ปรัชญาญี่ปุ่น

ปรัชญาญี่ปุ่น ได้รับการผสมผสานระหว่างศาสนาชินโตของชนพื้นเมืองกับพุทธศาสนาและลัทธิขงจื่อจากภาคพื้นทวีป ซึ่งได้รับอิทธิพลอย่างมากจากทั้งปรัชญาจีนและปรัชญาอินเดีย เช่นเดียวกับ สำนักมิโทะงะขุ และ เซน ปัจจุบันปรัชญาญี่ปุ่นสมัยใหม่ส่วนมากได้รับอิทธิพลมาจากปรัชญาตะวันตก

ความคิดยุคโบราณและยุคกลาง

ก่อนที่ระบบเจ้าขุนมูลนาย ได้รับการก่อตั้งขึ้นอย่างมั่นคงในญี่ปุ่น พุทธศาสนาได้ครอบครองความคิดหลักของญี่ปุ่น ในยุคนาระ วัฒนธรรมทางพุทธศาสนาที่นำโดยเจ้าชายโชโทะขุ ได้เสร็จสมบูรณ์ในฐานะความคิดที่ "ทำให้ประเทศปลอดภัย" เมื่อยุคเฮอัง (794–1185) เริ่มต้น รูปแบบหนึ่งของพุทธศาสนาอันลึกลับที่รู้จักกันในนาม มิก-คโย เริ่มแพร่หลายเพื่อทดแทน "แนวคิดทำให้ประเทศปลอดภัย" อย่างไรก็ตามในช่วงปลายยุคขุนนาง การมองโลกในแง่ร้ายได้รับความนิยมเนื่องจาก "ความเชื่อที่ว่าศาสนาพุทธจะเสื่อมลงในระยะหลังของโลกใบนี้" ขบวนการดินแดนบริสุทธิ์กระจายออกไปกระตุ้นให้เกิดความคาดหวังของ "ชีวิตในอนาคต" มากกว่า "ชีวิตในโลกนี้" ในยุคคามาคุระ (ค.ศ. 1185–1333) เมื่อรัฐบาลที่ปกครองโดยชนชั้นซามูไรเริ่มขึ้น พุทธศาสนาแบบใหม่สำหรับชนชั้นที่กำเนิดขึ้นใหม่ (ซามูไร) ได้ปรากฏขึ้น

การเข้ามาของพุทธศาสนาและอิทธิพลต่อญี่ปุ่นในยุคแรก

ในสมัยโบราณของญี่ปุ่น การมาถึงของพุทธศาสนาเกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดกับการสร้างชาติและการรวมศูนย์อำนาจไว้ที่รัฐบาลแห่งชาติ เจ้าชายโชโทะขุ และตระกูลโซกะได้ต่อสู้และเอาชนะตระกูลโมโนะโนะเบะ ผู้ซึ่งได้จัดการกับศาสนาของญี่ปุ่นยุคโบราณและได้จัดทำแผนสำหรับการปกครองแห่งชาติโดยมีรากฐานอยู่ที่การผสมผสานของระบบกฎหมายและพุทธศาสนา ในขณะที่ร่วมมือกับตระกูลโซกะ เจ้าชายโชโทขุซึ่งเป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ของ จักรพรรดินีซุอิโกะ ได้แสดงความเข้าใจอย่างลึกซึ้งในพุทธศาสนาจาก "ต่างชาติ" และวางแผนที่จะทำให้ การเมืองระดับชาติมีเสถียรภาพด้วยการใช้พุทธศาสนาเป็นเครื่องมือ ความคิดที่ว่าสันติภาพและความมั่นคงของชาติมาจากพลังของพุทธศาสนาเรียกว่า "การทำให้ประเทศปลอดภัย" ในยุคนาระ โดยเฉพาะในรัชสมัยจักรพรรดิโชมุ มีการสร้างวัดโคคุบุนจิและวัดโคคุบุนนิจิขึ้นทั่วประเทศ รวมไปถึงวัดโทไดจิและวัดไดบุทสึ ซึ่งถูกสร้างขึ้นที่เมืองนาระ นโยบายทางพุทธศาสนาของรัฐมาถึงจุดสูงสุดในช่วงยุคนาระ ดังที่ปรากฏในหลักฐานของเจี้ยนเจินแห่งราชวงศ์ถังผู้ซึ่งนำแท่นบวชจักรพรรดิไปยังวัดโทไดจิ

ในขณะที่พุทธศาสนายุคนาระปฏิบัติตามเพียงความคิด "การทำให้ประเทศปลอดภัย" พุทธศาสนาในยุคเฮอังไม่เพียงนำสันติภาพและความมั่นคงของชาติ เท่านั้น แต่ยังนำมาซึ่งกำไรทางโลกส่วนบุคคล เพราะผู้ปฏิบัติธรรมในศาสนาพุทธยุคเฮอังมักจะปฏิบัติธรรมโดยถือสันโดษอย่างเคร่งครัด เวทมนตร์ และ การอธิษฐานในภูเขา พุทธศาสนาแบบนี้ เรียกว่า มิคคฺโย ในขณะที่คณะทูตที่เดินทางไปยังราชสำนักจีน พระภิกษุนามว่าคูไคได้เรียนรู้พุทธศาสนานิกายวัชรยานจากจีน และนำพุทธศาสนาแบบญี่ปุ่นมารวมเข้ากับการปฏิบัติที่ลึกลับของจีนจึงกลายมาเป็นพุทธศาสนาชินงอนแบบญี่ปุ่น ไซโชซึ่งเป็นพระภิกษุที่เดินทางไปยังประเทศจีนได้เรียนรู้การปฏิบัติของนิกายเทนไดแบบจีนและถกเถียงกันว่าคำสอนของคัมภีร์สัทธรรมปุณฑริกสูตรควรเป็นแกนหลักของพุทธศาสนาแบบญี่ปุ่นหรือไม่

ในยุคเฮอังตอนปลาย มุ่งเน้นไปที่พุทธศาสนาแบบเฮอังที่เน้นทางโลกซึ่งได้นำพระสงฆ์ที่จะประกาศเป็น "ยุคสมัยอันชั่วร้าย" ในความเป็นไปได้ของการผ่อนคลายในโลกนี้ถูกปฏิเสธ ดังนั้นชีวิตหลังความตายจึงมีทิศทางของการเกิดใหม่ในแดนสวรรค์ของชาวพุทธ นอกจากนี้ความคิดใหม่ที่ว่า "พุทธศาสนาจะเสื่อมลงในยุคหลังของโลกนี้" นำไปสู่การเกิดขึ้นของขบวนการเคลื่อนไหวดินแดนพุทธเกษตร การเคลื่อนไหวนี้นำโดยคูยะ ซึ่งเป็นนักปฏิบัติธรรมชาวพุทธในดินแดนพุทธเกษตรแสดงธรรมและประกาศความศรัทธาต่อพระอมิตาภพุทธ และสอนว่าทุกคนสามารถเข้าถึงสวรรค์พุทธศาสนาได้ ไม่ใช่แค่เพียงพระสงฆ์เท่านั้น

 

ธรรมจักร (วงล้อพุทธศาสนา) หมวดหมู่: สัญลักษณ์ทางพุทธศาสนา

พุทธศาสนาในยุคคามาคุระ

ความเชื่อแบบโจโด ซึ่งได้รับอิทธิพลจากนิกายโจโดแห่งยุคเฮอังตอนปลาย เน้นการพึ่งพาการช่วยให้พ้นทุกข์ผ่านความเมตตากรุณาของอมิตาภพุทธะ และจะได้รับการบรรเทาจากอำนาจ โฮเนน ผู้ก่อตั้งศาสนาพุทธนิกายโจโด ได้ละทิ้งการบำเพ็ญตนแบบเคร่งครัดรูปแบบอื่นอย่างสิ้นเชิง เขาได้เทศนาลูกศิษย์ของเขาให้เชื่อในอมิตาภพุทธะ และให้อธิษฐาน " นะมุ-อะมิดะ-บุทสึ "อย่างจริงจัง ดังนั้น พวกเขาจะได้ไปสวรรค์ ชินรัน ลูกศิษย์ของโฮเนน ผู้ก่อตั้งพุทธศาสนานิกายสุขาวดี ได้นำคำสอนของโฮเนนมาทำให้เสร็จสมบูรณ์ และประกาศการพึ่งพาอันสมบูรณ์ นอกจากนี้ชินรันยังสนับสนุนว่าสิ่งที่บรรเทาทุกข์ของอมิตาภพุทธะเป็นผู้ที่ตระหนักถึงความผิดทางโลกและความปรารถนา อิปเปน ผู้ก่อตั้งนิกายจีชู ได้ริเริ่ม "การเต้นรำทางศาสนาที่ท่องบทสวดเป็นทำนอง"

ในทางตรงกันข้าม ความเชื่อของนิกายโจโดที่ต้องอาศัยการพึ่งพา ศาสนาพุทธนิกายเซนพยายามเน้นการตรัสรู้อย่างเฉียบพลันด้วยตนเอง โดยการทำสมาธิแบบเซน เอไซ ได้ศึกษานิกายรินไซจากประเทศจีน เขาตั้งปัญหาให้แก่ลูกศิษย์ และให้พวกเขาแก้ปัญหาด้วยตนเองและพวกเขาก็จะได้รับความรู้ด้วยตนเอง สำนักรินไซเซนได้รับการสนับสนุนอย่างกว้างขวางจากชนชั้นซามูไรในยุคคามาคุระ โดเกน ศึกษานิกายโซโตจากประเทศจีน ซึ่งตรงกันข้ามกับเอไซ เขาเน้นกา่รตรัสรู้ด้วยการนั่งสมาธิอย่างจริงจัง (ซาเซน) สำนักโซโตเซนได้รับการสนับสนุนจากซามูไรในท้องถิ่น

สำนักส่วนใหญ่ของพุทธศาสนานิกายนิชิเรน (ญี่ปุ่น: 法華系仏教 Hokke-kei Bukkyō ) อ้างถึงพระอาจารย์ในฐานะบิดาผู้ก่อตั้งนิกายนิชิเรน ในคำสอนของเขาได้ขีดเส้นใต้ถึงจิตใจของเขาและความยิ่งใหญ่ของคัมภีร์สัทธรรมปุณฑริกสูตร เขาสนับสนุนการบรรลุของโพธิจิตในช่วงชีวิตของเขาและถือว่าการตีความคำสอนของพุทธศาสนาเป็นรูปแบบที่ถูกต้องของการปฏิบัติสำหรับกฎหมาย Three Ages of Buddhism ในปัจจุบัน หนึ่งในบทความสำคัญของเขา คือ "Rissho Ankoku Ron" (สร้างคำสอนที่ถูกต้องเพื่อความสงบสุขของแผ่นดิน) ในปัจจุบันนี้ การสวดมนต์แบบมันตระ "นามู เมียวโฮ เร็งเง เคียว" เป็นศูนย์กลางการปฏิบัติของโรงเรียนและองค์กรทางศาสนาพุทธนิกายนิชิเรนเกือบทุกแห่ง

ความคิดสมัยใหม่ตอนต้น

ในขณะที่ความคิดยุคโบราณและยุคกลางของญี่ปุ่นมีความเชื่อมโยงกับพุทธศาสนาอย่างใกล้ชิดความคิดสมัยใหม่ในช่วงต้นของญี่ปุ่นส่วนใหญ่เป็นลัทธิขงจื่อ หรือ ลัทธิขงจื่อใหม่ ซึ่งถูกกำหนดให้เป็นการศึกษาของข้าราชการโดยรัฐบาลโทคุงาวะ นอกจากนี้ลัทธิขงจื่อแบบเน้นเหตุผล ยังกระตุ้นให้เกิดสำนัก Kokugaku, Rangaku และความคิดที่ไม่เป็นทางการหลังยุคเอโดะตอนกลาง

ลัทธิขงจื่อ

ในสมัยเอโดะ ลัทธิขงจื่อเป็นการศึกษาที่ได้รับอนุญาต โรงเรียนลัทธิขงจื่อใหม่หลายแห่งได้รับความนิยม

สำนักจูซีของลัทธิขงจื่อใหม่เป็นที่เคารพนับถือ โดยระบบเจ้าขุนมูลนายที่เปรียบเสมือนครอบครัวซึ่งยึดถือสถานะทางสังคมที่แน่นอน ฮายาชิ ราซาน สันนิษฐานว่าสำนักจูซีของลัทธิขงจื่อใหม่เป็นพื้นฐานทางทฤษฎีของรัฐบาลโทคุงาวะ โดยผ่านหลักการของ รัฐบาลพลเรือน ที่ได้รับการจัดตั้งโดย ยูชิมะ เซโด เพื่ออุทิศให้กับขงจื่อ โดยการปฏิรูปคันเซ สำนักจูซีของลัทธิขงจื่อใหม่ยังคงแข็งแกร่งและได้รับอนุญาตจากรัฐบาลโทคุงาวะ นอกจากนี้แนวคิดของสำนักจูซี แห่งลัทธิขงจื่อใหม่ได้ให้อิทธิพลอย่างมากต่อขบวนการทางการเมืองที่แสดงความเคารพต่อ จักรพรรดิ และการขับไล่ชาวต่างชาติในยุคโทคุงาวะตอนปลาย

สำนักที่ตรงกันข้ามกับสำนักจูซีของลัทธิขงจื่อใหม่ คือ สำนักหวางหยางหมิงของลัทธิขงจื่อใหม่ที่เคารพจริยศาสตร์เชิงปฏิบัติได้รับการตรวจสอบและถูกกดขี่อย่างต่อเนื่องโดยโชกุนตระกูลโทคุงาวะเนื่องจากการวิพากษ์วิจารณ์สภาพทางสังคมและการเมืองภายใต้รัฐบาลโทคุงาวะ

สำนักที่สามของลัทธิขงจื่อใหม่ได้คำนึงถึงเจตนาที่แท้จริงของตำราดั้งเดิมโดยขงจื่อและเมิ่งจื่อ ยะมะกะ โซะโก ได้ก่อตั้งปรัชญาของเขาอยู่บนฐานของจริยศาสตร์แบบขงจื่อ และสมมติให้ซามูไรเป็นชนชั้นสูงสุด อิโต จินไซ ให้ความสนใจกับ "เหริน" (仁）ของขงจื่อ เขาเคารพหลักการ "เหริน" ว่าเป็น ความรักที่มีต่อบุคคลอื่นและ "ความจริง" อันเป็นการพิจารณาที่บริสุทธิ์ นอกจากนี้ ยังยอมรับการสืบทอดการศึกษาที่เป็นแกนของตำราจีนโบราณ โอกิว โซไร ยืนยันว่าจิตวิญญาณของลัทธิขงจื่อแบบดั้งเดิม คือ การครองโลก และ การรักษาความเป็นพลเมือง

โคคุงะขุ และ รังงะขุ

ในช่วงกลางของยุคเอโดะ สำนักโคคุงะขุที่เน้นการศึกษาความคิดและวัฒนธรรมของญี่ปุ่นโบราณได้รับความนิยมในการต่อต้านแนวคิดต่างประเทศ เช่น พุทธศาสนา หรือ ลัทธิขงจื่อ ตามนโยบายของซาโกกุ ผู้สำเร็จราชการโทคุงาวะ ปัญญาชนยุคเอโดะไม่สามารถติดต่อกับอารยธรรมตะวันตกในด้านบวก ดังนั้น สำนักรังงะขุ ที่สอนภาษาดัตช์จึงเป็นหน้าต่างบานเดียวสู่โลกตะวันตก

ในยุคกลางของสมัยเอโดะ สำนักโคคุงะขุ เริ่มได้รับความนิยมในช่วงที่ได้รับอิทธิพลจากลัทธิขงจื่อโดยมีลัทธิชาตินิยมเป็นฉากหลัง สำนักโคคุงะขุได้ศึกษาความคิดและวัฒนธรรมของญี่ปุ่นในเชิงบวก รวมถึง "ตำนานโคจิกิ", "ตำนานนิฮงโชกิ" และ "ัมันโยชู" พวกเขามุ่งที่จะขุดวัฒนธรรมทางศีลธรรมดั้งเดิมของญี่ปุ่นซึ่งแตกต่างจากลัทธิขงจื่อและพุทธศาสนา Kamo no Mabuchi ต่อสู้กับการศึกษาของ "Manyoshu" ซึ่งเรียกว่า "มะสึระโอะ-บุริ (masurao-buri)" สำหรับรูปแบบของความเป็นชายและความใจกว้าง เขาประเมินของสะสมที่บริสุทธิ์และเรียบง่าย จากการศึกษา Kojiki ของเขา โมะโตริ โนรินางะ โต้แย้งว่าสาระสำคัญของวรรณกรรมญี่ปุ่นมาจาก " โมะโนะ โนะ อะวะเระ" ซึ่งเป็นความรู้สึกตามธรรมชาติที่เกิดขึ้นเมื่อคุณติดต่อกับวัตถุ เขานับถือ "วิญญาณยะมะโตะ" ของญี่ปุ่นแทนที่จะเป็น"วิญญาณคะระ" (ขงจื่อ / พุทธศาสนา) ของจีน ตามที่เขากล่าวไว้ สำนักโคคุงะขุ ควรสืบทอดแนวคิดของ "ศาสนาชินโต" แบบเก่าของญี่ปุ่น ผ่านการศึกษาของสำนักโคคุงะขุ ฮิระตะอัทสึทะเนะ สนับสนุนรัฐชินโตที่เป็นชาตินิยม ซึ่งเน้นการเชื่อฟังจักรพรรดิ และยกเลิกลัทธิขงจื่อและพุทธศาสนา ซึ่งเป็นแรงผลักดันไปจนสิ้นสุดยุคโชกุนตระกูลโทคุงาวะและยุคปฏิรูปเมจิ

ในสมัยซาโกกุของยุคเอโดะ ไม่มีการติดต่อโดยตรงกับตะวันตก แต่สำนักรังงะขุ กลายเป็นที่นิยมโดยส่งเสริมการนำเข้าหนังสือตะวันตกที่แปลเป็นภาษาจีนจากประเทศจีนในช่วงการปฏิรูปปีเคียวโฮ มะเอะโนะ เรียวทะขุ และ สึงิตะ เงนปะขุ ได้แปลหนังสือภาษาดัตช์ "Tafel Anatomie" เป็นภาษาญี่ปุ่น การเรียนภาษาดัตช์ได้แผ่ขยายไปยังการศึกษาประเทศในซีกโลกตะวันตกอื่น ๆ เช่น การศึกษาของอังกฤษ ฝรั่งเศส และอเมริกันในยุคโทคุงาวะตอนปลาย ลักษณะของ "จิตวิญญาณของญี่ปุ่น อารยธรรมตะวันตก" เสร็จสมบูรณ์โดยการแสดงออกอย่างตรงไปตรงมาของ ซะคุมะ โชซัง "จริยศาสตร์แบบตะวันออกและ เทคโนโลยีจากตะวันตก" เนื่องจาก ทะคะโนะ โชเอ และ วะทะนะเบะ คะซัง ได้วิจารณ์สำนักซาโคขุอย่างเคร่งครัด พวกเขาถูกกดขี่โดยผู้สำเร็จราชการของ ตระกูลโทคุงาวะ

ความคิดที่ได้รับความนิยม

ในยุคเอโดะ โรงเรียนเอกชนถูกเปิดโดยซามูไร พ่อค้า และนักวิชาการที่มีส่วนร่วมในทางการเมือง ความคิดของพวกเขาถูกวิพากษ์วิจารณ์เกี่ยวกับระบบเจ้าขุนมูลนายที่โดดเด่น

อิชิดะ ไบกัน ได้สังเคราะห์ลัทธิขงจื่อ พุทธศาสนา และ ศาสนาชินโต เข้าด้วยกัน และสร้างปรัชญาเชิงปฏิบัติสำหรับผู้คนจำนวนมาก เขาแนะนำให้ทำงานหนักในเชิงพาณิชย์ เนื่องจากความซื่อสัตย์และความเจริญรุ่งเรือง อันโด โชเอกิ เรียกโลกแห่งธรรมชาติว่าเป็นสังคมอุดมคติที่มนุษย์ทุกคนมีส่วนร่วมในการทำเกษตรกรรม พวกเขาจะใช้ชีวิตอย่างพอเพียงโดยปราศจากลาภยศสรรเสริญ เขาวิพากษ์วิจารณ์สังคมที่ชอบด้วยกฎหมาย ซึ่งมีการแบ่งแยกชนชั้น ศักดินาและแบ่งแยกความแตกต่างระหว่างคนรวยและคนจน นิโนะมิยะ ซนโทะขุ ยืนยันว่าผู้คนจะต้องตอบแทนคุณงามความดีซึ่งสนับสนุนการดำรงอยู่ของพวกเขาด้วยคุณธรรมของพวกเขาเอง

ความคิดสมัยใหม่ตอนปลาย

ในขณะที่ความคิดสมัยใหม่ของญี่ปุ่นในยุคแรก ๆ พัฒนาขึ้นในลัทธิขงจื่อและพุทธศาสนา แนวคิดการสว่างวาบทางปัญญาจากอังกฤษและสิทธิมนุษยชนของฝรั่งเศสนั้นได้รับการแพร่หลายหลังยุคปฏิรูปเมจิ ซึ่งได้รับอิทธิพลอย่างรวดเร็วจากความคิดตะวันตก จากช่วงเวลาสงครามจีน - ญี่ปุ่นครั้งที่หนึ่ง และ สงครามรัสเซีย - ญี่ปุ่น ระบบทุนนิยมของญี่ปุ่นได้รับการพัฒนาอย่างมาก ศาสนาคริสต์ และ แนวคิดสังคมนิยม ได้พัฒนาและกลายเป็นการเชื่อมโยงกับการเคลื่อนไหวทางสังคมต่างๆ นอกจากนี้แนวคิดและการศึกษาแบบชาตินิยมก็ก่อตัวกำเนิดขึ้นในช่วงเวลาที่ต่อต้านการศึกษาของต่างชาติ

แนวคิดการสว่างวาบทางปัญญาและสิทธิของประชาชน

ในยุคปฏิรูปเมจิ ภาคประชาสังคมภาษาอังกฤษและภาษาฝรั่งเศส ได้รับการแนะนำโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ประโยชน์นิยม และ ลัทธิดาร์วินนิยมทางสังคมจากประเทศอังกฤษและแนวคิดอำนาจอธิปไตยของปวงชนของช็อง-ชาค รุสโซจากฝรั่งเศส

นักคิดในยุคเมจิตอนต้นสนับสนุนคุณค่าของแนวคิดการสว่างวาบทางปัญญาของอังกฤษที่ได้มาจากภาคประชาสังคมตะวันตก พวกเขาพยายามที่จะวิพากษ์วิจารณ์อำนาจหน้าที่ดั้งเดิมของญี่ปุ่นและระบบเจ้าขุนมูลนาย อย่างไรก็ตามพวกเขามีความประสานกลมกลืนของรัฐบาลและยอมรับความเป็นสมัยใหม่จากเบื้องบนโดยปราศจากความรุนแรง ในปี 1873 โมริ อะริโนริ ได้ก่อตั้ง เมโระกุชา มีสมาชิกที่รวมตัวกันในสมาพันธ์วัฒนธรรมเป็นจำนวนมาก ซึ่งเกี่ยวกับการเรียนรู้ภาคปฏิบัติที่มีความสำคัญ การจับลักษณะของมนุษย์ในทางปฏิบัติ และการสันนิษฐานรูปแบบของรัฐบาลที่ยอมรับเงื่อนไขของรัฐชาติในอุดมคติ โมริ อะริโนริ สนับสนุนการศึกษาระดับชาติในฐานะรัฐมนตรีกระทรวงศึกษาธิการ นิชิ อะมะเนะ รับรองพฤติกรรมของมนุษย์ตามความสนใจ คะโต ฮิโรยูคิ นำสิทธิตามธรรมชาติ ออกไปภายใต้อิทธิพลของลัทธิดาร์วินนิยมทางสังคม และสนับสนุนการอยู่รอดที่เหมาะสมที่สุด

ฟูกูซะวะ ยูกิชิ เป็นผู้นำแนวคิดประโยชน์นิยมแบบอังกฤษมาให้ญี่ปุ่นและสนับสนุนสิทธิทางธรรมชาติ โดยสันนิษฐานว่าสวรรค์ได้มอบสิทธิมนุษยชนมาให้เรา เขาเห็นว่าการพัฒนาอารยธรรมเป็นการพัฒนาจิตวิญญาณของมนุษย์ และสันนิษฐานว่าอิสรภาพของคน ๆ หนึ่งนำไปสู่เสรีภาพของประเทศใดประเทศหนึ่ง ฟูกูซะวะคิดว่ารัฐบาลเป็นไปเพื่อ "ความสะดวกสบาย" และรูปลักษณ์ที่เหมาะสมกับวัฒนธรรม เขาบอกว่าไม่มีรูปแบบของรัฐบาลในอุดมคติ นอกจากนี้เขายืนยันว่าญี่ปุ่นควรจะเข้าร่วมกับประเทศในภาคพื้นทวีปเพื่อต่อต้านประเทศมหาอำนาจ

ในขณะที่สมาชิกของเมโระ คุชะ ที่สนับสนุนการประสานกลมกลืนของรัฐบาลและประชาชน นักคิดประชาธิปไตย ได้ซึมซับแนวคิดเรื่องสิทธิของกลุ่มหัวรุนแรงจากฝรั่งเศส และพวกเขาได้สนับสนุนการต่อต้านและการปฏิวัติระดับชาติด้วยวาจาซึ่งต่อต้านระบอบคณาธิปไตยแบบเมจิ หลังจากเหตุการณ์กบฏซัทสึมะ ในปี 1874 อิทะงะคิ ไทสึเกะ ได้เสนอการจัดตั้งสภานิติบัญญัติการเลือกตั้งซึ่งแพร่กระจายไปทั่วประเทศในฐานะที่เป็นการเคลื่อนไหวทางเสรีภาพและสิทธิของประชาชน อุเอะคิ เอะโมริ ช่วยอิทะงะคิ และเขาได้ยกร่างเกี่ยวกับกลุ่มหัวรุนแรง นะคะเอะ โชมิน ซึ่งได้รับอิทธิพลอย่างมากจากรุสโซ ได้โต้แย้งสำหรับแนวคิดอำนาจอธิปไตยของประชาชน และ เสรีภาพทางการเมืองของปัจเจกบุคคล อย่างไรก็ตามในประเด็นที่เกี่ยวกับสถานการณ์ของญี่ปุ่น เขาได้ชี้ให้เห็นถึงความสำคัญของระบอบรัฐสภาและเห็นว่ารัฐธรรมนูญเมจิของราชวงศ์อิมพีเรียลควรจะค่อยๆปรับปรุงปฏิรูปโดยสภานิติบัญญัติแห่งชาติญี่ปุ่น

จากยุคเมจิตอนปลายไปจนถึงยุคไทโช แนวโน้มทางประชาธิปไตย ได้แพร่กระจายจนเป็นฉากหลังของจิตสำนึกทางการเมืองของชนชั้นกลาง ปัจจุบันนำไปสู่การเคลื่อนไหวทางการเมืองเพื่อปกป้อง รัฐธรรมนูญ และการเลือกตั้งทางตรง โยะชิโนะ ซะคุโซ โต้เถียงกับคณะรัฐมนตรี พรรคการเมืองและการเลือกตั้งทางตรง เขาไม่ได้ไล่ตามอย่างลึกซึ้งว่าใครเป็นรัฎฐาธิปัตย์ แต่เขายืนยันว่าเป้าหมายทางการเมืองมีวัตถุประสงค์เพื่อความสุขของประชาชนและการตัดสินใจทางการเมืองมีจุดมุ่งหมายเพื่อความตั้งใจของประชาชน มิโนะเบะ ทะสึคิชิ ตีความว่ารัฏฐาธิปัตย์ไม่ใช่จักรพรรดิ แต่เป็นรัฐ ตามที่ระบุไว้จักรพรรดิพระองค์เดียวเท่านั้นที่ทรงพลังอำนาจของเขาในฐานะสัญลักษณ์ที่สูงที่สุดภายใต้รัฐธรรมนูญเมจิ แม้ว่าทฤษฏีของเขาจะได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวางในระยะแรก แต่เขาก็ถูกปราบปรามทางการเมืองโดยกองทัพและกลุ่มฝ่ายขวาในเวลาต่อมา

ในปี 1911 ฮิระทสึกะ ไรโช ได้ก่อตั้ง Seitosha เธอได้ปลุกระดมสิทธิสตรีของตัวเองและพัฒนา ขบวนการเรียกร้องสิทธิสตรี ในขณะที่ โยซาโนะ อากิโกะ ได้ปฏิเสธความแตกต่างทางเพศ ไรโช ได้เน้นย้ำแม่ที่ต้องเลี้ยงดูลูกและเธอก็ยอมรับว่าเจ้าหน้าที่ช่วยเหลือผู้หญิงแสดงให้เห็นถึงความสามารถของผู้หญิง ในปี 1920 ไรโชก่อตั้งสมาคมใหม่สำหรับผู้หญิงที่มี อิชิคะวะ ฟุสะเอะ และ โอะคุ มุเมะโอะ เป็นผู้นำ ไม่นานหลังจากที่กิจกรรมของพวกเขาประสบความสำเร็จในการทำให้ผู้หญิงมีส่วนร่วมทางการเมือง สมาคมก็ล่มสลายเนื่องจากความแตกแยกภายใน ต่อมาอิชิคะวะ ก่อตัวขึ้นใหม่และยังคงเคลื่อนไหวต่อไปสำหรับสิทธิในการออกเสียงของผู้หญิง

ศาสนาคริสต์และสังคมนิยม

ชาวคริสเตียน และ นักสังคมนิยม ผู้ซึ่งต่อสู้กับความขัดแย้งทางสังคมที่เกิดจากความเป็นสมัยใหม่ของญี่ปุ่น ขบวนการทางสังคมของชาวคริสเตียนมีการเคลื่อนไหวหลังจากเหตุการณ์สงครามจีน - ญี่ปุ่น ครั้งที่ 1 และ สงครามรัสเซีย - ญี่ปุ่น ซึ่งได้นำระบบทุนนิยม และความขัดแย้งมาสู่สังคมญี่ปุ่น นักสังคมนิยมชาวญี่ปุ่นหลายคนได้รับอิทธิพลจากแนวคิดมนุษยนิยมแบบคริสเตียน ในตอนนั้นพวกเขามีความสัมพันธ์อย่างลึกซึ้งกับศาสนาคริสต์

ศาสนาคริสต์ถูกต่อต้านโดยรัฐบาลโทคุงาวะ ซึ่งมีอิทธิพลต่อปัญญาชนเมจิหลายคน อูชิมุระ คันโซ ได้พัฒนา "หลักการ two Js" เพื่อรวมแนวคิดบูชิโดและจิตวิญญาณแบบคริสเตียนเข้าด้วยกัน เขาเชื่อว่าหน้าที่ของเขาคือรับใช้ "ประเทศญี่ปุ่น" และ "พระเยซู" เขาโต้แย้งสำหรับเคลื่อนไหวที่ปราศจากศาสนจักร เขาท้าทายพระราชกฤษฎีกาของจักรพรรดิด้านการศึกษา และกล่าวต่อต้านสงครามรัสเซีย - ญี่ปุ่น นิโทะเบะ อินะโซ เป็นสมาชิกสมาคมเควกเกอร์ซึ่งพยายามรวมวัฒนธรรมญี่ปุ่นและศาสนาคริสต์ เขาทำให้วัฒนธรรมญี่ปุ่นให้เป็นที่รู้จักในต่างประเทศและกลายเป็นเลขาธิการของสมาคมสันนิบาตแห่งชาติ Joseph Hardy Neesima ได้ศึกษาเทววิทยาในสหรัฐอเมริกา เขาก่อตั้งมหาวิทยาลัยโดชิชะที่เมืองเกียวโตและเขามีส่วนร่วมในการก่อสร้างสัญลักษณ์ทางศาสนาคริสต์

ในช่วงเวลาของสงครามจีน - ญี่ปุ่นและสงครามรัสเซีย - ญี่ปุ่น ญี่ปุ่นประสบความสำเร็จในการระดมทุนผ่านการปฏิวัติอุตสาหกรรมทันทีที่ระบบสังคมนิยมแผ่ขยายต่อต้านระบบทุนนิยม อย่างไรก็ตามการเคลื่อนไหวทางสังคมถูกระงับโดยกฎหมายตำรวจรักษาความปลอดภัยฉบับปี 1900 และเหตุการณ์กบฎเมื่อปี 1910 ชาวสังคมนิยมถูกกดขี่โดยทหารและรัฐบาลฟาสซิสต์ คะวะคะมิ ฮะจิเมะได้เขียนบทความเกี่ยวกับความยากจนลงหนังสือพิมพ์ เขาเน้นการปรับปรุงตัวปัจเจกบุคคลเพื่อแก้ไขปัญหาความยากจนในตอนแรก อย่างไรก็ตามหลังจากนั้นเขาก็กลายเป็นชาวมาร์กซิสต์ และเขาโต้แย้งสำหรับการเปลี่ยนแปลงสังคมโดยการบังคับทางสังคม โคโทะคุ ชูซุย เดิมพยายามที่จะตระหนักถึงลัทธิสัจสังคมนิยมผ่านสภานิติบัญญัติแห่งชาติญี่ปุ่น แต่เขากลับกลายเป็นสมาชิกสหภาพแรงงาน และเขาโต้แย้งสำหรับการกระทำโดยตรงโดยการนัดหยุดงานทั่วไป เขาถูกประหารชีวิตในฐานะผู้บงการของเหตุการณ์กบฏในปี 1910 โอะสุกิ สะกะเอะ โต้เถียงเพื่อเสรีภาพส่วนบุคคลโดยใช้หลักการของอนาธิปไตยและสหภาพแรงงาน เขาถูกมองว่าเป็นภัยคุกคามต่อรัฐบาลและถูกลอบสังหารโดยตำรวจทหาร ในความผิดปกติหลังจากเกิดเหตุการณ์แผ่นดินไหวครั้งใหญ่คันโต ค.ศ.1923

การพัฒนาความเป็นญี่ปุ่น

ยุคการสว่างวาบทางปัญญา ศาสนาคริสต์ และ สังคมนิยม มีอิทธิพลต่อความคิดของญี่ปุ่นตั้งแต่ยุคปฏิรูปเมจิ ความสำคัญของวัฒนธรรมทางการเมืองของญี่ปุ่นและประเพณีของชาติเพิ่มขึ้นเนื่องจากปฏิกิริยาต่อต้านความเป็นตะวันตก แนวโน้มนี้มีด้าน อุดมการณ์ของลัทธิจักรวรรดินิยม และลัทธิทหาร / ลัทธิฟาสซิสต์

โทะคุโทะมิ โสะโฮ ตีพิมพ์นิตยสารที่เขาถกเถียงกันในเรื่องเสรีนิยมประชาธิปไตยและประชานิยมซึ่งต่อต้านการทำให้เป็นตะวันตกของญี่ปุ่น อย่างไรก็ตามเขาไม่แยแสกับชนชั้นกลางที่ควรมีส่วนร่วมทางการเมืองใน... คุงะ คัทสึนัน ยกย่องวัฒนธรรมทางการเมืองของญี่ปุ่นและประเพณีของชาติเป็นอย่างมาก เขามุ่งเป้าไปที่การฟื้นฟูและการเสริมสร้างอารมณ์แห่งชาติ แม้กระนั้นเขาก็ไม่ได้เป็นชาตินิยมโดยจิตใจ เขาวิพากษ์วิจารณ์กองทัพและโต้แย้งระบบรัฐสภาของรัฐบาลและการขยายตัวของสิทธิในการออกเสียง

หลังยุคปฏิรูปเมจิ รัฐบาลญี่ปุ่นปกป้องศาสนาชินโต และถือว่าไม่ได้เป็นแค่ศาสนาพิเศษ แต่เป็นศาสนาชินโตแห่งรัฐ รัฐบาลเกี่ยวข้องกับศาสนาชินโตอย่างใกล้ชิดกับองค์จักรพรรดิอันศักดิ์สิทธิ์ และพวกเขาใช้ศาสนาชินโตเป็นเครื่องมือในการปกครองของรัฐ ศาสนาชินโตแห่งรัฐโดดเด่นอย่างเห็นได้ชัดจากนิกายส่วนตัวของศาสนาชินโต ซึ่งเป็นรูปแบบของการกำกับดูแลของรัฐในอุดมการณ์ที่นำไปสู่รูปแบบชินโตแห่งรัฐและประกาศใช้พระราชฤษฎีกาของจักรพรรดิด้านการศึกษา แนวคิดรัฐนิยมแบบเมจิ พยายามที่จะเรียกร้องอธิปไตยของชาติคืนมาและติดตามลัทธิจักรวรรดินิยม และ ลัทธิล่าอาณานิคม ผ่าน สงครามจีน -ญี่ปุ่น ครั้งที่ 1 และ สงครามรัสเซีย - ญี่ปุ่น อย่างไรก็ตามแนวโน้มทางการทหารได้รับการพัฒนาให้เป็นลัทธิชาตินิยมแบบสุดโต่ง คิตะ อิคคิ สนับสนุนการยกเว้นไซบัทสึ รัฐบุรุษอาวุโส และ พรรคการเมือง รวมไปถึงการจัดตั้งรัฐบาลสำหรับการเชื่อมต่อโดยตรงระหว่างจักรพรรดิและประชาชน

ยะนะกิตะ คุนิโอะ อยู่ในระดับแถวหน้าของการศึกษาคติชาวบ้านของญี่ปุ่น เขาตั้งชื่อสมาชิกของประชาชนทั่วไปที่ไม่ได้เป็นผู้นำทางการเมืองและ ปัญญาชน ในฐานะ "jomin" (โจมิน) นักคติชนวิทยาอื่น ๆ ได้แก่ มินะกะตะ คุมะกุสุ, ยะนะงิ มุเนะโยชิ และ โอริกุชิ ชิโนะบุ

ในยุคก่อนสงครามญี่ปุ่น มีการศึกษาและแนะนำ ปรัชญาเยอรมันอย่างกระตือรือร้น อย่างไรก็ตามตั้งแต่ยุคเมจิตอนปลายถึงยุคไทโช สำนักเกียวโตพยายามประสานความคิดตะวันตกกับความคิดตะวันออกเข้าด้วยกัน เช่น พุทธศาสนานิกายเซน นิชิดะ คิทะโระได้สร้างความคิดดั้งเดิมโดยการผสมผสานของเซนกับความคิดแบบตะวันตก ความคิดของเขาเรียกว่าปรัชญาของนิชิดะ ยืนยันในประสบการณ์อันบริสุทธิ์ซึ่งไม่มีการต่อต้านระหว่างผู้กระทำและผู้ถูกกระทำ หลักภววิทยาของเขาได้รับมาจากความว่างอันสมบูรณ์ วัทสึจิ เท็ทสึโระ ได้วิพากษ์วิจารณ์แนวคิดปัจเจกบุคคลนิยมอันเห็นแก่ตัวของตะวันตก จริยศาสตร์ของเขากล่าวว่ามนุษย์ไม่ได้ดำรงอยู่อย่างโดดเดี่ยว แต่ดำรงอยู่อย่างมีปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่น เขายืนยันว่าปัจเจกบุคคลและสังคมควรตระหนักถึงบุคลิคลักษณะเฉพาะของตัวเองและสมาชิกในสังคม เขายังเป็นที่รู้จักกันดีจากผลงาน ภูมิอากาศและวัฒนธรรม ซึ่งเขาศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างสภาพแวดล้อมทางธรรมชาติและวิถีชีวิตของคนในท้องถิ่น

ปรัชญาญี่ปุ่นร่วมสมัย

หลังสงครามโลกครั้งที่สองนักปรัชญาทางวิชาการหลายคนได้ตีพิมพ์หนังสือเกี่ยวกับปรัชญาภาคพื้นทวีปยุโรปและปรัชญาอเมริกัน ในบรรดาเหล่านั้น โชโซ โอะโมะริ, วะทะรุ ฮิโระมัทสึ, ยะสุโอะ ยุอะสะ และ ทะคากิ โยะชิโมะโตะ พวกเขาสร้างผลงานต้นฉบับภายใต้อิทธิพลของลัทธิมาร์กซิสต์ ปรากฏการณ์วิทยา และ ปรัชญาวิเคราะห์ โชโซ โอะโมะริ ได้สร้างญาณวิทยาแบบเอกนิยมซึ่งเป็นหนึ่งเดียวอันมีพื้นฐานมาจากแนวคิดของ "เอกนิยมตัวแทน", "การพรรณาซ้ำ" และ "วิญญาณนิยมเชิงภาษา" วะทะรุ ฮิโรมัทสึ พัฒนาทฤษฎี "โครงสร้างทางภววิทยาเกี่ยวกับความเป็นอัตวิสัยของโลก" ของเขา ยะสุโอะ ยุอะสะ ได้พัฒนาทฤษฎีร่างกายใหม่ซึ่งได้รับอิทธิพลจาก Merleau-Ponty และภาพร่างกายที่พบในวงการแพทย์แผนจีน ทะคากิ โยะชิโมะโตะ มีชื่อเสียงในเรื่อง "ทฤษฎีภาพลวงตาที่ใช้ร่วมกัน" ของเขาและบทความทางปรัชญาที่หลากหลายเกี่ยวกับวัฒนธรรมญี่ปุ่น วันนี้นักวิชาการ เช่น โคจิน คะระทะนิ (ทฤษฎีวรรณกรรม), ฮิโทชิ นะงะอิ (เอกัตนิยม), ชิเงะคิ โนะยะ (ปรัชญาวิเคราะห์), มะสะฮิโระ โมะริโอะกะ (ปรัชญาชีวิต) และ โมะโทะโยะชิ อิริฟูจิ ( ปรัชญาวิเคราะห์ ) ได้รับการพิจารณาให้เป็นนักปรัชญาที่มีลักษณะเฉพาะในวงการวิชาการญี่ปุ่น

ดูเพิ่มเติม

• บุโด
• กิริ (ญี่ปุ่น)
• Grace - "itsukushimi"
• ไฮบุทสึ คิชากุ
• ฮักโค อิชิว
• นักบวช - เช่น โยชิดะ เคนโค, คะโมะโนะ โชเม
• คามิ
• โคคุไท
• มา (พื้นที่เชิงลบ)
• มะรุยะมะ มะซะโอะ - วัฒนธรรม "Bamboo whisk" และวัฒนธรรม "octopus pot"
• นิฮงจินรง
• สังคมอัปยศ
• วาบิ-ซาบิ
• ยามาโตะ-ดะมะชี
• ลัทธิเต๋าในญี่ปุ่น
• William Vorilong หนึ่งในชาวยุโรปคนแรกที่ได้ศึกษาความรู้เกี่ยวกับปรัชญาญี่ปุ่น

อ้างอิง

1. See Sangyo Gisho and Seventeen-article constitution.
2. For a philosophical study of Dōgen's concept of language cf. Ralf Müller: Dōgens Sprachdenken: Historische und symboltheoretische Perspektiven [Dōgen’s language thinking: Systematic perspectives from history and the theory of symbols], Welten der Philosophie, vol. 13. Freiburg/München: Verlag Karl Alber, 2013; reviewed by Steffen Döll in Philosophy East & West Volume 65, Number 2 April 2015 636–639.
3. Encouragement of learning (1872–76) and An outline of a theory of civilization (1875)
4. Datsu-A Ron
5. How I became a Christian (1895)
6. See also Total war and Pan-Asianism.
7. See February 26 Incident.
8. An inquiry into the good
9. The significance of ethics as the study as man
10. See for example, Collected works of Shozo Omori 2015-12-22 at the Wayback Machine., Shozo Omori bibliography,Collected works of Wataru Hiromatsu 2015-05-02 at the Wayback Machine., Collected works of Yasuo Yuasa, Collected works of Takaaki Yoshimoto, Collected works of Kojin Karatani 2015-12-22 at the Wayback Machine.

บรรณานุกรม

บทความ

• James W. Heisig, Thomas P. Kasulis, John C. Maraldo (eds.), Japanese Philosophy: A Sourcebook, Honolulu: University of Hawaiʻi Press, 2011.
• David A. Dilworth & Valdo H. Viglielmo, with Agustin Jacinto Zavala (eds.), Sourcebook for Modern Japanese Philosophy: Selected Documents, Westport: Greenwood Press, 1998.
• R. Tsunoda, W.T.de Bary, D. Keene (eds.), Sources of Japanese Traditions, New York: Columbia University Press, 1964, 2 vols.

การศึกษา

• H. Gene Blocker, Christopher L. Starling, Japanese Philosophy, Albany, N.Y.: State University of New York Press, 2001.
• Hajime Nakamura, History of Japanese Thought: 592–1868. Japanese Philosophy before Western Culture Entered Japan, London – New York: Kegan Paul, 1969.
• Gino K. Piovesana, Contemporary Japanese Philosophical Thought, New York: St John's University Press, 1969.

เชื่อมโยงภายนอก

• Japanese Philosophy entry by Thomas Kasulis in the Stanford Encyclopedia of Philosophy
• Japanese philosophy: Routledge Encyclopedia of Philosophy Online
• Japanese Aesthetics by Graham Parkes in the Stanford Encyclopedia of Philosophy