รายพระนามพระมหากษัตริย์อินเดีย

ต่อไปนี้เป็นบทความเกี่ยวกับรายพระนามพระมหากษัตริย์อินเดีย เป็นหนึ่งในหลาย ๆ รายชื่อผู้ดำรงตำแหน่งที่เป็นพระมหากษัตริย์ รวมถึงผู้ที่กล่าวว่าได้ปกครองส่วนหนึ่งของอนุทวีปอินเดีย รวมถึงประเทศศรีลังกาอีกด้วย

ในทวีปเอเชียใต้ ศูนย์กลางหลักของวัฒนธรรมอินเดีย

พระมหากษัตริย์ชาวอินเดียยุคแรกรู้จักเฉพาะจากวรรณคดีสันสกฤตเท่านั้น โดยเฉพาะมหากาพย์มหาภารตะและรามายณะ ซึ่งทั้งสองได้ให้รายละเอียดของพระมหากษัตริย์มากมาย และปฏิสัมพันธ์ระหว่างกัน นักประวัติศาสตร์หลายคนถือว่าสิ่งเหล่านี้เป็นแหล่งที่เกี่ยวข้องมากที่สุดของยุคประวัติศาสตร์ตอนต้น และมหากาพย์เหล่านี้ได้รับการพัฒนาหลายศตวรรษหลังจากช่วงเวลาหลัก

เอกสารทางประวัติศาสตร์ประเภทแรก ๆ ได้แก่ เหรียญโลหะหรือกหาปณะที่มีไม้บรรทัด หรืออย่างน้อยราชวงศ์ ในเวลานั้น เหรียญที่มีเครื่องหมายเจาะเหล่านี้ออกประมาณ 600 ปีก่อนคริสตศักราช และอุดมสมบูรณ์ภายใต้ราชวงศ์โมริยะใน 300 ปีก่อนคริสตศักราช นอกจากนี้ยังมีศิลาจารึกและบันทึกสารคดีจากวัฒนธรรมต่างประเทศในช่วงเวลานี้

นักปกครองจักรพรรดิหลักหรือปกครองจักรพรรดิกัวซีของอินเดียเหนือค่อนข้างชัดเจนตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป แต่นักปกครองท้องถิ่นจำนวนมาก และสถานการณ์ในที่ราบสูงเดกกันและอินเดียใต้มีจารึกหินที่ชัดเจนน้อยกว่าตั้งแต่ช่วงต้นศตวรรษแรก แหล่งที่มาหลักของประวัติศาสตร์อินเดียใต้คือวรรณคดีสังคม (Sangam) ที่มีอายุตั้งแต่ 300 ปีก่อนคริสตศักราช วันที่สำหรับนักปกครองหลายคนเป็นการเก็งกำไรหรืออย่างน้อยก็ไม่แน่นอน ประวัติสมัยต้นของหลายราชวงศ์ของอินเดียโบราณและปัจจุบันยังไม่แน่นอน

อาณาจักรไหเหยะ

ดูบทความหลักที่: อาณาจักรไหเหยะ

• มหาราชอธรรษ (เจ้าปุรุรวาส)
• มหาราชอายุ
• มหาราชนหุษะ
• มหาราชยะยาติ
• มหาราชยาฑุ
• มหาราชสหัสรชิต
• มหารัชศัตชิต
• มหาราชไหเห –  (ผู้ก่อตั้งอาณาจักรไหเหยะ)
• มหาราชธรรม
• มหาราชธรรมเนตร
• มหาราชกุณฏิราช
• มหาราชสาห์ชิต
• มหาราชมหิศมัน – (ผู้ก่อตั้งมหิศมติ)
• มหาราชภัทรเสน
• มหาราชทุรทภ
• มหาราชธันนัก
• มหาราชกฤตวิรยาอรชุน
• มหาราชสหัสรชุน (กรตวิรยะ อรชุน)
• มหาราชเวรเสน (ชัยธวัช)

ต่อมาถูกแบ่งแยกตามวรรณะย่อยต่างๆ ได้แก่ กันสรา กเสรา ตมระกร ฐาเฐระ ตัมบัต และอีกมากมาย

อาณาจักรไหเหยะยุคกลาง

หลายราชวงศ์ในยุคกลางตอนต้น ซึ่งรวมถึงราชวงศ์กลจุรีและอาณาจักรมูษิกแห่งเกรละ อ้างว่าสืบเชื้อสายมาจากไหเหยะ

ราชวงศ์มคธ

ดูบทความหลักที่: แคว้นมคธ

ราชวงศ์พริหัทรถะ (1700 – 682 ปีก่อนคริสตกาล)

ดูบทความหลักที่: ราชวงศ์พริหัทรถะ

พระมหากษัตริย์-

รายชื่อพระมหากษัตริย์ในราชวงศ์พริหัทรถะ

พระมหากษัตริย์	ครองราชย์ (ปีก่อนคริสตกาล)
พระเจ้าพริหัทรถะ
พระเจ้าชรสันธะ
พระเจ้าสหเทวะแห่งแคว้นมคธ
พระเจ้าโสมธิ	1661–1603 ปีก่อนคริสตกาล
พระเจ้าสรุตสรวาส	1603–1539 ปีก่อนคริสตกาล
พระเจ้าอยุตยุส	1539–1503 ปีก่อนคริสตกาล
พระเจ้านิรามิตร	1503–1463 ปีก่อนคริสตกาล
พระเจ้าสุกศาสตร์	1463–1405 ปีก่อนคริสตกาล
พระเจ้าพริหัฏกรมัน	1405–1382 ปีก่อนคริสตกาล
พระเจ้าเสนาชิต	1382–1332 ปีก่อนคริสตกาล
พระเจ้าสรุตนชัย	1332–1292 ปีก่อนคริสตกาล
พระเจ้าวิประ	1292–1257 ปีก่อนคริสตกาล
พระเจ้าสุฉิ	1257–1199 ปีก่อนคริสตกาล
พระเจ้าเกษมยะ	1199–1171 ปีก่อนคริสตกาล
พระเจ้าสุพรตา	1171–1107 ปีก่อนคริสตกาล
พระเจ้าธรรม	1107–1043 ปีก่อนคริสตกาล
พระเจ้าสุสุมะ	1043–970 ปีก่อนคริสตกาล
พระเจ้าทริธเสนา	970–912 ปีก่อนคริสตกาล
พระเจ้าสุมติ	912–879 ปีก่อนคริสตกาล
พระเจ้าสุพละ	879–857 ปีก่อนคริสตกาล
พระเจ้าสุนิตา	857–817 ปีก่อนคริสตกาล
พระเจ้าสัตยาชิต	817–767 ปีก่อนคริสตกาล
พระเจ้าวิศวชิต	767–732 ปีก่อนคริสตกาล
พระเจ้าริปุนชัย	732–682 ปีก่อนคริสตกาล

(พระเจ้าริพุนชัยเป็นกษัตริย์องค์สุดท้ายของราชวงศ์ ถูกโค่นล้มโดยพระเจ้าปรัทโยตในปี 682 ปีก่อนคริสตกาล)

ราชวงศ์ปรัทโยต (682 – 544 ปีก่อนคริสตกาล)

ดูบทความหลักที่: ราชวงศ์ปรัทโยต

พระมหากษัตริย์-

รายชื่อพระมหากษัตริย์ในราชวงศ์ปรัทโยต

พระมหากษัตริย์	ครองราชย์ (ปีก่อนคริสตกาล)	ระยะเวลา
พระเจ้าปรัทโยต มหาเสนา	682–659 ปีก่อนคริสตกาล	23
พระเจ้าพาลกะ	659–635 ปีก่อนคริสตกาล	24
พระเจ้าวิศากยุปะ	635–585 ปีก่อนคริสตกาล	50
พระเจ้าอัชกะ หรือ พระเจ้าอารยะกะ	585–564 ปีก่อนคริสตกาล	21
พระเจ้าวรรธิวรรธนะ หรือ พระเจ้านันทิวรรธนะ	564–544 ปีก่อนคริสตกาล	20

(พระเจ้าวรรธิวรรธนะเป็นกษัตริย์องค์สุดท้ายของราชวงศ์ ถูกโค่นล้มโดยพระเจ้าพิมพิสารในปี 544 ปีก่อนคริสตกาล)

ราชวงศ์หรยังกะ (544 – 413 ปีก่อนคริสตกาล)

ดูบทความหลักที่: ราชวงศ์หรยังกะ

พระมหากษัตริย์-

รายชื่อพระมหากษัตริย์ในราชวงศ์หรยังกะ

พระมหากษัตริย์	ครองราชย์ (ปีก่อนคริสตกาล)
พระเจ้าพิมพิสาร	544–491 ปีก่อนคริสตกาล
พระเจ้าอชาตศัตรู	491–461 ปีก่อนคริสตกาล
พระเจ้าอุทัยภัทร	461–428 ปีก่อนคริสตกาล
พระเจ้าอนุรุทธะ	428–419 ปีก่อนคริสตกาล
พระเจ้ามุณฑะ	419–417 ปีก่อนคริสตกาล
พระเจ้าธรศัก	417–415 ปีก่อนคริสตกาล
พระเจ้านาคทาสกะ	415–413 ปีก่อนคริสตกาล

(พระเจ้านาคทาสกะเป็นกษัตริย์องค์สุดท้ายของราชวงศ์ ถูกโค่นล้มโดยพระเจ้าศิศุนาคในปี 413 ปีก่อนคริสตกาล)

ราชวงศ์ศิศุนาค (413 – 345 ปีก่อนคริสตกาล)

ดูบทความหลักที่: ราชวงศ์ศิศุนาค

พระมหากษัตริย์-

รายชื่อพระมหากษัตริย์ในราชวงศ์ศิศุนาค

พระมหากษัตริย์	ครองราชย์ (ปีก่อนคริสตกาล)
พระเจ้าศิศุนาค	413–395 ปีก่อนคริสตกาล
พระเจ้ากลาโศก	395–377 ปีก่อนคริสตกาล
พระเจ้าเกษมธรรมน	377–365 ปีก่อนคริสตกาล
พระเจ้ากษัตราอุชัศ	365–355 ปีก่อนคริสตกาล
พระเจ้านันทิวรรธนะ	355–349 ปีก่อนคริสตกาล
พระเจ้ามหานันทิน	349–345 ปีก่อนคริสตกาล

(พระเจ้ามหานันทินสูญเสียอาณาจักรของพระองค์โดยพระเจ้ามหาปัทมนันทะ พระโอรสนอกสมรส ในปี 345 ปีก่อนคริสตกาล)

ราชวงศ์นันทะ (345 – 322 ปีก่อนคริสตกาล)

ดูบทความหลักที่: ราชวงศ์นันทะ

ดูเพิ่มที่: พิชิตอาณาจักรนันทะ

พระมหากษัตริย์-

รายชื่อพระมหากษัตริย์ในราชวงศ์นันทะ

พระมหากษัตริย์	ครองราชย์ (ปีก่อนคริสตกาล)
พระเจ้ามหาปัทมนันทะ	345–340 ปีก่อนคริสตกาล
พระเจ้าปัณธุกนันทา	340–339 ปีก่อนคริสตกาล
พระเจ้าปัณฆุปฏินันทะ	339–338 ปีก่อนคริสตกาล
พระเจ้าภูตปลนันทะ	338–337 ปีก่อนคริสตกาล
พระเจ้าราษฏรปลนันทะ	337–336 ปีก่อนคริสตกาล
พระเจ้าโควิษณกนันทะ	336–335 ปีก่อนคริสตกาล
พระเจ้าทศสิทข์กนันทะ	335–334 ปีก่อนคริสตกาล
พระเจ้าำหวรรตนันทะ	334–333 ปีก่อนคริสตกาล
พระเจ้ากรวินถะนันท์	333–330 ปีก่อนคริสตกาล
พระเจ้าธนานันทะ	330–322 ปีก่อนคริสตกาล

(พระเจ้าธนานันทะสูญเสียอาณาจักรของพระองค์ไปยังพระเจ้าจันทรคุปตเมารยะหลังจากพ่ายแพ้โดยเขาในปี 322 ปีก่อนคริสตกาล)

ราชวงศ์โมริยะ (322 – 184 ปีก่อนคริสตกาล)

ดูบทความหลักที่: ราชวงศ์โมริยะ

พระมหากษัตริย์-

พระมหากษัตริย์		ครองราชย์	หมายเหตุ
พระเจ้าจันทรคุปตเมารยะ		322–297 ปีก่อนคริสตกาล	ผู้ก่อตั้งอาณาจักรสหอินเดียแห่งแรก
พระเจ้าพินทุสาร อมิตราฆตะ		297–273 ปีก่อนคริสตกาล	มีชื่อเสียงด้านการทูตต่างประเทศของพระองค์ และโค่นการจลาจลของวิทรรภ
พระเจ้าอโศกมหาราช		268–232 ปีก่อนคริสตกาล	กษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่แห่งราชวงศ์ เจ้าชายกุณาละ พระราชโอรสของพระองค์ถูกตาบอดและสวรรคตก่อนพระราชบิดาของพระองค์ พระเจ้าอโศกมหาราชประสบความสำเร็จโดยพระราชนัดดาของพระองค์ พระเจ้าอโศกมหาราชยังเป็นที่รู้จักสำหรับชัยชนะสงครามกลิงคะ
พระเจ้าทศรถเมารยะ		232–224 ปีก่อนคริสตกาล	พระราชนัดดาของพระเจ้าอโศกมหาราช
พระเจ้าสัมประติ		224–215 ปีก่อนคริสตกาล	พระโอรสของพระเจ้าทศรถเมารยะ
พระเจ้าศาลิศุกะ		215–202 ปีก่อนคริสตกาล
พระเจ้าเทววรมัน		202–195 ปีก่อนคริสตกาล
พระเจ้าศตธันวัน		195–187 ปีก่อนคริสตกาล	อาณาจักรโมริยะได้หดตัวลงเมื่อถึงเวลาครองราชย์ของพระองค์
พระเจ้าพฤหทรถะเมารยะ		187–184 ปีก่อนคริสตกาล	ถูกปลงพระชนม์โดยพระเจ้าปุษยมิตรศุงคะ ผู้บัญชาการรสูงสุดของของพระองค์ ในปี 185 ปีก่อนคริสตกาล

(พระเจ้าพฤหทรถะเมารยะเป็นกษัตริย์องค์สุดท้ายของราชวงศ์ ถูกโค่นล้มโดยพระเจ้าปุษยมิตรศุงคะในปี 185 ปีก่อนคริสตกาล)

จักรวรรดิศุงคะ (185 – 73 ปีก่อนคริสตกาล)

ดูบทความหลักที่: จักรวรรดิศุงคะ

พระมหากษัตริย์-

รายชื่อพระมหากษัตริย์ในราชวงศ์ศุงคะ

พระมหากษัตริย์	ครองราชย์ (ปีก่อนคริสตกาล)
พระเจ้าปุษยมิตรศุงคะ	185–149 ปีก่อนคริสตกาล
พระเจ้าอัคนิมิตร	149–141 ปีก่อนคริสตกาล
พระเจ้าวสุชเยษฐา	141–131 ปีก่อนคริสตกาล
พระเจ้าวสุมิตร	131–124 ปีก่อนคริสตกาล
พระเจ้าภัทรกะ	124–122 ปีก่อนคริสตกาล
พระเจ้าปุลิณฑัก	122–119 ปีก่อนคริสตกาล
พระเจ้าโฆษ	119–108 ปีก่อนคริสตกาล
พระเจ้าวัชรมิตร	108–94 ปีก่อนคริสตกาล
พระเจ้าภัคภัทร	94–83 ปีก่อนคริสตกาล
พระเจ้าเทวภูติ	83–73 ปีก่อนคริสตกาล

(พระเจ้าเทวภูติเป็นกษัตริย์องค์สุดท้ายของราชวงศ์ ถูกโค่นล้มโดยพระเจ้าวสุเทวะกันวะ ในปี 73 ปีก่อนคริสตกาล)

ราชวงศ์กันวะ (73 – 28 ปีก่อนคริสตกาล)

ดูบทความหลักที่: ราชวงศ์กันวะ

พระมหากษัตริย์-

รายชื่อพระมหากษัตริย์ในราชวงศ์กันวะ

พระมหากษัตริย์	ครองราชย์	ระยะเวลา
พระเจ้าวสุเทวะกันวะ	73–64 ปีก่อนคริสตกาล	9
พระเจ้าภูมิมิตร	64–50 ปีก่อนคริสตกาล	14
พระเจ้านารายณ์	50–38 ปีก่อนคริสตกาล	12
พระเจ้าสุสารมัน	38–28 ปีก่อนคริสตกาล	10

(พระเจ้าสุสารมันเป็นกษัตริย์องค์สุดท้ายของราชวงศ์ ถูกโค่นล้มโดยพระเจ้าสิมุกแห่งราชวงศ์สาตวาหนะ)

อาณาจักรกลิงคะ

ดูบทความหลักที่: อาณาจักรกลิงคะ

อาณาจักรกลิงคะยุคแรก (1700 – 700 ปีก่อนคริสตกาล)

ตามคำกล่าวของมหาภารตะและปุราณะบางส่วน พระเจ้ากลิงคะทรงสถาปนาอาณาจักรกลิงคะ ในภูมิภาคปัจจุบันของชายฝั่งโอริศา (โอฑิศา) รวมทั้งเซอร์คาร์เหนือ มหาภารตะยังกล่าวถึงพระศรุตยุธองค์หนึ่งว่าเป็นกษัตริย์แห่งอาณาจักรกลิงคะที่เข้าร่วมค่ายเการพ ในพระไตรปิฎกว่า พระเจ้ามหาโควินท์สุตตังต์, พระเจ้่ากลิงคะ และผู้ปกครอง พระเจ้าสัตตาภูได้รับการกล่าวถึง.

• พระเจ้ากลิงคะ (ผู้สถาปนาอาณาจักรกลิงคะ)
• พระเจ้าโอฑรา หรือ พระเจ้าโอทรา (ผู้สถาปนาอาณาจักรโอฑรา)
• พระเจ้าศรุตยุทธ
• พระเจ้าศรุตยุษ
• พระเจ้ามณีมัต
• พระเจ้าจิตรังคทา
• พระเจ้าสุพหุSubahu
• พระเจ้าวีรเสนา
• พระเจ้าสุทัตตะ
• พระเจ้าสัตตาภู
• พระเจ้านลิกีรา
• พระเจ้ายะวนราช
• พระเจ้าทันตวักขา หรือ พระเจ้าทันตวัขระ
• พระเจ้าอวกินนาโย กรกัณฑุ
• พระเจ้าวศุปละ

อาณาจักรกลิงคะยุคที่สอง (700 – 550 ปีก่อนคริสตกาล)

ราชวงศ์นี้ถูกกล่าวถึงในจุลกลิงคะชะตะกะ และ กลิงคโพธิชตกะ and มีการกล่าวกันว่ากษัตริย์องค์แรกของกลิงคะที่ 1 ได้แยกตัวออกจากอาณาจักรทัณฑะพร้อมกับกษัตริย์แห่งอัศมกะและวิทรภะในฐานะรัฐศักดินา

• พระเจ้าทัณฑกิ
• พระเจ้ากลิงคะที่ 1
• พระเจ้ามหากลิงคะ
• พระเจ้าจุลกลิงคะ
• พระเจ้ากลิงคะที่ 2 (ศตวรรษที่ 7 – 6 ก่อนคริสตศักราช)

ราชวงศ์ที่ไม่รู้จักกล่าวถึงในทัตถะวังษา (550 – 410 ปีก่อนคริสตกาล)

• พระเจ้าพรหมทัตตะ (ศตวรรษที่ 5 ก่อนคริสตศักราช)
• พระเจ้ากสิราช
• พระเจ้าสุนันทะ
• พระเจ้าคุหศิวะ

ราชวงศ์สุริยะแห่งกลิงคะ (410 – 380 ปีก่อนคริสตกาล)

• พระเจ้าพรหมาทิตยะ (ศตวรรษที่ 4 ก่อนคริสตศักราช)

พระราชโอรสของพระองค์ เจ้าชายสูรุทัศรุณ-อทีตติยะ ถูกเนรเทศและตามประวัติศาสตร์ของมัลดีฟส์ ได้สถาปนาอาณาจักรเทวามาอารีขึ้นเป็นครั้งแรกและวางรากฐานราชวงศ์อทีตตะ

อาณาจักรโคนันทะแห่งกัศมีร์

ดูบทความหลักที่: ราชวงศ์โคนันทะ และ กัศมีร์

ราชวงศ์โคนันทะที่ 1 (1700 – 1182 ปีก่อนคริสตกาล)

พระเจ้ากัลหณาทรงตรัสว่าพระเจ้าโคนันทะที่ 1 เสด็จขึ้นครองราชย์ในสมัยปฏิทินกาลี 653 จากการคำนวณของโชเกศ จันเทร ดุต ปีนี้ตรงกับระหว่างปี 1800 ปีก่อนคริสตกาล – 1700 ปีก่อนคริสตกาล

• พระเจ้าโคนันทะที่ 1
• พระเจ้าทโมทาราที่ 1
• พระเจ้ายโศวติ
• พระเจ้าโคนันทะที่ 2
• พระเจ้าอีก 35 องค์ (ที่ไม่ทราบชื่อ)
• พระเจ้าลวา
• พระเจ้ากุเศษยา
• พระเจ้าขเคนทรา
• พระเจ้าสุเรนทรา
• พระเจ้าโคธารา
• พระเจ้าสุวรรณา
• พระเจ้าชนากะ
• พระเจ้าศาจิณรา
• พระเจ้าอโศก (โคนันทิตยะ)
• พระเจ้าเชลากะ
• พระเจ้าทโมทาราที่ 2
• พระเจ้าอภิมัณยุที่ 1

ราชวงศ์โคนันทิตยะ (1182 – 246 ปีก่อนคริสตกาล)

ราชวงศ์โคนันทิตยะปกครองแคชเมียร์เป็นเวลา 1002 ปี

ชื่อปกครอ	ครองราชย์	สิ้นราชย์	หมายเหตุ
พระเจ้าโคนันทะที่ 3	35 ปี	1182 ปีก่อนคริสตกาล	พระเจ้าโคนันทะที่ 3 เป็นผู้สถาปนาราชวงศ์ใหม่ (I.191) ทรงเป็นเชื้อสายของพระราม และทรงบูรณะพิธีนาค
พระเจ้าวิภิษาณะที่ 1	53 ปี 6 เดือน	1147 ปีก่อนคริสตกาล
พระเจ้าอินทรชิต	35 ปี	1094 ปีก่อนคริสตกาล
พระเจ้าราวณะ (ทศกัณฐ์)	30 ปี 6 เดือน	–	พระศิวลึงค์ประกอบกับพระเจ้าราวณะยังคงสามารถเห็นได้ในสมัยกัลหณะ
พระเจ้าวิภิษาณะที่ 2	35 ปี 6 เดือน	1058 ปีก่อนคริสตกาล
พระเจ้านรที่ 1 (กินนร)	40 ปี 9 เดือน	1023 ปีก่อนคริสตกาล	ราชินีของพระองค์ทรงหนีไปกับพระภิกษุ จึงทรงทำลายพระอารามหลวงและยกที่ดินของตนให้พราหมณ์ ทรงพยายามลักพาตัวแม่หญิงนาคซึ่งเป็นภริยาของพราหมณ์ ด้วยเหตุนี้ หัวหน้านาคเผาเมืองของพระมหากษัตริย์ และกษัตริย์ก็สิ้นพระชนม์ในกองไฟ
พระเจ้าสิทธะ	60 ปี	983 ปีก่อนคริสตกาล	พระเจ้าสิทธะ เป็นพระโอรสของพระเจ้านร ทรงรอดพ้นจากพระพิโรธของนาค เพราะทรงอยู่ห่างจากเมืองหลวงในขณะนั้น ทรงเป็นราชาแห่งศาสนา และดำเนินตามวิถีชีวิตอันใกล้นักพรต
พระเจ้าอุตปลักษ์	30 ปี 6 เดือน	923 ปีก่อนคริสตกาล	พระโอรสของพระเจ้าสิทธะ
พระเจ้าหิรัญญายักษา	37 ปี 7 เดือน	893 ปีก่อนคริสตกาล	พระโอรสของพระเจ้าอุตปลักษ์
พระเจ้าหิรัญญากุล	60 ปี	855 ปีก่อนคริสตกาล	พระโอรสของพระเจ้าหิรัญญายักษา
พระเจ้าวศุกุล (มุกุล)	60 ปี	795 ปีก่อนคริสตกาล	พระโอรสของพระเจ้าหิรัญญากุล ในช่วงครองราชย์หรือรัชสมัยของพระองค์ เหล่าชาวเมล็จฉา (อาจเป็นชาวหูณา) ที่บุกแคชเมียร์
พระเจ้ามหิรากุล	70 ปี	735 ปีก่อนคริสตกาล	ตามหลักฐานทางประวัติศาสตร์พบว่า บรรพบุรุษของพระเจ้ามหิรากุลคือพระเจ้าโตรมาณะ พระเจ้ากัลหณะได้ตรัสถึงพระเจ้าที่ชื่อโตรมาณะ แต่วางพระองค์มากในภายหลัง ในหนังสือที่ 3 ตามด้วยพระเจ้ากัลหณะ พระเจ้ามหิรากุลเป็นผู้ปกครองที่โหดเหี้ยมที่สั่งฆ่าคนจำนวนมาก รวมทั้งเด็ก ผู้หญิง และผู้สูงอายุ ทรงรุกรานในอาณาจักรสิงหล และแทนที่กษัตริย์ของพวกองค์ด้วยชายที่โหดเหี้ยม ขณะเสด็จผ่านราชวงศ์โจฬะ, อาณาจักรกรณาฏ และอาณาจักรอื่นๆระหว่างเสด็จทางกลับกัศมีร์ ผู้ปกครองของอาณาจักรเหล่านี้เสด็จหนีเมืองหลวงของพวกเขาและเสด็จกลับมาหลังจากที่พระองค์เสด็จไปแล้วเท่านั้น เมื่อเสด็จกลับมาที่กัศมีร์ ทรงสั่งฆ่าช้าง 100 ตัว ผู้ซึ่งตกใจกับเสียงร้องของช้างที่ล้มลง ครั้งหนึ่ง พระเจ้ามหิรากุลทรงสุบินว่ามีเพียงผู้หญิงบริสุทธิ์เท่านั้นที่สามารถเคลื่อนย้ายหินก้อนหนึ่งได้ ทรงนำสิ่งนี้มาทดสอบ: ผู้หญิงที่ไม่สามารถขยับหินได้ถูกสังหารตาย พร้อมด้วยพระสวามีของตน พระโอรสและพระเชษฐา ทรงได้รับการสนับสนุนจากพราหมณ์ที่ผิดศีลธรรมบางคน ในวัยชราของพระองค์ พระองค์ทรงกระทำการเผาตนเอง
พระเจ้าวกา (พกา)	63 ปี 18 วัน	665 ปีก่อนคริสตกาล	พระมหากษัตริย์ผู้ทรงคุณธรรม ทรงถูกล่อลวงและถูกสังหารโดยผู้หญิงที่มีชื่อวัตตา พร้อมด้วยพระโอรสและพระราชนัดดาอีกหลายคน
พระเจ้ากษิตินันท์	30 ปี	602 ปีก่อนคริสตกาล	พระโอรสคนเดียวที่รอดตายของพระเจ้าวกา
พระเจ้าวสุนันทา	52 ปี 2 เดือน	572 ปีก่อนคริสตกาล	"กำเนิดศาสตร์แห่งความรัก"
พระเจ้านรที่ 2	60 ปี	520 ปีก่อนคริสตกาล	พระโอรสของพระเจ้าวสุนันทา
พระเจ้าอักษะ	60 ปี	460 ปีก่อนคริสตกาล	พระโอรสของพระเจ้านรที่ 2
พระเจ้าโคปทิตยะ	60 ปี 6 วัน	400 ปีก่อนคริสตกาล	พระโอรสของพระเจ้าอักษะ ทรงยกดินแดนให้พราหมณ์ ขับไล่พราหมณ์นอกศาสนาหลายคนที่เคยกินกระเทียม (ไม่ใช่อาหารสัตตวิก); เมื่ออยู่ในวังของตน ทรงพาคนอื่นมาจากต่างประเทศ
พระเจ้าโคกรณะ	57 ปี 11 เดือน	340 ปีก่อนคริสตกาล	พระโอรสของพระเจ้าโคปทิตยะ
พระเจ้านเรนทรทิตยาที่ 1 (พระเจ้าขิงขิละ)	36 ปี 3 เดือน 10 วัน	282 ปีก่อนคริสตกาล	พระโอรสของพระเจ้าโคกรณะ
พระเจ้ายุธิสถิระที่ 1	34 ปี 5 เดือน 1 วัน	246 ปีก่อนคริสตกาล	เรียกพระนามว่า "พระเนตรประชวร (ตาบอด)" เพราะพระเนตรเล็กของพระองค์ ต่อมาในรัชสมัยของพระองค์ ทรงเริ่มอุปถัมภ์คนไม่ฉลาด และข้าราชบริพารที่ฉลาดก็ละทิ้งพระองค์ ทรงถูกปลดโดยรัฐมนตรีที่ดื้อรั้นและได้รับลี้ภัยจากกษัตริย์ที่อยู่ใกล้เคียงพระองค์ ทายาทเมฆวาหนะภายหลังได้ฟื้นฟูการปกครองของราชวงศ์

หัวหน้ากัศมีร์แห่งอาณาจักรอุชนี (246 ปีก่อนคริสต์กาล – 25 ปีหลังคริสต์กาล)

ไม่มีการกล่าวถึงกษัตริย์ในหนังสือเล่มนี้ในแหล่งประวัติศาสตร์อื่นใด กษัตริย์เหล่านี้ปกครองกัศมีร์มา 192 ปี

พระมหากษัตริย์	ครองราชย์	สิ้นราชย์	Notes
พระเจ้าปรตปทิตยาที่ 1	32 ปี	167 ปีก่อนคริสต์กาล	พระเจ้าปรตปทิตยาเป็นญาติของกษัตริย์ที่อยู่ห่างไกลชื่อวิกรมทิตยา (2.6)
พระเจ้าเชลากะ	32 ปี	135 ปีก่อนคริสต์กาล	พระโอรสของพระเจ้าปรตปทิตยา
พระเจ้าตุงคชินาที่ 1	36 ปี	103 ปีก่อนคริสต์กาล	แบ่งการบริหารกับราชินีของพระองค์ ทั้งคู่ได้ให้ที่พักพิงแก่พลเมืองของตนในพระราชวังในช่วงที่เกิดการกันดารอาหารอย่างรุนแรงอันเป็นผลจากน้ำค้างแข็ง หลังจากที่พระองค์สวรรคต พระนางทรงตั้งพิธีกรรมสตี ทั้งคู่สวรรคตโดยไม่มีบุตร
พระเจ้าวิชัย	8 ปี	67 ปีก่อนคริสต์กาล	จากราชวงศ์ที่แตกต่างจากพระเจ้าตุงคชินา
พระเจ้าชเยนทรา	37 ปี	59 ปีก่อนคริสต์กาล	พระโอรสของพระเจ้าวิชัย: ทรงมีพระพาหุยาวถึงพระเพลา การประจบสอพลอของเขายุยงเขาให้ต่อต้านรัฐมนตรีของพระเจ้าสนธิมติ รัฐมนตรีถูกข่มเหง และในที่สุดก็ถูกคุมขังเพราะข่าวลือว่าเขาจะขึ้นครองราชย์ต่อไป พระเจ้าสนธิมติอยู่ในคุกเป็นเวลา 10 ปี ในวัยชราของพระองค์ พระราชาที่ไม่มีพระโอรสรับสั่งให้ฆ่าของสนธิมติเพื่อไม่ให้มีโอกาสขึ้นเป็นกษัตริย์ ทรงสวรรคตหลังได้ยินข่าวลวงของการสวรรคตของพระเจ้าสนธิมติ
พระเจ้าสนธิมติ	47 ปี	22 ปีก่อนคริสต์กาล	พระเจ้าสนธิมติทรงได้รับเลือกจากราษฎรให้เป็นผู้ปกครองคนใหม่ เสด็จขึ้นครองราชย์อย่างไม่เต็มใจ ตามคำร้องขอของคุรุอิศณะ เขาเป็นชาวไศวีตผู้เลื่อมใสศรัทธา และการปกครองของพระองค์ก็สงบสุข ทรงกรอกศาลของพระองค์ด้วยฤาษี (ปราชญ์) และใช้เวลาอยู่ในป่าพักผ่อน ดังนั้น ผู้รับใช้ของพระองค์แทนพระองค์ด้วยพระเจ้าเมฆวาหนะ เป็นทายาทของยุธิษฐิระที่ 1 ทรงยอมสละราชสมบัติ

ราชวงศ์โคนันทะที่ 2 (25 – 561 ปีหลังคริสต์กาล)

ดูบทความหลักที่: ราชวงศ์โคนันทะที่ 2

พระมหากษัตริย์	ครองราชย์	สิ้นราชย์	Notes
พระเจ้าเมฆวาหนะ	34 ปี	25 ปีหลังคริสต์กาล	พระเจ้าเมฆวาหนะเป็นพระโอรสของพระเจ้ายุธิษฐิระที่ 1 มหาพระราชนัดดา ซึ่งได้รับการลี้ภัยจากพระเจ้าโคปทิตยะ กษัตริย์แห่งแคว้นคันธาระ พระเจ้าเมฆวาหนะได้รับเลือกให้เป็นพระสวามีของเจ้าหญิงไวษณพที่สวายมราในอาณาจักรอื่น ๆ รัฐมนตรีแคว้นกัศมีร์พาเสด็จมาแคว้นกัศมีร์หลังจากพระเจ้าสนธิมติพิสูจน์แล้วว่าเป็นกษัตริย์ที่ไม่เต็มใจ พระเจ้าเมฆวาหนะสั่งห้ามการฆ่าสัตว์และชดเชยผู้ที่หาเลี้ยงชีพด้วยการล่าสัตว์ ทรงอุปถัมภ์พราหมณ์ และตั้งพระอุโบสถ ราชินีของพระองค์ได้สร้างวิหารและอารามของชาวพุทธ พระองค์ทรงปราบกษัตริย์ในภูมิภาคต่างๆ จนถึงอาณาจักรสิงหล บังคับให้ละทิ้งการฆ่าสัตว์
พระเจ้าศรีษฐะเสนา (พระเจ้าประวรเสนที่ 1 / พระเจ้าตุงคชินาที่ 2)	30 ปี	59 ปีหลังคริสต์กาล	พระโอรสของพระเจ้าเมฆวาหนะ
พระเจ้าหิรัญ	30 ปี 2 เดือน	89 ปีหลังคริสต์กาล	พระโอรสของพระเจ้าศรีษฐะเสนาโดยได้รับความช่วยเหลือจากพระเชษฐาและพระเจ้าโตรมณาผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ พระราชาทรงกักขังพระเจ้าโตรมณา เมื่อคนหลังติดเหรียญพระราชวงศ์ในพระนามของพระองค์เอง พระเจ้าประวารเสนา บุตรของพระเจ้าโตรมณา ซึ่งถูกเลี้ยงดูมาในความลับโดยพระมารดาอัญจนา ปลดปล่อยพระองค์ พระเจ้าหิรัญยาสวรรคตโดยไม่มีพระราชบุตร มีการพบเหรียญของพระเจ้าชื่อโตรมณาหลายเหรียญในแคว้นกัศมีร์ กษัตริย์องค์นี้พระเจ้าโตรมณาถูกระบุโดยผู้ปกครองของแคว้นหุนา (แคว้นเฮฟทาไลต์) แม้ว่าผู้สืบทอดของพระองค์ พระเจ้ามิหิรกุลาจะถูกวางไว้ก่อนหน้านี้มากโดยกัลหนะ
พระเจ้ามาตริคุปต์	4 ปี 9 เดือน 1 วัน	120 ปีหลังคริสต์กาล	ตามคำบอกเล่าของกัลหนะ จักรพรรดิวิกรมทิตย์ (พระนามแฝง หรรษ) แห่งแคว้นอุชเชน เอาชนะกับศกะ และทำให้มิตรของพระองค์และกวีมาตริคุปต์เป็นผู้ปกครองแคว้นกัศมีร์ หลังจากการสวรรคตของพระเจ้าวิกรมทิตย์ พระเจ้ามาตริคุปต์สละราชสมบัติเพื่อพระเจ้าประวรเสนา อิงตามของดี ซี เซอร์คาร์ กัลหนะได้ทำให้ตำนานสับสนพระเจ้าวิกรมทิตย์แห่งอุชเชนกับจักรพรรดิวรธนะ พระเจ้าหรรษวรรธนะ (606–47 ปีหลังคริสต์กาล) ภายหลังถูกระบุกับศิลาทิตย์กล่าวถึงในบัญชีของพระถังซัมจั๋ง อย่างไรก็ตาม อิงตามจาก เอ็ม เอ สตีน พระเจ้าวิกรมทิตย์ของกัลหนะ ศิลาทิตย์อีกที่กล่าวถึงในบัญชีของพระถังซัมจั่ง: กษัตริย์แห่งมาลวะประมาณ 580 ปีหลังคริสตกาล
พระเจ้าประวรเสนที่ 2	60 ปี	125 ปีหลังคริสต์กาล	หลักฐานทางประวัติศาสตร์ชี้ให้เห็นว่ากษัตริย์ชื่อพระเจ้าประวรเสนปกครองแคว้นกัศมีร์ในทศวรรษที่ 6 หลังคริสตกาล อิงตามกัลหนะ พระเจ้าประวรเสนปราบกษัตริย์อีกหลายพระองค์ ในดินแดนไกลถึงแคว้นเสาราษฏร์ ทรงฟื้นฟูการปกครองของพระเจ้าประตาปศิลา (พระนามแฝง ศิลาทิตย์) พระโอรสของพระเจ้าวิกรมาทิตย์ ผู้ซึ่งถูกขับไล่ออกจากแคว้นอุเชนโดยศัตรูของพระองค์ พระเจ้าประตาปศิลาตกลงเป็นข้าราชบริพารของพระเจ้าประวรเสนหลังการต่อต้านเบื้องต้น ทรงก่อตั้งเมืองที่เรียกว่าประวรปุระ ซึ่งนักประวัติศาสตร์ในเวลาต่อมาระบุว่าเป็นเมืองสมัยใหม่ของศรีนครบนพื้นฐานของรายละเอียดภูมิประเทศ
พระเจ้ายุธิษฐิระที่ 2	39 ปี 8 เดือน	185 ปีหลังคริสต์กาล	พระโอรสของพระเจ้าประวรเสนที่ 2
พระเจ้านเรนทราทิตย์ที่ 1 (ลักษมัณ)	13 ปี	206 ปีหลังคริสต์กาล	พระโอรสของพระเจ้ายุธิษฐิระที่ 2 และพระเจ้าปัทมาวตี
พระเจ้าราณาทิตยะที่ 1 (พระเจ้าตุงคชินที่ 3)	300 ปี	219 ปีหลังคริสต์กาล	พระอนุชาของพระเจ้านเรนทราทิตย์ ราณารมภ์ พระราชินีของพระองค์เป็นอวตารของภรามรวาษิณี พระเจ้ารติเสน กษัตริย์ราชวงศ์โจฬะได้พบพระองค์ท่ามกลางคลื่น ระหว่างพิธีบูชามหาสมุทร
พระเจ้าวิกรมาทิตย์	42 ปี	519 ปีหลังคริสต์กาล	พระโอรสของพระเจ้าราณาทิตยะ
พระเจ้าพาลทิตย์	36 ปี 8 เดือน	561 ปีหลังคริสต์กาล	พระอนุชาของพระเจ้าวิกรมาทิตย์ ทรงปราบศัตรูหลายตัว นักโหราศาสตร์พยากรณ์ว่าพระชามาดาจะสืบทอดตำแหน่งกษัตริย์ต่อไป เพื่อหลีกเลี่ยงผลนี้ พระราชาทรงอภิเษกสมรสกับพระนางอนังคเลขา พระธิดาของพระองค์ถึงทุรภวัฒนะ ผู้ชายรูปงามแต่ไม่ใช่ราชวงศ์จากวรรณะกายัสถ์อัศวฆมา

อาณาจักรคันธาระ (1500 – 518 ปีก่อนคริสตกาล)

ดูบทความหลักที่: อาณาจักรคันธาระ

แคว้นคันธาระที่มีศูนย์กลางอยู่รอบหุบเขาเปศวาร์และหุบเขาแม่น้ำสวัต แม้ว่าอิทธิพลทางวัฒนธรรมของมหาคันธาระขยายข้ามแม่น้ำสินธุไปยังแคว้นตักศิลาในที่ราบสูงโปโฐหร (โปโตฮาร์) และไปทางทิศตะวันตกสู่หุบเขาคาบูลและบามิยันในอัฟกานิสถาน และทิศเหนือขึ้นไปถึงเทือกเขาการาโกรัม

รายชื่อพระมหากษัตริย์ปกครองในอาณาจักรคันธาระที่รู้จักกันดีคือ-

• พระเจ้านาคชิต
• พระเจ้าศกุนิ
• พระเจ้าสุพลา
• พระเจ้าอชัล
• พระเจ้ากลิเกยะ
• พระเจ้าสุวละ
• พระเจ้าวฤษก
• พระเจ้าวฤหัทวาลา
• พระเจ้าคยา
• พระเจ้าคาวกษ์
• พระเจ้าวฤษวะ
• พระเจ้าจรรมวัต
• พระเจ้าอรรชวะ
• พระเจ้าสุกะ
• พระเจ้ากุลินทะ
• พระเจ้าปุศกรสักติ (535–518 ปีก่อนคริสตกาล), กษัตริย์องค์สุดท้ายของแคว้นคันธาระเป็นช่วงที่จักรวรรดิอะคีเมนิดพิชิตหุบเขาสินธุ
• พระเจ้ากันทิก (กษัตริย์องค์หลัง)

อาณาจักรกุรุ (1200–345 ปีก่อนคริสตกาล)

ดูบทความหลักที่: กุรุ

• พระเจ้ากุรุที่ 2, (กษัตริย์แห่งราชวงศ์ปุรุ หลังจากที่ราชวงศ์ได้ตั้งพระนามว่า กุรุวงศา (Kuruvāmshā) และอาณาจักรถูกเปลี่ยนชื่อจากราชวงศ์ปุรุเป็นอาณาจักรกุรุ ทรงมีพระราชโอรสสามคน คือพระเจ้าวิธุรถาที่ 1 ที่ได้เป็นผู้ปกครองของประติษฐาน พระเจ้าวยุศิตัสวะซึ่งสวรรคตตั้งแต่พระชนม์ยังน้อย และพระเจ้าสุธันวะ ซึ่งได้เป็นเจ้าเมืองแคว้นมคธ ดังนั้นพระวิธุรถาที่ 1 จึงเป็นกษัตริย์แห่งแคว้นหัสตินาปุระ)
• พระเจ้าวิธุรถาที่ 1
• พระเจ้าชาหนุ
• พระเจ้าปริกษิตที่ 2
• พระเจ้าชนเมชัยที่ 2
• พระเจ้าภีมเสน
• พระเจ้าประติษราวาส
• พระเจ้าประตีป
• ท้าวศานตนุ, (ภีษมะเป็นพระราชโอรสคนสุดท้องของท้าวศานตนุและพระนางคงคา จิตรางคทะและวิจิตรวีรยะเป็นโอรสของศานตนุและพระนางสัตยวดี)
• วิจิตรวีรยะ, (ธฤตราษฎร์, ท้าวปาณฑุ และท้าววิทุระ เป็นโอรสของวิจิตรวีรยะ)
• ท้าวปาณฑุ
• ธฤตราษฎร์, (ปาณฑพเป็นโอรส 5 องค์ของท้าวปาณฑุและพระนางกุนตี ขณะที่เการพเป็นบุตรร้อยคนของธฤตราษฎร์และพระนางคานธารี)
• ยุธิษฐิระ (เยาเธยะเป็นโอรสของยุธิษฐิระและพระนางเทวิก ฆโฎตกัจเป็นโอรสของภีมะและนางหิฑิมพี อภิมันยุเป็นโอรสของอรชุนและเจ้าหญิงสุภัทรา พพรุวาหนะเป็นโอรสของอรชุนและนางจิตรางคทา อิรวันเป็นโอรสของอรชุนและอุลุปิ นิรมิตรเป็นโอรสของนกุละและกเรนุมัติ สุโหตรเป็นโอรสของสหเทวะและราชินีวิชัย อุปปาณฑวะเป็นโอรส 5 คนของปาณฑพและพระนางเทราปที
• ปรีกษิต (เป็นโอรสของอภิมันยุ)
• ชนเมชัย
• สตานิกะ
• อัศวเมธตา
• ทวิเตยรม
• จัตรามาล
• จิตรรถ
• ทุษฏไศลยา
• อุครเสน
• ศุรเสน
• ภูวันปติ
• รัญชีต
• ฤกจักร
• สุขเทวะ
• นรหฤเทวะ
• สุจิรถ
• ศุรเสนที่ 2
• ปรวตเสน
• เมหวิ
• สนจีร
• ภีมเทวะ
• นฤหฤเทวะ
• ปูรณมล
• กรทวิ
• อลัมมิก
• อุทัยปาล
• ทุวนมล
• ทมัต
• ภีมปล
• เกษมกะ (ทรงเป็นกษัตริย์องค์สุดท้่ายของอาณาจักรกุรุ ถูกโค่นโดยพระเจ้ามหาปัทมนันทะแห่งราชวงศ์นันทะ)

อาณาจักรโกศล (1100 – 345 ปีก่อนคริสตกาล)

ดูบทความหลักที่: โกศล

รายชื่อผู้ปกครอง–

• พฤหัทพล
• พฤหัตกษายะ
• อุรุกฤยะ
• วัตสาวยุหะ
• ประติวโยมPrativyoma
• ภานุ
• ทิวากร
• วีรสหเทวะ
• พฤหัทศว
• ภานุรฐา
• ประติตัศวะ
• สุปราติก
• มรุเทวะ
• สุนกษัตรา
• ปุษกร
• อันตฤกษะ
• สุวรรณะ
• พรุหัทราช
• กฤตนชัย
• รนชชัย
• สัญชัยมหาโกศล หรือ ชัยเสนา
• พระเจ้าปเสนทิโกศล
• วิฑูฑภะ
• พระเจ้าสุมิตรา

พระเจ้าสุมิตราเป็นผู้ปกครององค์สุดท้ายของอาณาจักรโกศล ที่พ่ายแพ้โดยผู้ปกครองของพระเจ้ามหาปัทมนันทะแห่งราชวงศ์นันทะในช่วงปี 340 ปีก่อนคริสตกาล อย่างไรก็ตาม พระองค์ถูกสังหารและหนีไปที่โรห์ตัส ในปัจจุบันคือรัฐพิหาร

ราชวงศ์วิเทหะแห่งมิถิลา (1100 – 700 ปีก่อนคริสตกาล)

ดูบทความหลักที่: วิเทหะ

ราชวงศ์นี้มี 52 ชนกะ (องค์) ปกครองโดยราชวงศ์วิเทหะแห่งมิถิลา-

1. มิถิ - (ผู้สถาปนาแคว้นมิถิลาและองค์ชนกะแรก)
2. อุทาวสุ
3. นันทิวรรธนะ
4. สุเกตุ
5. เทวรัต
6. พฤหัทวรตะ
7. มหาวีระ
8. สุธฤติ
9. ทฤษฏเกตุ
10. หรยาศวะ
11. มรุ
12. ประตินธกะ
13. กฤติรฐา
14. เทวมิธา
15. วิภูต
16. มหิธรตา
17. กิรติรตา
18. มโหราม
19. สวรรโนรามSwarnorama
20. หฤสวรโรมะ
21. สีรธวัช
22. ภานุมาน
23. ศตัทยุมน์
24. ศุฉิ
25. โอรชนามา
26. กฤติ
27. อัญชัน
28. กุรุชิต
29. อฤษตเนมิ
30. ศรุตายุ
31. สุปารศวะ
32. สรินชัย
33. เกษมาวี
34. อเนณา
35. เภามารัฐ
36. สัตยารัฐ
37. อุปคุ
38. อุปคุปต์
39. สวาคต
40. สวานันท์
41. สุวรฉา
42. สุปราศวะ
43. สุภาศ
44. ศุษรุต
45. ชัย
46. วิชัย
47. ริต
48. สุนัย
49. วีตหวยะ
50. ธฤติ
51. พหุลาษวะ
52. กฤติ - องค์สุดท้ายแห่งราชวงศ์วิเทหะหรือชนกะ พระเจ้ากฤติชนักเป็นผู้ปกครองที่โหดเหี้ยมที่สูญเสียการควบคุมวิชาของเขา ทรงถูกปลดจากบัลลังก์โดยประชาชนภายใต้การนำของอาจารยะ

ในช่วงการล่มสลายของราชวงศ์วิเทหะ สาธารณรัฐลิจฉวีอันเลื่องชื่อกำลังรุ่งเรืองในเวสาลีและแคว้นมิถิลามาอยู่ภายใต้การควบคุมของชนเผ่าลิจฉวีแห่งแคว้นวัชชีในรอบ ทศวรรษที่ 8 ก่อนคริสตกาล

อาณาจักรปัญจาล (1100 ปีก่อนคริสตกาล – 350 ปีหลังคริสตกาล)

ดูบทความหลักที่: อาณาจักรปัญจาล (มหาภารตะ)

พระเจ้าอชามิทาที่ 2 มีพระโอรสชื่อว่าฤษิณ มีโอรสชายสององค์คือพระเจ้าสัมวารณะที่ 2 ซึ่งมีบุตรคือกุรุและพฤหัทวาสุ ซึ่งมีรัชทายาทเป็นปัญจาล

รายชื่อผู้ปกครองอาณาจักรปัญจาล-

• ฤษิณ
• พฤหัทภานุ, (พระโอรสของพฤหัทวาสุ)
• พฤหัตกาย
• ปุรนชัย
• ฤกษา
• พรมหยสวะ
• อารามยสวะ
• มุทกลา, ยวินระ, ประติสวาน, มหาราชกามปิลยะ - (ผู้สถาปนาของกามปิลยะ เมืองหลวงของปัญจาล)
• สรัญชัย, (พระโอรสของอารามยสวะ)
• ทฤติมาน
• ทฤธาเนมิ
• สรวะเสน, (ผู้สถาปนาของอาณาจักรอุเชน)
• มิตรา
• รุกขมรัถ
• สุปรัสวะ
• สุมถิ
• สันนติมนา
• กฤตะ
• ปิชวนะ
• โสมทัตตะ
• ชนทุวาหนะ
• พัธระยสวะ
• พฤหธิษุ
• พฤหัธนุ
• พฤหัทกรรม
• ชัยรถ
• วิสวชิต
• เสอินยชิต
• เนปวีรยะ, (ตามพระนามของกษัตริย์องค์นี้ ได้ชื่อว่าเนปาลเทศ)
• สมระ
• สทาศวะ
• รุจิราสวะ
• ปฤถุเสน
• ปฤปติ
• ปฤถัสวะ
• สุกฤถิ
• วิภีราช
• อนุหะ
• พรมหทัตตะที่ 2
• วิศวกเสน
• ทัณฑเสน
• ทุรมุข
• ทุรพุทธิ
• ธารภยา
• ทิโวทาส
• สิวนะที่ 1
• มิตรายุ
• ไมตรายัน
• โสมะ
• สิวนะที่ 2
• สัทสาน
• สหเทวะ
• โสมกะ, (บุตรชายคนโตของโสมกะคือสุคนทกฤถุและคนสุดท้องคือปฤษัต แต่ในสงครามพระโอรสทุกองค์สวรรคตและปฤษัตทรงรอดชีวิต และกลายเป็นกษัตริย์แห่งปัญจาล)
• ปฤษัติ, (พระโอรสของโสมกะ)
• ท้าวทรุปัท, (พระโอรสของปฤษัต)
• ธฤษฏัทยุมนะ, (เป็นพระโอรสของท้าวทรุปัท, พระนางเทราปที และศิขัณทิน เป็นพระธิดาของทรุปัท)
• เกศินทาลภยะ
• ปรวาหนะไชวลี
• อัฉยุต, (ผู้ปกครองคนสุดท้ายที่รู้จักแห่งอาณาจักรปัญจัล ซึ่งพ่ายแพ้ใน 350 ปีหลังคริสตกาลโดยสมุทรคุปตะ ผู้ปกครองแห่งจักรวรรดิคุปตะ)

อาณาจักรอังคะ (1100 – 530 ปีก่อนคริสตกาล)

ดูบทความหลักที่: อังคะ

รายชื่อผู้ปกครอง-

• พระเจ้ามหาราชอังคะ - (ผู้สถาปนาอาณาจักรและพระโอรสของพระเจ้าพลิ)
• พระเจ้าโรมปาทะ
• พระเจ้าพฤหัทรถา
• พระเจ้าอังคราชกรรณะ
• พระเจ้าวฤษเกตุ - (พระโอรสของกรรณะ)
• พระเจ้าตามรลิปตะ
• พระเจ้าโลมปาทะ
• พระเจ้าจิตรรัถ
• พระเจ้าวฤหัทรถา
• พระเจ้าวสุโหม
• พระเจ้าธัตรัถ
• พระเจ้าธาทิวาหนะ
• พระเจ้าพรหมทัต - (กษัตริย์องค์สุดท้ายแห่งอาณาจักรอังคะ)

อ้างอิง

1. Raychaudhuri, H.C. (1972) Political History of Ancient India, Calcutta: University of Calcutta, pp.130–1.
2. PK Bhattacharya (1977). Historical Geography of Madhya Pradesh from Early Records. Motilal Banarsidass. pp. 170–175. ISBN 978-81-208-3394-4.
3. Kaalpurush Sahasrarjun. (n.d.). (n.p.): Atmaram & Sons.
4. Thapar, Romila (1996). Ancient Indian Social History Some Interpretations, New Delhi: Orient Longman, ISBN 81-250-0808-X, p.282
5. Gaṅgā Rām Garg (1992). Encyclopaedia of the Hindu World, Volume 1. Concept Publishing Company. ISBN 9788170223740. สืบค้นเมื่อ 28 October 2012.
6. "Kalingas". www.ancientvoice.wikidot.com. สืบค้นเมื่อ 29 November 2018.
7. Krishna-Dwaipayana Vyasa (March 2008). The Mahabharata of Krishna-Dwaipayana Vyasa, Second Book Sabha Parva. Echo Library. p. 10. ISBN 9781406870442. สืบค้นเมื่อ 28 October 2012.
8. Raychaudhuri, Hemchandra (2006). Political History Of Ancient India. Genesis Publishing. p. 75. ISBN 9788130702919. สืบค้นเมื่อ 25 October 2012.
9. Mohamed, Naseema (2005). "First Settlers". Note on the Early History of the Maldives: 9. doi:10.3406/arch.2005.3970. สืบค้นเมื่อ 21 March 2021.
10. Dutt, Jogesh Chandra (1879). Kings of Káshmíra. Trübner & Co. pp. xix–xxiii.
11. Stein, Marc Aurel (1979) [First published 1900]. Kalhana's Rajatarangini: A Chronicle of the Kings of Kasmir. Vol. 1. Motilal Banarsidass. pp. 133–138.
12. Stein 1979, pp. 133–138.
13. Stein 1979, pp. 65.
14. Cribb, Joe (April 2017). "Early Medieval Kashmir Coinage – A New Hoard and An Anomaly". Numismatic Digest Volume 40 (2016) (ภาษาอังกฤษ).
15. D. C. Sircar (1969). . Munshiram Manoharlal. p. 111. ISBN 978-8121503488. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2016-06-17.
16. Stein 1979, pp. 66.
17. Stein, Marc Aurel (1989). Kalhana's Rajatarangini: a chronicle of the kings of Kasmir. Motilal Banarsidass. pp. 439–441. ISBN 978-81-208-0370-1.
18. Neelis, Jason (2010). Early Buddhist Transmission and Trade Networks: Mobility and Exchange Within and Beyond the Northwestern Borderlands of South Asia. BRILL. p. 232. ISBN 978-90-04-18159-5.
19. Eggermont, Pierre Herman Leonard (1975). Alexander's Campaigns in Sind and Baluchistan and the Siege of the Brahmin Town of Harmatelia. Peeters Publishers. pp. 175–177. ISBN 978-90-6186-037-2.
20. B. Kölver, บ.ก. (1997). Recht, Staat und Verwaltung im klassischen Indien [Law, State and Administration in Classical India] (ภาษาเยอรมัน). München: R. Oldenbourg. pp. 27–52.
21. Samuel, Geoffrey (2010). The Origins of Yoga and Tantra. Cambridge University Press.
22. Misra, V.S. (2007). Ancient Indian Dynasties, Mumbai: Bharatiya Vidya Bhavan, ISBN 81-7276-413-8, pp.283-8, 384
23. Debroy, Bibek (25 October 2017). The Valmiki Ramayana. Vol. 3. ISBN 9789387326286.
24. Jha, Kamal Kant; Vidyabhushan, Pt. Sri ganeshrai; Thakur, Dhanakar. . bihar.ws (ภาษาอังกฤษ). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 1 March 2012. สืบค้นเมื่อ 10 January 2008.
25. Encyclopaedia of Hinduism. Nagendra Kumar Singh, p. 3239.
26. Raychaudhuri, Hemchandra (1972), Political History of Ancient India, University of Calcutta, Calcutta, pp. 106–113, 186–90
27. Malik, Dr Malti (2016). History of India (ภาษาอังกฤษ). New Saraswati House India Pvt Ltd. pp. 51–54. ISBN 978-81-7335-498-4.
28. Kisari Mohan Ganguli, The Mahabharata of Krishna-Dwaipayana Vyasa Translated into English Prose, 1883-1896, Bk. 1, Ch. 3.
29. Raychaudhuri, H.C. (1972). Political History of Ancient India, Calcutta: University of Calcutta, p. 85