะเลิศ (1): 1993–94
  • รองชนะเลิศ (2): 1979–80, 1994–95

• ยูฟ่ายูโรปาลีก
  • รองชนะเลิศ (2): 1999–00, 2018–19

• ยูฟ่าซูเปอร์คัพ
  • รองชนะเลิศ (1): 1994

• อินเตอร์-ซิตีส์แฟส์คัพ
  • รองชนะเลิศ (1): 1969–70

รายการอื่นๆ

• เอมิเรตส์คัพ
  • ชนะเลิศ (5): 2007, 2009, 2010, 2015, 2017

 

กราฟแสดงอันดับในการแข่งขันฟุตบอลลีกของสโมสรอาร์เซนอล เริ่มตั้งแต่ ค.ศ. 1893

เชิงอรรถ

1. ดิวิชัน 1 ได้เปลี่ยนชื่อมาเป็นพรีเมียร์ลีกในปี 1992
2. ดิวิชัน 2 ก็เปลี่ยนชื่อเป็นเดอะแชมเปียนชิพ ในปี 1992 เช่นเดียวกับดิวิชัน 1 ที่เปลี่ยนเป็นพรีเมียร์ลีก
3. ชาริตีชิลด์เปลี่ยนชื่อเป็นคอมมิวนิตีชิลด์ในปี 2002

อ้างอิง

1. "10/05/2017 -'Royal Arsenal' formed in Woolwich". www.arsenal.com (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2 November 2018.
2. "Premier League Handbook 2018–19". Premier League. 30 July 2018. สืบค้นเมื่อ 3 January 2019.
3. "Kroenke completes Arsenal takeover as fans forced to sell shares". สืบค้นเมื่อ 29 September 2018.
4. "Football: How consistency and caution made Arsenal England's greatest team of the 20th century". The Independent. สืบค้นเมื่อ 27 April 2012.
5. 161385360554578 (2011-06-10). "Arsenal's greatest ever manager: Herbert Chapman, Arsene Wenger or George Graham?". talkSPORT (ภาษาอังกฤษ).CS1 maint: numeric names: authors list (link)
6. "Arsenal's Arsene Wenger becomes most successful manager in FA Cup history | Goal.com". www.goal.com.
7. Williams, Adam. "Arsenal's Five Most Successful Managers | FTBL CULT" (ภาษาอังกฤษ).
8. "Arsenal Invincibles: How Wenger's 2003-04 Gunners went a season without defeat | Goal.com". www.goal.com.
9. "49 Unbeaten". www.arsenal.com (ภาษาอังกฤษ).
10. "Longest unbeaten away runs in English football". SportsAdda (ภาษาอังกฤษ). 2021-00-08T15:03:00+00:00. Check date values in: |date= (help)
11. "Remember this day in 2003 when Arsenal began their 49-match unbeaten run?" (ภาษาอังกฤษ). ISSN 0140-0460. สืบค้นเมื่อ 2021-08-14.
12. "Rooney ends Arsenal run". Sky Sports (ภาษาอังกฤษ).
13. "Arsenal". Forbes. 18 April 2012. สืบค้นเมื่อ 22 April 2012.
14. "Top 10: Europe's Most Popular Football Clubs on Instagram, Facebook, Twitter and TikTok". www.ispo.com (ภาษาอังกฤษ).
15. Soar, Phil & Tyler, Martin (2005). The Official Illustrated History of Arsenal. Hamlyn. pp. pp.32–33. ISBN 0-600-61344-5.CS1 maint: multiple names: authors list (link) CS1 maint: extra text (link)
16. Soar & Tyler (2005). The Official Illustrated History of Arsenal. pp. p.40.CS1 maint: extra text (link)
17. มีการกล่าวหาว่าการเลื่อนชั้นของอาร์เซนอลนั้นเกิดจากการกระทำลับๆของเซอร์ เฮนรี นอร์ริส ประธานสโมสรอาร์เซนอลในขณะนั้น มีการกล่าวหากันตั้งแต่เรื่องการใช้วิธีการทางการเมืองและการรับสินบนแต่ก็ยังไม่พบหลักฐานที่แสดง่ว่าเป็นความจริงแต่อย่างใด อ่านข้อเท็จจริงได้ใน Soar & Tyler (2005). The Official Illustrated History of Arsenal. pp. p.40.CS1 maint: extra text (link) รายละเอียดเพิ่มเติมสามารถค้นคว้าได้ที่ Spurling, Jon (2004). Rebels for the Cause: The Alternative History of Arsenal Football Club. Mainstream. pp. pp.38–41. ISBN 0-575-40015-3.CS1 maint: extra text (link)
18. "Herbert Chapman - The great innovator". www.arsenal.com (ภาษาอังกฤษ).
19. "HERBERT CHAPMAN". www.arsenal.com (ภาษาอังกฤษ).
20. "London Underground and Arsenal present The Final Salute to Highbury". Transport for London. 2006-01-12. สืบค้นเมื่อ 2007-04-08.
21. โพลล์สำรวจแฟนบอลอังกฤษ 2005 โหวตให้เกมเอฟเอคัพปี 1979 เป็นหนึ่งใน 15 แมตช์คลาสสิกตลอดกาล. Reference: Winter, Henry (2005-04-19). "Classic final? More like a classic five minutes". Daily Telegraph. สืบค้นเมื่อ 2007-01-30.
22. "Archive: Arsenal survive Cup scare". BBC Sport (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2021-08-15.
23. แกรแฮมโดนสมาคมฟุตบอลอังกฤษลงโทษด้วยการแบนเป็นเวลา 1 ปีสำหรับการเข้าไปมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องอื้อฉาวนี้ หลังจากที่เขายอมรับว่าเขารับ"ของขวัญที่ไม่ได้ขอ"จาก Hauge อ้างอิงจาก: Collins, Roy (2000-03-18]). "Rune Hauge, international man of mystery". The Guardian. สืบค้นเมื่อ 2006-12-08. Check date values in: |date= (help) กรณีนี้ค้นหาข้อมูลเพิ่มเติมได้ใน Bower, Tom (2003). Broken Dreams. Simon & Schuster. ISBN 0-7434-4033-1.
24. "Arsenal - summary of the 1995/96 season". Arseweb. สืบค้นเมื่อ 2007-01-30.
25. Hughes, Ian (2004-05-15). "Arsenal the Invincibles". BBC Sport. สืบค้นเมื่อ 2006-12-08.
26. "Arsenal". Football Club History Database. สืบค้นเมื่อ 2007-09-21.
27. ชู"กิ๊กส์-เซอร์"ยอดเยี่ยม20ปีพรีเมียร์ จากข่าวสด
28. "บทสรุปพรีเมียร์ลีก". ไทยรัฐ. 12 May 2014. สืบค้นเมื่อ 19 May 2014.
29. "อาร์เซนอล ซิวแชมป์แรกในรอบ9ปี". กรุงเทพธุรกิจ. 18 May 2014. สืบค้นเมื่อ 19 May 2014.
30. Bhattacharyya, Bishwaraj. "Longest Serving Arsenal Managers Of All-Time As Of 2019" (ภาษาอังกฤษ).
31. "Arsenal boss Arsene Wenger becomes longest-serving Premier League manager". Sky Sports (ภาษาอังกฤษ).
32. "Welcome Unai". www.arsenal.com (ภาษาอังกฤษ).
33. "Unai Emery announced as new Arsenal head coach". Sky Sports (ภาษาอังกฤษ).
34. "Premier League Table, Form Guide & Season Archives". www.premierleague.com (ภาษาอังกฤษ).
35. UEFA.com (2019-05-29). "Chelsea win the 2019 UEFA Europa League". UEFA.com (ภาษาอังกฤษ).
36. "Unai Emery leaves club". www.arsenal.com (ภาษาอังกฤษ).
37. "Mikel Arteta joining as our new head coach". www.arsenal.com (ภาษาอังกฤษ).
38. "Aubameyang double wins FA Cup for Arsenal". BBC Sport (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2021-08-13.
39. "สนามฟุตบอลของอาร์เซน่อล - Arsenal F.C." sites.google.com.
40. "FirstPort Development at Highbury Stadium". FirstPort (ภาษาอังกฤษ). 2019-01-02.
41. "Highbury". www.arsenal.com (ภาษาอังกฤษ).
42. Matters, Transport for London | Every Journey. "Arsenal Underground Station". Transport for London (ภาษาอังกฤษ).
43. Andy Kelly (2015-10-31). "Arsenal underground station renamed earlier than believed". The Arsenal History (ภาษาอังกฤษ).
44. "Arsenal | Hidden London" (ภาษาอังกฤษ).
45. "Emirates Stadium". www.arsenal.com (ภาษาอังกฤษ).
46. "Emirates Stadium Arsenal FC, Info & Map | Premier League". www.premierleague.com (ภาษาอังกฤษ).
47. "Emirates Stadium - Europe's most successful Football Stadium". Populous (ภาษาอังกฤษ).
48. "Arsenal Supporters Club – The Home of Gunflash" (ภาษาอังกฤษ).
49. "Arsenal Supporters Clubs". www.arsenal.com (ภาษาอังกฤษ).
50. Smith, George (2021-05-21). "Arsenal Supporters' Trust call for another fans' protest ahead of Brighton clash". Football.London (ภาษาอังกฤษ).
51. "เท่! ปืนเจ๋งยอดคนตามทวิตเตอร์ทะลุ 5 ล้านทีมแรกพรีเมียร์ฯ". fourfourtwo. 24 December 2014. สืบค้นเมื่อ 27 August 2016.
52. "North London Derby History Tottenham Hotspur vs. Arsenal Historical Head-to-Head". FBref.com (ภาษาอังกฤษ).
53. "Arsenal vs Tottenham: Everything you need to know about the north London derby | Goal.com". www.goal.com.
54. "ประวัติศาสตร์ความเกลียดชังแห่ง "ศึกลอนดอนเหนือ" บนเวที พรีเมียร์ลีก เกาะอังกฤษ | TunGame". www.tungame.co.
55. Newman, Dylan (2015-02-15). "A Brief History of The North London Derby: Arsenal and Tottenham". Soccer Politics / The Politics of Football (ภาษาอังกฤษ).
56. Report, Arsenal. "Arsenal Report - Laughing at Spurs, since 1886". Arsenal Report.
57. "How Arsenal were voted into the top flight over Tottenham in 1919". Sky Sports (ภาษาอังกฤษ).
58. "ประวัติศาสตร์ความเกลียดชังแห่ง "ศึกลอนดอนเหนือ" บนเวที พรีเมียร์ลีก เกาะอังกฤษ | TunGame". www.tungame.co.
59. Mark Andrews (2015-01-07). "Arsenal Elected to the First Division – 10 March 1919". The Arsenal History (ภาษาอังกฤษ).
60. "Arsenal's Election To The First Division In 1919 | The History of Arsenal". blog.woolwicharsenal.co.uk (ภาษาอังกฤษ). 2013-01-19.
61. Video, B/R. "The Story of the North London Derby". Bleacher Report (ภาษาอังกฤษ).
62. Mirror. "Tottenham and Arsenal fans get into a bloody fight". The Standard (ภาษาอังกฤษ).
63. Richards, Alex (2016-03-06). "Tottenham and Arsenal fans clash in violent scenes ahead of north London derby". mirror (ภาษาอังกฤษ).
64. "A brief history of the Arsenal-Chelsea rivalry and why it matters". the Guardian (ภาษาอังกฤษ). 2015-04-22.
65. "A brief guide to ... the still-compelling Arsenal-Liverpool rivalry". the Guardian (ภาษาอังกฤษ). 2017-12-20.
66. Dubas-Fisher, David; Kemble, Jamie (2020-10-30). "Arsenal's financial gap to Man United exposes the collapse of the old rivalry". Football.London (ภาษาอังกฤษ).
67. "Arteta explains why Arsenal vs Manchester United rivalry has 'calmed down' | Goal.com". www.goal.com.
68. "Top eight moments of Arsenal and Manchester United's rivalry" (ภาษาอังกฤษ). 2021-01-28.
69. LTD, Digital Sports Group. "Sir Alex Ferguson vs Arsene Wenger: Complete head-to-head record". Football.co.uk (ภาษาอังกฤษ).
70. "Sir Alex Ferguson vs Arsene Wenger: Complete head-to-head record". 90min.com (ภาษาอังกฤษ).
71. "Squad: First team". Arsenal F.C. สืบค้นเมื่อ 1 July 2021.
72. "Arteta pre-Bournemouth: every single word". Arsenal F.C. 23 December 2019. สืบค้นเมื่อ 23 December 2019.
73. "Coaching team named". Arsenal F.C. 24 December 2019. สืบค้นเมื่อ 24 December 2019.
74. "Coaching and backroom team". Arsenal F.C. 28 August 2020. สืบค้นเมื่อ 28 August 2020.
75. "Arsenal hire former Man City coach Nicolas Jover as Andreas Georgson leaves for Malmo". Evening Standard. 5 July 2021. สืบค้นเมื่อ 20 July 2021.
76. "Per Mertesacker to lead Arsenal academy". Arsenal F.C. 7 July 2017. สืบค้นเมื่อ 20 December 2019.
77. "Kevin Betsy joins as our new under-23 head coach". Arsenal F.C. 3 August 2021. สืบค้นเมื่อ 3 August 2021.
78. "Shad Forsythe to snub AC Milan interest with Darren Burgess set to leave Arsenal". Football.London. 12 June 2019. สืบค้นเมื่อ 20 December 2019.
79. "Arsenal FC Key Personnel & Club Information". Premier League. 20 December 2019. สืบค้นเมื่อ 20 December 2019.
80. "Football: How consistency and caution made Arsenal England's greatest team of the 20th century". independent.co.uk. 17 December 1999. สืบค้นเมื่อ 14 July 2015.
81. "คอบอลโหวตปืนไร้พ่ายสุดยอดตลอดกาล-ทริปเปิ้ลแชมป์ผีปี 99 ตามมาติดๆ". arsenal.in.th. 20 April 2015. สืบค้นเมื่อ 18 July 2015.
82. Flood, George (2019-08-01). "First pictures: Nicolas Pepe poses in Arsenal kits after £72m switch". www.standard.co.uk (ภาษาอังกฤษ).
83. "Scorelines". www.arsenal.com (ภาษาอังกฤษ).
84. "Scorelines". www.arsenal.com (ภาษาอังกฤษ).
85. "Goal II: Living the Dream (2007)". IMDb. สืบค้นเมื่อ 27 July 2015.
86. "ซีรีส์เกาหลี :: Because This Is My First Life ซับไทย". ArsenalInThailand. 2017-10-11. สืบค้นเมื่อ 2017-10-12.
87. "Thailand upset Arsenal in seven-goal extravaganza". thaifootball.com. สืบค้นเมื่อ 14 July 2015.
88. "คนดังนั่งเขียน : ดีเจผี เชียร์ปืนใหญ่ 'กีฬาแสบๆ มันส์ๆ' ฉบับ กพล ทองพลับ". ไทยรัฐ. 9 November 2011. สืบค้นเมื่อ 14 July 2015.
89. "อิจฉาทีมแมนยู กะ เชลซี จัง เด็กปืนอย่างผมก็ได้แต่มอง". พันทิปดอตคอม. 22 April 2004. สืบค้นเมื่อ 14 July 2015.
90. "[Celebrities & Arsenal - ปืนใหญ่และเหล่าคนดัง]". soccersuck.in.th. 18 September 2014. สืบค้นเมื่อ 14 July 2015.
91. ""ปู ไปรยา" อวดความเซ็กซี่ในชุดชั้นในสุดเร่าร้อน". FHM Thailand. 17 August 2014. สืบค้นเมื่อ 16 July 2015.
92. "เผย! นักเตะทีมชาติไทยเป็นสาวก "ผีแดง" เกินกว่าครึ่ง!!". ผู้จัดการออนไลน์. 1 July 2009. สืบค้นเมื่อ 5 June 2016.
93. "แอดมิน ติดตามละคร 'พิษสวาท'..." พลพรรคปืนใหญ่ แห่งประเทศไทย. 2016-09-15. สืบค้นเมื่อ 2016-09-15.
94. โคตะมี, สุวิชา (2018-01-08). "แฟนปืนตัวยง!"อุ้ม"เปิดใจเตรียมผนึก"โพลดี้"ที่โกเบ". โกลด์ดอตคอม. สืบค้นเมื่อ 2018-02-01.
95. "@jackie14ap : ปะทะ ฉัตรชัย บุตรดี แฟนปืนตัวจริง..." กระปุกดอตคอม. 16 August 2012. สืบค้นเมื่อ 14 July 2015.
96. "คม-ชัด-ลึก "เลสเตอร์ซิตี" โชคช่วย หรือ ความพยายาม?". คมชัดลึก. 5 May 2016. สืบค้นเมื่อ 2 May 2016.
97. "ยูโร 2016 ใครชนะ ใครแชมป์ 10 06 59 เบรก 1". ฟ้าวันใหม่. 11 June 2016. สืบค้นเมื่อ 12 June 2016.
98. หน้า 13 กีฬา, 'อิมเมจ' พักถือไมค์...คุยเรื่องบอล โดย เดอะ เกรท. เดลินิวส์ฉบับที่ 24,748: วันอาทิตย์ที่ 16 กรกฎาคม พ.ศ. 2560 แรม 8 ค่ำ เดือน 8 ปีระกา
99. "Satien Viriyapanpongsa". Facebook. 2017-05-28. สืบค้นเมื่อ 2017-08-27.
100. "England - List of Champions". RSSSF. สืบค้นเมื่อ 2008-08-11.
101. ""อาร์เซนอล"ถล่ม"วิลลา"คว้าแชมป์เอฟเอคัพ12สมัย". นาว 26. สืบค้นเมื่อ 2015-05-31.
102. "Doing the Double: Countrywise Records". RSSSF. สืบค้นเมื่อ 2008-08-11.
103. "Football : Multiple Trophy Winners". KryssTal. สืบค้นเมื่อ 2008-08-11.
104. "Arsenal Football Club". PremierLeague.com. สืบค้นเมื่อ 2008-08-11.
105. Hodgson, Guy (January 2000). "Arsenal: Team of the Century 1900–1999". The Independent. Archive copy available at: "Arsenal: Team of the Century 1900–1999". Arseweb. สืบค้นเมื่อ 2008-08-11.

หนังสืออ่านเพิ่ม

• Hayes, Dean (2007). Arsenal: The Football Facts. John Blake. ISBN 978-1-84454-433-2.
• Hornby, Nick (1992). Fever Pitch. Indigo. ISBN 978-0-575-40015-3.
• Maidment, Jem (2006). The Official Arsenal Encyclopedia. Hamlyn. ISBN 978-0-600-61549-1.
• Soar, Phil & Tyler, Martin (2000). The Official Illustrated History of Arsenal. Hamlyn. ISBN 978-0-600-60175-3.CS1 maint: multiple names: authors list (link)
• Spurling, Jon (2004). Rebels for the Cause: The Alternative History of Arsenal Football Club. Mainstream. ISBN 978-1-84018-900-1.
• Stammers, Steve (2008). Arsenal: The Official Biography – The Compelling Story of an Amazing Club. Hamlyn. ISBN 978-0-600-61892-8.

แหล่งข้อมูลอื่น

เว็บไซต์อย่างเป็นทางการ

• Arsenal.com เว็บไซต์อย่างเป็นทางการ (อังกฤษ)
• Arsenal ในเว็บไซต์อย่างเป็นทางการของพรีเมียร์ลีก (อังกฤษ)
• Arsenal ในเว็บไซต์อย่างเป็นทางการของยูฟ่า (อังกฤษ)
• สโมสรฟุตบอลอาร์เซนอล ที่เฟซบุ๊ก
• สโมสรฟุตบอลอาร์เซนอล ที่เฟซบุ๊ก