สโมสรฟุตบอลอาร์เซนอล
สโมสรฟุตบอลอาร์เซนอล (อังกฤษ: Arsenal Football Club) เป็นสโมสรฟุตบอลที่เล่นในพรีเมียร์ลีก จากย่านฮอลโลเวย์ ในกรุงลอนดอน เป็นสโมสรฟุตบอลที่ประสบความสำเร็จมากที่สุดแห่งหนึ่งในฟุตบอลอังกฤษ ครองแชมป์ลีกสูงสุดของอังกฤษ 13 สมัยและเอฟเอคัพ 14 สมัย อีกทั้งยังเป็นเจ้าของสถิติผู้เข้าชิงชนะเลิศในเอฟเอคัพมากที่สุด คือ 21 ครั้ง และยังเป็นแชมป์เอฟเอคัพมากที่สุด อาร์เซนอลถือสถิติร่วม โดยอยู่ในลีกสูงสุดของอังกฤษยาวนานที่สุดโดยไม่ตกชั้น และติดอยู่อันดับ 1 ของผลรวมอันดับในลีก ของทั้งศตวรรษที่ 20 และเป็นทีมที่ 2 ที่จบการแข่งขันฤดูกาลในลีกสูงสุดของอังกฤษโดยไม่แพ้ทีมไหน (ในฤดูกาล 2003–04) เป็นทีมเดียวที่ไม่แพ้ใครทั้ง 38 นัด
ชื่อเต็ม | สโมสรฟุตบอลอาร์เซนอล | ||
---|---|---|---|
ฉายา | The Gunners ไอ้ปืนใหญ่, ปืนใหญ่ | ||
ก่อตั้ง | 1886 ตุลาคม | ในชื่อ ไดอัลสแควร์||
สนาม | เอมิเรตส์สเตเดียม | ||
ความจุ | 60,260 | ||
เจ้าของ | โครเอนเกสปอตส์แอนด์เอนเตอร์เทนเมนต์ | ||
ประธาน | เซอร์ ชิปส์ เคสวิก | ||
หัวหน้าผู้ฝึกสอน | มิเกล อาร์เตตา | ||
ลีก | พรีเมียร์ลีก | ||
2020–21 | พรีเมียร์ลีก อันดับที่ 8 จาก 20 | ||
เว็บไซต์ | เว็บไซต์สโมสร | ||
| |||
อาร์เซนอลก่อตั้งในปี ค.ศ. 1886 ที่วูลิช โดยกลุ่มคน 15 คน ช่วยกันบริจาคเงินคนละ 6 เพนซ์ เป็นค่าตั้งสโมสร ที่รอยัลโอ๊คผับ (ซึ่งความหมายนี้ได้ปรากฏอยู่ในสัญลักษณ์สโมสรในวาระครบรอบ 125 ปีของการก่อตั้ง) และในปี ค.ศ. 1893 เป็นสโมสรแรกจากลอนดอนใต้ที่ร่วมในฟุตบอลลีก ต่อมาในปี ค.ศ. 1913 สโมสรได้ย้ายมายังลอนดอนเหนือ ย้ายสนามมายังอาร์เซนอลสเตเดียมในไฮบรี ในคริสต์ทศวรรษ 1930 สโมสรครองแชมป์ลีกแชมเปียนชิป 5 สมัยและเอฟเอคัพ 2 สมัย และในยุคหลังสงครามชนะในลีกและเอฟเอคัพทั้งสองถ้วยในฤดูกาล 1970–71 และในคริสต์ทศวรรษ 1990 และคริสต์ทศวรรษแรกของศตวรรษที่ 21 ครองสองถ้วยในฤดูกาลเดียว 2 ครั้ง และสามารถเข้าสู่รอบตัดสินในยูฟ่าแชมเปียนส์ลีกในปี ค.ศ. 2006 อาร์เซนอลมีทีมคู่ปรับร่วมเมืองในนอร์ทลอนดอน คือ ทอตนัมฮอตสเปอร์ ที่เรียกการแข่งขันว่า นอร์ทลอนดอนดาร์บี อาร์เซนอลเป็นสโมสรฟุตบอลที่มีมูลค่ามากเป็นอันดับ 4 ของโลก ในปี ค.ศ. 2012 โดยมีมูลค่า 1.3 พันล้านเหรียญดอลลาร์
ประวัติ
ช่วงยุคแรก
สโมสรฟุตบอลอาร์เซนอลเริ่มต้นขึ้น เมื่อกลุ่มคนงานของโรงงานผลิตอาวุธรอยัลอาร์เซนอลในแขวงวูลิช กรุงลอนดอน ก่อตั้งทีมฟุตบอลของตนเองขึ้นมาเมื่อปลายปี ค.ศ. 1886 ในชื่อ ไดอัล สแควร์ การแข่งขันแรกของทีมคือเกมที่สามารถเก็บชัยชนะเหนือทีมอีสเทิร์น วันเดอเรอร์ส 6-0 เมื่อวันที่ 11 ธันวาคม ค.ศ. 1886 หลังจากนั้นไม่นานก็เปลี่ยนชื่อเป็น รอยัลอาร์เซนอล และยังคงแข่งขันในเกมอุ่นเครื่องและรายการท้องถิ่นต่อไป จากนั้นได้ก้าวขึ้นมาเป็นสโมสรฟุตบอลอาชีพแล้วหันมาใช้ชื่อ วูลิชอาร์เซนอลในปี 1891 สโมสรแห่งนี้ได้เข้าร่วมการแข่งขันฟุตบอลลีกเป็นครั้งแรกในปี 1893 ในดิวิชั่น 2 จากนั้นในปี 1904 ก็ได้ก้าวขึ้นมาอยู่ดิวิชั่น 1 เป็นครั้งแรก อย่างไรก็ตาม ในทางภูมิศาสตร์นั้นจะเห็นว่าสโมสรแห่งนี้ตั้งอยู่โดดเดี่ยวเกินไป ส่งผลกระทบให้จำนวนผู้ชมมีน้อยกว่าสโมสรอื่นจนกระทั่งทีมต้องประสบกับปัญหาทางการเงินอย่างหนักจนนำไปสู่การยุบทีมในปี 1910 เมื่อเฮนรี นอร์ริสได้เข้ามาเทคโอเวอร์ นอร์ริสพยายามมองหาแนวทางที่จะย้ายที่ตั้งของสโมสรไปอยู่ที่อื่นจนกระทั่งในปี 1913 หลังจากที่ตกชั้นดิวิชั่น 1 มาอยู่ดิวิชั่น 2 เหมือนเดิมนั้น อาร์เซนอลก็ได้ย้ายไปอยู่ที่อาร์เซนอลสเตเดียมในย่านไฮบิวรี่ บริเวณลอนดอนเหนือ ในปีต่อมา สโมสรได้ตัดสินใจตัดคำว่า "วูลิช" ออกจากชื่อสโมสรจนเหลือเพียง อาร์เซนอล เท่าที่เห็นในปัจจุบัน หลังจากสิ้นสุดสงครามโลกครั้งที่ 1 ลีกดิวิชั่น 1 ก็เพิ่มจำนวนทีมเป็น 22 ทีม อาร์เซนอลได้อันดับ 5 ของดิวิชั่น 2 ในปี 1919 แต่ถึงกระนั้นก็ได้รับเลือกให้กลับขึ้นสู่ดิวิชั่น 1 อีกครั้งหนึ่ง และอาร์เซนอลก็ไม่เคยถูกลดชั้นหรือตกชั้นเลยนับตั้งแต่นั้นมา
ช่วงยุคสงครามโลก
ในปี 1925 อาร์เซนอลได้ว่าจ้างให้เฮอร์เบิร์ต แชปแมนเป็นผู้จัดการทีม แชปแมนเคยพาฮัดเดอร์สฟิลด์ทาวน์คว้าแชมป์ลีกมาแล้ว 2 สมัยคือฤดูกาล 1923-24 และ 1924-25 ก่อนที่จะเข้ามารับตำแหน่งผู้จัดการทีมอาร์เซนอลนี้ และแชปแมนคือคนแรกที่พาอาร์เซนอลก้าวเข้าสู่ยุคแห่งความสำเร็จยุคแรก เขาจัดการเปลี่ยนระบบการซ้อมและแทคติคใหม่ทั้งหมดพร้อมทั้งซื้อนักเตะระดับแนวหน้ามาร่วมทีมไม่ว่าจะเป็นอเล็กซ์ เจมส์และคลิฟฟ์ บานติน ทำให้อาร์เซนอลก้าวสู่ความยิ่งใหญ่ในวงการฟุตบอลอังกฤษได้ในช่วงทศวรรษที่ 1930 อาร์เซนอลคว้าแชมป์รายการใหญ่ๆได้เป็นครั้งแรกภายใต้การคุมทีมของแชปแมน โดยสามารถคว้าแชมป์เอฟเอคัพได้ฤดูกาล 1929-30 และแชมป์ลีก 2 สมัยคือฤดูกาล 1930-31 และ 1932-33 นอกจากนั้น แชปแมนยังเป็นผู้อยู่เบื้องหลังการเปลี่ยนชื่อสถานีรถไฟใต้ตินที่อยู่ในย่านนั้นคือ Gillespie Road เป็นสถานีรถไฟใต้ดิน "อาร์เซนอล" อันเป็นสถานีรถไฟใต้ดินเพียงแห่งเดียวที่ตั้งชื่อตามสโมสรฟุตบอลโดยเฉพาะ
น่าเสียดายที่แชปแมนเสียชีวิตอย่างกะทันหันด้วยโรคปอดบวมเมื่อต้นปี 1934 แต่หลังจากนั้น โจ ชอว์ และ จอร์จ อัลลิสัน ที่เข้ามารับตำแหน่งก็ประสบความสำเร็จไม่แพ้กัน พวกเขาพาอาร์เซนอลคว้าแชมป์ลีกสูงสุดได้อีก 3 สมัย (ฤดูกาล 1933-34, 1934-35 และ 1937-38) และเอฟเอคัพ 1 สมัย (1935-36) อย่างไรก็ตาม อาร์เซนอลก็เริ่มถดถอยลงเรื่อยๆในช่วงปลายทศวรรษเนื่องจากสงครามโลกครั้งที่ 2 การแข่งขันฟุตบอลอาชีพทุกรายการในอังกฤษต้องยุติลง
หลังจากสงครามสิ้นสุดลง ทอม วิทเทคเกอร์ ผู้สืบทอดตำแหน่งของอัลลิสันได้เข้ามาบริหารทีม อาร์เซนอลจึงกลับมาประสบความสำเร็จได้อีก 2 ครั้งคือฤดูกาล 1947-48 และ 1952-53 ที่ได้แชมป์ลีก และ 1949-50 ที่ได้แชมป์เอฟเอคัพ อย่างไรก็ตาม หลังจากนั้น โชคก็เหมือนจะไม่เข้าข้างอาร์เซนอลเท่าไรนัก สโมสรไม่สามารถดึงดูดความสนใจของนักเตะชุดเดียวกับที่เคยอยู่ในทีมช่วงทศวรรษ 1930 ให้กลับเข้าสู่ทีมได้ ในช่วงทศวรรษที่ 1950 และ 1960 นั้น อาร์เซนอลกลายเป็นทีมระดับธรรมดาๆที่ไม่สามารถคว้าแชมป์อะไรได้เลย แม้ แต่บิลลี ไรท์ อดีตกัปตันทีมชาติอังกฤษที่ผันตัวเองมาเป็นผู้จัดการทีมนั้นก็ไม่สามารถนำความสำเร็จมาสู่สโมสรได้เลยในช่วงปี 1962-1966 ที่เข้ามาคุมทีม
การเปลี่ยนแปลงของสโมสร
อาร์เซนอลเริ่มกลับมาคว้าแชมป์ได้อีกครั้งหนึ่งหลังจากได้ว่าจ้างให้เบอร์ตี้ มี นักกายภาพบำบัดให้มารับตำแหน่งผู้จัดการทีมในปี 1966 แบบไม่มีใครคาดคิด อาร์เซนอลสามารถเข้าสู่รอบชิงชนะเลิศฟุตบอลลีกคัพได้ 2 สมัยแต่ก็พลาดแชมป์ทั้งสองครั้ง แต่ก็ยังสามารถคว้าแชมป์อินเตอร์ซิตี้แฟร์สคัพ ฤดูกาล 1969-70 ซึ่งเป็นถ้วยยุโรปใบแรกในประวัติศาสตร์สโมสร ตามมาด้วยการคว้าดับเบิ้ลแชมป์เป็นครั้งแรก นั่นคือแชมป์ลีกและเอฟเอคัพในฤดูกาล 1970-71 แต่ในทศวรรษต่อมานั้น อาร์เซนอลทำได้แค่เพียงการเข้าไปใกล้ตำแหน่งแชมป์มากที่สุดแต่ก็แทบจะไม่สามารถคว้าแชมป์ได้เลย โดยได้รองแชมป์ลีกในฤดูกาล 1972-73 รองแชมป์เอฟเอคัพในฤดูกาล 1971-72, 1977-78 และ 1979–80 และยังพ่ายแพ้ในเกมยูฟ่าคัพวินเนอร์สคัพรอบชิงชนะเลิศด้วยการดวลจุดโทษอีกด้วย สโมสรประสบความสำเร็จเพียงครั้งเดียวในช่วงนี้ก็คือการคว้าแชมป์เอฟเอคัพในฤดูกาล 1978-79 ได้ด้วยการเอาชนะแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดไปได้ 3-2 ในนาทีสุดท้ายของการแข่งขัน ซึ่งได้รับการกล่าวขวัญกันมากในเรื่องของความคลาสสิกของเกมนี้
เข้าสู่ยุคโค้ช อาร์แซน แวงแกร์
การกลับเข้ามาสู่วงการฟุตบอลอีกครั้งของ จอร์จ แกรแฮม อดีตนักเตะในฐานะผู้จัดการทีมของอาร์เซนอลในปี 1986 ทำให้สโมสรสามารถคว้าแชมป์ได้ 3 สมัย อาร์เซนอลคว้าแชมป์ลีกคัพได้ในฤดูกาล 1986-87 ซึ่งเป็นฤดูกาลแรกที่แกรแฮมเข้ามาคุมทีม จากนั้นก็มาได้แชมป์ลีกในฤดูกาล 1988-89 ด้วยการคว้าแชมป์จากประตูในนาทีสุดท้ายของเกมที่พบกับลิเวอร์พูล จากนั้น อาร์เซนอลภายใต้การคุมทีมของแกรแฮมนั้นก็ได้แชมป์ลีกอีกในปี 1990-91 โดยแพ้ไปเพียงเกมเดียวเท่านั้น และสามารถคว้าแชมป์ดับเบิลแชมป์เอฟเอคัพพร้อมกับฟุตบอลลีกคัพได้ในฤดูกาล 1992-93 และถ้วยยุโรปใบที่ 2 คือยูฟ่าคัพวินเนอร์สคัพในฤดูกาล 1993-94 ได้ อย่างไรก็ตาม ชื่อเสียงของแกรแฮมก็กลายเป็นความเสื่อมเสียเมื่อมีการเปิดเผยว่าเขาได้รับเงินสินบนจาก Rune Hauge เอเยนต์ของนักเตะในการซื้อตัว จากนั้น แกรแฮมก็โดนไล่ออกในปี 1995 และ บรูซ ริออช ก็เข้ามารับตำแหน่งแทน ซึ่งได้คุมทีมอยู่เพียงฤดูกาลเดียวก่อนที่จะลาออกไปเนื่องจากขัดแย้งกับบอร์ดบริหาร
ยุครุ่งเรืองของสโมสร
ความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของสโมสรอยู่ในช่วงปลายทศวรรษที่ 1990 และช่วงทศวรรษที่ 2000 เนื่องจาก อาร์แซน แวงแกร์ เข้ามาดำรงตำแหน่งผู้จัดการทีมในปี 1996 แวงแกร์นำแทคติคใหม่ๆมาใช้ นำวิธีการซ้อมใหม่ ๆ เข้ามาและนำนักเตะต่างชาติที่สามารถปรับตัวเข้ากับฟุตบอลอังกฤษได้มาเสริมทีมจำนวนมาก อาร์เซนอลจึงสามารถคว้าดับเบิลแชมป์ได้อีกครั้งในฤดูกาล 1997-98 ซึ่งเป็นแชมป์ลีกและแชมป์บอลถ้วย และได้ดับเบิลแชมป์ที่ 3 ในฤดูกาล 2001-02 นอกจากนั้น สโมสรยังสามารถเข้าสู่รอบชิงชนะเลิศฟุตบอลยูฟ่าคัพได้ในฤดูกาล 1999-00 (แพ้จุดโทษให้กับกาลาตาซาราย แต่มาได้แชมป์เอฟเอคัพ ในฤดูกาล 2002-03 และ 2004-05 แชมป์พรีเมียร์ลีกอีกครั้งในปี 2003-04 ซึ่งเป็นแชมป์พรีเมียร์ลีกโดยที่ไม่แพ้ทีมใดเลยจนได้รับฉายาว่า "อาร์เซนอลผู้ไร้เทียมทาน" (The Invincibles) และสามารถทำสถิติไม่แพ้ติดต่อกัน 49 นัดได้ในฤดูกาลต่อมา ซึ่งนับว่าเป็นสถิติสูงสุดของประเทศอีกด้วย
อาร์เซนอลจบฤดูกาลด้วยอันดับ 1 หรืออันดับ 2 รวมทั้งสิ้น 8 ฤดูกาลจาก 11 ฤดูกาลที่อาร์แซน แวงแกร์ก้าวเข้ามาคุมทีมนี้ อาร์เซนอลเป็นหนึ่งในห้าสโมสรเท่านั้นที่สามารถคว้าแชมป์พรีเมียร์ลีกได้ตั้งแต่ก่อตั้งลีกสูงสุดนี้ขึ้นในปี 1993 (นอกจากอาร์เซนอลก็มีแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ด, แบล็กเบิร์นโรเวอส์, เชลซี และแมนเชสเตอร์ซิตี) แม้ว่าจะไม่สามารถป้องกันแชมป์ได้แม้แต่สมัยเดียวก็ตาม เมื่อไม่นานมานี้ อาร์เซนอลยังไม่เคยตกรอบที่ต่ำกว่ารองก่อนรองชนะเลิศในรายการยูฟ่าแชมเปียนส์ลีกเลย โดยในฤดูกาล 2005-06 สามารถเข้าสู่รอบชิงชนะเลิศได้ ซึ่งเป็นทีมแรกจากกรุงลอนดอนที่สามารถเข้าสู่รอบชิงชนะเลิศถ้วยยุโรปได้ในรอบ 15 ปี แต่กลับแพ้ให้กับบาร์เซโลนา 2-1 อย่างน่าเสียดาย จากนั้นในเดือนกรกฎาคม ค.ศ. 2006 อาร์เซนอลก็ได้ยุติประวัติศาสตร์ 93 ปีที่ไฮบิวรีลง โดยการย้ายสนามเหย้ามาอยู่ที่สนามเอมิเรตส์สเตเดียมอันเป็นที่ตั้งของสโมสรในปัจจุบันนี้
เมื่อสิ้นสุดพรีเมียร์ลีกฤดูกาล 2011-2012 ที่อาร์เซนอลจบลงด้วยลำดับที่ 3 ในตาราง และเป็นวาระครบรอบที่พรีเมียร์ลีกตั้งมาครบ 20 ปีด้วย ได้มีการโหวตจากแฟน ๆ ฟุตบอล ปรากฏว่า อาร์เซนอล ในฤดูกาล 2002-2003 ที่ไม่แพ้ทีมใดเลยตลอดทั้งฤดูกาล ได้รับเลือกให้เป็นทีมชุดที่ยอดเยี่ยมที่สุด โดยมีสถิติชนะ 26 นัด เสมอ 12 นัด จากการลงแข่งขันทั้งหมด 38 นัด
เมื่อสิ้นสุดพรีเมียร์ลีกฤดูกาล 2012-2013 อาร์เซนอลจบลงด้วยลำดับที่ 4 ของตาราง ในฤดูกาลนี้ อาร์เซนอล ชนะ 21 นัด เสมอ 10 นัด แพ้ 7 นัด มี 73 คะแนน ได้ประตู 72 ลูก เสียประตู 37 ลูก โดยในนัดสุดท้ายของฤดูกาล (วันอาทิตย์ที่ 24 พฤษภาคม) อาร์เซนอลต้องลุ้นอันดับ 4 กับทอตนัมฮอตสเปอร์เพื่อให้ได้สิทธิ์ไปแข่งขันฟุตบอลรายการยูฟ่าแชมเปียนส์ลีก ซึ่งก่อนลงแข่งในนัดสุดท้าย อาร์เซนอล นำอยู่ 1 คะแนน โดยในนัดสุดท้ายนี้ อาร์เซนอล ออกไปเยือนนิวคาสเซิล และเฉือนชนะ 0-1 ด้วยการประตูของโลร็อง โกเซียลนี ขณะที่ทอตนัมฮอตสเปอร์เปิดบ้านเฉือนชนะซันเดอร์แลนด์ 1-0 จากการทำประตูของ แกเร็ธ เบล ได้สิทธิ์ไปเล่นในรายการยูโรป้าลีก
ยุคเปลี่ยนผ่านของสโมสร
ระหว่างปี ค.ศ. 2005 ถึง ค.ศ. 2014 อาร์เซนอลไม่ได้แชมป์ใด ๆ เลยเป็นเวลานานถึง 9 ปีเต็มด้วยกัน ทำให้ถูกวิจารณ์ต่าง ๆ นานา แต่ในฤดูกาล 2013–14 ในพรีเมียร์ลีก แม้อาร์เซนอลจะจบฤดูกาลด้วยอันดับ 4 เหมือนฤดูกาลที่แล้ว แต่อาร์เซนอลก็มีโอกาสลุ้นแชมป์มากที่สุดในรอบ 9 ปี ด้วยการขึ้นเป็นทีมอันดับหนึ่งในตารางคะแนนนานถึง 128 วัน นับว่านานที่สุดในฤดูกาลนี้ และในรายการเอฟเอคัพ อาร์เซนอลก็สามารถคว้าแชมป์มาได้ เมื่อเป็นฝ่ายเอาชนะ ฮัลล์ซิตี ไปได้ 3-2 ประตู ในช่วงทดเวลาพิเศษจากลูกยิงของแอรอน แรมซีย์ กองกลางของทีม ทั้งที่ถูกนำไปก่อนในช่วงต้นการแข่งขันถึง 0-2 เพียงแค่ 9 นาทีแรกเท่านั้น
สัญลักษณ์สโมสร
ผู้ผลิตเสื้อและผู้สนับสนุนในแต่ละยุค
ผู้เล่น
ผู้เล่นชุดปัจจุบัน
- ณ วันที่ 19 กรกฎาคม ค.ศ. 2021
หมายเหตุ: ธงชาติที่ปรากฏบ่งบอกให้ทราบว่าผู้เล่นคนนั้นสามารถเล่นให้กับชาติใดตามกฎของฟีฟ่าตามความเหมาะสม เพราะผู้เล่นบางคนอาจถือสองสัญชาติ
|
|
ผู้เล่นที่ถูกปล่อยยืมตัว
หมายเหตุ: ธงชาติที่ปรากฏบ่งบอกให้ทราบว่าผู้เล่นคนนั้นสามารถเล่นให้กับชาติใดตามกฎของฟีฟ่าตามความเหมาะสม เพราะผู้เล่นบางคนอาจถือสองสัญชาติ
|
|
สตาฟฟ์โค้ชและเจ้าหน้าที่ชุดปัจจุบัน
- ข้อมูล ณ พฤษภาคม ค.ศ. 2018
ตำแหน่ง | ชื่อ |
---|---|
ผู้จัดการทีม | อูไนย์ เอเมริ |
ผู้ช่วยผู้จัดการทีม | สตีฟ โบลด์ |
โค้ชทีมชุดใหญ่ | โบโร ไพรโมแรค |
ผู้ฝึกสอนทีมสำรอง | นีล แบนฟิลด์ |
ผู้ฝึกสอนการรักษาประตู | เกอร์รี เพย์ตัน |
นักกายภาพบำบัด | โคลิน เลวิน |
ผู้จัดการเครื่องแต่งกายผู้เล่น | วิค เอเคอร์ส |
โค้ชฟิตเนส | ชัด ฟอร์ซือ |
หัวหน้าศูนย์เยาวชน | เลียม เบรดี |
อดีตผู้เล่นที่มีชื่อเสียง
เรียงตามปีที่เริ่มเล่นในทีมอาร์เซนอลชุดใหญ่เป็นครั้งแรก (ในวงเล็บคือปี ค.ศ.) :
|
ความนิยม
อาร์เซนอลเป็นแชมป์ลีกสูงสุดมากเป็นอันดับ 3 ในวงการฟุตบอลอังกฤษรองจากลิเวอร์พูลและแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ด คว้าแชมป์เอฟเอคัพมากเป็นอันดับ 1 คือ 12 สมัย เทียบเท่ากับแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ด
อาร์เซนอลคว้าดับเบิลแชมป์ได้ 3 ครั้ง (แชมป์ลีกและเอฟเอคัพในปีเดียวกัน) คือปี 1971, 1998 และ 2002 ครองสถิติสูงสุดร่วมกับแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ด และเป็นทีมแรกของอังกฤษที่สามารถคว้าแชมป์ซูซูกิคัพและคัพไทยได้ในปีเดียวกัน คือปี 2008 อาร์เซนอลยังเป็นทีมแรกของกรุงลอนดอนที่สามารถเข้าถึงรอบชิงชนะเลิศรายการยูฟ่าแชมเปียนส์ลีกได้ในปี 2006
อาร์เซนอลเป็นหนึ่งในสโมสรที่มีประวัติศาสตร์ยาวนานและมีสถิติที่ดีเยี่ยม เคยจบฤดูกาลด้วยอันดับที่ตำกว่าอันดับ 14 เพียงแค่ 7 ครั้งเท่านั้น อาร์เซนอลยังเป็นทีมที่มีสถิติอันดับเฉลี่ยดีที่สุดในช่วงศตวรรษที่ 20 (ช่วงปี 1900-1999) อีกด้วย โดยอันดับเฉลี่ยคือ 8.5 นอกจากนั้นแล้ว อาร์เซนอลยังเป็นหนึ่งในห้าสโมสรที่สามารถคว้าแชมป์เอฟเอคัพได้ 2 สมัยติดต่อกัน นั่นคือการคว้าแชมป์ในปี 2002 และปี 2003
นอกจากนี้แล้ว ในปี 2015 มีการสำรวจความนิยมจากแฟนฟุตบอลทั่วทั้งโลก ผ่านโปรแกรมทวิตเตอร์พบว่า อาร์เซนอลเป็นสโมสรที่มีฐานผู้นิยมมากที่สุด โดยกระจายไปในหลายทวีปทั้งยุโรป, อเมริกาเหนือ และ แอฟริกาเหนือ สำหรับในประเทศอังกฤษ อาร์เซนอลเป็นสโมสรที่มีผู้นิยมมากที่สุดเป็นอันดับสอง คิดเป็นร้อยละ 15.03 ขณะที่ลิเวอร์พูล คือ สโมสรที่มีผู้นิยมมากที่สุด คิดเป็นร้อยละ 15.21 แต่อาร์เซนอลเป็นสโมสรแห่งแรกของอังกฤษที่มีผู้ติดตามทางทวิตเตอร์มากถึง 5 ล้านคน เมื่อปลายปี 2014
สถิติที่น่าสนใจ
- อาร์เซนอลเป็น 1 ใน 4 สโมสรของอังกฤษ ที่ได้แชมป์ลีกติดต่อกันมากที่สุด คือ 3 ครั้ง ในฤดูกาล 1932-33, 1933-34, 1934-35
- เมื่อสิ้นสุดศตวรรษที่ 20 ในปลายปี ค.ศ. 1999 อาร์เซนอลได้รับการจัดลำดับจากสำนักข่าวบีบีซีให้เป็นทีมฟุตบอลที่ดีที่สุดของอังกฤษในรอบ 100 ปี โดยพิจารณาจากสถิติ และปัจจัยต่าง ๆ โดยมีลิเวอร์พูล และเอฟเวอร์ตัน เป็นอันดับสองและอันดับสามตามลำดับ
- ในพรีเมียร์ลีกฤดูกาล 2001-02 อาร์เซนอลสามารถทำประตูได้ในทุกนัด เป็นสถิติสูงสุดของลีก
- ในพรีเมียร์ลีกฤดูกาล 2001-02 อาร์เซนอลชนะติดต่อกัน 14 นัด เป็นสถิติสูงสุดของพรีเมียร์ลีก (มีอีก 3 สโมสรคือ แมนเชสเตอร์ยูไนเต็ด, บริสตอลซิตี้, เปรสตันอร์ธเอนด์ ที่ทำสถิติชนะติดต่อกัน 14 นัดเช่นกัน แต่ทั้งหมดนั้นเป็นสถิติในดิวิชั่น 2)
- ในพรีเมียร์ลีกฤดูกาล 2003-04 อาร์เซนอลไม่แพ้ใครตลอดฤดูกาล 38 นัด (ชนะ 26 เสมอ 12) เป็นครั้งแรกของพรีเมียร์ลีก และครั้งที่สองในประวัติศาสตร์ลีกสูงสุดของฟุตบอลอังกฤษต่อจาก เปรสตัน นอร์ธเอนด์ ในฤดูกาล 1888-89 ซึ่งขณะนั้นมีการแข่งขันเพียง 22 นัดต่อฤดูกาล
- อาร์เซนอลไม่แพ้ใครเลยในพรีเมียร์ลีกติดต่อกัน 49 นัด ระหว่างฤดูกาล 2002-03, 2003-04, 2004-05
- ในพรีเมียร์ลีกฤดูกาล 2003-04 ที่อาร์เซนอลไม่แพ้ใครเลยตลอดทั้งฤดูกาล ได้รับการโหวตจากแฟนฟุตบอลให้เป็นสโมสรฟุตบอลที่ดีที่สุดของอังกฤษในรอบ 20 ปี โดยมีแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ด ในฤดูกาล 1998-99 ที่ได้ทริปเปิลแชมป์ หรือสามแชมป์ในฤดูกาลเดียวกัน เป็นอันดับสอง
ในวัฒนธรรมร่วมสมัย
อาร์เซนอล ถูกอ้างอิงถึงในวัฒนธรรมร่วมสมัยหลายประการ เช่น เป็นคู่ชิงชนะเลิศในรายการยูฟ่าแชมเปียนส์ลีก กับ รีลมาดริด ของสเปน ในภาพยนตร์สัญชาติอังกฤษเรื่อง Goal II: Living the Dream ในปี ค.ศ. 2007 โดยมีนักฟุตบอลตัวจริงของทั้งสองสโมสรร่วมแสดงหลายคน เช่น ตีแยรี อ็องรี, เดวิด เบคแคม, ซีเนดีน ซีดาน และมีการอ้างถึงในซีรีส์เกาหลีเรื่อง Because This Is My First Life ในปี ค.ศ. 2017 โดยกำหนดให้นางเอกของเรื่องเป็นแฟนอาร์เซนอลและได้ดูการแข่งขันของอาร์เซลนอลกับเชลซีคู่กับพระเอก
ในประเทศไทย
อาร์เซนอล เคยเดินทางมาแข่งขันครั้งเดียวในประเทศไทย โดยเกิดขึ้นในวันที่ 22 พฤษภาคม 1999 เป็นการแข่งขันนัดพิเศษกับทีมชาติไทย ณ ราชมังคลากีฬาสถาน โดยผลการแข่งขัน ทีมชาติไทยเป็นฝ่ายเอาชนะไปได้ 4-3 ประตู โดยผู้เล่นที่ได้รับเลือกให้เป็นแมนออฟเดอะแมตช์ คือ เอ็นวานโก คานู กองหน้าของอาร์เซนอล
สำหรับชาวไทยที่มีชื่อเสียงที่เป็นผู้สนับสนุนอาร์เซนอล เช่น กพล ทองพลับ (พิธีกรและดีเจ), เสกสรร สุขพิมาย (นักร้อง, นักดนตรี), กรภพ จันทร์เจริญ (นักร้อง, นักดนตรีและนักแสดง), ไปรยา สวนดอกไม้ (นักแสดง, นางแบบ), ธีรศิลป์ แดงดา (นักฟุตบอลทีมชาติไทย), รณชัย รังสิโย (นักฟุตบอลทีมชาติไทย), อดิศักดิ์ ไกรษร (นักฟุตบอลทีมชาติไทย), ธีราธร บุญมาทัน (นักฟุตบอลทีมชาติไทย), ฉัตร์ชัย บุตรดี (นักมวยสากลสมัครเล่นทีมชาติไทย), วิทยา เลาหกุล (อดีตนักฟุตบอลทีมชาติและผู้ฝึกสอนฟุตบอล), พิชิตพงษ์ เฉยฉิว (อดีตนักฟุตบอลทีมชาติไทย), สุธี สุขสมกิจ (อดีตนักฟุตบอลทีมชาติไทย), สินทวีชัย หทัยรัตนกุล (อดีตนักฟุตบอลทีมชาติไทย), สาธิต ปิตุเตชะ (นักการเมือง), วิญญู วงศ์สุรวัฒน์ (พิธีกรและดีเจ), ณวัฒน์ กุลรัตนรักษ์ (นักแสดง, นายแบบ, ซันนี่ สุวรรณเมธานนท์ (นักแสดง), สุธิตา ชนะชัยสุวรรณ (นักร้อง), เสถียร วิริยะพรรณพงศา (สื่อมวลชน), ชวลิต ศรีมั่นคงธรรม (ดีเจ,พิธีกรและนักแสดง), สหัทยา ไกรขุนทศ (สื่อมวลชน,ผู้ประกาศข่าวกีฬาช่อง 3) ฯลฯ
เกียรติประวัติ
ระดับประเทศ
- ดิวิชันหนึ่ง/พรีเมียร์ลีก
- ชนะเลิศ (13): 1930–31, 1932–33, 1933–34, 1934–35, 1937–38, 1947–48, 1952–53, 1970–71, 1988–89, 1990–91, 1997–98, 2001–02, 2003–04
- ดิวิชันสอง
- รองชนะเลิศ (1): 1903–04
- อีเอฟแอลคัพ
- ชนะเลิศ (2): 1986–87, 1992–93
- ชาริตีชิลด์/คอมมิวนิตีชิลด์
ระดับทวีปยุโรป
- ยูฟ่าแชมเปียนส์ลีก
- รองชนะเลิศ (1): 2005–06
- ยูฟ่าคัพวินเนอร์สคัพ
- ชนะเลิศ (1): 1993–94
- รองชนะเลิศ (2): 1979–80, 1994–95
- ยูฟ่ายูโรปาลีก
- รองชนะเลิศ (2): 1999–00, 2018–19
- ยูฟ่าซูเปอร์คัพ
- รองชนะเลิศ (1): 1994
- อินเตอร์-ซิตีส์แฟส์คัพ
- รองชนะเลิศ (1): 1969–70
รายการอื่นๆ
- เอมิเรตส์คัพ
- ชนะเลิศ (5): 2007, 2009, 2010, 2015, 2017
เชิงอรรถ
- ดิวิชัน 1 ได้เปลี่ยนชื่อมาเป็นพรีเมียร์ลีกในปี 1992
- ดิวิชัน 2 ก็เปลี่ยนชื่อเป็นเดอะแชมเปียนชิพ ในปี 1992 เช่นเดียวกับดิวิชัน 1 ที่เปลี่ยนเป็นพรีเมียร์ลีก
- ชาริตีชิลด์เปลี่ยนชื่อเป็นคอมมิวนิตีชิลด์ในปี 2002
อ้างอิง
- "10/05/2017 -'Royal Arsenal' formed in Woolwich". www.arsenal.com (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2 November 2018.
- "Premier League Handbook 2018–19". Premier League. 30 July 2018. สืบค้นเมื่อ 3 January 2019.
- "Kroenke completes Arsenal takeover as fans forced to sell shares". สืบค้นเมื่อ 29 September 2018.
- ""ปืน" ถล่มวิลลา 4-0 ซิวเอฟเอสูงสุด 12 สมัย". ผู้จัดการออนไลน์. 2015-05-31. สืบค้นเมื่อ 2015-05-31.
- "อาร์เซนอล เฮ! เฉือนชนะ เชลซี 2-1 ซิวแชมป์ฟุตบอล เอฟเอคัพ 2016/17". ช่อง 7. 2017-05-28. สืบค้นเมื่อ 2017-05-28.
- "Football: How consistency and caution made Arsenal England's greatest team of the 20th century". The Independent. สืบค้นเมื่อ 27 April 2012.
- "FSH: รู้จักกับตราสโมสรฟุตบอลทีมโปรดของคุณ". Football Shirt Hero. สืบค้นเมื่อ 3 September 2014.
- "Arsenal". Forbes. 18 April 2012. สืบค้นเมื่อ 22 April 2012.
- Soar, Phil & Tyler, Martin (2005). The Official Illustrated History of Arsenal. Hamlyn. pp. pp.32–33. ISBN 0-600-61344-5.CS1 maint: multiple names: authors list (link) CS1 maint: extra text (link)
- Soar & Tyler (2005). The Official Illustrated History of Arsenal. pp. p.40.CS1 maint: extra text (link)
- มีการกล่าวหาว่าการเลื่อนชั้นของอาร์เซนอลนั้นเกิดจากการกระทำลับๆของเซอร์ เฮนรี นอร์ริส ประธานสโมสรอาร์เซนอลในขณะนั้น มีการกล่าวหากันตั้งแต่เรื่องการใช้วิธีการทางการเมืองและการรับสินบนแต่ก็ยังไม่พบหลักฐานที่แสดง่ว่าเป็นความจริงแต่อย่างใด อ่านข้อเท็จจริงได้ใน Soar & Tyler (2005). The Official Illustrated History of Arsenal. pp. p.40.CS1 maint: extra text (link) รายละเอียดเพิ่มเติมสามารถค้นคว้าได้ที่ Spurling, Jon (2004). Rebels for the Cause: The Alternative History of Arsenal Football Club. Mainstream. pp. pp.38–41. ISBN 0-575-40015-3.CS1 maint: extra text (link)
- "London Underground and Arsenal present The Final Salute to Highbury". Transport for London. 2006-01-12. สืบค้นเมื่อ 2007-04-08.
- โพลล์สำรวจแฟนบอลอังกฤษ 2005 โหวตให้เกมเอฟเอคัพปี 1979 เป็นหนึ่งใน 15 แมตช์คลาสสิกตลอดกาล. Reference: Winter, Henry (2005-04-19). "Classic final? More like a classic five minutes". Daily Telegraph. สืบค้นเมื่อ 2007-01-30.
- แกรแฮมโดนสมาคมฟุตบอลอังกฤษลงโทษด้วยการแบนเป็นเวลา 1 ปีสำหรับการเข้าไปมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องอื้อฉาวนี้ หลังจากที่เขายอมรับว่าเขารับ"ของขวัญที่ไม่ได้ขอ"จาก Hauge อ้างอิงจาก: Collins, Roy (2000-03-18]). "Rune Hauge, international man of mystery". The Guardian. สืบค้นเมื่อ 2006-12-08. Check date values in:
|date=
(help) กรณีนี้ค้นหาข้อมูลเพิ่มเติมได้ใน Bower, Tom (2003). Broken Dreams. Simon & Schuster. ISBN 0-7434-4033-1. - "Arsenal - summary of the 1995/96 season". Arseweb. สืบค้นเมื่อ 2007-01-30.
- Hughes, Ian (2004-05-15). "Arsenal the Invincibles". BBC Sport. สืบค้นเมื่อ 2006-12-08.
- "Arsenal". Football Club History Database. สืบค้นเมื่อ 2007-09-21.
- "FA Premier League Champions 1993-2007". RSSSF. สืบค้นเมื่อ 2007-09-21.
- ชู"กิ๊กส์-เซอร์"ยอดเยี่ยม20ปีพรีเมียร์ จากข่าวสด
- "บทสรุปพรีเมียร์ลีก". ไทยรัฐ. 12 May 2014. สืบค้นเมื่อ 19 May 2014.
- "อาร์เซนอล ซิวแชมป์แรกในรอบ9ปี". กรุงเทพธุรกิจ. 18 May 2014. สืบค้นเมื่อ 19 May 2014.
- "Squad: First team". Arsenal F.C. สืบค้นเมื่อ 1 July 2021.
- "First Team Coaching Staff". Arsenal F.C. สืบค้นเมื่อ 30 May 2012.
- "Reserves & Youth Coaching Staff". Arsenal F.C. สืบค้นเมื่อ 23 October 2009.
- Ducker, James (5 September 2009). "Scouting networks extend search for talent all over the world". The Times. UK. สืบค้นเมื่อ 23 October 2009.
- "England - List of Champions". RSSSF. สืบค้นเมื่อ 2008-08-11.
- ""อาร์เซนอล"ถล่ม"วิลลา"คว้าแชมป์เอฟเอคัพ12สมัย". นาว 26. สืบค้นเมื่อ 2015-05-31.
- "Doing the Double: Countrywise Records". RSSSF. สืบค้นเมื่อ 2008-08-11.
- "Football : Multiple Trophy Winners". KryssTal. สืบค้นเมื่อ 2008-08-11.
- "Arsenal Football Club". PremierLeague.com. สืบค้นเมื่อ 2008-08-11.
- Hodgson, Guy (January 2000). "Arsenal: Team of the Century 1900–1999". The Independent. Archive copy available at: "Arsenal: Team of the Century 1900–1999". Arseweb. สืบค้นเมื่อ 2008-08-11.
- "English FA Cup Trivia". phespirit.info. สืบค้นเมื่อ 2008-08-11.
- ""ทวิตเตอร์" สำรวจ "หงส์" ครองใจแฟนสยามมากสุด". ผู้จัดการออนไลน์. 23 April 2015. สืบค้นเมื่อ 23 April 2015.
- "เท่! ปืนเจ๋งยอดคนตามทวิตเตอร์ทะลุ 5 ล้านทีมแรกพรีเมียร์ฯ". fourfourtwo. 24 December 2014. สืบค้นเมื่อ 27 August 2016.
- "Football: How consistency and caution made Arsenal England's greatest team of the 20th century". independent.co.uk. 17 December 1999. สืบค้นเมื่อ 14 July 2015.
- "คอบอลโหวตปืนไร้พ่ายสุดยอดตลอดกาล-ทริปเปิ้ลแชมป์ผีปี 99 ตามมาติดๆ". arsenal.in.th. 20 April 2015. สืบค้นเมื่อ 18 July 2015.
- "Goal II: Living the Dream (2007)". IMDb. สืบค้นเมื่อ 27 July 2015.
- "ซีรีส์เกาหลี :: Because This Is My First Life ซับไทย". ArsenalInThailand. 2017-10-11. สืบค้นเมื่อ 2017-10-12.
- "Thailand upset Arsenal in seven-goal extravaganza". thaifootball.com. สืบค้นเมื่อ 14 July 2015.
- "คนดังนั่งเขียน : ดีเจผี เชียร์ปืนใหญ่ 'กีฬาแสบๆ มันส์ๆ' ฉบับ กพล ทองพลับ". ไทยรัฐ. 9 November 2011. สืบค้นเมื่อ 14 July 2015.
- "อิจฉาทีมแมนยู กะ เชลซี จัง เด็กปืนอย่างผมก็ได้แต่มอง". พันทิปดอตคอม. 22 April 2004. สืบค้นเมื่อ 14 July 2015.
- ↑ "[Celebrities & Arsenal - ปืนใหญ่และเหล่าคนดัง]". soccersuck.in.th. 18 September 2014. สืบค้นเมื่อ 14 July 2015.
- ""ปู ไปรยา" อวดความเซ็กซี่ในชุดชั้นในสุดเร่าร้อน". FHM Thailand. 17 August 2014. สืบค้นเมื่อ 16 July 2015.
- ↑ "เผย! นักเตะทีมชาติไทยเป็นสาวก "ผีแดง" เกินกว่าครึ่ง!!". ผู้จัดการออนไลน์. 1 July 2009. สืบค้นเมื่อ 5 June 2016.
- ↑ "แอดมิน ติดตามละคร 'พิษสวาท'..." พลพรรคปืนใหญ่ แห่งประเทศไทย. 2016-09-15. สืบค้นเมื่อ 2016-09-15.
- โคตะมี, สุวิชา (2018-01-08). "แฟนปืนตัวยง!"อุ้ม"เปิดใจเตรียมผนึก"โพลดี้"ที่โกเบ". โกลด์ดอตคอม. สืบค้นเมื่อ 2018-02-01.
- "@jackie14ap : ปะทะ ฉัตรชัย บุตรดี แฟนปืนตัวจริง..." กระปุกดอตคอม. 16 August 2012. สืบค้นเมื่อ 14 July 2015.
- "คม-ชัด-ลึก "เลสเตอร์ซิตี" โชคช่วย หรือ ความพยายาม?". คมชัดลึก. 5 May 2016. สืบค้นเมื่อ 2 May 2016.
- "ยูโร 2016 ใครชนะ ใครแชมป์ 10 06 59 เบรก 1". ฟ้าวันใหม่. 11 June 2016. สืบค้นเมื่อ 12 June 2016.
- หน้า 13 กีฬา, 'อิมเมจ' พักถือไมค์...คุยเรื่องบอล โดย เดอะ เกรท. เดลินิวส์ฉบับที่ 24,748: วันอาทิตย์ที่ 16 กรกฎาคม พ.ศ. 2560 แรม 8 ค่ำ เดือน 8 ปีระกา
- "Satien Viriyapanpongsa". Facebook. 2017-05-28. สืบค้นเมื่อ 2017-08-27.
หนังสืออ่านเพิ่ม
- Hayes, Dean (2007). Arsenal: The Football Facts. John Blake. ISBN 978-1-84454-433-2.
- Hornby, Nick (1992). Fever Pitch. Indigo. ISBN 978-0-575-40015-3.
- Maidment, Jem (2006). The Official Arsenal Encyclopedia. Hamlyn. ISBN 978-0-600-61549-1.
- Soar, Phil & Tyler, Martin (2000). The Official Illustrated History of Arsenal. Hamlyn. ISBN 978-0-600-60175-3.CS1 maint: multiple names: authors list (link)
- Spurling, Jon (2004). Rebels for the Cause: The Alternative History of Arsenal Football Club. Mainstream. ISBN 978-1-84018-900-1.
- Stammers, Steve (2008). Arsenal: The Official Biography – The Compelling Story of an Amazing Club. Hamlyn. ISBN 978-0-600-61892-8.
แหล่งข้อมูลอื่น
คอมมอนส์ มีภาพและสื่อเกี่ยวกับ: สโมสรฟุตบอลอาร์เซนอล |
- เว็บไซต์อย่างเป็นทางการ
- Arsenal.com เว็บไซต์อย่างเป็นทางการ (อังกฤษ)
- Arsenal ในเว็บไซต์อย่างเป็นทางการของพรีเมียร์ลีก (อังกฤษ)
- Arsenal ในเว็บไซต์อย่างเป็นทางการของยูฟ่า (อังกฤษ)
- สโมสรฟุตบอลอาร์เซนอล ที่เฟซบุ๊ก
- สโมสรฟุตบอลอาร์เซนอล ที่เฟซบุ๊ก